|
| 1 | 2 | 3 | 4 |
5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
กองไฟและความฝันที่หุบเขาฝนโปรยไพร
ขณะที่รถเกือบจะเลยบ้านไม้สองชั้นไปแล้ว สายตาผมเหลือบไปเห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังสาละวนอยู่ที่ราวตากผ้า ลักษณะการแต่งกายมองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่ใช่ชาวบ้านแถวนี้แน่ ด้วยระยะที่ไม่ไกลนักก็พอจะจำเค้าได้ว่าผู้หญิงคนนั้นคืออุรุดา โควินท์ นักเขียนสาวคู่ชีวิตของกนกพงศ์ สงสมพันธุ์ นั่นเอง ผมตะโกนเรียกชื่อเล่นของเธอ เมื่อเธอขานรับ โชเฟอร์สาวก็ถอยหลังกลับเล็กน้อยแล้วเลี้ยวรถลงไปจอดที่หน้าบ้าน ขณะที่ผมก้าวลงจากรถ กนกพงศ์ก็ออกมาต้อนรับ สีหน้าและท่าทางของเขาบ่งบอกว่า ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีผู้มาเยือนโผล่พรวดถึงบ้านโดยไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้า ทันทีที่เท้าสัมผัสแผ่นดินที่นี่และเมื่อกวาดสายตาไปโดยรอบผมบอกตัวเองได้ในทันทีว่าบ้านหลังนี้น่าอยู่ ทั้งที่เจ้าของบ้านยังไม่ทันชักชวนให้นอนค้าง ผมก็ชิงเอ่ยปากขอพักด้วย เมื่อเขารับคำ ผมก็ทยอยขนกระเป๋าสัมภาระลงจากรถ
กนกพงศ์พาผมเดินมาทางด้านหลังบ้านซึ่งเป็นครัวหลังคามุงจาก ด้านข้างบ้านพื้นปูเป็นลานทรายซึ่งเป็นทรายที่ขนมาจากแม่น้ำ กนกพงศ์เล่าให้ฟังว่า ชาวสวนที่นี่ส่วนใหญ่จะปูพื้นทรายรอบๆบ้าน นอกจากจะทำให้รอบๆบ้านสะอาดสวยงามแล้วยังเป็นการป้องกันสัตว์เลื้อยคลานมีพิษเข้าบ้าน เพราะเวลามันเลื้อยออกจากป่ารกแล้วมาพบผืนทรายที่สะอาดโล่งมันจะไม่กล้าเข้า ใต้ร่มเงาไม้ใหญ่ซึ่งเป็นต้นเงาะและต้นทุเรียน มีโต๊ะไม้ทำอย่างง่ายๆด้วยฝีมือของกนกพงศ์ สำหรับนั่งรับประทานอาหารหรือดื่มชากาแฟ ไม่ไกลกันนักเป็นกระบะใหญ่มีดุ้นฟืนและกองเถ้าทิ้งร่องรอยไว้ ทำให้นึกถึงเรื่องราวในค่ำคืนที่มีเพื่อนฝูงมาช่วยกันก่อกองไฟแล้วนั่งล้อมวงสนทนากัน ถัดไปมีเปลญวนไว้นอนเล่น แค่มองเห็นก็ให้ความรู้สึกรื่นรมย์แล้ว แดดยามบ่ายสาดทะลุใบไม้ลงบนผืนทรายแต้มลวดลายเป็นดอกดวงสวยงาม แสงแดดแถวนี้เดี๋ยวบานเดี๋ยวหุบตามอำเภอใจ เวลาส่วนใหญ่ของวันจะเป็นของสายฝนเสียมากกว่า และไม่ว่าเป็นจะฤดูกาลใดก็สามารถมีสายฝนโปรยได้ตลอดเวลา จึงเป็นที่มาของชื่อ หุบเขาฝนโปรยไพร ตามที่กนกพงศ์ตั้งขึ้น หลังจากเพื่อนๆที่นั่งรถพาผมมาส่งขอตัวกลับ ผมกับกนกพงศ์ก็นั่งปักหลักสนทนากันที่โต๊ะใต้ร่มไม้ โดยมีอุรุดาเป็นผู้เสิร์ฟชาและกาแฟให้เป็นระยะๆ นานๆเธอจึงจะแทรกบางประโยคเข้ามาในวงสนทนาบ้าง บ้านสองชั้นอายุกว่าห้าสิบปีแล้วหลังนี้ตั้งอยู่ที่หมู่บ้านในเขียว ตำบลทวนหงส์ อำเภอพรหมคีรี จังหวัดนครศรีธรรมราช เดิมทีนั้นเป็นของชาวสวน กนกพงศ์มาเช่าบ้านหลังนี้อยู่เป็นเวลาราว 5 ปีแล้ว โดยที่ปีแรกเขาอาศัยอยู่เพียงลำพัง และปีถัดมาจึงมีอุรุดามาอยู่ร่วมชายคาด้วย
เธอปลูกต้นไม้นานาชนิดรอบบ้านและแต้มระบายสีสวยๆให้กับประตูหน้าต่าง พูดได้ว่าเธอคือผู้ทำให้บ้านหลังนี้มีสีสันและมีชีวิตชีวาขึ้น แต่ในขณะเดียวกันตัวเธอเองก็เป็นชีวิตชีวาและสีสันของบ้านหลังนี้เช่นกัน ภายในบ้านหลังนี้อุดมไปด้วยหนังสือจำนวนนับพันเล่ม มีตั้งแต่นิยายแปลคลาสสิกจนไปถึงหนังสือของนักเขียนไทยรุ่นใหม่ หนังสือพิมพ์รายวันและรายสัปดาห์ที่เพิ่งวางแผงไม่เคยขาดชั้นหนังสือ ซึ่งเป็นเรื่องที่พอจะบอกได้ว่า นักเขียน กับ การอ่าน นั้นน่าจะเป็นของคู่กัน เขาและเธอเลือกวิถีชีวิตที่เรียบง่าย ทั้งคู่ไม่ยอมใช้โทรศัพท์ไม่ว่าจะเป็นโทรศัพท์บ้านหรือมือถือ ถ้าจำเป็นจริงๆก็จะออกไปโทร.ข้างนอก ส่วนใหญ่เขาติดต่อกับเพื่อนฝูงทางจดหมายด้วยการเช่าตู้ป.ณ.ไว้ หุงข้าวทำกับข้าวด้วยเตาฟืน น้ำที่ใช้อาบและซักผ้าเดินท่อต่อมาจากน้ำตกอ้ายเขียวที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านนัก ความจริงแล้วผมกับกนกพงศ์ก็ไม่ได้สนิทสนมกันเป็นพิเศษ เราพบกันบ้างตามวาระโอกาสต่างๆในงานแวดวงวรรณกรรม ผมรู้สึกกับเขาตามทำนองสุภาษิตจีนที่ว่า พบกันครั้งเดียว เป็นมิตรตลอดกาล สำหรับการได้พบกันครั้งนี้ผมมีความรู้สึกประทับใจในตัวเขาหลายอย่าง แต่ที่อยากเล่าให้ฟังมีอยู่สามเรื่อง
เรื่องแรก คือช่วงที่เขาพาผมไปเที่ยวน้ำตกอ้ายเขียว ตอนข้ามลำธารผมถอดรองเท้าเดินตามไปห่างๆ เขาเดินขึ้นนำหน้าไม่ยอมหยุดและเดินลัดเลาะขึ้นสูงไปเรื่อยๆ ส่วนผมแค่อยากมาเห็นและถ่ายรูปเล็กๆน้อยๆเท่านั้น เพราะไม่นึกสนุกกับการปีนป่ายน้ำตกในตอนนี้ แต่เขาอยากพาผมขึ้นไปเพื่อให้ได้เห็นน้ำตกชั้นที่สวยกว่าชั้นที่ผ่านมา ผมจึงบอกเขาว่า ไม่ได้ใส่รองเท้า ด้วยเกรงว่าจะเหยียบหนามเพราะทางที่เขาเดินนำไปนั้นรกเรื้อพอสมควร เขากลับแสดงความเป็นสุภาพบุรุษด้วยการเสียสละรองเท้าแตะให้กับผม ส่วนตัวเขานั้นยอมเดินเท้าเปล่า เมื่อเป็นดังนั้นผมก็ต้องใส่รองเท้าเดินตามเขาต่อไปอีก โชคดีที่สะพานซึ่งจะเดินต่อไปขาด เขาจึงวกกลับเพื่อเดินลง เรื่องที่สอง คือเรื่องอาหารมื้อหนึ่งในวันสุดท้ายก่อนลากลับ อุรุดาแสดงความคิดเห็นว่าเราน่าจะไปกินข้าวนอกบ้านกัน ผมเห็นด้วยเพราะจะได้สะดวกทุกๆอย่างและไม่ต้องทำอะไร แต่กนกพงศ์ไม่ยอมและบอกว่า ตั้งแต่มายังไม่ได้กินข้าวที่บ้านเลย แล้วเขาก็เดินออกไปเก็บผักข้างบ้าน ชั่วเวลาไม่นานนักผมก็ได้ลิ้มรสมือทำกับข้าวของเขา ต้องยอมรับว่าฝีมือของเขาเยี่ยมจริงๆ เรื่องที่สาม คือการสนทนา ครั้งนี้เราได้สนทนากันถึงเรื่องราวต่างๆมากมาย เขาพูดถึงความศรัทธาในการเขียนหนังสือ ซึ่งมีผลต่อศรัทธาต่อการมีชีวิต การเขียนหนังสือคือการทิ้งร่องรอยเล็กๆไว้ในโลกนี้ และวันนี้เขาลุกขึ้นมาทำหน้าที่บรรณาธิการคัดเลือกและรวบรวมเรื่องสั้นจากนักเขียนทั่วประเทศ เพื่อทำเป็นพ็อคเก็ตบุ๊ครายสี่เดือนในนามสำนักพิมพ์นาคร ท่ามกลางบรรยากาศหนังสือรวมเรื่องสั้นหรือประเภทวรรณกรรมที่มียอดพิมพ์ต่ำอย่างน่าใจหาย
ผมรู้สึกมีความสุขและอิ่มใจที่ได้นั่งสนทนากันโดยปราศจากความมึนเมาใดๆ ซึ่งต่างจากเวลาที่เราพบกันตามงานวรรณกรรมต่างๆเมื่อก่อนนี้ เมื่อผมนึกทบทวนถึงบทสนทนาระหว่างผมกับเขาขณะที่ผมได้มาพักที่บ้านหลังนี้ ผมได้พบว่านอกจากกนกพงศ์จะเป็นนักเขียนฝีมือระดับรางวัลซีไรต์แล้ว เขายังเป็นนักเล่าเรื่องและนักฟังชั้นดีทีเดียว ขณะที่บทสนทนาดำเนินไป ผมเปิดใจน้อมรับฟังความคิดเห็นของคู่สนทนา ไม่ทำตัวเป็นชาล้นถ้วย ผมเริ่มได้สัมผัสกับความรู้สึกจริงๆและมากขึ้นเรื่อยๆว่า เสียงจากคนอื่นสามารถออกมาจากเราได้ และเสียงของเราก็สามารถออกมาจากคนอื่นได้เช่นเดียวกัน *
----------------------------
*คำพูดประโยคหนึ่งของ ครูมี่จากกระดานข่าวของเสมสิกขาลัยที่ //www.semsikkha.org
หมายเหตุจากผู้เขียน วันที่ 5-7 มกราคม 2549 ได้ไปเยือนกนกพงศ์ที่บ้าน หุบเขาฝนโปรยไพร วันที่ 23 มกราคม 2549 ส่งต้นฉบับเรื่องนี้ให้บรรณาธิการ ขวัญเรือน วันที่ 13 กุมภาพันธ์ 2549 ได้รับข่าวทางโทรศัพท์ว่า กนกพงศ์เสียชีวิตกะทันหันด้วยอาการติดเชื้อในปอด ขอให้ กองไฟและความฝัน ของกนกพงศ์ สงสมพันธุ์ มีส่วนช่วยจุดประกาย ไฟฝันของคนหนุ่มสาวรุ่นต่อไป
------------------------
Create Date : 07 มีนาคม 2549 |
|
15 comments |
Last Update : 7 มีนาคม 2549 0:47:48 น. |
Counter : 927 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: rebel 7 มีนาคม 2549 7:35:01 น. |
|
|
|
| |
โดย: J IP: 203.154.114.253 7 มีนาคม 2549 8:30:17 น. |
|
|
|
| |
โดย: JewNid 7 มีนาคม 2549 13:38:56 น. |
|
|
|
| |
โดย: AY IP: 58.147.124.76 7 มีนาคม 2549 17:34:32 น. |
|
|
|
| |
โดย: หนอนฯ IP: 61.91.89.64 8 มีนาคม 2549 2:53:46 น. |
|
|
|
| |
โดย: หนอนฯ IP: 61.91.89.64 8 มีนาคม 2549 3:02:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: filmgus 8 มีนาคม 2549 12:40:15 น. |
|
|
|
| |
โดย: เด็กลาดเหนือ IP: 58.10.250.31 8 มีนาคม 2549 18:29:01 น. |
|
|
|
| |
โดย: ตาพราน IP: 117.47.104.218 24 กันยายน 2551 19:34:13 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
นนทบุรี Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [?]
|
ด้วยความยินดี... หากมีผู้ใดละเมิด โดยนำภาพถ่าย,บทความ หรือข้อเขียนต่างๆ ใน Blog นี้ไปใช้ ไม่ว่าจะเป็นรูปแบบใด สามารถทำได้เลยทันที โดยไม่ต้องขออนุญาต เป็นลายลักษณ์อักษร
เว้นเสียแต่ว่า
ถ้านำไปพิมพ์จำหน่าย กรุณาจ่ายค่าลิขสิทธิ์ด้วย
|
|
|
|
|
|
|
ขออภัยสำหรับท่านที่ได้อ่านเรื่องนี้แล้ว...
เสียดายที่เขาไม่มีโอกาสได้อ่าน
เพราะผมอยากให้เขารู้ว่าผมรู้สึกประทับใจในความน่ารักและความมีน้ำใจของเขาอย่างไร
แต่ทว่าเรื่องนี้ได้กลายเป็นเรื่องไว้อาลัยเรื่องหนึ่งในหนังสือที่ระลึกงานศพของเขา