ขณะที่เหวินหวัง*กำลังทอดพระเนตรชมทิวทัศน์ที่จาง* ก็ทรงเห็นชายผู้หนึ่งกำลังนั่งตกปลา โดยที่มิได้ใช้เบ็ดตะขอ เหวินหวังทรงเชื้อเชิญเขามา และกล่าวมอบหมายบ้านเมืองให้ปกครองดูแล แต่ด้วยทรงวิตกกลัวว่าบรรดาขุนนางมุขมนตรีและราชวงศา อาจไม่พอใจ หะแรก พระองค์ได้ทำใจลืมเรื่องนี้ไป แต่ก็ไม่อาจตัดใจปล่อยโอกาสจากสรวงสวรรค์ ที่ราษฎรนับร้อยเผ่าสกุลควรได้ร่วมเสพ
       
       และในรุ่งอรุณ พระองค์ก็ได้ตรัสแก่บรรดาขุนนางมุขมนตรีว่า “ในราตรีที่ผ่านมา ข้าฯได้ฝันเห็นชายสูงสง่า ผิวดำ หนวดเคราดกหนา ขี่ม้าลายด่าง ที่กีบเท้าด้านหนึ่งเป็นสีแดง เขาได้บัญชาแก่ข้าฯ มอบอำนาจปกครองแผ่นดินแก่ชายชราแห่งจาง มิฉะนั้น ประชาชนจะถูกสาปให้ล้มป่วย!”
       
       บรรดามุขมนตรีได้ฟัง ต่างก็อ้ำอึ้ง “เป็นประกาศิตจากกษัตริย์ พระบิดาแห่งพระองค์นั่นเอง!”
       
       “เราควรจะเสี่ยงทายดูว่าจะดำเนินการอย่างไรดีไหม?”
       
       “นี่คือ ประกาศิตแห่งพระบิดาแห่งพระองค์! ไม่ต้องหารือเป็นคำรบสองอีกแล้ว จะต้องเสี่ยงทายไปทำไม?”
       
       ในที่สุด เหวินหวังก็ได้รับชายชรา เข้ามายังนครหลวงและมอบหมายงานปกครองแผ่นดินให้ตามพระประสงค์ แต่ชายชราก็ยังคงรักษาจารีตแบบแผนตลอดจนกฎหมายต่างๆ และมิได้ออกประกาศคำสั่งใหม่แม้แต่ข้อความเดียว
       
       สามปีล่วงไป เหวินหวังเสด็จตรวจตราบ้านเมือง ก็ทรงพบว่าบรรดาเจ้าหน้าที่ในท้องถิ่น ต่างปลดทำลายป้ายชื่อหน้าประตู สลายกลุ่มก๊วนของตน ผู้คนจากต่างเมืองจากเขตแดนทั้งสี่ ที่เดินทางเข้ามาในนครรัฐ ก็ไม่นำเครื่องมืออุปกรณ์ตวงวัดของตนติดตัวมาด้วย
       
       การที่เจ้าหน้าที่ในท้องถิ่น ปลดทำลายป้ายชื่อหน้าประตูและสลายกลุ่มก๊วนของตนไปนั้น ก็ด้วยพวกเขาได้เรียนรู้เข้าใจกฎเกณฑ์คำสั่งสอนของเจ้าเหนือหัว การที่หัวหน้าตามเหล่ากรมกองต่างๆ ไม่ช่วงชิงผลักดันแผนการพิเศษใดๆ ที่แตกต่างแหวกแนวออกไป

ก็ด้วยพวกเขามองกิจการงานต่างๆ เป็นความแตกต่างหลากหลายอันเสมอภาคกัน การที่ผู้คนข้ามไปยังต่างเมืองโดยที่ไม่นำเครื่องอุปกรณ์ตวงวัดของตนไปด้วยนั้น ก็ด้วยความไว้เนื้อเชื่อใจกันและกัน
       
       เหวินหวังจึงประจักษ์แจ้งว่า พระองค์ได้พบปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ และได้หันพระพักตร์สู่ทิศเหนือเพื่อแสดงความคารวะ พร้อมตรัสขึ้นว่า “แผ่ขยายวิธีการปกครองบ้านเมืองเช่นนี้ สู่แผ่นดินแว่นแคว้นทั้งหมดได้หรือไม่?”
       
       แต่ชายชราแห่งจางกลับนิ่งงัน ไม่กล่าวตอบใดๆ พึมพำด้วยเสียงเครือ เหมือนจะกล่าวคำแสดงความเสียใจขออภัย และเมื่อพระบัญชาเผยออกไป ชายชราก็ได้หนีลับไปในความมืดมิดของค่ำคืน และไม่มีผู้ใครได้ยินเกี่ยวกับเขาอีกเลย
       
       เหยียนหุยได้ถามขงจื่อเกี่ยวกับเรื่องนี้ “เหวินหวังไม่มีคุณธรรมเพียงพอที่จะปกครองบ้านเมืองประชาราษฎร์ดอกหรือ! และยังแต่งความฝันขึ้นมาเพื่อนำชายชราแห่งจางมาปกครองบ้านเมือง”
       
       “เงียบเสีย!” ขงจื่อขัดขึ้น “ไม่ต้องพูดอะไรอีก เหวินหวังทรงคุณธรรมสมบูรณ์อย่างไม่มีที่ติ! สำหรับความฝันนั้น เป็นเพียงวิธีการฝ่าข้ามความยุ่งยากชั่วยามเท่านั้น” (เพื่อที่จะพิชิตจิตใจมนุษย์ปุถุชน) 
       ตัดตอนจาก The Complete Works of Chuang Tzu บทที่ 21
       
                                            
       หมายเหตุ *เหวินหวัง คือกษัตริย์เหวินผู้ทรงสถาปนาราชวงศ์โจว ทรงเป็นหนึ่งในปราชญ์โบราณผู้ปราดเปรื่อง ได้รับการสรรเสริญยกย่องจากขงจื่อและสาวกในสำนักคิดขงจื่อบ่อยที่สุด
       
       *จาง ชื่อสถานที่แห่งหนึ่งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำเว่ย ที่ไหลทอดยาวในบริเวณพื้นที่ ที่ปัจจุบันกลายเป็นมณฑลกันซู่และมณฑลส่านซี


ขอบคุณ ผู้จัดการออนไลน์

สิริสวัสดิ์วุธวารค่ะ

Create Date : 06 มีนาคม 2555
Last Update : 2 พฤษภาคม 2555 22:20:19 น.		0 comments
Counter : 574 Pageviews.
Share Tweet