BlogGang.com : : sirivinit : เรือว่าง…พาหนะพาพ้นวิบัติ

เรือว่าง…พาหนะพาพ้นวิบัติ

เมื่อซื่อหนันอี๋เหลียวมาคารวะลู่โหว ก็ได้เห็นใบหน้าอันเต็มไปด้วยวิตกกังวลของเขา จึงทักถามว่า “ทำไมท่าน จึงดูวิตกกังวลเช่นนี้?”


       ลู่โหวกล่าวว่า “ข้าฯได้พากเพียรเรียนรู้แบบอย่างของอดีตกษัตริย์ ทั้งยังได้พยายามอย่างดีที่สุดที่จะเดินหน้าไปตามวิถีของบรรพชน ข้าฯเคารพสักการะจิตวิญญาณ
ให้เกียรตินบน้อมแก่ผู้ทรงคุณความดีงาม พยายามเข้าใกล้ และปฏิบัติตามวิถีทางของพวกเขา กระนั้น ข้าฯก็ยังไม่อาจหลีกเลี่ยงความวิบัติ นั่นคือ สาเหตุของความวิตกกังวลของข้าฯ”


       ซื่อหนันจื่อ*กล่าวว่า “วิธีการหลีกเลี่ยงความวิบัติของท่าน ตื้นเขินนัก สุนัขจิ้งจอกขนมันเงางาม และเสือดาวลายจุดเด่นต้องตา ต่างอาศัยอยู่ในหุบเขากลางพงไพร เร้นตัวอยู่ตามถ้ำผาอย่างเงียบเชียบ
พวกมันออกไปข้างนอกในเวลากลางคืน และซุ่มซ่อนตัวอยู่ในบ้านเวลากลางวัน นี่เป็นความระมัดระวังของพวกมัน แม้โดนความหิวกระหาย ทุรนทุรายบีบคั้น พวกมันก็แอบย่องออกไปทีละตัว หาอาหารตามแม่น้ำและทะเลสาบ
นี่คือ การวางแผนอย่างดีของพวกมัน กระนั้น พวกมันก็ไม่อาจหนีพ้นจากกับดักตาข่าย เราจะโทษอะไรหรือ? ขนและหนังของพวกมันนั่นเอง ที่นำหายนะมาสู่พวกมัน และแคว้นหลู่ของท่าน
ก็ไม่ผิดอะไรกับชุดคลุมขนสัตว์ของท่าน มิใช่หรือ? ดังนั้น ขอให้ท่านปลดเปลื้องรูปกาย และเสื้อขนสัตว์ของท่าน ชำระล้างจิตใจ เคลื่อนไหวไปตามความปรารถนา และท่องไปในดินแดนที่ไร้ผู้คน


       “ในดินแดนหนันเยี่ยว์ มีเมืองที่ได้ชื่อว่า “ดินแดนที่เต็มเปี่ยมด้วยคุณธรรม” ประชาชนที่นั่น เรียบง่ายและซื่อสัตย์ แทบไม่มีใครคิดถึงตัวตนหรือมีความอยากได้ใคร่มี พวกเขารู้จักปลูกสร้าง แต่ไม่รู้จักการเก็บสะสม
พวกเขาให้ แต่ไม่มองหาสิ่งตอบแทน พวกเขาไม่รู้ว่าอะไรคือครรลองธรรม ไม่รู้ขนบประเพณี (*พวกเขามีจิตใจที่เต็มด้วยขนบประเพณีตามธรรมชาติ) พวกเขาเคลื่อนไหวไปอย่างไม่รู้ตัว ไม่ใส่ใจนำพา ด้วยวิถีนี้เอง ที่พวกเขาได้บรรลุถึงมรรคา*อันยิ่งใหญ่
ชีวิตของพวกเขานำความสุขสำราญ ความตายนำไปสู่การฝังศพอย่างสงบ ดังนั้น ข้าฯจึงอยากให้ท่านทิ้งนครรัฐ เดินออกจากทางโลก ยึดถือเพียงเต๋าเป็นผู้ช่วยในการเดินทาง


       เจ้าผู้ครองนครหลู่ ถามว่า “เส้นทางนั้น ยาวไกลและเต็มไปด้วยอันตราย ทั้งยังมีแม่น้ำ ภูเขาขวางกั้น และข้าฯไม่มีเรือหรือพาหนะใดๆ แล้วจะทำอย่างไร?”


       ซื่อหนันจื่อกล่าวว่า “ปลดเปลื้องอำนาจ ปลดเปลื้องขนบประเพณี การปลดปล่อยจากสิ่งเหล่านี้เอง จะเป็นพาหนะของท่าน” แต่เจ้าผู้ครองแคว้นก็ยังถามต่อว่า “เส้นทางนั้น มืดมน ยาวไกล และไร้ผู้คน ใครจะเป็นเพื่อนร่วมทางกับข้าฯ? เมื่อเสบียงอาหารหมดลง ข้าฯจะไปถึงจุดหมายปลายทางอย่างไร?”


       ซื่อหนันจื่อตอบว่า “ลดทอนความต้องการ จากนั้น ท่านก็จะสามารถเดินทางต่อไปโดยปราศจากเสบียงอาหาร ท่านสามารถข้ามแม่น้ำ ฝ่าผ่านทะเล เพ่งมองออกไป ก็จะไม่อาจเห็นชายฝั่ง เดินหน้าต่อไป...ต่อไป
ท่านจะไม่มีวันพบปลายทางสิ้นสุด บรรดาผู้คนที่ร่วมทางมาส่งท่าน ต่างหันหลังกลับบ้านไป ขณะที่ท่านเดินหน้าไกลออกไป...ไกลออกไป...


       “ผู้ซึ่งครอบครองผู้อื่น จะประสบความยากลำบาก ผู้ซึ่งถูกครอบครองโดยคนอื่นๆ จะเกิดความวิตกกังวล ดังนั้น ข้าฯจึงขอให้ท่านปลดปล่อยความยากลำบากจากตัวท่านเอง อิสระจากความวิตกกังวล และท่องไปเพียงลำพังในมรรคา สู่ “ดินแดนแห่งความเงียบสงบอันยิ่งใหญ่”


       “ชายคนหนึ่งกำลังถ่อเรือข้ามแม่น้ำ ก็ปรากฏมีเรือว่างเปล่าลำหนึ่ง แล่นเข้ามาปะทะชนกับเรือของเขา ไม่ว่าชายผู้นั้นจะมีอุปนิสัยอารมณ์ร้อนเพียงใด เขาก็ไม่โกรธ แต่หากมีคนนั่งอยู่ในเรือที่แล่นเข้ามาปะทะชน
เขาก็จะตระโกนร้องว่ากล่าว หากอีกฝ่ายไม่สนใจใยดี เขาก็จะร้องตระโกนต่อว่าออกไปอีก และหากอีกฝ่ายยังนิ่งเฉย เขาก็จะลุกขึ้นร้องด่าผรุสวาท ในสถานการณ์แรก เขาไม่มีความโกรธแต่อย่างใด แต่ในครั้งที่สองกลับมีความโกรธบังเกิดขึ้น เนื่องจากในครั้งแรกนั้นเขาเผชิญกับความว่างเปล่า และต่อมา ก็เผชิญกับการถูกยึดครอง หากคนบรรลุถึงความว่างเปล่า และท่องไปในโลกกว้าง ใครจักอาจทำร้ายเขาได้หรือ?”

       ตัดตอนแปลจาก The Complete Works of Chuang Tzu translated by Burton Watson บทที่ 20

       *หมายเหตุ
       1) ซื่อหนันจื่อ หมายถึงซื่อหนันอี๋เหลียว
       2) มรรคา หมายถึงเต๋า

ขอบคุณ ผู้จัดการออนไลน์
สิริสวัสดิ์วุธวารค่ะ

Create Date : 10 มีนาคม 2555

Last Update : 2 พฤษภาคม 2555 22:29:43 น.

0 comments

Counter : 889 Pageviews.