Bloggang.com : พ่อพเยีย : มุมมองใหม่ หรือ มองมุมใหม่

มุมมองใหม่ หรือ มองมุมใหม่

24 กันยายน 2549

รู้ว่าลมหนาวเริ่มมาทักทายตักแต่ตอนค่ำเมื่อคืนแล้ว เห็นชัดๆเลย ชอบจังเลยที่เวลาลมหนาวแรกมาทักทายทั้งที่ขณะนี้ยังอยู่ในปลายฤดูฝน หนาวแบบนี้อาจมานิดๆหน่อยๆแล้วหายไปหรืออาจมาแล้วมาเลยก็ได้ ใครจะไปรู้ ?

ตอนเย็นๆแวะไปร้านเน็ต ที่ร้านเน็ตคิดค่าชั่วโมงไม่แพง (คือ 15 บาทต่อชั่วโมง) อยู่ที่นี่ก็ถือว่ามีความสะดวกพอใช้ได้ บรรยากาศร้านโปร่งๆ เด็กเล่นเกมไม่มากไม่น้อยเกินไป ไปทีไรก็ยังมีเครื่องว่างให้เช็คอีเมล์เสมอ ก่อนกลับบ้านแวะเข้าตลาดเพื่อหาซื้อข้าวของที่จำเป็น ข้าวสารหมดพอดี ซื้อกับข้าวพื้นเมืองสองสามถุง น้ำพริกผักต้ม เตรียมไว้ตอนเช้า เพราะตอนเช้ามักง่วนอยู่กับที่บ้านจนเพลินจนไม่อยากออกมาตลาดในตอนเช้า ทั้งที่ตามปกติแล้วผมเป็นคนชอบมาตลาดตอนเช้ามืด แต่อยู่ที่นี่เสียดายเวลาช่วงเช้าที่จะได้นั่งอ่านนั่งเขียนอะไร แต่ก็ตั้งใจไว้ว่าจะต้องไปเที่ยวตลาดเช้าบ้างไม่วันใดก็วันหนึ่งก่อนที่จะจากแม่ใจ

ขากลับแวะเก็บถ่ายรูปข้างทางเล็กๆน้อยๆ ตอนนี้ภาพที่มองแล้วสดชื่นก็คือทุ่งข้าวสีเขียวขจี ภูเขาสีน้ำเงิน ฟ้าสีฟ้า ก้อนเมฆสีขาว มองไปทางไหนก็รู้สึกสบายตาสบายใจ
จู่ๆผมก็นึกอยากย้ายที่นอนไปนอนบ้านหลังสูง สิบกว่าวันที่ผ่านมานอนอยู่ในบ้านดินมาตลอด ก่อนที่เจ้าของบ้านจะออกเดินทางก็เอ่ยปากอนุญาตไว้ว่า ตามสบายนะเลือกนอนที่บ้านหลังไหนก็ได้ จะนอนห้องไหน จะทำอย่างไรก็ได้

ถึงผมไม่ได้เป็นผู้ดีก็ต้องมีความรู้จักเกรงใจอยู่บ้าง ถึงแม้จะย้ายขึ้นไปอยู่ในอาณาจักรส่วนตัวของผู้อื่นเราก็จะต้องทำทุกอย่างให้เรียบร้อยที่สุด ก่อนกลับทุกอย่างต้องอยู่กับที่และเหมือนเดิม

ผมทยอยขนข้าวของซึ่งไม่มีอะไรนัก เสียเวลาเก็บกวาดปัดฝุ่น ถูพื้นบ้านเล็กน้อย ขณะที่ผมทำความสะอาดไปนั่นแหละลมหนาวค่อยๆมากระซิบว่า “ฉันมาแล้ว ฉันมาแล้ว” ผมคิดว่าลมหนาวก็คงมาแถวๆท้องทุ่งชนบทอย่างนี้ก่อน เพราะโทรถามเพื่อนในเมืองหลวงบอกว่ายังร้อนอยู่เลย

หลังจากได้เหงื่อนิดหน่อยแล้วก็เตรียมตัวอาบน้ำ ผมเล็งไว้แล้วว่าผมจะต้องอาบน้ำนอกห้องน้ำบ้าง เพราะวันก่อนเห็นเจ้าของบ้านเขาก็อาบตรงนั้นแหละ ถังแกลลอนบรรจุน้ำฝนที่ตกลงมาเมื่อหลายวันที่ผ่านมา ยามค่ำคืนในบรรยากาศ กลางทุ่ง นุ่งฟ้า ห่มดาว มันไม่ใช่เรื่องลามกอนาจารอะไรเลย ตราบใดที่ยังไม่มีใครเห็นเรา

ยามนี้รอบๆตัวมืดสนิทมีแต่แสงดาวระยิบระยับอยู่บนผืนฟ้าเท่านั้น รอบๆบ้านๆไม่มีบ้านใกล้เรือนเคียงมาเห็นแน่ นานขนาดไหนแล้วที่ผมไม่เคยอาบน้ำกลางแจ้งอย่างนี้ อยากจะตะโกนร้องบอกว่ารู้สึกดีจังเลย ปลอดโปร่งโล่งดี

ผมเลือกนอนในห้องเล็กๆที่เคยนอนเมื่อที่มาคราวก่อน เตียงเล็กๆสำหรับนอนคนเดียว จากนั้นก็เตรียมโต๊ะนั่งทำงาน ทุกอย่างลงตัว โคมไฟและไฟเพดานเป็นหลอดนีออนขนาดใหญ่ ทุกอย่างน่าจะลงตัว แว่วเสียงเพลงลูกทุ่งล่องลอยตามลมมาจากไหนก็ไม่รู้ แต่ก็ไม่ถึงกับทำให้รำคาญ

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมไม่มีสมาธิที่จะทำอะไรเลยก็คือ ตู้หนังสือที่บรรจุไปด้วยหนังสือ มันเป็นความตื่นเต้นระคนกับความดีใจทุกครั้ง นับตั้งแต่ผมมาอยู่ที่นี่เวลาผมแวะมาตู้หนังสือผมก็อดยืนดูชื่อหนังสือและชื่อผู้แต่งไม่ได้ ผมพยายามบอกตัวเองว่าให้เลือกหยิบหนังสือทีละเล่มเสมอและพยามจำที่เดิมให้ได้ เพราะพี่ปอนแกเป็นคนละเอียดละมีระเบียบเรียบร้อย

เชื่อไหมว่าผมรู้สึกตื่นเต้นยิ่งกว่าเข้าร้านหนังสือใหญ่ๆในห้างเสียอีก เพราะอะไรน่ะหรือ ?เพราะหนังสือในตู้นี้ล้วนแต่เป็นวรรณกรรมระดับหัวกะทิทั้งนั้น หลายต่อหลายเล่มที่ผมได้ยินและรู้จักมาก่อนแต่ก็เพียงแค่ผ่านสายตาแต่ยังไม่เคยอ่าน บางเรื่องก็เคยอ่านบ้างแล้ว ตู้หนังสือที่เรียงไว้เรียบร้อยจัดหมวดหมู่ไว้ราวกับห้องสมุด แตกต่างจากที่บ้านของผมอย่างสิ้นเชิง ที่บ้านผมจะหาหนังสือเล่มไหนก็ต้อใช้ความจำหรือการระลึกชาติเข้าช่วยว่าวางไว้ตรงไหนหนอ อย่างว่าแหละครับนิสัยอุปนิสัยต่างๆนั้นไม่ใช่ได้มาเพียงข้ามวันข้ามคืน

สังเกตเห็นว่ามีหลายเรื่องอยู่เหมือนกันที่พี่ปอนมีมากกกว่าหนึ่งเล่ม แสดงว่าแกต้องเป็นคนรักหนังสือมากแน่เลย ส่วนตัวผมเองหนังสือที่ซ้ำเล่มมีน้อยนัก (หมายถึงเรื่องเดียวมีสองเล่ม)

ในเมื่อผมยังไม่สามารถตัดใจหยิบเล่มไหนมาอ่านอีก เพราะกำลังอ่านเรื่อง “คำสารภาพ” ของลีโอ ตอลสตอย ค้างอยู่ หนังสือบางๆเกี่ยวกับอัตตประวัติของผู้เขียน
ผมหยิบอัลบั้มรูปเก่าๆของเจ้าของบ้านมาเปิดดู รูปส่วนใหญ่เป็นภาพกิจกรรมที่เขาเดินทางไปในที่ต่างๆกับเพื่อนศิลปิน ถ้าหากจัดว่านักเขียนคนไหนที่มีรูปถ่ายมาก เขาคงติดอันดับคนหนึ่งทีเดียว เพราะอัลบั้มที่มีอยู่นั้นมากทีเดียว ผมเปิดดูไปเพียงไม่กี่อัลบั้ม และสังเกตใจตัวเองว่าเมื่อเจอรูปใหม่ๆแล้วมักเปิดผ่านเลยไปอย่างรวดเร็ว แต่ะถ้าหากเป็นรูปเก่าผมมักจะพิจารณาดูเป็นพิเศษ และผมมักเลือกหยิบอัลบั้มเก่าๆมาเปิดดูมากกว่าอัลบั้มที่รู้ชัดว่ายังใหม่อยู่

ในที่สุดก็เข้านอนโดยที่ไม่ได้อ่านหนังสือ ไม่ได้เขียนหนังสือ เพราะไม่มีสมาธิว่าจะทำอะไรดีนั่นแหละ
คืนนี้เป็นคืนแรกที่ผมตัดสินใจนอนแบบไม่กางมุ้ง อากาศหนาวยุงคงไค่อยออกหากินกระมัง ผมจึงนอนหลับอย่างสบายจนกระทั่งรุ่งเช้า

ตื่นเช้าทดลองนั่งที่โต๊ะแล้วมองออกไปทางหน้าต่างก็น่าจะดี แต่เมื่อลองปิดไฟนีออน ปรากฏว่าแสงสว่างที่เข้าทางหน้าต่างนั้นตกถึงคีย์บอร์ดน้อยเกินไป ผมไม่อยากเปิดไฟเวลากลางวัน แต่ในขณะเดียวกันผมก็ต้องการแสงสว่างที่พอดีด้วย ผมตัดสินใจขยับโต๊ะซึ่งเดิมทีผู้นั่งหันหน้าเข้าหน้าต่าง เปลี่ยนมาเป็นใช้ด้านซ้ายมาชิดหน้าต่างแทน โป๊ะเชะ ! เลย

ผมนั่งชิดหน้าต่าง ข้อศอกซ้ายสามารถวางบนขอบหน้าต่างได้ โน้ตบุ๊ควางอยู่บนโต๊ะมุมซ้าย คียบอร์ดวางที่ลิ้นชักตำลงมาหน่อย แสงสว่างเข้ามาเต็มๆ โดยไม่ต้องเปิดไฟนีออนหลอดใหญ่ ในขณะเดียวกันตัวผมได้นั่งชิดหน้าต่างมากขึ้น สายตาที่มองออกหน้าต่างกว้างไกลขึ้น

สิบกว่าวันที่ผ่านมาผมนั่งๆนอนๆในบ้านดิน มุมโต๊ะเขียนหนังสือหน้าเคาน์เตอร์ หน้าต่างบานกระจกเปิดไม่ได้ทำไว้สวยๆเพื่อต้องการแสงสว่างเข้ามา แต่เมื่อมองออกหน้าต่างออกไปก็จำกัดตรงซุ้มต้นไม้ ตอนนี้ผมย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้ มุมมองเปลี่ยนไปจากเดิมคืออยู่ที่มุมสูง อากาสถ่ายเทกว่าเดิม เห็นท้องทุ่งสีเขียวและท้องฟ้ากว้าง

ผมรู้สึกดีที่ตัดสินใจเปลี่ยนที่นอนและย้ายที่นั่งทำงานเสียใหม่ ทั้งที่บ้านสองหลังอยู่ห่างกันเพียงไม่กี่ก้าว ทว่ามุมมองในแต่ละวันนั้นเปลี่ยนแปลงไป ทั้งที่ผ่านไปสิบกว่าวันแล้ว แต่ผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมเพิ่งมาถึงบ้านหลังนี้เมื่อวานนี้เอง

ในชีวิตประจำวันของเรา มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เรารู้สึกคุ้นเคย หรือรู้สึกว่าชินแล้วเมื่อได้พบเห็นเป็นประจำ แต่คุณลองหามุมมองใหม่ดูบ้างสิ อาจจะทำให้เรื่องที่เคยชินหรือเซ็งๆเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นก็เป็นได้นะ เช่นคนอยู่ใกล้ๆตัวคุณนั่นแหละ คุณมองเขาหรือเธออยู่มุมเดิมมาตลอดเวลาที่คบหาหรือรักกันหรือเปล่านะ ถ้ารู้สึกเซ็งๆลองหามุมมองใหม่ๆดูบ้างนะ ทว่ามีข้อแม้ว่าต้องหามุมดีๆเท่านั้นนะ

--------------------------------------

Create Date : 24 กันยายน 2549

Last Update : 24 กันยายน 2549 17:01:32 น.

7 comments

Counter : 678 Pageviews.

เย้..มาคนแรกเลยยยยย
ที่นี่ก็เริ่มจะหนาวแล้วเหมือนกันค่ะ....

โดย: -คุ- ( ' . -)b IP: 58.147.125.79 วันที่: 24 กันยายน 2549 เวลา:19:23:41 น.

หนาว..แสนหนาว..ดูดาวดึก......
มองดาว...นึก....นวลน้อง...แม่ผ่องศรี..
หนาว.....ลม...ดึก....พี่นึก..ถึงคนดี....
หนาว...ยามนี้..หนาว...ลมดึก..ลึกล้ำใจ......

เขียนมากวนประสาทอีกแย้วววว.....อิอิอิ.....มันดี......หุหุหุหุ.......เด๋วว่างๆจาทำอีก...หุหุหุ.......บ่น...ก็ม่ายกัว........อิอิอิ.........มั่ยดั้ยยิน.....อิอิอิ.........

โดย: ปิ่นกำนัน IP: 203.113.45.196 วันที่: 24 กันยายน 2549 เวลา:19:26:03 น.

ใช่ครับ วันนี้หมอกลง รู้สึกจะลงตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
ลมก็เปลี่ยนทิศ
เป็นสัญลักษณ์บอกถึงการเปลี่ยนฤดูอย่างเห็นได้ชัด

ถ้าได้โต๊ะทำงานที่รู้สึกถึงธรรมชาติรอบๆตัวแบบนี้ คงคิดๆเขียนๆอะไรได้เยอะเลยนะครับ...

ทำงานเสร็จก็อาบน้ำกลางแจ้งอีก... โหย... สุขสดชื่นแบบไม่มีอะไรมาปิดบัง...

โดย: namit

วันที่: 24 กันยายน 2549 เวลา:20:54:43 น.

ได้อ่านเรื่องราวดีๆ และได้รู้ว่าพ่อพเยีย
ทำอะไร อยู่ที่ไหน

อยู่ต่างจังหวัด มองฟ้าเป็นฟ้า สูดอากาศก็ปลอดโปร่งสบาย และได้นั่งดูก้อนเมฆด้วย
ต่างกับกรุงเทพฯลิบลับ

แม่น้องนิกคอยเช็คตลอดเวลาค่ะ ไม่ปล่อยให้ความเคยชิน มองเขาอยู่ในมุมเดิมหรอก
ถ้าเวลายังเปลี่ยนได้ เขาก็อาจจะมีมุมใหม่
ได้เหมือนกันใช่มั๊ยคะพ่อพเยีย

เมื่อไหร่เราจะแก่ซะทีนะ..

โดย: แม่น้องนิก IP: 4.232.138.191 วันที่: 24 กันยายน 2549 เวลา:21:51:41 น.

แบบนี้เรียกว่า ชีวิตแนวทดลอง...ได้หรือเปล่า

อยากบอกว่า อิจฉาทุกอย่างเลย ยกเว้นเรื่องนุ่งฟ้า ห่มดาว เท่านั้นล่ะค่ะ...
เชิญท่านพี่ตามสบาย หนูมิอาจคิดลอกเลียนแบบ....

โดย: ตะเบบูญ่า IP: 58.136.84.25 วันที่: 24 กันยายน 2549 เวลา:21:53:29 น.

มามองมุมหนาวด้วยคนค่ะ

โดย: vintage

วันที่: 24 กันยายน 2549 เวลา:23:26:03 น.

นึกว่าหนูรู้สึกไปคนเดียวสะอีกว่า "ลมหนาวมาแล้ว"

โดย: สายลมอิสระ

วันที่: 24 กันยายน 2549 เวลา:23:26:04 น.