นานมาแล้ว มีชายจอมตระหนี่ถี่เหนียวผู้หนึ่งต้องการจะเชิญซือฟู่ (อาจารย์) มาสอนหนังสือลูกชายที่บ้าน หลังจากเชิญมาที่บ้านสำเร็จจึงกล่าวกับซือฟู่ที่เชิญมาว่า “บ้านของข้ายากจนยิ่ง เกรงว่าเมื่อเชิญท่านมาสอนแล้วอาจมีบางเรื่องขัดหูขัดตาไปบ้าง รู้สึกละอายใจเป็นอย่างยิ่ง” ด้านซือฟู่ที่ได้รับเชิญมาจึงกล่าวตอบว่า “ไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้หรอกท่าน! ข้าเป็นคนอย่างนี้แหละ มีข้อเสียอย่างนึงคือหากมีปัญหาอะไรก็พูดคุยเจรจากันได้”

       ชายเจ้าบ้านเมื่อได้ยินดังนั้นก็แสดงความยินดีปรีดา กล่าวถามว่า “เวลาซือฟู่มาสอน อาหารที่จะจัดใส่สำรับให้กับท่านมีแต่อาหารจำพวกพืชผัก ไม่มีเนื้อสัตว์อย่างนี้ท่านไม่ว่าอะไรใช่หรือไม่?” ด้านซือฟู่ก็ตอบว่า “ไม่เป็นไร”

       ชายคนดังกล่าวจึงถามต่อว่า “บ้านของข้าไม่มีคนรับใช้ หากถึงเวลาต้องปัดกวาดเรือน หรือต้องเปิดปิดประตูในตอนเช้าและตอนค่ำคงต้องรบกวนซือฟู่แล้ว อย่างนี้ก็ไม่เป็นไรใช่ไหมท่าน?” ด้านซือฟู่ก็ตอบว่า “ไม่เป็นไร”

       เจ้าบ้านยังถามต่อไปอีกว่า “หากคนในบ้านหรือลูกของข้าต้องการซื้อเครื่องใช้ไม้สอยเล็กๆ น้อยๆ อะไร สามารถรบกวนซือฟู่ให้วิ่งหาซื้อสักหน่อยได้หรือไม่?” ซือฟู่เมื่อได้ฟังก็ตอบว่า “ไม่เป็นไร” เมื่อถามจบสามคำถาม เจ้าบ้านจอมขี้เหนียวพอได้ยินคำตอบดังนี้ก็ยิ้มกว้างพร้อมกล่าว “เมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็ตกลงกันตามนี้แล้วกันนะท่าน!”

       ก่อนจะจบการสนทนา ซือฟู่ก็ยกถ้วยชาขึ้นจิบ จากนั้นกระอึกกระอักกล่าวขึ้นว่า “จริงๆ แล้ว ตัวข้าเองก็มีเรื่องอะไรต้องบอกกล่าวให้ชัดเจนเสียก่อน หวังว่าท่านฟังแล้วจะไม่ตื่นตระหนกตกใจ” เจ้าบ้านจึงตอบไปว่า “ซือฟู่มีอะไรหนักอกก็บอกกล่าวกับข้าได้ไม่ต้องเกรงใจ คุยกันได้อยู่แล้ว”

       ซือฟู่จึงตอบไปว่า “จริงๆ ข้าอยากจะสารภาพกับท่านว่า ตั้งแต่เล็กจนโตข้าไม่เคยเรียนหนังสือมาเลย ตัวหนังสือสักตัวก็ไม่รู้ อย่างนี้ไม่เป็นไรใช่ไหมท่าน?”

ขอบคุณ ผู้จัดการออนไลน์

สิริสวัสดิ์วุธวารค่ะ