จักรพรรดิเหลืองเดินทางไปพบปรมาจารย์แห่งเต๋าที่ขุนเขาจี้ว์ฉือ มีฟังหมิงเป็นสารถี ชังอี่ว์ขี่ม้าประกบอยู่ด้านขวา จังรั่วและเสวียเผิงขี่ม้านำหน้า คุนฮุนและกู่จีรั้งท้ายอยู่เบื้องหลัง เมื่อถึงชายป่าเซียงเฉิง ปราชญ์ทั้งเจ็ดก็หลงทาง ไม่อาจพบผู้คนให้ถามไถ่ ขณะนั้นมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งต้อนฝูงม้าผ่านมา พวกเขาจึงถามทางกับเด็กหนุ่ม “เจ้ารู้จักทางไปสู่ขุนเขาจี้ว์ฉือหรือไม่?”

       “รู้อยู่”

       “และเจ้ารู้หรือไม่ว่าจะพบกับปรมาจารย์ที่ยิ่งใหญ่แห่งเต๋าได้ที่ไหน?”

       “ย่อมรู้”

       “ช่างน่าประหลาดอะไรเช่นนี้ เจ้าหนุ่มน้อย” จักรพรรดิเหลืองอุทานขึ้น “เจ้าไม่เพียงรู้ทางไปยังขุนเขาจี้ว์ฉือ ยังรู้ด้วยว่าปรมาจารย์แห่งเต๋าที่ยิ่งใหญ่อยู่ที่ไหน! ดังนี้ ข้าอยากถามเจ้าถึงวิธีการปกครองแผ่นดิน”

       “การปกครองแผ่นดิน ก็เหมือนอย่างที่ข้ากระทำอยู่นี้ หรือมิใช่?” เด็กหนุ่มกล่าว “มีสิ่งใดแปลกพิสดารอย่างนั้นหรือ? เมื่อข้ายังเป็นเด็กน้อยก็ได้ท่องไปในอาณาจักรทั้งหก ในเวลานั้นข้าเกิดติดโรคร้ายจนทำให้นัยน์ตาพร่ามัว ผู้อาวุโสท่านหนึ่งได้บอกให้ข้าขึ้นนั่งบนรถทรงของสุริยเทพ และท่องไปในพงไพร ณ เซียงเฉิง

ขณะนี้ความเจ็บป่วยของข้าก็ทุเลาลง ในไม่ช้าข้าก็จะสามารถออกเดินทางได้อีกครั้ง ครั้งนี้จะได้ท่องไปเหนืออาณาจักรทั้งหก การปกครองแผ่นดินก็เหมือนอย่างที่ข้ากระทำ ไม่เห็นมีสิ่งใดที่พิเศษไปกว่านี้”

       “แม้การปกครองแผ่นดินจะมิใช่ธุระของเจ้า อย่างไรก็ตาม ข้าก็อยากถามว่าพึงกระทำเยี่ยงไร?”

       เขาพยายามหลีกเลี่ยงคำถาม เมื่อจักรพรรดิเหลืองถามซ้ำอีกครั้ง เด็กหนุ่มจึงกล่าวออกมาในที่สุดว่า “ข้าคิดเห็นว่าการปกครองแผ่นดินไม่แตกต่างจากการต้อนฝูงม้า ขจัดสิ่งที่อาจเป็นอันตรายกับม้า ก็เพียงเท่านี้”

       จักรพรรดิเหลืองเรียกขานเด็กหนุ่มว่า “ปรมาจารย์แห่งฟ้า” จากนั้นก็โค้งคำนับสองครา จรดศีรษะกับพื้นดินแล้วลาจากไป

แปลเรียบเรียงตัดตอนจากหนังสือจวงจื่อ(庄子)

ขอบคุณ ผู้จัดการออนไลน์

สิริสวัสดิ์ศุกรวารค่ะ