....คนเราจะดีหรือชั่วก็อยู่ที่ตัวทำ
..เมื่อคิดจะทำอะไรแล้ว ก็ต้องทำให้มันได้ดี
ทำแล้วไม่ดี หรือทำแล้วไม่ได้ดี
หรือทำดีไม่ได้ ...ก็ไม่ต้องไปทำมัน
...แม่ว่าอย่างงั้น
...และแม่ก็ชอบสอนเราแบบนี้เสมอ เพราะแม่เป็นคนสุดขั้ว เราก็เลยมีนิสัยสุดโต่งไปด้วย..
ซึ่งถ้าเป็นภาษาสมัยนี้ก็คงประมาณว่า ”ทำวันนี้ให้ดีที่สุด” น่ะแหละเนาะ หรือถ้าไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแหละน่า .. อิๆๆ




ขอเล่าเรื่องแม่ต่อจากคราวที่แล้วเลยละกันนะ..

สามปีผ่านไปหลังจากที่แม่เข้าไปทำงานหาเงินในกรุงเทพฯ เพื่อส่งมาให้ยายเพื่อเลี้ยงดูพวกเรา และส่งให้พ่อบางส่วนเพื่อปลดเปลื้องหนี้สินจนเบาบางลง จนวันหนึ่งพ่อก็ไปรับพวกเราและแม่กลับไปอยู่ที่อุบลด้วยกันอีกครั้ง วันนั้นทุกคนต่างดีใจกอดพ่อจนตัวกลม แต่คนที่เสียใจดูเหมือนจะเป็นยาย เพราะต้องขาดรายรับส่วนหนึ่งจากแม่ไป เราเป็นคนที่ดีใจกว่าพี่ๆ เพราะตอนเป็นเด็กเราตัวเล็กมาก ผอมกะหร่องก็องก็อย จนญาติๆตั้งสมญาว่าอีผีปอบ และเรามักถูกน้า(น้องคนรองจากแม่) กลั่นแกล้ง แย่งของกินของใช้ และตบตีเป็นประจำในเวลาที่พี่ชายไม่อยู่ สิ่งที่น้าทำกับเรา ทำให้เราเกลียดน้าคนนี้จนฝังใจจำตลอดมา


เมื่อพ่อพาพวกเรากลับอุบลฯครอบครัวพวกเราจึงมีความสุขอีกครั้ง แม้จะยังอัตคัตขัดสนเรื่องค่าใช้จ่ายอยู่เหมือนเดิม เพราะลูกๆทั้ง 4 คนต่างก็กำลังกินกำลังนอนกันทุกคน แต่พ่อกับแม่ก็ไม่อยากแยกกันอยู่คนละทิศละทางแบบที่ผ่านมาอีก

แม่จึงหันมาขายผักขายปลาอันเป็นผลผลิตจากน้ำพักน้ำแรงอีกเหมือนเดิม เพียงแต่คราวนี้เริ่มหันมาแปรรูปผลผลิตขายเพิ่มอีกทางด้วย เช่น ทำผักกาดดอง หอมดอง ผักเสี้ยนดอง มะขามเปียก มะขามดอง มะขามแช่อิ่ม มะยมดอง กล้วยเชื่อม และหลายต่อหลายอย่างตามแต่ฤดูกาลที่พืชผักผลไม้จะมีออกมาให้คิดทำขาย พอถึงวันเสาร์อาทิตย์แม่ก็ยังทำขนมขายอีกด้วย เช่น ข้าวต้มมัด ถั่วแปบ ข้าวเหนียวสังขยา วุ้น เป็นต้น โดยมีเราเป็นแผนกเดินเร่ขายรอบๆสถานีประมงฯ ..เปล่าหรอกเรามิได้ขยันหรือใฝ่ดีชอบช่วยเหลือพ่อแม่แต่อย่างใด แต่ถูกแม่บังคับแบบเต็มๆเลยตะหากเล่า ตอนนั้นน้อยใจสุดๆว่าทำไมพี่ๆกับน้องถึงได้ไปเล่นกับเพื่อนๆสนุกสนาน แต่เรากลับต้องมาเดินเร่ถือถาดขายผลไม้ดองและขนมแบบนี้ แม่นะแม่ทำให้เสี้ยวความสุขประสาเด็กของฉันขาดหายไป ไม่น่าเลย ...ความเป็นเด็กทำให้เราคิดน้อยใจไปต่างๆนานาแบบนั้นและพลอยเกลียดอาชีพแม่ค้าไปด้วยเลย

อีกสองปีต่อมาพ่อได้รับคำสั่งจากราชการให้ไปรับตำแหน่งหน้าที่ที่สูงขึ้น โดยมีหมายมา 2 แห่งให้พ่อเลือกไปประจำการ คือที่จังหวัดแม่ฮ่องสอน กับที่กาญจนบุรี พ่อปรึกษาแม่แล้วก็ตัดสินใจเลือกที่กาญจนบุรี เพราะกันดารน้อยกว่า สมัยนั้นกิตติศัพท์ของจังหวัดแม่ฮ่องสอนเขาว่าแห้งแล้งกันดารมาก เราก็ไม่เข้าใจว่ามันกันดารอย่างไร

พ่อกับแม่จึงขายวัว เป็ด ไก่ หมู และปลาที่เลี้ยงมาทั้งหมด ทั้งพ่อแม่และพวกเราสี่พี่น้องต่างก็เสียใจและอาลัยอาวรณ์กับทุกสิ่งทุกอย่างที่คลุกคลีและผูกพันกันมาหลายปีที่อุบล

ปีพ.ศ. 2523 ครอบครัวเราได้เดินทางจากจังหวัดอุบลฯ ไปยังกาญจนบุรี พวกเรา 6 ชีวิต กับหมาอีก 1 ตัวที่พวกเราทิ้งไม่ลง ขึ้นรถไฟสายอุบล-กรุงเทพฯหัวลำโพง อ้อ พ่อบอกว่าตั๋วหมาแพงกว่าตั๋วคนอีกนะ ถือเป็นการเดินทางที่ยาวนานและทุลักทุเลที่สุดของพวกเรา เพราะเมื่อถึงหัวลำโพง พวกเราก็นั่งแท็กซี่ไปยังสถานีขนส่ง(สมัยนั้นอยู่ตรงสามแยกไปฉาย) เพื่อต่อรถ บขส.สายกรุงเทพฯกาญจนบุรี ตอนนั่งรถบขส.นี้เองที่พวกเรา รวมทั้งหมา (ยกแว้นพ่อ)พากันเมารถจนอ้วกแตกอ้วกแตน คงเป็นเพราะพวกเราไม่เคยนั่งรถเมล์เบียดเสียด และรถก็ขับไปจอดไปเป็นระยะๆตลอดเส้นทางนั่นเอง แม่เป็นคนที่น่าสงสารที่สุด เพราะตัวแม่เองก็เมารถเหมือนกัน แต่พอแม่เห็นอาการของลูกๆแต่ละคน แม่เลยหายเมารถเป็นปลิดทิ้ง หันมาช่วยลูบหลัง หาถุงรองและเช็ดอ้วกให้ลูกๆแต่ละคน ส่วนพ่อก็รับบทหนักไม่น้อยกว่าแม่เช่นกันคือต้องคอยจับ/ดูแลและเช็ดอ้วกหมาที่เรี่ยราดเลอะเทอะใส่รถเขา สงสารแม่กับพ่อจัง

อ้าว เออ ไหงมาจบแบบอ๊วกๆซะงั้นเหวยเรา

Create Date : 29 มีนาคม 2553
Last Update : 29 มีนาคม 2553 3:38:41 น.		8 comments
Counter : 653 Pageviews.
Share Tweet