16 ธันวาคม 2552 ปาป๊าเข้าโรงพยาบาล

พวกเรารู้ว่าป๊าเป็นมะเร็งตับ ตั้งแต่ สิงหาคม ปี 2551 ทุกคนเสียใจมาก แต่ตัดสินใจไม่ทำคีโม เพราะไม่เหมาะ ตับที่ไม่ดีไม่สามารถขับพิษคีโมออกได้ ป๊าไปรักษาที่เมืองจีน กินสมุนไพร เป็นใบไม้ทั้งนั้น อาการก็ดีขึ้นนะ และป๊าก็ไม่ได้เข้ารพ.อีกเลย ใช้ชีวิตเหมือนคนปรกติ ป๊ายังไปทำงานทุกวัน ออกกำลังกาย งดกินเนื้อสัตว์ แต่ทานปลา และกุ้งบ้าง ถ่ายทุกวัน ป๊าศึกษาตำราแพทย์ภาษาจีนเยอะแยะ พวกเราไม่มีใครมานั่งนึกแล้วว่าป๊าเป็นมะเร็ง และหวังให้ป๊าอยู่กับเราอีกนานๆ จนกระทั่ง.. วันจันทร์ที่ 14 ธันวาคม 2552 ป๊าอาเจียนเป็นเลือด ไปหาหมอ หมอตรวจปอด พบว่าปรกติ ยังบอกให้กลับบ้านได้ ถ้าถ่ายเป็นเลือดแล้วค่อยมา

วันพุธที่ 16 ป๊าถ่ายเป็นเลือด ตอนเย็นที่พาไป รพ. ก็เหมือนอ่อนแรงแล้ว พยาบาลที่ฉุกเฉินยังบอกว่าป๊าดูซีด น่าจะเข้า ICU แต่ป๊าเข้า CCU ช่วงที่นางพยาบาลเจาะเลือด ป๊าก็บ่นหิวน้ำ ขอหมอว่าให้ป๊าดื่มน้ำได้ไม๊ เขาไม่อยากให้ดื่ม เผื่อว่าจะส่องกล้อง ก็ทำได้แค่ใช้หลอดหยดไปที่ริมฝีปาก หมอเขาอยากรู้ว่าป๊ามีสติอยู่ไม๊ ก็ถามชื่อ ป๊าก็ยังตอบถูก และนั่นเป็นคำพูดสุดท้ายที่เขาได้ยินเสียงป๊า....

พยาบาลดูดเลือดออกจากกระเพาะ เป็นเลือดสดๆ มากมาย หมอเวรขอเลือดให้ และรอหมอเจ้าของไข้มาตรวจพรุ่งนี้เช้า หมอเจ้าของไข้บอกว่า แอมโมเนียขึ้นสมอง เกิดจากร่างกายไม่สามารถขับเลือดออกได้ ทำให้เลือดที่ออกไปทำปฏิกิริยากับอุจจาระ หมอจะให้ยาและป๊าจะฟื้นเหมือนเดิม คนหนุ่มๆ ถ้ารับยานี้ จะฟื้นภายใน 24 ชั่วโมง แต่คนสูงอายุ ก็ 48 ชั่วโมง เราก็รออย่างมีความหวัง ว่าป๊าจะกลับมาเหมือนเดิม

คืนแรกที่เข้ารพ. ผู้ช่วยพยาบาลเล่าว่า ป๊าพยายามจะลุกจากเตียง เขาเลยต้องเอาเชือกมามัดมือ 2 ข้างไว้ ดูท่าป๊าน่าจะนอนไม่สบายนะ หมอให้ยาถ่ายด้วย เพราะต้องขับเลือดออกจากร่างกาย

เที่ยงวันที่ 17 น้องชายที่เฝ้าป๊าอยู่ที่ รพ.โทรมาบอกว่าให้ลูกๆไปคิดกันว่า ถ้าป๊าช็อคไป จะปั๊มหัวใจไม๊ เราไม่ตอบ เรารับไม่ได้ ไหนว่าป๊าจะฟื้นไง เขาว่าป๊าไม่ถ่าย เราก็รีบเคลียร์งานออกไปเยี่ยมป๊า แต่ก่อนออกไป ก็ได้ยินข่าวดีว่า ป๊าถ่ายแล้ว มีทั้งเลือดสด และเลือดดำ ระหว่างนี้หมอก็ให้ทั้งเลือดและเกล็ดเลือด เช้าวันศุกร์อาการป๊าดีขึ้นนะ หมอบอกว่าจะส่องกล้องป๊า หมอคาดว่าเลือดน่าจะออกจากช่องท้องส่วนล่าง แต่เลือดออกจากกระเพาะอาหาร หลายจุด ป๊าเคยผ่าตัดกระเพาะ 20 กว่าปีก่อน เนื่องด้วยเป็นคนที่ทำงานหนักและเครียด หมอไม่สามารถหยุดเลือดได้ หมอบอกว่าต้องให้เลือดหยุดเอง เราก็รอ

วันศุกร์ ที่ 18 เป็นวันที่ให้ยาป๊าครบ 48 ชั่วโมง ป๊าจะฟื้นแล้ว แต่ค่ำนั้นป๊าก็ยังไม่ฟื้น หมอก็ยังคงให้เลือดและเกล็ดเลือดต่อ

เช้าวันเสาร์อาการป๊าแย่ลงแต่หมองานยุ่งมาก พวกเราก็ไปดักรอพบหมอ และขอคุยทางโทรศัพท์ด้วย ได้คุยกับคุณหมอช่วงบ่ายๆ ตอนนี้ลูกๆหลานๆมาให้กำลังใจป๊ากันพร้อมหน้า พวกเราผลัดกันเข้าไปคุยกับป๊าเรื่อยๆ อยากให้ป๊าสบายใจ ไม่ต้องห่วง ลูกๆโตกันหมดแล้ว ทุกคนอาชีพการงานดี ดูแลตัวเองและดูแลหม่าม๊าได้ หลานๆก็เป็นเด็กดีตั้งใจเรียน เวลาคุยกับป๊า บางครั้งป๊าก็แหงนหน้าเอียงมา มีเหลือบตาขึ้นมอง แม้ว่าจะเหลือบตาไม่ค่อยขึ้น ไม่รู้ว่าป๊ามองเห็นไม๊ แต่ป๊ารับรู้ป๊าได้ยินสิ่งที่พวกเราพูดใช่ไม๊ เพื่อนเราก็มาเยี่ยมป๊า ล้งเพิ่งรวบรวมทำบุญช่วยทหาร 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ บอกว่ายกบุญให้ป๊าหมดเลย และถอดพระ ให้ป๊ามาถือไว้ หลวงพ่อคูน รุ่น กูช่วยมึง ป๊าร้องไห้.. ป๊ารู้ป๊าได้ยินใช่ไม๊

สิ่งที่เขาเสียใจมากคือ 2 เดือนมานี่เขาติดเกม ใน Facebook มาก เล่นวันละ 2 ชั่วโมง ถ้าเขาเอาเวลานั้นมานั่งคุยกับป๊า เราก็ยังได้ใช้เวลาด้วยกันมากกว่านี้

วันเสาร์ที่ได้คุยกับหมอ หมอให้ดูรูปกระเพาะ พร้อมวาดรูปอธิบายให้ดูว่าการที่ตับไม่ดี ขับถ่ายเลือดไม่ได้ ทำให้เลือดออกไปอวัยวะที่ใกล้เคียงอื่นๆ และทำให้อวัยวะใกล้เคียงเหล่านั้นมีปัญหา ถ้าเราใจร้องเร่งให้เลือด ก็จะทำให้เกิดปัญหาเดิม คือเลือดไม่มีที่ไป หมออยากให้เตรียมใจ ระหว่างนี้ขอให้ลูกไปคิดว่า ถ้าเกิดกรณีช็อกจะปั๊มหัวใจไม๊ อาการช็อกนี้คือถ้าเสียเลือดมากๆ ก็จะช็อกได้ และจะเจาะคอใส่เครื่องช่วยหายใจไม๊ แต่ถ้าใส่ให้แล้วหมอจะไม่ถอดนะ (มาคิดทีหลัง ถ้าถอดก็เท่ากับว่า หมอฆ่าคนไข้นะ) แต่หมอบอกว่า ให้เซ็นไว้ก่อน เผื่อฉุกเฉินจะได้ไม่ต้องมาตัดสินใจกันตอนนั้น แต่ไม่ใช่เวลานี้หรอก (หมอพูดให้กำลังใจดีจัง เราก็เลยคิดว่าอย่างน้อยก็อีกนานเป็นอาทิตย์นะ) ก่อนหน้านี้เราคิดว่าจะย้ายรพ. เพราะรู้สึกว่า รพ.นี้ไม่ทันใจ เวลาหมอตัดสินใจจะให้เลือด ต้องไปเบิกที่สภากาชาด และรอถึง 4 ชั่วโมง อะไรๆช่างไม่ทันใจเลย แต่หมออีกรพ. ก็แนะนำว่า ถึงย้ายก็ไม่มีผล การขอเลือด ใช้เวลา 4 ชั่วโมง ทุกโรงพยาบาล เนื่องจากพอรับเลือดมาแล้วต้องตรวจเอดส์และไวรัสตับอักเสบบีก่อน และอาการของป๊า เกิดขึ้นเนื่องจากตับ แม้ว่าครั้งนี้จะหาย ฟื้นขึ้นมาพูดคุยได้เหมือนปรกติ แต่ว่าอีก 2 อาทิตย์ก็ต้องกลับไปเข้ารพ.ใหม่ด้วยอาการแบบเดิม และป๊าจะทรมานที่ต้องโดนเจาะนู่นนี่อีก ใจหนึ่งก็อยากให้ป๊าฟื้นนะ มาพูดคุยสิ่งที่อยากพูดก่อน อีกใจก็สงสารไม่อยากให้ป๊าทรมาน น้องที่เป็นหมอบอกว่า เป็นแบบนี้เหมือน ป๊าหลับฝันดี ไม่เจ็บ ไม่รู้สึก ไม่ทรมาน เราไม่เถียงหมอคนไหนหรอกนะ แต่ว่า เราว่าป๊ารู้ ป๊าได้ยิน ที่เราพูด เพราะป๊าบีบมือ มีอยู่ครั้งหนึ่ง ป๊าดึงมือเราเลย หมอว่าเป็นปฏิกิริยาทางร่างกาย แต่เราว่าป๊ารับรู้ ป๊ารู้แน่ๆ ป๊าจะได้หมดห่วง สงสารที่ป๊าพูดไม่ได้ ไม่ได้บอกพวกเราในสิ่งที่อยากบอก แต่พวกเราคิดว่า ได้บอกป๊าแล้วในสิ่งที่ป๊าห่วง พวกเราตัดสินใจไม่ทรมานป๊านะ หมอบอกว่า การปั๊มหัวใจ ควรทำ ถ้าตับป๊าดี แต่ถ้าตับไม่ดี ถึงปั๊มขึ้นมาก็ ไม่ค่อยดีอยู่ดี หมอบอกว่าพวกเราลูกๆก้าวร้าว มีแม่ที่คุยรู้เรื่องที่สุด จริงๆเคสอื่นๆ หมอจะคุยกับลูกๆนะ แต่นี่ลูกๆมาคาดคั้นหมอ ว่า ฟื้นเมื่อไร อะไร ยังไง หมออธิบายเรื่องเกล็ดเลือด ว่าขอยาก นี่สภากาชาดให้มาก็ถือว่า ใจดีแล้ว เพราะเวลาที่เขียนขอเลือดไป ต้องเขียนว่าให้ใคร อายุเท่าไร ป่วยเป็นอะไร เขาก็ต้องพิจารณาให้คุ้มค่ากับเลือดที่มีคนบริจาค

เรานั่งเฝ้าป๊าแล้วก็จ้องมองเลือด ขอขอบคุณผู้มีจิตใจดีทุกคนที่ช่วยสละเลือดของตนให้คนเจ็บ แม้ว่าคนเจ็บคนนั้น จะไม่ได้ไปต่อ ขออนุโมทนาบุญทุกท่าน ขอให้ท่านมีความสุขความเจริญ สุขภาพแข็งแรง มีแต่ความสุข อายุยืน อุดมไปด้วยทรัพย์ ทั้งทรัพย์ทางโลก ทางปัญญา และทางธรรม

บ่ายวันนั้นหลังจากคุยกับหมอ ก็น้ำตาคลอไปร้านขายหนังสือของรพ.ถามเขาว่ามีขายหนังสือสวดมนต์ไม๊ เขาว่าไม่มีขาย แต่เขาใจดีหาของเขามาให้เป็นของที่ 7-11 ทำแจก ขอบคุณเจ้าของหนังสือ และ 7-11 มาก ที่เป็นที่พึ่งได้ในวันนั้น ที่ให้สิ่งที่เราต้องการ สิ่งที่เคยมีมากมาย แต่ไม่มีในเวลาที่ต้องการจะใช้มาก ตั้งใจไว้ว่าจะเอาหนังสือสวดมนต์ไปบริจาคที่รพ. ให้ญาติผู้ป่วยห้อง ICU และ CCU จำเป็นนะ สำคัญ และเป็นที่ต้องการ วันนั้นเรากับปูสวดมนต์ให้ป๊าฟัง แผ่เมตตาด้วย และขอให้ป๊าได้เกิดในเมืองที่มีพุทธศาสนา ให้ป๊านึกถึงพระนะ

Create Date : 08 มกราคม 2553		4 comments
Last Update : 8 มกราคม 2553 18:50:41 น.
Counter : 755 Pageviews.
Share Tweet