กลางฤดูฝนของวันหนึ่ง อ้ายจื่อออกไปทำธุระนอกบ้าน ระหว่างทางนั่งพักเหนื่อยอยู่ใกล้วัดเล็กๆ แห่งหนึ่ง ด้านหน้าประตูทางเข้าวัด สะอาดสะอ้านเป็นระเบียบเรียบร้อย ทว่า บนถนนหน้าวัดกลับเจิ่งนองไปด้วยน้ำที่หลากมาจากบนภูเขา จนกลายเป็นธารย่อมๆ สายหนึ่ง

       สักพักมีชายคนหนึ่งเดินผ่านมาจะข้ามลำธารดังกล่าว เมื่อเห็นว่าข้ามยังไงก็ข้ามไม่พ้น จึงเหลียวมองไปรอบกายเมื่อไม่พบเห็นใครจึงแวะเข้าไปภายในวัดอุ้มรูปปั้นเทพเจ้ามาวางไว้ตรงกลางลำธาร ก่อนที่จะใช้รูปปั้นเทพเจ้าแทนหินรองเท้าเหยียบข้ามไป

       หลังจากนั้นไม่นานก็มีชายอีกคนเดินผ่านมา เมื่อพบเห็นรูปปั้นเทพเจ้าถูกวางอยู่กลางน้ำต่างที่รองเท้า จึงถอนหายใจพลางกล่าวขึ้นลอยๆ ว่า “ในโลกนี้ยังมีคนชั่วที่ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ เอารูปปั้นศักดิ์สิทธิ์มาวางต่างหินรองเท้าด้วยหรือนี่” กล่าวเสร็จก็แบกรูปปั้นกลับเข้าไปภายในวัด ก่อนที่จะใช้เสื้อของตนเองค่อยๆ บรรจงเช็ดถูดินโคลนบนองค์เทพเจ้าจนสะอาดเอี่ยม ก่อนที่จะบรรจงกราบงามๆ สามครั้ง ก่อนเดินจากไป

       ผ่านไปอีกไม่นาน อ้ายจื่อก็ได้ยินเสียงพูดคุยของปีศาจน้อยที่อยู่บริเวณใกล้เคียงดังขึ้นว่า “ท่านอ๋องผู้ยิ่งใหญ่ ท่านได้รับการเคารพจากคนทั่วไปว่าเป็นเทพ ชาวบ้านต่างแวะเวียนมากราบไหว้ไม่เว้นแต่ละวัน วันนี้กลับถูกไอ้คนชั่วลบหลู่ดูหมิ่น สงสัยข้าน้อยคงต้องจัดการสั่งสอนให้ไอ้คนชั่วผู้นี้ได้พบกับความทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสเสียกระมัง” เทพผู้ยิ่งใหญ่จึงตอบว่า “ถ้าเจ้าจะจัดการก็ไปจัดการไอ้คนหลังซะ”

       ฝั่งปีศาจน้อยเมื่อได้ยินดังนั้นก็ไม่เข้าใจจึงไถ่ถามขึ้นว่า “ท่านอ๋อง ไอ้คนแรกต่างหากล่ะท่านที่บังอาจเหยียบย่ำท่านไว้ใต้ฝ่าเท้า การกระทำเช่นนี้เป็นการลบหลู่ท่านอย่างหาที่สุดไม่ได้! ส่วนไอ้คนหลังมันทั้งพินอบพิเทา ทั้งเช็ดถูรูปเคารพของท่านจนสะอาดเอี่ยม เหตุใดท่านจึงให้ข้าไปจัดการไอ้คนหลังเสียล่ะ?”

       พอสมุนกล่าวจบ เทพผู้ยิ่งใหญ่จึงตอบว่า “ไอ้คนแรกน่ะ ในเมื่อแม้แต่เทพยดา ภูติ ผี วิญญาณมันก็ไม่เชื่อแต่แรกอยู่แล้ว แล้วข้าจะส่งเจ้าไปจัดการมันจะมีประโยชน์อะไรเล่า!”