Bloggang.com : พ่อพเยีย : เสน่ห์เมืองเหนือ ของโชคชัย บัณฑิต

เสน่ห์เมืองเหนือ ของโชคชัย บัณฑิต

เสน่ห์เมืองเหนือ
โชคชัย บัณฑิต

ภาพฝันของเมืองเหนือ ไม่ว่าจะมีอยู่จริงหรือเกิดจากมายาภาพที่คนภาคอื่นสร้างสานไว้ ในคำบอกเล่า เรียงร้อยไว้ในบทเพลง ฯลฯ แต่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าอานุภาพดังกล่าวมิได้มีอยู่จริง

ความฝันก็เช่นกัน ถึงจะเป็นเพียงฝัน แต่ก็สะท้อนภาวะจิตใต้สำนึกที่เรามีต่อสิ่งนั้นอย่างมั่นคงจริงแท้ เพราะอยู่นอกเหนือการควบคุมดูแลของเหตุผล

ผมฝันแต่เรื่องเดิมนับได้สิบเจ็ดฝนเข้าแล้ว บอกไปใครจะเชื่อ ทั้งที่เป็นเรื่องจริง

ภาพโรแมนติคของผู้คนเมืองเหนือในบทเพลงลูกทุ่ง – ลูกกรุงนั้น ทั้ง “มนต์เมืองเหนือ” ของสมยศ ทัศนพันธ์ “เสน่ห์สาวเวียงพิงค์” ของสุรพล สมบัติเจริญ “กุหลาบเวียงพิงค์” ของวงจันทร์ ไพโรจน์ “เทพีเชียงใหม่” ของปอง ปรีดา “น้ำใจสาวเหนือ” ของบุษยา รังสี หรือ “สักขีแม่ปิง” ของใครจำไม่ได้ (ไม่ค่อยสันทัดเพลงลูกกรุง) ยวนใจให้คนจากภาคอื่นอยากไปสัมผัส กระทั่งอยากไปใช้ชีวิตแม้เพียงช่วงหนึ่งที่เมืองเหนือ

แล้วฝันของผมก็เป็นจริง เมื่อมีโอกาสได้เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยเชียงใหม่ หรือ มช. ลูกช้างอย่างที่หมาย
สามปีครึ่งที่ได้เรียน ได้อ่านทั้งวิชาความรู้ตามหลักสูตรและได้สัมผัสอารยะประเพณีของเมืองเหนือตามที่ฝัน แม้เป็นเพียงช่วงสั้นๆของระยะทางในชีวิตอันยาวไกล แต่กลับฝังใจไม่รู้ลืม ไม่เข้าใจว่าเป็นเพราะบรรยากาศภูสูงและสายหมอก หรือวิถีวัฒนธรรมที่สัมผัสหรือเป็นเพียงมายาภาพที่ร้อยรัด หรืออาจเป็นเพราะความสุขที่ได้พบความถนัดทางการเขียนเมื่อเรียนอยู่ปี 2 เมื่อริเขียนหนังสือทั้งเรื่องสั้นและบทกวี การเขียนซึ่งเป็นสะพานเชื่อมให้ได้รู้จักคนเขียนหนังสือและแวดวงคนเขียนหนังสือในรั้วเดียวกัน

นับเวลาช่วงที่ผมเขียนหนังสือแล้วเริ่มมีผลงานตีพิมพ์เผยแพร่ในหน้านิตยสารส่วนกลางกระทั่งสำเร็จการศึกษาในเดือนตุลาคม 2529 และรับปริญญาในเดือนมกราคม 2530 เป็นช่วงระยะเวลาสั้นๆเพียงไม่ถึง 2 ปีที่ผมได้มีโอกาสคลุกคลีกับหนุ่มสาวนักเขียนในรั้ว มช. ซึ่งร่วมกันตั้งกลุ่มวรรณกรรม “กาแล” ขึ้น เป็นช่วงไม่ถึง 2 ปีที่มีความสุขที่สุดและดีที่สุด อาจเป็นเพราะไม่ต้องกังวลกับงานอาชีพและเป็นช่วงค้นหาตัวตน หลายหนเราคุยเรื่องวรรณกรรมกันข้ามคืน และหลายคืนเราไม่เคยอาศัยเครื่องดื่มใดๆช่วยดำเนินการสนทนา…ย้อนคิดคราใดจึงได้แต่ความสุขดีๆเสมอ

วันเก็บของออกจากหอพักเพราะเรียนจบ ผมรู้สึกเหมือนกำลังจะสูญเสียสิ่งสำคัญในชีวิต พูดไม่ออกบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าคืออะไร ไม่อยากจากลาเพราะอาวรณ์คืนวันที่ผ่านมาในความรับรู้ทั้งมวล

ความฝันอาจเป็นสิ่งชดเชย ผมฝันเรื่องเดิมมาแล้วสิบเจ็ดฝน ช่วงแรกที่จาก มช. ก็ฝันถี่ แม้ผ่านมาวันนี้ก็ยังฝันอยู่ (ระยะห่างขึ้นอีกนิด)

ความฝันของผมมีอยู่ว่า…วันนี้เป็นวันเสาร์ต้องรีบเดินทางออกจากบ้านไปยังเชียงใหม่ และเนื่องจากต้องต่อรถหลายทอดจากอำเภอลาดยาวมายังสถานีนครสวรรค์เพื่อต่อรถไปเชียงใหม่ ก่อนจะอาศัยรถสองแถวเข้า มช. ก็เย็นย่ำ ผมจึงต้องรีบไปให้ทัน เพื่อว่าวันพรุ่งนี้เป็นวันหยุดอีก 1 วัน จะได้มีเวลาทำความสะอาดหอพักและรอลงทะเบียนเรียนวันจันทร์พอดี

ผมฝันเรื่องนี้มานับครั้งไม่ถ้วน จนกระทั่งได้ทำงานและได้ปลีกเวลาไปเรียนต่อในชั้นปริญญาโท ความฝันก็ยังย้ำซ้ำอยู่ที่ชีวิตนักศึกษา มช. เหมือนแผ่นเสียงตกร่อง ต้องรีบเข้าหอพัก ต้องเร่งไปลงทะเบียน ฯลฯ วนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า (จนต้องเล่าซ้ำ)

เวลาที่ผ่านมาเกือบ 40 ปีของชีวิต ถ้าขีดเส้นตรง 40 เซนติเมตร ชีวิตนักศึกษาก็เพียง 3.5 เซนติเมตร ซึ่งสั้นเหลือเกิน แต่กลับเป็นช่วงสั้นๆที่ยังยืนยาวอยู่ในความฝันเสมอมา และมั่นใจว่าหากชีวิตยังขีดเส้นยาวออกไปไม่รู้จบ กระทั่งช่วงชีวิตใน มช. กลายเป็นเพียงจุดเล็กๆยากแก่การสังเกต ผมก็เชื่อว่าความฝันเช่นนี้ย่อมยังไม่สูญหาย

บอกใครๆจะไปเชื่อทั้งที่เป็นเรื่องจริง
ผมฝันแต่เรื่องเดิมนับได้สิบเจ็ดฝนเข้าแล้ว

ภาพฝันเมืองเหนือ ไม่ว่าจะมีอยู่จริงหรือเกิดจากมายาภาพที่คนภาคอื่นสร้างสานไว้ในคำบอกเล่า เรียงร้อยไว้ในบทเพลง แต่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าอานุภาพดังกล่าวมิได้มีอยู่จริง.
-----------------

Create Date : 21 กันยายน 2548

Last Update : 21 กันยายน 2548 19:00:20 น.

0 comments

Counter : 644 Pageviews.