Herr E. เป็นชายสูงวัย ที่น่าตายังดีอยู่ และคิดว่าคงเป็นอย่างเดียวที่เหลือดี เพราะแกนั้น สติไม่ค่อยจะมี แต่สตางค์คงยังเหลือเยอะ เพราะบ้านพักที่นี่ค่อนข้างแพง ขนาดคุณพ่อสามีที่มีเงินเก็บล้นเหลือ ยังเอ่ยปากว่า พ่อคงจ่ายไม่ไหว

Herr E. ชอบร้องเพลง ชอบตะโกน ชอบไปแต๊ะอั๋งผู้เฒ่าหญิง ชอบเดินไปเคาะประตูห้องผู้เฒ่าคนอื่นๆ ภาวะทางจิต ออกแนวก้าวร้าวถ้าไม่ได้ดั่งใจ ถึงขั้นโดนแกเตะต่อยก็มี ฮีจะมีน้องสาวอีกคน ซึ่งเป็นคู่หูเดินไปเดินมา กินข้าวด้วยกัน แต่อยู่กันคนละปีกของตึก

วันนึงที่อิชั้นต้องดูแล Herr E. ในช่วงเวรเช้า ของการทำงานวันที่สาม โดยวันนั้นจำต้องทำการอาบน้ำ-สระผมให้ฮีด้วย ปรากฏว่าฮีให้ความร่วมมืออย่างดี ถอดเสื้อแล้ว ถอดกางเกงก็แล้ว เหลือแต่กางเกงผ้าอ้อมผู้ใหญ่ ซึ่งอิชั้นจะพูดยังไงฮีก็ไม่ยอมถอด สงสัยจะอิชั้นจะเร้าใจไม่พอ

ท้ายที่สุด อิชั้นไม่ไหวแล้ว คงต้องหาตัวช่วย วิ่งออกไปหาเพื่อนร่วมงานอีกคน ฮีก็บอกว่ายังไม่ว่าง รอก่อนเดี๋ยวตามไป พอหันหลังจะกลับห้อง Herr E. เท่านั้นแหละ โอ้ว....มายบุดดาเลยค่ะ ฮียืนถกแพมเพิร์สฉี่กลางฮอลล์เวย์ อิชั้นก็ต้องรีบเข้าไปหาและพากลับห้องในทันใด

ถึงห้องแล้ว อิชั้นคงรอเพื่อนร่วมงานไม่ได้แล้ว ต้องทำอะไรสักอย่าง เลยจัดการพาฮีเข้าห้องน้ำ เอาไงเอากันวะ อาบแม่มทั้งแพมเพอร์สนี่แหละวะ ท้ายสุดพอแพมเพอร์สเปียก ฮีก็บอกว่า เปียกหมดเลย ต้องเปลี่ยนนะ เอ่อ...ออ รู้แล้วเจ้าข้า อยากจะเปลี่ยนให้นี่แหละ แต่มะกี้ใครฟระที่ไม่ยอมถอด

พอจัดการฮีเสร็จ ก็มีเรื่องสงสัยจึงถามเพื่อนร่วมงานว่า ทำไมพื้นห้องแกเปียกหมดเลย รู้มั๊ยคะคำตอบคืออะไร?? มันคือ ฉี่ ค่ะ

บล็อกนี้ขอจบแบบห้วนๆ เหม็นๆ แบบนี้แล้วกันนะคะ