คุณเชื่อเรื่องพรหมลิขิตกันมั้ยครับ?
สำหรับผม เมื่อก่อนผมคิดว่าพรหมลิขิตนั้นมีอยู่จริงแต่คงไม่มาเกิดขึ้นกับผมแน่ๆ
แต่หลังจากไปประสบเข้ากับเหตุการณ์นึงความคิดของผมก็เปลี่ยนไป...
"ปึ้ง" เสียงดังมาจากท้ายรถเมล์สาย57ที่ผมนั่ง เกิดแรงเหวี่ยงขึ้นไม่มากนักแต่ก็ทำให้ทุกคนในรถหาที่เกาะกันพัลวัน
ผมไม่รู้ว่าแรงเหวี่ยงนั้นเกิดจากการชนหรือการเบรคอย่างแรง
แต่ที่แน่ๆกระเป๋ารถให้ผู้โดยสารทุกคนเปลี่ยนไปขึ้นสาย57คันหลังเนื่องจากรถสตาร์ทไม่ติด
"ชนมั้ยครับ" ผมถามหญิงสาวผู้นั่งเบาะหลังเมื่อเธอเดินเข้ามาใกล้ขณะที่กำลังรอสาย57คันต่อมา
ผมก็เป็นงี้แหละ อยากรู้อะไรก็ถามชาวบ้านเอาดื้อๆ
...ที่สำคัญอยากเข้าไปคุยมากกว่า 
มันก็แค่บังเอิญที่รถเมล์สายแรกที่มาคือสาย57
ทั้งๆที่มีหลายสายที่ผ่านปลายทางที่ผมจะลง
มันก็แค่บังเอิญที่รถเมล์ที่ผมขึ้นเกิดอุบัติเหตุแล้วสตาร์ทไม่ติดจนต้องขึ้นคันใหม่
มันก็แค่บังเอิญที่เธอนั่งอยู่เบาะหลังคนเดียว
ด้วยความเซ็งสะสมจากขามาที่นั่งสาย57(อีกแล้ว)แล้วเจอเอาไปปล่อยให้เปลี่ยนรถที่อู่
พอขากลับก็ต้องเปลี่ยนรถเพราะอุบัติเหตุ
ทำให้อยู่ๆผมก็รู้สึกอยากหาเพื่อนคุยแก้เซ็ง
เมื่อรถคันใหม่มาผมจึงเลือกนั่งเคียงไปกับเธอ 
"ขึ้นรถสายนี้บ่อยมั้ยครับ" ผมชวนเธอคุยเมื่อรถเริ่มติด
"เพิ่งเคยขึ้นครั้งแรกค่ะ ปรกติขับรถเอง"
"โชคดีจังครับ ขึ้นครั้งแรกก็รถชนเลย" (แซวหยั่งกะรู้จักกันมานานเลยนะมึง 
)
มันก็แค่บังเอิญที่เธอมาขึ้นรถเมล์วันนี้พอดีทั้งๆที่ทุกวันเธอขับรถ
มันก็แค่บังเอิญที่รถเมล์ที่เธอขึ้นเป็นสายเดียวและคันเดียวกับผม
...มันก็แค่บังเอิญ...
เมื่อผ่านช่วงรถติดมาได้ผมก็เริ่มสังเกตว่าวิวมันไม่คุ้นเลยวุ้ย ใช่ทางกลับบ้านอาม่าตูมั้ยเนี่ย 
ทุกปัญหาย่อมมีทางแก้ และในทุกวิกฤตย่อมมีโอกาสซ่อนอยู่เสมอ
"เอ่อ เป็นคนแถวนี้รึเปล่าครับ"
"ใช่ค่ะ" เข้าทาง งั้นก็ถามต่อ
"รถเมล์สายนี้มันผ่านจรัญฯ27มั้ยครับ" ถ้าเธอเป็นคนแถวนี้ก็น่าจะพอรู้นา
"คิดว่าไม่ผ่านนะคะ คันนี้ไปเดอะมอลล์ ท่าพระค่ะ"
"ซวยแล้วสิกู ขึ้นรถสายเดียวกะขามา ขากลับพี่เล่นไม่ผ่านซะงั้น "
"แต่จากเดอะมอลล์ไปจรัลฯก็ไม่ไกลนะคะ ลงเดอะมอลล์แล้วนั่งแท็กซี่ไปก็ได้ค่ะ"
"งั้นผมลงไปต่อรถเอาที่เดอะมอลล์ก็ดีครับ"
"ไม่ทราบว่าลงแถวเดอะมอลล์รึเปล่าครับ" ถ้าลงใกล้ๆกันจะได้ลงด้วยแล้วให้เธอบอกทางต่อ 555
"ค่ะ ลงเดอะมอลล์ค่ะ" ...งี้ก็ลงด้วยกันเลยสิ
รถวิ่งไปอีกนานผมจึงเห็นป้ายบอกทางไปท่าพระ
ช่วงก่อนหน้านั้นผมและเธอก็คุยกันมาเรื่อยๆ คุยบ้างเงียบบ้างแล้วแต่ว่าผมจะหาเรื่องขึ้นมาคุยได้
"...แล้วแต่ผมจะหาเรื่องขึ้นมาคุยได้" งั้นเหรอ
เออว่ะ ตูเป็นฝ่ายชวนคุยตลอดเลยนี่หว่า ไม่เห็นเค้าจะเป็นฝ่ายเริ่มชวนคุยซะที
"เค้าคุยกะตูตามมารยาท ตามนิสัยของคนใจดีป่าววะ?"
อยู่ๆก็มีเสียงนึงทำลายความเงียบและดึงผมออกมาจากภวังค์
"จริงๆจากเซ็นทรัลขึ้นสาย51ก็ผ่านจรัญฯนะคะ" เสียงใสๆจากคนที่นั่งข้างๆผมนั่นเอง 
...ไม่ใช่คุยตามมารยาทแน่ๆโว้ยยยยย
ขอจบการเปิดเผยความลับสวรรค์ที่ลิขิตโดยพระพรหมไว้แค่นี้ครับ
ป.ล. เมื่อผมเธอลงไปแล้วผมก็ได้รับรู้ความบังเอิญอีกอย่างจากกระเป๋ารถเมล์...ผมขึ้นรถผิดฝั่ง 
ป.ล.2 เขียนขึ้นจากเหตุการณ์จริงแต่ตัดต่อบทสนทนาให้สั้นลงเพราะขี้เกียจพิมพ์ยาว 555
17506/270
)
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
สุขสันต์วันแห่งความรัก
Sweet wishes to a wonderful girl who spreads happiness wherever she goes Happy Valentines Day