“ What's in a name? That which we call a rose

By any other name would smell as sweet.

นามนั้นสำคัญไฉน? ที่เราเรียกกุหลาบนั้น

แม้นกล่าวขานด้วยนามอื่นก็ยังหอมระรื่นอยู่มิคลาย”

หนึ่งในบทประพันธ์อมตะ ของ วิเลี่ยม เชคสเปียร์   โรมิโอและจูเลียต
ได้กล่าวถ้อยวลี อันงดงามไว้   กุหลาบ  แม้เราเรียกมันด้วยนามอื่นก็ยังหอมระรื่นอยู่มิคลาย

ความรักก็เช่นกัน   แม้เป็นความรักที่แท้จริงแล้วไซร้ หากมิต้องเสกสรรจำนรรจาด้วยสิ่งใด
ก็ยังคงเป็นความรัก   ความรักแท้ที่ผู้คนกล่าวขาน

กุหลาบงดงาม แรกแย้มผลิบาน  แม้เมื่อแห้งเหี่ยวก็ยังคงอมตะนิรันดร์ในดวงใจ
แม้วันนี้คนมิอยู่แล้ว  แต่ทุกความทรงจำกระจ่างชัดอยู่มิคลาย

หากแม้วันนี้ เธอมิได้อยู่แล้ว ดวงวิญญาณของเธอแม้ล่องลอยอยู่แห่งหนใด
จงรับรู้ไว้เถิดว่า  ยังมีคนๆหนึ่งที่ระลึกถึงเธอเสมอ

ขอบใจนะ แม้เป็นช่วงเวลามิยาวนานสักเท่าใด  แต่เธอก็ได้ทำให้  คนนี้ได้รับรู้ว่า
โลกนี้ยังมีความน่าอยู่ แม้ตอนนี้ร่างกายเธอแตกสลายไปแล้ว  
แต่เธอจงรับรู้ไว้ว่า "เธอ" ยังอยู่ในใจฉันมิเคยลืมเลือน..
.
.
..
.

ตอนแรกตั้งใจจะเขียนงานตะพาบครั้งนี้ ตั้งแต่วันที่นัดเขียนพร้อมๆ กันกับเพื่อนๆ 
หากแต่มีเรื่องราวมากมาย เกิดขึ้นในชีวิตจนตั้งตัวไม่ทัน
ไม่เคยคิดว่าชีวิตคนๆหนึ่ง จะสั้นเพียงนี้  
สั้นเหมือนดอกไม้วาเลนไทน์ 
แม้วันนี้ กุหลาบยังอยู่แต่คน ได้จากไปแล้ว
จากไปสุดแสนไกล เกินที่เอื้อมมือไขว่คว้ากลับมาได้ ไม่ว่าจะโดยวิธีใดๆก็ตาม
ลาก่อนนะ...........คนดี
เธอจากฉันไป อย่างไม่ทันตั้งตัว ไม่ให้โอกาสแม้สักเพียงเวลาให้ฉันได้ตั้งตัวเลย
ไม่ว่าเมื่อไหร่ เธอจะอยู่ในใจพี่ชายคนนี้เสมอ  เจ้าตัวน้อย เฮียยังคงเป็นเฮียของแกเสมอนะ
ฟ้าเบื้องบนคงขีดเอาไว้เเล้วว่าเรามีเวลาด้วยกันเท่านี้
ลาก่อนน้องคนดี
ด้วยรักและอาลัยที่สุด
22 กุมภาพันธ์ 2558