เรื่องเล่าจากความทรงจำ ..... เก็บตกก่อนลาจาก......
ในช่่วงปีสุดท้าย ก่อนที่จะย้ายมาเป็นเด็กเมือง ป้าอยากจะรวบรวมความทรงจำจากการที่ เป็นลูกคนงานในโรงสี และใช้ชีวิตในวัยเด็กอยู่กับครอบครัวคนจีน คนจีนส่วนมากจะขยัน และ ฉลาด ครอบครัวเฒ่าแก่ น่าจะเป็นรุ่นที่ 2 ที่อพยพมาจากเมืองจีน เพราะรุ่นที่ 1 น่าจะเป็น รุ่น อากงใหญ่ และอากงเล็ก ที่พูดไทยไม่ชัด เฒ่าแก่มาได้เมียไทย และเป็นที่แน่นอน ที่จะต้องมีญาติพี่น้อง มาอาศัยอยู่ด้วย ทุกคนจะ ทำงานเป็นลูกจ้าง ในโรงสี นอกจาติใกล้ชิดแล้ว ก็ต้องมีหลาน ลูกของญาติๆ ซึ่งอยู่ในวัยเดียวกับป้า บ้าง รุ่นแก่กว่าบ้าง ทุกคนจะมีหน้าที่ช่วยงานในโรงสี ที่เหมาะสมตามวัย อย่างป้าเช้าขึ้นมาจะเดินจาก บ้านที่พัก มาเพื่อ รอใส่บาตรพระ ที่ท่าน้ำโรงสี ซึ่งของใส่บาตร แม่และญาติของเมียเฒ่าแก่จะเตรียมไว้ แต่เช้า ระหว่างที่รอใส่บาตรก็จะต้อง นั่งขัดฝาโอ่งและขันน้ำที่แพท่าน้ำ ไปด้วย เสร็จแล้วก็ กลับเข้ามากินข้าว เตรียมตัวไปโรงเรียน ตอนกลางวันก็จะเดินกลับมา กินข้าวที่โรงสี ทุกวัน ตอนเย็นเลิกเรียน กลับมาถึงพร้อมลูกหลานเมียเฒ่าแก ก็จะพากันขึ้นไปทำความสะอาดชั้นสอง ซึ่งเป็นที่พัก ของครอบครัวเฒ่าแก่ และหลานๆ น่าจะมีเกือบ 10 ห้อง รวมถึงที่ว่าง และชานหน้าห้อง ก็กว้างใหญ่ แต่ทุกคนก็จะได้รับแบ่งพื้นที่ทำความสะอาดกันไป ในตอนนั้นรู้สึกว่าเป็นเรื่องสนุกที่ได้ แข็งขันกันทำความสะอาด เมื่อถึงเวลาอาหารเย็น แม่และญาติเฒ่าแก่จะจัดเตรียม อาหาร ประมาณ 4โต๊ะ คือ โต๊ะเฒ่าแก่ ที่จะต้องจัดไปที่ส่วน ด้านหน้า ที่เราเรียกว่าโต๊ะ บัญชี และ ส่วนของคนงาน โต็ะใหญ่มาก 1 โต๊ะ โต๊ะเด็กๆ ประมาณ 7-8 คน โต๊ะของเราจะตั้งหน้าครัว ใกล้าลานตากข้าว ธรรมชาติของเด็กๆ กินไป คุยไป แต่ที่น่าประทับใจคือ เราจะเฝ้ามองดูฝูงนกที่ บินกลับรัง เป็นแถวอย่างเป็นระเบียบ น่าจะเป็น นกกระยาง เสร็จากนั้นก็จะช่วยกันทำความสะอาด สำหรับป้าในบางวันจะต้องมีหน้าที่ ต้มเศษเนื้อให้หมา อัลเซเชี่ยน 2 ตัว ที่ชื่ด โคล่า กับ เป็ปซี่ บรรดาหมาไทยก็คงได้กินเศษอาหารที่เหลือๆไป เสร็จภารกิจจากตรงนั้น ป้าก็จะเดินกลับบ้านเพื่อไปทำความสะอาดบ้าน และซักผ้า รดน้ำดอกไม้ ฯลฯ ตามที่แม่มอบหมายให้รับผิดชอบ ก่อนกลับบ้านที่ห้มาลืมเด็ดขาดคือ ต้อง ห่อข้าวมาฝาก แมว ตัวโปรด ด้วย แมวช์่อว่า อีเหมีย่ว อยู่เป็นเพื่อนป้าไม่นาน ก็หายไป ตามหาเจอก็ตายเสียแล้ว แม่และ พ่อบอกว่า มันมีท้องแต่ ออกลูกไม่ได้ ป้าจำได้ว่าร้องไห้มากมาย ทั้งรักทั้งสงสารมัน นี้คือจุดอ่อน ของป้า ที่ใจอ่อนขี้สงสาร ประมาณเกือบ 2 ทุ่ม ป้าต้องเดินกลับมาที่แม่ทำงานอีกครั้ง เพื่อเรียนพิเศษ กับลูกๆหลานๆเฒ่าแก่ แล้วก็เดินกลับบ้านพร้อมแม่ นี่คือชีวิตประจำวันของลูกคนงานอย่างป้า ในวันหยุดเราจะได้รับให้ช่วยงานเพิ่มขึ้น คือกวาดลานตากข้าว ที่กว้างใหญ่ หรือบางครั้งก็ร่วมแรง ร่วมใจกันทำความสะอาด ที่ใดที่หนึ่งเป็นพิเศษ อีกงานที่น่าจดจำ คือการ เอาเศษไม้ที่มีมากมายมาผ่า ซอยเป็นชิ้นเล็กๆ เพื่อให้ ห้องครัวก่อไฟ การหุงข้าวที่โรงสีหุงด้วยเตาแกลบ บางครั้งเราจะช่วยผู้ใหญ่ กลอกแกลบใส่กระสอบ บรรจุไว้เพื่อ เท ใส่เตา ที่ก่อด้วยปูน มีกะทะใบใหญ่ ที่รองรับ ซึ่งนึ่งข้าวขนาดใหญ่ หลายชั้น ฝาซึ้งต้องใช้รอกเล็กๆ ชักขึ้นลง เวลาเปิด เด็กๆอย่างป้า ไม่ได้รับอนุญาติให้เข้าไปวุ่นวายบริเวณนั้น เพราะอันตราย และแล้วการอำลาถิ่นเดิมก็จะเริ่มขึ้นอีกครั้งเมื่อ ป้าเรียนใกล้จบ ป.7 จะต้องเข้ามาสอบเรียนต่อใน โรงเรียนสตรีประจำจังหวัด จำได้ว่าสอบวันสุดท้าย เราเอาข้าวห่อมากินรวมกัน ทุกคนสนุกสนาน ด้วยวัยขนาดนั้นของพวกเรา ไม่รู้เลยว่า โอกาสที่เราจะรวมตัวกันสนุกสนานแบบนั้น ไม่มีอีกแล้ว วันเวลาผ่านมา เกือบ50 ปี แลัว เพื่อนหลายคนรุ่งเรืองเจริญในหน้าที่ หลายคนโชคไม่ดี และหลายคน ได้ลาจากโลกไป แต่ในบางเสี่ยวของความคิด ของป้าก็ไม่เคยลืมความสุข และเพื่อนๆเลย
Create Date : 12 สิงหาคม 2559 |
|
1 comments |
Last Update : 12 สิงหาคม 2559 9:39:08 น. |
Counter : 3217 Pageviews. |
|
 |
|