หมู่บ้านนอแล





อารัมภบท.... ก่อนอื่น...ขอขอบคุณเพื่อนพี่น้อง...ที่แปะหัวใจให้จนใหญ่โตขนาดนี้ ดีใจนะคะ ขอบคุณทุกท่านที่บอกรักกันมาแบบเปิดเผยบ้าง แอบรักบ้าง ทุกความรักที่ให้ หัวใจพองโต...บอกกันอีกครั้ง เราชอบกิจกรรมนี้ของบล็อกแก๊งค์มากกว่ากิจกรรมอื่นๆ หวังว่าเค้าจะมีให้แปะกันทุกปีเนาะ


เดี๋ยวจะซึ้งกันเกินไป...ต่อนะคะ ตอนที่ ๗ ทริปเชียงใหม่-เชียงราย วันที่ ๒๘-๓๑ ธันวาคม ๒๕๕๕ วันนี้ผิดเวลาไปเยอะ เน็ตเสียค่ะ สายดำที่ต่อเข้าบ้านสายขาด เป็นบ้านเราหลังเดียวด้วยนะ กว่าจะลากสายเสร็จเรียบร้อย เค้าต้องทำตอนเย็น เพราะกลางวันมาคนเดียวงานไม่จบ ต้องลากสายข้ามถนนมาอีกฝั่งเลยต้องรอเพื่อนอีกคน...ความเดิมตอนที่แล้ว จากจุดชมวิวบ้านขอบด้ง ขับรถตามเค้ามาแวะที่บ้านนอแล ถามคนแถวนั้นว่าเค้าเดินไปไหนกัน คือไม่ได้ทำการบ้านมาก่อนค่ะ รู้แต่ว่าจะไปสถานีเกษตรหลวงอ่างขางแค่นั้น












หมู่บ้านนอแลเป็นหมู่บ้านของชาวเขาเผ่าปะหล่อง ที่อพยพมาจากประเทศพม่า









ผู้หญิงชาวปะหล่องแต่งกายแตกต่างกันไปตามท้องถิ่น ปกติจะมีเสื้อกั๊กสีดำ หรือขาวทับด้านนอก ตกแต่งด้วยแถบกำมะหยี่หลากสี

และนิยมนุ่งผ้าถุง ชายชาวปะหล่องสวมเสื้อกั๊กสีขาวหรือกรมท่า กางเกงขายาว ขาบานๆ นอกจากนี้ยังโพกศีรษะด้วยผ้าขาวหรือดำ

ในบางท้องถิ่น ชาวปะหล่องยังนิยมสักบนร่างกายเป็นรูปเสือ นก หรือดอกไม้










ชาวปะหล่องส่วนใหญ่ยึดมั่นในพุทธศาสนา และมีการสร้างวัดในเมืองส่วนใหญ่ของพวกเขา นอกจากทำบุญตามประเพณีของชาวพุทธแล้ว

ชาวปะหล่องยังนิยมส่งลูกหลานที่มีอายุประมาณ ๑๐ ขวบไปบวชสามเณร และสึกออกมาเพื่อถึงวัยผู้ใหญ่









บ้านเรือนส่วนใหญ่ของชาวปะหล่องทำจากไม้ไผ่ แต่โครงเป็นไม้จริง ประตูหันหน้าไปทางทิศตะวันออก

แต่ละครอบครัวมีบ้านของตนเอง มักเป็นบ้านสองชั้น ชั้นล่างเป็นที่เก็บข้าวเปลือกและเลี้ยงสัตว์ ส่วนชั้นบนเป็นที่อยู่อาศัย









ใส่เสื้อผ้าแบบเราๆ ก็เยอะค่ะ









ด้วยความที่ไม่ได้เข้าห้องน้ำเลยตั้งแต่เมื่อคืน ทั้งที่ไม่ได้กินน้ำเลย...ไปไม่ถึงไหน เราต้องขอเข้าห้องน้ำแถวนี้ค่ะ









เจ้าของบ้านใจดีมาก...นอกจากให้เข้าห้องน้ำแล้ว ยังชวนเราว่าจะไปดูสตรอเบอรี่มั้ย พร้อมเปิดหน้าต่างออกไปให้เห็น

เจ้านี่ไม่ใช่เจ้่าของบ้านค่ะ โดนล่ามโซ่ไว้ ดูหน้าสิ









ทางเดินไปไร่สตรอเบอรี่ ข้างบ้านหลังนี้ค่ะ พอมีนักท่องเที่ยวเดินมากันหลายคน คุณตาท่านนี้เอาเห็ดหลินจือออกมาให้ชมด้วยค่ะ









ขออนุญาตถ่ายรูปแล้วค่ะ เค้ากำลังคัดสตรอเบอรี่แพ็คกล่องจะส่งสถานีเกษตรหลวงอ่างขางพอดีเลย









น้องเค้าให้ชิม หวานมากค่ะ










ถามน้องเ้่ค้าว่าขอซื้อได้มั้ย...เค้าขายในราคาส่งค่ะ มีหลายไซส์ เราเลือกเบอร์เล็กสุด กล่องละ ๑๐๐ บาท มี ๒๔ ลูก










สตรอเบอรี่ทั้งหมดค่ะ แต่เค้าเก็บไปบ้างแล้ว เหลือแต่ลูกเล็ก









ตื่นเต้นกันใหญ่ค่ะ ทั้งแม่ทั้งลูก หนึ่งในความตั้งใจของทริปนี้ เราอยากมาเห็นไร่สตรอเบอรี่แบบนี้กัน









มีแต่ลูกเล็กๆ ก็ถ่ายค่ะ ดูภาพจากบล็อกเพื่อนๆ มานานละ มีเป็นของตัวเองบ้างเนาะ

















หมอกสีขาวหนาๆ ที่เห็นนั่น ฝั่งพม่าค่ะ










ฐานปฏิบัติการชายแดนของพม่า มองเห็นธงชาติพม่าด้วยค่ะ






























สตรอเบอรี่ที่หมอกกับเมฆถือ กล่องละ ๑๐๐ บาท ที่ว่าค่ะ









ยังยืนดื่มด่ำบรรยากาศอยู่ค่ะ









ลูกท้อลูกเดียวที่มีติดต้น...









ดอกท้อช่อเดียวที่พอถ่ายได้...










จิ้มลิ้มพริ้มเพรา...










เราสี่คนพ่อแม่ลูก เสียงดังสลับกัน นี่ไงตรงนี้ก็มี ตรงนี้ก็มี ตื่นเต้นๆ ค่ะ









ชุดเน่าๆ ของเมื่อวาน ไม่บอกไม่รู้ใช่มั้ยล่ะ























อยากเห็นสตรอเบอรี่ ต้องทำตัวติดดินค่ะ เพราะเค้าอยู่ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน ยืนเชิดๆ มองไม่เห็นนะคะ









อิ่มค่ะ...น้ำไม่ได้อาบเรื่องเล็กไปละ









เมฆก็สนุกค่ะ









ผักทุกอย่างที่ีนี่และสตรอเบอรี่ ปลอดสารแน่นอนค่ะ









เพาะไว้ เตรียมลงแปลง









นั่งผึ่งแดด...
















คุณตาที่เราเล่าให้ฟัง...เอาเห็ดหลินจือมาโชว์ ด้านหน้าของเห็ดค่ะ อายุ (เห็ด) น่าจะหลายอยู่









ด้านหลังของเห็ด
















ผักกาดมังคะ









บ้านเรือนส่วนใหญ่ของชาวปะหล่องทำจากไม้ไผ่ แต่โครงไม้จริง แบบชั้นเดียวก็มี






























ภาพปิดท้ายบล็อกนี้ค่ะ










๕-๖ มีนาคม พาลูกไปเที่ยว ทริปแรกของปิดเทอมนี้ค่ะ ใกล้ๆ แถวนี้


แวะทักทายเพื่อนๆ ช้าบ้าง ยังไปไม่ถึงบ้าง...ขออภัยนะคะ