Bloggang.com : พรายทราย : ณ ปลายฟ้า...คือเธอ (Love@Horizon) 15.. "ช่อคราม"

ณ ปลายฟ้า...คือเธอ (Love@Horizon) 15.. "ช่อคราม"

บทที่ 15

ความรักแม้ว่าจะเกิดขึ้น ณ ความรู้สึกใด
มันก็ยังคงเป็นความรักอยู่อย่างไม่เปลี่ยนแปลง
มีเพียงแค่การแสดงออกเท่านั้นที่ทำให้มันเปลี่ยนไป

ชายหนุ่มเดินเข้าซอยกลับบ้านอย่างรู้สึกล้าเต็มที ความจริงเขาควรเรียกแท็กซี่กลับมาเสียมากกว่า แต่เขาก็ตอบตัวเองไม่ได้ว่าทำไม บางครั้งการทอดอารมณ์เดินสบาย ๆ ก็เหมือนจะทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น แม้ว่าจะไม่ช่วยลดความเหนื่อยให้หมดไปได้ก็ตาม

ลมเย็นบาง ๆ ก่อนช่วงเวลาที่พระอาทิตย์จะตกลงพัดผ่านเข้ามา แสงสีส้มบาง ๆ ทอดเป็นลำยาว เขาตอบตัวเองไม่ได้ว่าอะไรในสมองที่เป็นสาเหตุทำให้เขารู้สึกอ่อนล้ามากมายอย่างนี้

สิ่งหนึ่งที่เป็นคำตอบได้อย่างชัดเจน ไม่ใช่งานที่เพิ่มความรับผิดชอบมากขึ้นทุกวัน ไม่ใช่วัยที่เพิ่มมากขึ้นด้วย หรือไม่ใช่แม้แต่คำซุบซิบนินทาของเลขาสาว ๆ เมื่อวันก่อน...

แต่น่าจะเป็นเพราะหน้าใส ๆ ของผู้หญิงแปลกหน้าที่จู่ ๆ เข้ามาในชีวิตของเขา พร้อมด้วยเรื่องราวมากมาย ในเวลาไม่นาน หากแค่เป็นเพื่อนร่วมงานเขาคงรู้สึกสบายใจ แม้บางความรู้สึกเบาบางที่เกิดขึ้นในอารมณ์ ค่อนข้างยากที่จะปฏิเสธ

แต่เรื่องราวใหม่ ๆ ที่เขาได้รับรู้ กลับทำให้เขารู้สึกยากที่จะผลักเธอออกไปจากความรู้สึกได้โดยง่าย จนทำให้เขารู้สึกวุ่นวายใจอยู่ไม่น้อย อีกทั้งปัญหาน่าสงสาร เรื่องแฟนหนุ่มที่ตัวเขาเข้าใจผิด กลายกลับเป็นรักหลายเส้า ที่เธอเหมือนถูกผลักลงไปในท่ามกลางสงครามแห่งความรัก ทั้งหมดมันทำให้เขาไม่รู้ว่าจะจัดให้เธออยู่ในส่วนไหนของความรู้สึกของเขาดี

ธันวารู้ดีว่าเขาพยายามเลี่ยงพบหน้าเธอโดยตรง ความรู้สึกแปลก ๆ ที่เกิดขึ้น ซึ่งเขายังไม่อยากสรุปตีความไปว่าเป็นความรู้สึกใดกันแน่ มันเป็นเพียงแค่ความสงสาร ความเอ็นดู เป็นห่วงเป็นใย ความใกล้ชิดของเพื่อนร่วมงาน ความชอบพอ หรือการตกหลุมรัก เจ้าหล่อนกันแน่แล้วจริง ๆ

แต่จะเป็นความรู้สึกไหน เธอก็เริ่มมีอิทธิพลมากมายกับเขา ทั้งทางตรง และทางอ้อม

ลำพังแค่เพียงอารมณ์นี้อารมณ์เดียวเขาก็รู้สึกรับมือได้แย่อยู่แล้ว ที่ต้องทำงานที่เดียวกัน อยู่บ้านเดียวกัน ยิ่งเมื่อรู้ว่าเธอกับน้องชายของเขา มีความใกล้ชิด ผูกพันรักใคร่กันมาก่อนแล้ว มันยิ่งทำให้เขาเผชิญหน้าได้ยากเข้าไปอีก

เขาน่าจะสะดุดใจเร็วกว่านี้ ผู้หญิงเก่ง ๆ ที่เป็นถึงทนายความในประเทศใหญ่ ไม่น่าจะหาเหตุขอย้ายมาทำงานในเมืองไทย แค่เพียงได้โอกาสมายังแผ่นดินแม่ก็ตาม ตระกูลร่ำรวยอย่างเธอนั้นจะบินมาเมืองไทยกี่ครั้งกี่หน บินไปบินกลับก็ยังได้สบาย ๆ ไม่เห็นต้องเหนื่อยวุ่นวายต้องมาทำงานที่นี่ให้นานหลายปี…

“ถ้าคุณรักใครสักคน แล้วคนที่คุณรักก็มีผู้ชายให้เลือกหลายคน เป็นคุณ... คุณจะทำอย่างไรคะ”

“ฉันก็คงอาจเป็นแค่หนึ่งในผู้หญิงทั้งหมดของเขาเท่านั้น บางทีอาจจะยังไม่ได้เป็นแฟน หรือเป็นใครคนที่สำคัญกับเขามากที่สุด”

นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่โรงแรม กับคำถามแปลก ๆ ของเธอ เขาแทบไม่เชื่อว่าแฟนของเธอที่เธอเพ้อพล่ามบ่นถึงเรื่องความรักมากมาย จะเป็นน้องชายของเขาเอง คิดมาแค่นี้เขาก็รู้สึกเซ็งขึ้นมาในทันที

หรือทั้งหมดเธอรู้ตัวดี...ว่าน้องชายเขาเป็นอย่างไร....

ให้ตายเถอะ!! เขาไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมานานมากแล้ว แต่เมื่อมันเกิดขึ้นแม้มันจะยังไม่แน่ชัด กลับกลายเป็นว่าน้องชายของเขากลับเป็นเจ้าของหัวใจของเภตราเสียอีก…

นึก ๆ ไปแล้วก็ตลก เมษากับเขาคงเป็นคู่กรรมคู่เวรอยู่ไม่น้อย นี่น้องชายจะได้ทุกอย่างที่เขาไม่เคยได้ ไม่เคยมีหรืออย่างไร....

และนี่คงเป็นกรรมต่อเนื่องมาจากผู้หญิงคนนี้อีกด้วย

ถ้าผู้ชายคนนั้นเป็นคนอื่นไปเสีย เขาคงไม่ต้องรู้สึกหนักใจมากมายเช่นนี้

นี่ละมั้ง! ที่เป็นคำตอบของความรู้สึกเหนื่อยล้า ที่คาราคาซังอยู่ในหัวใจของเขาอยู่ ณ เวลานี้.....

ธันวาถอนหายใจ ก่อนเปิดประตูรั้ว สีสัน หวานสดใสของดอกไม้ในกระถางที่วางอยู่บนบันไดเข้าบ้าน เตะตาเรียกร้องความสนใจในทันที

เมื่อเช้าออกไปทำงาน มันยังไม่มีนี่นา...

ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่แค่บันไดหน้าบ้าน แต่ในบ้านชั้นล่าง เรื่อยไปจนถึงเคาน์เตอร์ในครัว บนโต๊ะอาหาร ก็เต็มไปด้วยแจกันดอกไม้ ไม้กระถาง สวนถาด ไม้แขวน ทั้งสีเขียวและสีสัน ธันวาเผลอจับลูบใบ และกลีบดอก เพื่อความแน่ใจว่ามันเป็นต้นไม้จริง ๆ

หรือว่านายเมษไปเหมาจตุจักรมาให้เป็นของกำนัลเภตราอีก ช่างเป็นความรักที่ลงทุนมากมายเสียจริง ๆ และเต็มไปด้วยธรรมชาติเสียเหลือเกิน นี่คงเป็นสีสันของความรัก ที่ดูไม่ได้มากไปหรือน้อยไป อย่างน้อยมันก็ดูลงตัวมากกว่า จัดอยู่ในที่ทางที่เหมาะสม ไม่เหมือนช่อดอกไม้มากมายที่ทำงาน

บางความรู้สึกทำให้เขารู้สึกสดชื่น และบ้านหลังนี้ก็เป็นเสมือนบ้านจริง ๆ สักที ไม่แล้ง ๆ แห้ง ๆ เหมือนอย่างที่มันเคยเป็นแต่ก่อน…

นอกจากดอกไม้ ต้นไม้แปลกตาแล้ว เหมือนว่าเขายังได้กลิ่นอาหารหอม ๆ มาจากในครัว

“ไม่ว่านะคะ ที่แอบขโมยแต่งบ้านแบบนี้” เสียงใส ๆ ดังมาจากบันไดด้านบน เล่นเอาธันวาที่ก้ม ๆ เงย ๆ อยู่หน้ากระถางต้นไม้มุมห้องรีบหันกลับมาทันที

“ครับ สวยดี ว่าไปก็ต้องขอบคุณ ดูบ้านมีสีสัน แปลกตา สดชื่นขึ้นเยอะเลย” ชายหนุ่มยิ้มตาม เมื่อเห็นดวงหน้าสดใสเต็มไปด้วยประกายแห่งความสุข

“ถึงว่า วันนี้คุณหนีงานมาตั้งแต่กลางวัน…นายเมษขนมาให้หรือครับ?” ปากหนอ หรือว่าอดไม่ได้ที่จะต้องพูดไปแบบนั้น

“ค่ะ แอบหนีมา... แต่ไปซื้อเองนะคะ ไม่ใช่เมษาซื้อมาให้ คุณต้นเคยบอกที่ซื้อไว้ให้ค่ะ….นี่กะว่าจะทำสวนเล็ก ๆ ที่ระเบียงด้านหลังด้วย แต่ต้องมาขออนุญาตก่อน กลัวเจ้าของบ้านเกิดไม่พอใจขึ้นมา แย่เลย”

“อึมม์! ก็ดีนะ...คงใช้เงินอยู่ไม่น้อย ยังไงคุณเอาบิลมาเก็บที่ผมแล้วกัน...แล้วนี่หมดเงินไปเท่าไรกันนี่?”

“เรื่องเงิน ช่างมันเถอะค่ะ... ถือว่าเป็นของขวัญจากฉันก็ได้ อย่างน้อยมันคงช่วยลดความเครียดจากการทำงานได้บ้าง....จะได้ไม่ต้องบ่นมาก เดี๋ยวจะแก่เร็วไป” เภตราอมยิ้ม หัวเราะล้อเบา ๆ ก่อนเดินผ่านเขาเข้าไปในครัว

“เดี๋ยวทานข้าวด้วยกันนะคะ เมษาจะมาทานข้าวเย็นที่นี่” เสียงใส ๆ ยังพูดต่อ ธันวาถอนใจเบา ๆ พยายามแยกจัดความรู้สึกของตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง

“เอ่อ!... ขอบคุณครับที่ชวน.. แต่เผอิญผมมีงานเลี้ยงต้องไปคืนนี้…นี่ก็แค่กลับมาเปลี่ยนเสื้อแค่นั้นล่ะ น่าเสียดาย... คุณเข้าครัวเองแบบนี้ต้องเป็นวันพิเศษ... นายเมษช่างโชคดีจริง ๆ “

“ไม่มีอะไรพิเศษหรอกค่ะ อาหารง่าย ๆ น่ะ จริง ๆ ก็ทำไม่ค่อยเก่งหรอก เพียงแต่ ไม่อยากไปทานข้างนอกแค่นั้นน่ะค่ะ…ว้า! เสียดาย ฉันทำเผื่อคุณไว้ด้วยนะนี่” เภตรายังคงง่วนอยู่ในครัว กว่าเธอจะหันกลับมา ธันวาก็เดินขึ้นข้างบนไปเรียบร้อย

ชายหนุ่มปล่อยตัวนอนราบไปบนเตียง เพ่งมองดูเพดานอย่างเลื่อนลอย เขาเริ่มไม่เข้าใจตัวเอง สมอง ใจ และปาก เริ่มทำงานเหมือนไม่ใช่ทีมเดียวกัน …

ตามความตั้งใจเขาไม่คิดจะไปงานคืนนี้เลยด้วยซ้ำ แต่ทันทีที่รับรู้ถึงชื่อน้องชาย เขาก็เปลี่ยนใจในทันที มันน่าตลกต่อให้มีงานเลี้ยงตอนเย็นที่ไหน งานเล็กงานใหญ่ สำคัญมากน้อยแค่ไหน เขาก็มักจะเตรียมตัวก่อนไว้แล้วล่วงหน้า ไม่เคยย้อนกลับมาบ้านสักนิด

ยิ่งงานเลี้ยงหาทุนสารพัดของมหาวิทยาลัยแบบนี้ แทบไม่เคยอยู่ในหัวของเขาเสียด้วยซ้ำว่าจะไปร่วมงานแต่ไหนแต่ไรมา แม้จะมีการ์ดเชิญมาทั้งส่วนตัว หรือส่วนของที่ทำงานก็ตาม

แต่กลับเป็นตัวเลือกเพียงตัวเดียว ที่ความไวของสมองจะคิดได้ อย่างน้อยการไปเจอหน้าพวกเพื่อนเก่า ๆ หรือคนในวงการทนาย ที่แสนน่าเบื่อ ก็ยังดีกว่าให้ต้องนั่งทานอาหารร่วมเป็นตัวซีตัวโต ๆ ให้กับคู่รัก แม้ว่าเขาจะเป็นเจ้าของบ้าน พี่ชาย หรือเพื่อนร่วมงานก็ตาม...

อารมณ์ถ่วงหนัก ๆ เริ่มกลายเป็นความเหนื่อยล้าในใจที่ดูจะเพิ่มมากขึ้นทุกที..

ช่างเป็นกรรมเวรของเขาที่ต่อเนื่องมาอย่างแน่แท้จริง ไม่ต้องสงสัยอย่างแน่นอน...

กลิ่นขนมปังหอม ๆ กับกลิ่นไส้กรอก ยั่วท้องให้ร้องได้ในทันทีที่ออกพ้นจากประตูห้อง ความจริงถ้าไม่เรื่องเยอะ เก๊กฟอร์ม ท่ามาก การเป็นตัวประกอบ แล้วได้ทานของหอม ๆ น่าอร่อยแบบนี้ น่าจะดีกว่าต้องออกจากบ้านเหนื่อยเดินทาง ใส่หน้ากากพบปะผู้คนที่ไม่ได้ทำให้ตัวเอก เด่นเป็นพระเอกขึ้นมาสักเท่าไร

“ทานก่อนค่ะ...ฉันจัดแบ่งไว้ให้แล้ว รองท้องไปสักหน่อย ในงานอาจไม่มีโอกาสได้ทานอะไรมากนะคะ...ทานหน่อยน้า...แป๊บเดียวเอง” ราวกับว่าหญิงสาวดักรอเขาอยู่ตรงหน้าบันได ทันทีที่ธันวาลงมาชั้นล่าง เภตราก็เข้ามาจู่โจมคว้าแขนเขา และออกแรงพยายามลากไปที่โต๊ะอาหาร

บางความรู้สึกอยากเล่นตัวอยู่แบบนี้ อยากทอดเวลาให้เนิ่นนานออกไป...
เมื่อหน้านวลใส เต็มไปด้วยประกายตาอ้อน ๆ ราวกับเด็กอยู่ตรงหน้า
กระแสความรู้สึกดี ๆ พัดผ่านเข้ามาในอารมณ์...มันช่างสวยงาม

ก่อนที่กลิ่นหอม ๆ ของอาหารจะมายั่วยวนกระเพาะเขาอีกครั้ง....

หญิงสาวหน้าง้ำ อย่างขัดใจ ก่อนเปลี่ยนมุมใหม่ หันกลับมาดันตัวเขาให้เคลื่อนไปที่โต๊ะแทน ธันวาเลิกฝืนตัว อดหัวเราะไม่ได้ ก่อนที่เธอจะพาทั้งเขาและเธอล้มคว่ำคะมำหงาย

“ลองทานดูนะคะ? ไม่ได้ทำมานานแล้วนะ สูตรเก่าแก่ของคุณย่าเลยนะนี่” ทั้งน้ำเสียงและท่าทางของเจ้าของบ่งบอกภูมิใจอย่างมากมาย ธันวามองสปาเก็ตตี้เนื้อจานโตตรงหน้า ที่ส่งกลิ่นหอมควันฉุยรออยู่แล้ว ข้าง ๆ มีขนมปังและไส้กรอกสีอ่อนเป็นเครื่องเคียง

ธันวารู้สึกขำตัวเอง ไม่เคยมีใครมาจ้องหน้าอยู่ใกล้ ๆ รอคำตอบอยู่แบบนี้ ดวงตาใสสีอัลมอนด์เข้มเป็นประกายตื่นเต้นทันที ที่เขาเริ่มตักใส่ปาก

“อร่อยมั้ยคะ?”

“อึมม์!! อร่อยครับ...แต่..” แต่ยังไม่ทันที่ธันวาจะพูดจบ หญิงสาวก็หมุนตัวเข้าไปในส่วนของครัว

“มันน่าจะอร่อยกว่านี้ ถ้ามีอะไรเย็น ๆ ทานคู่กับไส้กรอก มันยังขาด...” และทันทีก่อนที่เสียงจริงจังนั้นจะพูดจบ แก้วเบียร์ใบใสก็ถูกเลื่อนมาข้าง ๆ ความเย็นในแก้วรู้สึกได้แค่มองด้วยสายตา ไอเย็นที่จับอยู่รอบแก้ว วุ้นขาว ๆ ในแก้วราวกับหิมะ ..

ธันวาบอกไม่ถูกกับอารมณ์ของตัวเองที่เกิดขึ้น ณ เวลานี้ ไม่ใช่อาหารอร่อย ๆ หรือเบียร์เย็น ๆ ตรงหน้านี้แน่ ๆ ที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนหัวใจพองฟูคับอก...

เหมือนความเหนื่อย เมื่อยล้าหายไปหมดทั้งร่างกาย และจริงใจ...

ชายหนุ่มอยากละเมียดกับอาหาร กับเบียร์ จนอยากเปลี่ยนกำหนดการ ไม่ไปงาน อิ่มท้อง เพลินเบียร์ แล้วกลับไปอยู่กับความรู้สึกดี ๆ ของตัวเองเงียบ ๆ บนห้องแทน...

“ขอบคุณครับดีจัง...ได้อานิสงส์ความโชคดี อาหารอร่อย เบียร์เย็น ๆ เป็นพิเศษด้วย ” บางครั้งธันวาก็อดคิดว่าถ้าตัวเองไม่พูดเสียบ้าง มันน่าจะดีกว่านี้ ถึงมันจะแก้เขินได้แย่ ๆ ก็ตาม

“ปกติก็แช่ไว้ให้ทั้งขวดอยู่แล้วแหละค่ะ แต่คุณไม่ได้สังเกตเอง….นี่เห็นว่าจะไปงานเลยแบ่งใส่แก้วแช่ให้ใหม่” ดวงตาที่เป็นประกายใสมีแววกระเง้ากระงอน ทำหน้าง้ำอย่างเห็นได้ชัด จนเขานึกอยากจะหยิกจมูกรั้น ๆ ขึ้นมาทันควัน

แล้วความรู้สึกดี ๆ ในอารมณ์ดูเหมือนจะพัดผ่านไปอย่างรวดเร็วในทันที เมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น หญิงสาวเดินเลี่ยงไปรับสายในครัวด้านใน

ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกเสียดายบรรยากาศที่สวยงาม ราวกับเวทมนตร์จะจางหายไปพร้อมกับเสียงโทรศัพท์นั้น

เภตราเดินกลับมาทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามกับธันวา ความรู้สึกตื่นเต้นดีใจทั้งมวลหมดไปอีกครั้ง มันครั้งที่เท่าไรแล้วนะ..

เหมือนวันก่อน เหมือนเมื่อวาน เมษาก็ไม่ได้มาตามนัด ทั้ง ๆ ที่รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ แม้เธอจะทำงานนั่งคอยล่วงเลยจนดึก หรือแม้แต่วันนี้เธอเองพยายามเปลี่ยนแปลงความรู้สึก พยายามทำใจให้รู้สึกดี ๆ การไปซื้อดอกไม้ ต้นไม้ การเตรียมอาหารตั้งแต่บ่าย บรรยากาศใหม่ ๆ ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย...

“ผมอาจไปช้าหน่อยนะ แต่ไม่ดึกมาก และคราวนี้ไม่ผิดนัดเหมือนวันก่อน ๆ แน่ครับ…” แล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็กลับสู่บรรยากาศเดิม ๆ อารมณ์เดิม ๆ

เภตราพยายามฝืนอารมณ์ตัวเองอย่างเต็มกำลัง เมื่อเมษาโทรมาหาก่อนหน้าที่ธันวากลับมาหน่อยเดียว และเมื่อผ่านไปอีกไม่ถึงชั่วโมง...

“ขอโทษจริง ๆ นะที่รัก คุณลุงบังคับให้ผมไปบ้านเพื่อนกับท่าน ผมคงไปไม่ได้แล้วล่ะเย็นนี้ ..ไม่อยากให้คุณต้องคอย อย่าโกรธผมนะ สัญญาว่าคราวหน้าจะไม่เหมือนแบบนี้อีก สัญญาจริง ๆ ”

ธันวาไม่อยากตั้งคำถาม แต่เหมือนใบหน้านั้นจะให้คำตอบได้อย่างดี เธอพยายามเชิดหน้า ดวงตาปวดร้าว กระไอของความเจ็บปวดแผ่ออกมาอีกครั้ง จนชายหนุ่มรู้สึกได้ ก่อนที่เธอจะเอาสองมือปิดหน้าของตัวเอง
แล้วหันหน้าหนีไป

“เขาไม่มาแล้ว เมษาผิดนัดอีกแล้ว…บางทีฉันกับเขาคงไม่ใช่... ฉันไม่น่าเลย ไม่น่าจริง ๆ “ น้ำเสียงทั้งผิดหวัง ทั้งต่อว่าตัวเอง จนชายหนุ่มรู้สึกเจ็บปวดตามไปด้วย

“เภตรา...ใจเย็น ๆ ... นายเมษทำงานกับคุณลุงยุ่งมาก ๆ ตลอดเวลา เขาคงติดธุระจริง ๆ “

“มันหลายครั้งแล้ว ฉันไม่ควรให้โอกาสเขาอีกเลย ไม่น่าเลย” แล้วความเข้มแข็งก็พังทลายอีกครั้ง เภตราเริ่มร้องไห้ น้ำตาร่วงพราวอาบแก้ม..

“ฉันไม่สำคัญ!! ไม่เคยมีความสำคัญสำหรับเขาเลยจริง ๆ…”

“ไม่เอาน่า คุณเข้มแข็งกว่านั้นนะเภตรา แค่ผิดนัดทานข้าว ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไรที่ไหน” ธันวาพยายามปลอบโยน

“ไม่รู้ด้วยซ้ำเขาจะโกหกอีกหรือเปล่า” น้ำเสียงเริ่มพาลไปตามอารมณ์น้อยใจ

“คิดแง่ดี ๆ เขาก็โทรบอกคุณ ไม่ได้ปล่อยให้คุณคอยเก้อเสียที่ไหน”

“ก็เก้อมาสองครั้งแล้ว อีกครั้งก็คงไม่เป็นไรหรอก” เภตราเม้มริมฝีปากแน่น สวนกลับธันวาเหมือนอย่างเคย

“ไม่เอาน่า....คิดมาก ไร้สาระ เสียอารมณ์” ธันวาเงียบไปชั่วอึดใจ

“เอางี้...คุณขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว แต่งตัวให้สวย แต่งหน้าให้สวย ไปงานกับผมดีกว่า หาเรื่องอื่นทำ ช่างหัวนายเมษ ถึงเขาจะโกหก คุณต้องไม่อ่อนแอสิ จะเสียน้ำตาไปด้วยเรื่องแค่นี้ทำไม…" ธันวามองท่าทีหญิงสาว ก่อนตัดสินใจพูดออกไป

"เขาต้องแคร์คุณสิ ไม่ใช่คุณไปแคร์เขา” น้ำเสียงห้วน ดุเหมือนอย่างเคย เล่นหยุดน้ำตาที่ร่วง ๆ อยู่ได้ในทันที

“ผมจะคอย เก็บของตรงนี้ให้ คุณขึ้นไปแต่งตัวนะ”

“คุณไปเถอะ เสียเวลากว่าฉันจะอาบน้ำแต่งตัว”

“ได้ไง ผมไม่ปล่อยให้คุณนั่งร้องไห้อยู่แบบนี้ล่ะ เผื่อคิดมากผูกคอตายขึ้นมา ตามมาหลอนผมที่ไม่ห้ามคุณไว้ไม่ให้ตาย แล้วผมจะอยู่บ้านนี้ได้ไง” น้ำเสียงตอนท้ายพูดเหมือนจริงจัง แต่ออกไปทางขำ ๆ เสียมากกว่า

“ฉันไม่ตายง่าย ๆ แบบนั้นหรอก”

“นั่นสิ!..ดังนั้นไปแต่งตัว หาเรื่องอื่นทำให้สบายใจดีกว่า มา! รีบไปแต่งตัว” ชายหนุ่มพยายามฉุดลากหญิงสาวให้ลุกจากเก้าอี้ในท่าที่เธอทำกับเขาเมื่อครั้งแรก ก่อนรุนหลังเธอให้ขึ้นบันไดไป

“งานของคุณ ฉันไปได้เหรอ?” น้ำเสียงดูเบาลงในอารมณ์ แต่ก็ยังหันมาเหมือนลังเลไม่แน่ใจนัก

“งานหาทุนของมหาวิทยาลัย ไม่ได้ซีเรียสอะไรมากมาย คุณไปในนาม
โทมัสแอนด์เจมส์ หรืออยากจะไปในนามบริจาคเงินส่วนตัวก็ได้นะ อาจารย์คงดีใจ” ชายหนุ่มหัวเราะร่าอย่างถูกใจ

“แล้วนี่ต้องแต่งตัวแบบไหนละคะ?” ธันวาเริ่มรู้สึก ผู้หญิงก็เป็นผู้หญิงวันยังค่ำ ไม่ว่าอารมณ์ไหน ๆ ก็ตาม และผู้หญิงที่เหมือนเด็กเล็ก ๆ อย่างเภตรา

“แต่งแบบคุณเคยแต่งนั่นแหละ แต่ไม่ต้องหรูที่สุด ขอแบบที่สวยที่สุด ที่ไม่ต้องใช้เวลานานด้วย ไม่สวยไม่ต้องลงมานะ”

ทันทีที่ร่างหญิงสาวลับตาไปจากเหลือบบันได ธันวาต้องถอนหายใจอย่างยาว อยากเอาหัวโหม่งฝา

ได้รับบทผู้ช่วยนางเอก แทนที่จะเป็นตัวเอ บี ซี กอ ขอ คอ หรือตัวประกอบธรรมดาสามัญ
ก็ยังดีที่เลื่อนขั้นมาอีกหน่อย …
มันต้องเป็นเวรกรรมได้ทำร่วมกันมาอย่างแน่นอน...

แม้จะเปลี่ยนกิจกรรม เปลี่ยนสถานที่แล้วก็ตาม เภตราก็ยังไม่สดชื่นขึ้นมาสักเท่าไร งานเลี้ยงหาทุนคณะของมหาวิทยาลัยเก่าของธันวา ไม่ใช่งานเลี้ยงหรูหราใหญ่โตอย่างที่เขาว่า เป็นงานเลี้ยงค็อกเทลธรรมดา มีพิธีการสั้น ๆ หน้าเวทีเล็ก ๆ กลางบริเวณจัดเลี้ยงที่เปิดโล่ง มีบรรดาศิษย์เก่าบริษัทกฎหมาย หรือฝ่ายกฎหมายของบริษัทใหญ่ ๆ ในประเทศมามอบเงิน ทางมหาวิทยาลัยกล่าวขอบคุณผู้ให้การสนับสนุนทุนการศึกษา และกิจกรรมต่าง ๆ ของคณะ

งานนี้ทำให้เธอได้รู้จักกับทนายความบริษัทอื่น ๆ และเพื่อนในสมัยเรียนของธันวาหลายคน อย่างน้อยการพูดคุยวงสนทนาก็ยังเป็นเรื่องราวในแวดวงของเธอ ไม่ได้รู้สึกแปลกแยกแต่อย่างใด

อีกทั้งยังเห็นคุณสุมิตราพาร์ตเนอร์แอดมิน และพาร์ตเนอร์ฝ่ายอื่นที่สำนักงานอีกสองคน ช่วยทำให้เธอรู้สึกเป็นกันเองมากขึ้น

“หิวหรือเปล่า? คุณยังไม่ได้ทานอะไร ผมไปหยิบอะไรมาให้มั้ย?” ความห่วงใยของธันวา ทำให้หญิงสาวอยากร้องไห้ แม้ว่าเขาติดคุยอยู่กับใคร ก็ยังแวะเวียนเดินกลับมาพูดคุยกับเธออยู่บ่อย ๆ อดไม่ได้ที่จะเปรียบเทียบ

พี่น้องสองคน ช่างต่างกันราวฟ้ากับดินจริง ๆ

ตั้งแต่ได้เจอกับเมษา เธอยังไม่มีโอกาสได้อยู่กับเมษาตามลำพังนานเกินชั่วโมงเลยเสียด้วยซ้ำ

“ห้าม! ตาแดงทำน้ำตาร่วงอีกนะ เดี๋ยวหน้าสวย ๆ เลอะหมด หมดสวยกันพอดี” ธันวาพยายามส่งอารมณ์ขันมาปลอบเธออยู่เรื่อย ๆ คอยกระตุ้นให้เธอไม่จมดิ่งลงไปอยู่ในอารมณ์เศร้า

“คุณสวยมากเลยนะคืนนี้ เพื่อนผมฝากชม แอบขอเบอร์อยู่หลายคน แต่ผมไม่ให้ แน่จริงให้มันมาขอกับคุณเอง” น้ำเสียงเหมือนภูมิใจ และกันท่าอยู่ในที ทำให้เภตราแอบหัวเราะอยู่หลายครั้งเมื่อธันวามากระซิบเบา ๆ แต่ก็ไม่มีใครมาขอเบอร์อย่างที่เขาบอก คงไม่มีใครแน่จริงสักราย

แต่นั่นแหละ งานเลี้ยงแบบนี้ ไม่ทำให้เธอรู้สึกสนใจอยู่ได้นานนัก หญิงสาวเดินเลี่ยงเรื่อยเปื่อยออกมานอกบริเวณ แม้ความรู้สึกจะไม่เศร้ามากเท่ากับเมื่อตอนอยู่บ้านแล้วก็ตาม แต่ปัญหาก็เหมือนใช่ว่าจะหมดไป

เธอไม่รู้เหมือนกัน หากธันวาไม่อยู่ด้วย เธอจะเป็นอย่างไร อดคิดไม่ได้ว่าเธอผิดเองหรือไม่ เธอกำลังฝืนอยู่กับกงล้อโชคชะตาหรืออย่างไร

บางที ราวกับว่า พรหมลิขิต สวรรค์อาจคิดว่าเธอกับเมษาไม่ควรจะพบกัน ไม่ควรจะคบกัน

บางที เธอควรจะยอมแพ้...

สายลมเย็น ๆ อ่อน ๆ พัดผ่านมา มันเป็นลมแม่น้ำ เหมือนมันช่างคุ้นเคย เธอเพิ่งรู้ว่ามหาวิทยาลัยนี้อยู่ติดริมน้ำ หญิงสาวหยุดเดิน อดคิดถึงบ้านอย่างช่วยไม่ได้

เธอดั้นด้นมาฟากฟ้านี้ เพื่อเจอกับสิ่งเหล่านี้ได้อย่างไร...

“เคยได้ยินเขาว่าแม่น้ำเจ้าพระยา ไม่ต่างจากแม่น้ำไรน์.... เป็นแม่น้ำสายใหญ่เหมือนกัน” เสียงเบา ๆ ของของธันวาดังอยู่ข้าง ๆ เภตราไม่คิดว่าเขาจะตามเธอออกมา นี่เธอคงจะอยู่ในสายตาของเขาตลอดเวลา

“นี่เจ้าพระยาสินะคะ...ค่ะ เคยได้ยินแต่แม่เล่า เคยเห็นในรูป ไม่คิดว่าจะได้มายืนอยู่ตรงนี้ คล้ายกันค่ะ แต่ลมที่นี่อุ่นเย็นสบาย ไม่หนาวเย็นเหมือนแม่น้ำไรน์ เป็นแม่น้ำสายหลักเหมือนกัน “ สายลมบาง ๆ โชยมา ค่อย ๆ ทำให้ความรู้สึกหมองใจ เศร้าใจจางหายไป

“มาตรงนี้ดีกว่าครับ” ธันวาส่งมือให้เธอเกาะ สะดวกในการก้าวเท้าบนรองเท้าส้นสูง เพื่อข้ามทางเดินเลาะมายังบริเวณหน้าลานริมแม่น้ำ

“ตอนเรียนผมมานั่งที่นี่บ่อย ๆ เงียบ มีสมาธิอ่านหนังสือ เวลาเหงา ๆ ก็หายเหงา”

“อย่างคุณดูไม่น่าเหงาเลย เหงาด้วยหรือคะ?” หน้าหม่น ๆ เมื่อครู่ มีแววสดใสขึ้นมาในทันที ธันวายิ้มบาง ๆ

“บ่อย ๆ ครับ แถวนี้แหละ ที่เป็นเพื่อนได้ เวลาคิดถึงพ่อ ก็มานั่งแถวนี้ พ่อผมเคยเป็นอาจารย์ที่นี่ก่อนเสีย บ้านเราเคยมีชีวิตเงียบ ๆ สบาย ๆ ผมตามพ่อมาที่นี่บ่อย ๆ เคยฝันอยากเป็นอย่างพ่อ แต่อย่างว่าครับ เป็นอาจารย์ รายได้ไม่มากมาย เราก็เคยมีความสุขกันดี…แต่พอพ่อป่วย เสียไป เงินทองกลายเป็นเรื่องสำคัญ” น้ำเสียงทอดหายไป เหมือนเรือโยงกลางแม่น้ำตรงหน้า ที่กำลังไหลเลื่อนผ่านไป

“แม่ต้องเหนื่อยมากมายตอนท้องนายเมษ จนผมคิดว่าต้องหางานที่ดีกว่า ไม่เป็นอาจารย์อย่างพ่ออีกแล้ว สุดท้ายก็มาลงเอยเป็นทนายแบบนี้ แต่ก็ยังอยากให้แม่ น้องสุขสบาย ไม่ต้องพึ่งใบบุญ ติดหนี้ของลุง ไม่ต้องมีชีวิตอย่างที่ลุงต้องการ อย่างที่ลุงกำหนดให้เป็นเหมือนทุกวันนี้...” ธันวาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตัวเองพูดอะไรออกไปมากมายเช่นนี้

“แต่ก็ไม่มีใครต้องการอะไรจากผมอีกแล้ว...เขาเอาแม่และพี่น้องของผมไปหมด” ชายหนุ่มถอนใจ ก่อนมองเลยขึ้นไปบนท้องฟ้าสีเทา ๆ เบื้องหน้า

“บางครั้งผมอิจฉานายเมษนะ ที่เขาโชคดี ไม่ต้องลำบาก ได้สิ่งดี ๆ มาตลอดทั้งชีวิต แต่เขาไม่เคยรักษาสิ่งของต่าง ๆ ไว้ได้เลย ” ธันวาจ้องดวงหน้าคนข้างเนิ่นนาน ด้วยหลากหลายอารมณ์ เภตราเริ่มประกอบภาพชิ้นเล็ก ๆ ที่กระจัดกระจายได้อย่างพอเข้าใจ

“เขาน่าจะเข้าใจในคุณค่าสิ่งต่าง ๆ ที่ได้มา” ชายหนุ่มถอนหายใจยาว หันกลับมายิ้มให้เภตรา

“คืนนี้ผมไร้สาระ พูดเยอะ พูดมาก แค่ไม่อยากให้คุณต้องเสียใจกับการกระทำของนายเมษ คนเรามีช่วงเวลาที่อ่อนแอ มีช่วงเวลาที่เข้มแข็ง แต่ผมไม่อยากเห็นคุณต้องร้องไห้เพราะนายเมษอีก …มันเหมือนไม่ใช่ เภตราที่ผมรู้จัก แม้ในช่วงเวลาสั้น ๆ ก็ตาม” น้ำเสียงที่ส่งมายังคงเต็มไปด้วยพลังใจ

“คุณเป็นคนเก่ง คุณมีความสำคัญในตัวเอง... อย่าปล่อยให้นายเมษทำคุณเหมือนเป็นสิ่งของ อย่าให้เขาทำร้ายจิตใจคุณอีก”

“คุณพูดเหมือนให้ฉันเลิกยุ่งกับเขา” เสียงเบาแผ่วถามเหมือนไม่ค่อยแน่ใจ

“ผมแนะนำ หรือห้ามคุณแบบนั้นไม่ได้หรอกเภตรา คุณต่างหากที่ต้องตอบตัวเอง...จะถอยหรือจะสู้ แต่อย่าทำตัวเหมือนคนพ่ายแพ้ ผมเคยบอกไว้แล้ว คุณจะเลือกรักด้วยสมอง หรือด้วยหัวใจ…ก็แค่นั้น“ ธันวายังคงทิ้งคำถามที่เภตรายังไม่สามารถหาคำตอบให้ตัวเองได้

แต่ที่แน่ ๆ เธอต้องไม่ใช่คนพ่ายแพ้ ตั้งแต่ยังไม่ได้สู้ ทั้งเธอ และเขาต่างนิ่งเงียบกันไปเนิ่นนาน ทอดสายตาต่างความคิดออกไปยังแม่น้ำเบื้องหน้า

“คุณกำลังสู้กับคนสามคน วรรณิศาอาจไม่มีอะไรน่ากลัว แต่ก็เป็นผู้หญิงที่ยากจะคาดเดาอารมณ์ได้ ไม่ต่างอะไรกับบุษมาส ทั้งคู่สามารถทำอะไรเกินตัวได้ อย่างไม่ยากเสียด้วย... ส่วนผู้หญิงอื่น ๆ เท่าที่รู้ก็ไม่มีใครเป็นพิเศษ แต่คนที่คุณควรต้องทำใจไว้เลยคือ ลุงพิศาล เขาเป็นยิ่งกว่าพ่อ เป็นคนที่มีอิทธิพลกับชีวิตเมษามากมาย…เป็นเจ้าของนายเมษก็ว่าได้เลยล่ะ” ชายหนุ่มพูดไปเรื่อย ๆ แต่กลับเป็นข้อมูลใหม่ สำหรับเธอ เธอเริ่มเข้าใจสิ่งที่เขาพูดไว้มากมายตั้งแต่ต้น

“คุณต้องทำใจตัวเองให้แข็งแกร่ง เหมือนอย่างที่คุณทำงาน หากต้องรับมือกับคุณลุง ผมอยากเห็นคุณเป็นแบบนั้น...ผมเอาใจช่วย แต่ยังไงผมก็จะพยายามอยู่ข้างคุณเสมอ..แค่เท่าที่ผมสามารถ...” รอยยิ้มบาง ๆ เหมือนเคย เภตราสังเกตเห็นร่องรอยเจ็บปวดบาง ๆ ผ่านมาจากแววตาคู่นั้น แต่เหมือนเป็นชั่วแว่บ

แว่บหนึ่งของความอ่อนแอของผู้ชายคนตรงหน้าที่เธอรู้สึกได้ มันกลับเป็นพลังให้กับเธอได้อย่างมากมาย

น่าแปลกที่เธอรู้สึก สัมผัสได้ ถึงความรู้สึกเจ็บปวดของเขา ที่ถูกเก็บกด ซ่อนเร็นไว้อย่างมิดชิด ช่างแตกต่างจากผู้ชายดุ ๆ คนที่เธอคุ้นมาตลอดหลายอาทิตย์

“จริง ๆ ฉันก็ไม่ใช่แบบนี้นะ แต่พออยู่ใกล้ ๆ คุณ ฉันก็เป็นเหมือนเด็กขี้แงได้ไงก็ไม่รู้” เสียงอ่อย ๆ ของเภตรา เธอเลือกมุขเดิม หน้าเดิม อย่างน้อยเพื่อไม่ต้องให้เขาต้องหม่นไปกับความรู้สึกในอดีต อยากให้เขาหันมาทำตาเขียว ดุ ๆ ใส่เธอมากกว่า

และดูเหมือนมันจะได้ผล

“บรรยากาศตรงนี้ดีจัง น่าเสียดาย น่าจะมีร้านอาหารริมน้ำนะ ชักหิวแล้วล่ะ ตอนนั่งรถผ่านมา ฉันเห็นมีร้านอาหารตั้งหลายที่แน่ะ มันน่าจะเดินเลาะริมน้ำไปได้นะนี่” น้ำเสียงแจ้ว ๆ เหมือนกลับเป็นเภตราคนเดิม ธันวาสำลักความรู้สึก แทบไม่เชื่อหูตัวเอง...

ไม่พ้นเรื่องกิน เรื่องเดินอีกแล้ว ...
เอาเถอะ!! แต่ก็ดีกว่าต้องทนเห็นหน้าหม่นเศร้าของเด็กขี้แงร้องไห้ขี้มูกโป่ง

เวรกรรมตรงนี้ กับผู้หญิงคนนี้ ที่เข้ามาสู่ชีวิตของเขาทั้งทางตรง และทางอ้อม ไม่ว่าเขาจะใช้สมอง หรือหัวใจให้คำตอบกับตัวเองแล้วก็ตาม

เห็นทีคงไม่มีวันจบลง หรือแม้แต่เพียงผลักไสเธอออกไปจากชีวิตของเขาได้ง่าย ๆ อย่างแน่นอน

...โปรดติดตามตอนต่อไป...

***
“Kingston Town" เร็กเก้หวาน ๆ จาก UB 40 Cover จากงานเจ้าพ่อสกา อย่าง Loard Creater ผู้ร้องและประพันธ์เพลงสไตล์จาไมก้านี้

https://www.youtube.com/watch?v=3x2e09XXDzg

เอา Link มาฝากด้วยเผื่อใครสนใจอยากฟัง หรือดูวิดีโอ

UB 40 เป็นวงตนตรีฝั่งอังกฤษตั้งแต่ยุค ’80
ที่มีเพลงบัลลาดเร็กเก้เพราะ ๆ อยู่หลาย ๆ เพลง
ส่วนเพลงนี้ขึ้นถึงอันดับ 4 UK Chart เมื่อปี ’95
จากอัลบั้ม The Best Of UB40 - Volume Two

55555 ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมถึงกลายมาเป็นเร็กเก้ อีกแล้ว
จริง ๆ มีเพลงสำหรับบทนี้อยู่แล้ว แต่ทุกอย่างต้องเปลี่ยนหมด เพลงเปลี่ยน อารมณ์เปลี่ยน ฉากเปลี่ยน สงสารตัวละครยิ่งนัก วิ่งเปลี่ยนฉากกันแบบสุดมุมเมือง เหอะ เหอะ

แต่ที่แน่ ๆ อย่างแปลกประหลาด มหัศจรรย์ แม้แต่คนเขียนยังสงสัย ฉากหวาน ๆ ของลุงธันว์กับยายหนูเภตรา ทำไมต้องเป็นเร็กเก้ทุกที อารมณ์มันช่างชิลสบาย ๆ แบบนี้ อุ่น ๆ เย็น ๆ แบบนี้ น่าอิจฉาสะจริง ๆ

กรี้ดดดด อยากมีคนดูแลแบบนี้จัง หงือ หงือ

Create Date : 17 สิงหาคม 2551

Last Update : 26 สิงหาคม 2551 21:43:39 น.

40 comments

Counter : 478 Pageviews.

กว่าจะเรียบร้อย แหะ แหะ สองทุ่มกว่าจนได้
ขอแว่บไปทานมื้อเย็น ทานยาก่อนนะคะ

อ่านอย่างมีความสุขไปพลาง ๆ ก่อน
เดี๋ยวมาปะเนื้อเพลงให้