นานมาแล้ว มีชายผู้หนึ่งเมื่อมีชีวิตอยู่ประกอบคุณงามความดีไว้มากมาย พอเสียชีวิตลงต้องไปเข้าเฝ้าท้าวยมราช เพื่อกำหนดว่าชาติหน้าจะได้เกิดเป็นอะไร โดยเมื่อพิจารณาจากบุญกรรมและการประกอบคุณงามความดีแล้ว ในโลกหน้าชายผู้นี้จะต้องได้เกิดเป็นมนุษย์อีกครั้ง

ด้วยเหตุนี้ท้าวยมราชจึงไต่ถามขึ้นว่า “ชาติที่แล้วเจ้าทำความดีช่วยเหลือผู้คนมากมาย ประกอบกรรมดีไว้ไม่น้อย ชาติหน้าเมื่อเจ้าเกิดเป็นมนุษย์ มีความปรารถนาอะไรพิเศษหรือไม่?”

       ชายผู้นั้นจึงนั่งคุกเข่าลง และทูลต่อท้าวยมราชไปว่า “กล่าวโดยไม่ปิดบังท่านผู้เป็นใหญ่เหนือยมบาลทั้งหลาย ครั้งยังมีลมหายใจอยู่ข้าเคยเขียนบทกลอนระบุถึงความปรารถนาในชาติหน้าของตนเองไว้หนึ่งบท หวังท่านผู้ยิ่งใหญ่เมตตาทำให้ความปรารถนาของข้าเป็นจริงด้วยเถิด”

       พอได้ยินดังนั้นท้าวยมราชจึงกล่าวขึ้นว่า “เรื่องขี้ผง! เจ้าลองท่องให้ข้าฟังซิว่า กลอนที่เจ้าเขียนว่าอย่างไรบ้าง!”

       ชายผู้นั้นจึงคุกเข่าท่องบทกลอนที่ตนเองแต่งไว้ด้วยเสียงอันดัง : “บิดาข้าขึ้นชั้นจัดจอหงวน อีกบ้านสวนนับพันไร่ไม่ขาดเหลือ ถึงบ่อปลาและดอกไม้ล้วนเหลือเฟือ เมื่อมีซึ่งภรรยาหรือสนมก็กลมเกลียว เรือนพักประดับรับด้วยเงินทอง อีกทั้งห้องเต็มเสบียงเรียงข้าวสาร กองพูนหีบสมบัติรวมทรัพย์ศฤงคาร ด้านฐานะเปรียบได้กับนายคน ส่วนปราณตนขออย่างน้อยสักร้อยปี ...”

       พอฟังบทกลอนดังกล่าวไม่ทันจบ ท้าวยมราชก็ถอนหายใจหนึ่งเฮือก แล้วกล่าวอย่างเหนื่อยหน่ายว่า “หากปรากฎเรื่องเช่นนี้จริงก็คงประเสริฐ ตัวข้าจะได้ยกตำแหน่งท้าวยมราชให้กับเจ้าเลย ส่วนข้าจะขอไปผุดไปเกิดแทนก็แล้วกัน!”

ขอบคุณ ผู้จัดการออนไลน์

สิริสวัสดิ์วุธวารค่ะ