เรื่องชวนหัวในยุคราชวงศ์จีน ตอน คนขี้กังวล
ในสมัยราชวงศ์ซ่งเหนือ (北宋; ค.ศ.960-1127) มีชายผู้หนึ่งนาม เสิ่นถุนจื่อ ... เสิ่นถุนจื่อ มีนิสัยขี้กังวล ทั้งวันทั้งคืนต่างคิดกังวลกับเรื่องโน้นเรื่องนี้ เรื่องไม่เป็นเรื่องอย่างไม่หยุดไม่หย่อน
มีวันหนึ่งระหว่างที่เดินไปซื้อของที่ตลาดกับสหาย เสิ่นถุนจื่อก็ทราบข่าวว่า ทัพของหนึ่งในขุนศึกตระกูลหยาง หยาง เหวินกว่าง ถูกข้าศึกปิดล้อมอยู่ในเมืองหลิ่วโจว (มณฑลกวางสี) อีกทั้งสถานการณ์ยังคับขันยิ่ง เพราะเสบียงกรังเริ่มร่อยหรอแล้ว
พอเสิ่นถุนจื่อได้ยินข่าวดังกล่าวเข้าก็ทำตาโต ยืนตะลึง จากนั้นจึงนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่กลางตลาด เป็นเรื่องให้สหายต้องค่อยๆ ประคองตัวเขากลับมาพักผ่อนที่บ้าน หลังกลับมานอนพักที่บ้านแล้ว ในใจของเสิ่นถุนจื่อก็ยังวิตกกังวล คิดวนเวียนอยู่แต่กับเรื่องทัพของขุนศึกตระกูลหยางถูกข้าศึกปิดล้อมอยู่ที่เมืองหลิ่วโจว จนกระทั่งล้มป่วยลง ด้านคนในครอบครัวพอเห็นเสิ่นถุนจื่อหมกมุ่น และคิดกังวลแต่เรื่องของทัพตระกูลหยางอยู่ในห้องจึงแนะนำให้เขาออกไปเดินเล่นข้าง ชมทิวทัศน์ เพื่อคลายอารมณ์นอกบ้านดูบ้าง
ด้านเสิ่นถุนจื่อก็ทำตาม แต่พอเดินออกไปนอกบ้านไปสักพัก เขากลับพบเห็นพ่อค้ากำลังแบกไม้ไผ่ปลายแหลมขึ้นบ่าไปขายในตลาด ในใจของเขาก็คิดขึ้นมาทันทีว่า
ปลายไม้ไผ่แหลมขนาดนั้น คนในตลาดก็พลุกพล่าน ถ้าปลายไม้ไปเกี่ยว หรือไปทิ่มผู้คนในตลาดจะทำอย่างไร? พอคิดได้ดังนั้นเจ้าตัวก็รีบเดินกลับบ้าน พร้อมกับล้มตัวลงนอน ขณะที่อาการป่วยก็เพิ่มเป็นทวีคูณ คนในครอบครัวเห็นเสิ่นถุนจื่อล้มป่วยเพราะอาการวิตกกังวลเกินเหตุ จึงเชิญแม่หมอมารักษาและตรวจดวงชะตา ด้านแม่หมอพอมาถึง ก็นั่งลงตรวจอาการของเสิ่นถุนจื่อ ผ่านไปสักพักจึงกล่าวขึ้นว่า
ข้าตรวจดวงชะตาของมันดูแล้ว ชาติหน้ามันจะต้องเกิดมาเป็นผู้หญิง และต้องออกเรือนให้กับชายชนเผ่าอี๋ที่หน้าตาสุดจะอัปลักษณ์ เจ้าตัวได้ฟังแม่หมอทำนายเช่นนั้น ในใจก็ยิ่งวิตกกังวลมากขึ้นไปอีก อาการป่วยเข้าขั้นทรุดหนัก คราวนี้ถึงกับลุกขึ้นจากเตียงไม่ไหวเลยทีเดียว ผ่านไปอีกหลายวัน เมื่อทราบว่าเสิ่นถุนจื่อล้มป่วยบรรดาญาติๆ จึงทยอยเดินทางมาเยี่ยม พร้อมกับกล่าวปลอบประโลมว่า ถ้าเจ้าปล่อยวางเรื่องต่างๆ ลงเสียบ้าง อาการป่วยก็จะหายไปเอง
ด้านเสิ่นถุนจื่อที่นอนป่วยอยู่พอได้ฟัง จึงรีบกล่าวสวนบรรดาญาติๆ ไปทันทีว่า ถ้าเจ้าจะให้ข้าปล่อยวางเรื่องต่างๆ ลง ก็ต้องให้ทัพขุนศึกตระกูลหยางคลายวงล้อมข้าศึกให้ได้เสียก่อน ทั้งยังต้องไปบอกให้ไอ้คนขายไม้ไผ่ให้เลิกขายกลับบ้านไปเสีย
ทั้งยังต้องให้ไอ้ชายอัปลักษณ์นั่นเขียนจดหมายยืนยันว่าชาติหน้าจะไม่ตบแต่งข้าเข้าบ้านด้วย ... แค่นี้อาการป่วยข้าก็หายแล้วล่ะ! เรียบเรียงจาก 《应谐录》โดย หลิว หยวนชิง (刘元卿), ราชวงศ์หมิง
ขอบคุณ ผู้จัดการออนไลน์
สิริสวัสดิ์วุธวารค่ะ
Create Date : 20 พฤษภาคม 2558 |
Last Update : 20 พฤษภาคม 2558 17:38:15 น. |
|
0 comments
|
Counter : 887 Pageviews. |
|
|
|
|
|