ริมหาด พรายทราย ฟองคลื่น จิบกาแฟ ริมหน้าต่างข้างๆ สวน
...สตูดิโอริมหาด...
Group Blog
 
<<
มกราคม 2552
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
 
25 มกราคม 2552
 
All Blogs
 
บทที่ 9. "เจ้าหญิง" องก์สุดท้าย...ให้เพลงนี้บอกรักชั่วนิรันดร์ "ช่อคราม"









ทุกวันอาทิตย์ - อังคาร และ วันเสาร์ พบกับนิยายโรแมนติกหวาน ๆ ขม ๆ ของ“ช่อคราม” ”เจ้าหญิง...องก์สุดท้าย ให้เพลงนี้บอกรักชั่วนิรันดร์”

และ

ทุกวัน พุธ – ศุกร์ พบกันนิยายตื่นเต้น ระทึก ๆ ของ... “ริมหาด”
“เงาเพลิง”

*********************************

เรื่องยาวจบบริบูรณ์...ของ "ช่อคราม"
”ณ ปลายฟ้า...คือเธอ”


*********************************


เรื่องสั้น...ของ "ช่อคราม (นักเขียนรับเชิญ บล็อกลายปากกา)"
”ถนนพระจันทร์...ทางเดินแห่งหัวใจ”


*********************************





"เจ้าหญิง" องก์สุดท้าย... ให้เพลงนี้บอกรักชั่วนิรันดร์
(Last Act of Princess...Love songs forever)
"ช่อคราม"



บทที่ 9


อธิศอยู่ใกล้ ๆ แค่นี้... ใกล้เหลือเกิน...

ใกล้ขนาดที่วัศนิได้ยินเสียงลมหายใจของเขาอยู่ข้าง ๆ เธอไม่คิดด้วยซ้ำว่าเธอจะมีโอกาสเช่นวันนี้

ช่วงเวลาตั้งแต่เธอได้ยินเสียงเขา ชั่วเวลานั้น เธอก็รู้สึกว่าเขาอยู่ใกล้เธอเหลือเกิน แม้จะเป็นแค่เสียงก็ตาม

จนกระทั่งเธอได้นั่งตรงข้ามกับเขา เธอก็ได้แต่มองเขาเหมือนดวงดาวบนฟากฟ้าแสนไกล

ยิ่งได้สนิทสนมกับเขา แม้จะเป็นแค่ผ่านตัวอักษร เธอก็รู้สึกว่ายิ่งใกล้เขามากขึ้น ๆ

และจนวินาทีนี้...วัศนิรู้สึกถึงความสุขเล็ก ๆ ที่เธอสามารถเอื้อมมือสัมผัสได้ แม้ความรู้สึกภายในจะอึดอัดมากมาย มากยิ่งกว่าเมื่อวันที่นั่งทานมื้อเย็นด้วยกัน

เธออยากบอกเขาเหลือเกินว่าเธอคือใคร แต่หากเธอบอกไปแล้ว เขาจะมีปฏิกิริยากับเธอเช่นไร...

เขาอาจโกรธเธอมากมาย ที่ทำเหมือนหลอกเขา หรือว่าเขาอาจจะปฏิเสธเธอว่าเขาไม่ใช่อธิศคนที่เธอคุยผ่านทางอินเตอร์เน็ต...

วัศนิถอนหายใจ ความกลัวเริ่มแผ่ออกมาอย่างบางเบา ฉาบรอบ ๆ ความรู้สึก พยายามดึงฉุดรั้งความจริงให้ห่างออกไป...

บางทีการไม่เผชิญหน้ากับความจริงไปซักระยะหนึ่ง ให้เธอดื่มด่ำความสุขแบบนี้ไว้ …

ปล่อยให้ แซ็กโซโฟนอยู่เพียงเบื้องหลังจอคอมพิวเตอร์ โลดแล่นเพียงแค่ตัวอักษร อยู่ในเงามืดแห่งรัตติกาลไปแบบนั้น

เธอไม่อยากเสียความรู้สึกดี ๆ เหล่านี้ไป ...

คงดีกว่า หากเธอต้องเจอกับความจริง ที่เธอไม่แน่ใจว่าเธอจะพร้อมรับการปฏิเสธของเขาหรือไม่ ...




อธิศแนะนำอัญมณีประเภทต่าง ๆ ในห้องแสดงอัญมณี บนชั้นสอง ตั้งแต่เพชรดิบ พลอยดิบ หินดิบก้อนเล็ก ก้อนกลาง ก้อนใหญ่ จนไปถึงก้อนมหึมาที่ยังไม่ผ่านการเจียระไน และอัญมณีที่ผ่านการเจียระไนเรียบร้อยแล้ว

“ที่เดลีน่าเรารับซื้อ และก็ขายต่อทั้งในประเทศและต่างประเทศ เราเน้นงานออกแบบ กับเครื่องประดับสำเร็จมากกว่า ไม่ได้เน้นงานเจียเองมากเท่าไรนัก แต่พอมีเจ้าหน้าที่สามสี่คน ไว้สาธิตให้กับลูกค้า หรือลูกค้าที่พอใจงานตั้งแต่เป็นก้อนดิบ ๆ “ อธิศแนะนำเหมือนหุ่นยนต์ วัศนิรู้สึกอย่างนั้น...

ในสายตาเขาดูว่างเปล่า เหมือนสายตาที่มองมายังเธอ ในน้ำเสียงไร้ชีวิตชีวา...

ไม่เหมือนอธิศที่อยู่ในรายการวิทยุกับเสียงเพลงตลอดเวลา หรือแม้แต่ท่ามกลางวงสนทนาเมื่อวันก่อน

หญิงสาวตีความไม่ออก ดูความกระตือรือร้นที่เขาเห็นเธอยังพอมีหลงเหลือบ้าง แต่ช่างเป็นแสงริบหรี่ ไม่ระยิบระยับเหมือนเพชร หรืออัญมณีแวววาวที่หมุนล้อแสงไฟอยู่ในตู้โชว์ …

หรือบางทีเขาจะเป็นประเภทไม่ชอบชีวิตกลางวัน หรือบางทีคงเพราะเขาอดหลับอดนอน ทำงานทั้งกลางวัน กลางคืน เลยแปรสภาพเป็นผีดิบ หรือหุ่นยนต์ไปซะแล้ว

ชายหนุ่มยังคงบรรยายเรื่องราวของหินต่าง ๆ อย่างต่อเนื่อง แต่สำหรับเธอเหมือนเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา สมาธิไม่ได้อยู่น้ำเสียงเรื่องราวเหล่านั้นของเขาเอาเสียเลย

มันไม่สนุกเหมือนเวลาเขาคุยเรื่องเพลงในรายการจริง ๆ ...

สายตาเฉย ๆ ไร้ความรู้สึกที่มองกลับมาเป็นระยะ มันทำให้เธออึดอัดมากกว่ามีความสุข

แม้มันจะรู้สึกร้อนผ่าว ๆ เย็นวูบ ๆ ชวนให้เป็นลมอยู่บ้าง แต่บางครั้งมันเหมือนว่าเขา แอบรู้ว่าเธอกำลังแอบซ่อนบางสิ่งบางอย่างไว้

วัศนิรู้สึกยิ่งอยู่ใกล้เขา เธอก็ชักคิดมาก ฟุ้งซ่านไปร้อยแปด ตามประสาคนมีชนักติดหลัง...ว่าไปก็เหมือนติดทั้งตัวนั่นแหละ

ทั้งเรื่องราวสิ่งที่ผ่านมาของเธอ รวมทั้งสิ่งใหม่ ๆ ที่เธอทำเอาไว้ด้วยนั่นแหละ…

หญิงสาวยิ่งคิด ก็ยิ่งถอนหายใจ เรื่องนั้นเรื่องนี้สับสนอลหม่านอยู่ในใจ จนอธิศรู้สึกได้ถึงความผิดปกติของหญิงสาว

“ดูคุณจะไม่ค่อยชอบพวกเพชร พลอย เอ หรือว่าผมพาชมกิจการของเดลินี่ไม่ได้เรื่องละ เหมือนคุณถอนหายใจรำคาญหรือเปล่าครับ”

“โอ้...ไม่ใช่!! ไม่ใช่เลยค่ะ” วัศนิรีบยกไม้ยกมือแก้ตัวพัลวัน อดไม่ได้ที่จะถอนใจตามไปอีก นี่เธอจะทำให้เสียบรรยากาศดี ๆ ไปหรืออย่างไร

“งั้นไปดูห้องโน้นดีกว่าครับ ดูงานออกแบบ และเครื่องประดับเลยดีกว่า...คุณอาจจะชอบพวกนั้นมากกว่า”

บรรยากาศยังเป็นเหมือนเดิม ๆ คงเพราะวัศนิไม่ได้ใส่ใจกับของสวย ๆ งาม ๆ แพงหรูระยับแบบนี้ ไม่เหมือนคุณย่าของเธอที่ชื่นชอบและสะสมไว้มากมาย

เธอพยายามตั้งสติใหม่ ไล่ความสับสนวุ่นวายในใจ คงทำให้เสียมรรยาทอยู่ไม่น้อย เธอพยายามแสร้งทำท่าตื่นตาใจกับเครื่องประดับในตู้โชว์ ที่มีมากมายมากกว่าด้านล่าง...

แต่คนอย่างเธอจะเสแสร้งบทบาทเป็นเจ้าหญิงโฉมงามกับเครื่องเพชรอลังการไปได้ซักแค่ไหนกัน

แต่ก่อนที่เธอจะจบเห่ เสียท่ากับอารมณ์ของตัวเอง เจ้าหน้าที่ในเครื่องแบบของบริษัทเดินเข้ามากระซิบกระซาบกับอธิศ

หญิงสาวเดินเลี่ยงไปชมเครื่องประดับอีกฟากหนึ่งของห้อง ก่อนที่เขาจะเดินกลับมายังเธอ

“ดูเหมือนคุณหญิงรัชนีจะตามหาคุณ ผมคิดว่าเราไปห้องท่านประธานดีกว่านะครับ” อธิศส่งยิ้มแบบมรรยาท หญิงสาวรู้สึกเหมือนตัวเองลืมเรื่องคุณย่าไปเสียสนิท

เธอเหลือบดูนาฬิกาในห้องนั้น นี่เธอใช้เวลาสามสิบนาทีอันมีค่าได้อยู่ใกล้ชิดเขา เป็นคิดมาก ฟุ้งซ่าน จนเสียโอกาสดี ๆ แบบนี้ไป

ที่ไม่รู้จะมีโอกาสอย่างนี้อีกหรือเปล่า...

ป่านนี้คุณย่าเธอคงบ่นอุบ คิดว่าเธอหลงทาง จนต้องส่งคนมาตามหา หรืออย่างไร

เมื่อคิดว่าจะต้องไปพบคุณย่า พร้อมกับคุณคำรณ เธอก็รู้สึกกระอักกระอ่วนใจอยู่ไม่น้อย แม้อธิศจะอยู่ใกล้ ๆ แต่เธอจะขอความช่วยเหลือเขาได้อย่างไร

ยิ่งอธิศกับคุณคำรณต่างก็เป็นเจ้านายลูกน้อง เหมือนอยู่กันคนละฟากฝั่งกันเลย

หญิงสาวเผลอถอนหายใจอีกครั้ง ขณะเดินตามอธิศออกมาจากห้องแสดงสินค้า

“ไม่ชอบที่นี่ หรือไม่สบายใจเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ…หรือว่าเรื่องงาน”
อธิศหันมาสบตากับเธอโดยตรง

นิ่ง เนิ่นนาน...

วัศนิเหมือนลมหายใจตัวเองขาดช่วง สายตา รอยยิ้มแบบนี้ เสียงห่วงใยแบบนี้ต่างหากที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนจะละลาย

“ท่านประธานใจดีครับ ยิ่งคุณเป็นหลานคุณหญิงรัชนีด้วย ไม่น่าคุยยาก ไม่ต้องกังวลหรอกนะครับ...ยังไงผมช่วยลุ้นงานของคุณเต็มที่” อธิศยิ้ม เพิ่มความมั่นใจ เติมกำลังใจให้เธอมากยิ่งขึ้น

วัศนิรู้สึกเต็มตื้นในความรู้สึก มันหวิว ๆ ทั้งร้อนทั้งเย็นสลับกัน ทำไมนะเมื่อก่อนหน้านี้เขาไม่มีท่าทีแบบนี้ หากเป็นอย่างนี้ตั้งแต่แรกเธอคงละลายกองอยู่บนพื้นในห้องนั้นไปเรียบร้อย


ทำอย่างไรเขาจะมีสายตา รอยยิ้มแบบนี้ให้เธอตลอดไป
ทำอย่างไรเขาจะเป็นห่วงเป็นใย เป็นกำลังใจเพิ่มความเชื่อมั่นให้เธอรู้สึกดีอย่างนี้ได้ตลอดไป

นี่ต่างหากคืออธิศอย่างที่เธอรอคอย อธิศคนตรงหน้าที่เหมือนเสียงในวิทยุ...

เหมือนอธิศในข้อความ ในตัวอักษร...

ความตื้นตันพร่างพรายอยู่ในความรู้สึก เป็นประกายระยิบ
อธิศเริ่มเหมือนอัศวินหนุ่มในเกราะเงินแวววาว

บางทีเขาอาจจะช่วยให้เธอรอดพ้นจากแผนการที่คุณย่าของเธอวางไว้ก็ได้...






“มา...เชิญ ๆ เข้ามาเลย” เจ้าของห้องลุกขึ้นเชื้อเชิญอย่างเป็นกันเอง วัศนิมองห้องทำงานกว้างใหญ่ไปรอบ ๆ เธอเห็นคุณย่านั่งจิบน้ำชา อยู่ที่เก้าอี้รับแขกติดกับกระจกอีกฝั่งกับประตูห้อง

ในสายตาของเธอคุณคำรณแลดูเป็นหนุ่มใหญ่วัยกลางคนมากกว่าชายชราสูงอายุ ดูภูมิฐาน แคล่วคล่อง วัศนิยกมือไหว้ เผลอผ่อนลมหายใจยาว เหมือนถอนหายใจ จนอธิศเหลือบตามามองอีกครั้ง

ผู้หญิงคนนี้ถอนหายใจแทบทุกนาที ราวกับเธอไม่เต็มใจมาอย่างนั้น... เขายกมือไหว้คุณหญิงรัชนีอย่างอัตโนมัติ โดยไม่ต้องมีการแนะนำ

“เคยเห็นตอนเล็ก ๆ ครั้งสองครั้งก่อนไปเมืองนอก นานมากเลยนะ…โตขึ้นนี่เหมือนแม่มากกว่าพ่ออีกนะ” คุณหญิงรัชนีทักทายรับไหว้เหมือนคนคุ้นเคยตามปกติ

วัศนิค่อนข้างประหลาดใจในความคุ้นเคยนั้น แต่คุณย่าของเธอก็ไม่ได้ทำท่าสนใจอธิศมากมาย เหมือนให้ความสำคัญออกนอกหน้าเหมือนพันเอกบดินทร์ หรือแม้แต่เทพธาดา ลูกชายเจ้าสัววงศ์คฑา


แน่ล่ะ อธิศคงไม่ใช่เป้าหมายของคูณหญิงรัชนี


“หนูวัศนิ คุณหญิงเล่าเรื่องงานการกุศลให้ฟังแล้ว คงไม่มีขั้นตอนอะไรมากมาย...นี่คงคุ้นเคยกับอธิศแล้วสินะ ยังไงประสานงานกับเขาได้เลย......อ่ะ ดื่มน้ำชาก่อน”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ” วัศนิพึมพำเสียงแผ่ว สายตาคุณคำรณที่ส่งผ่านมายังเธอ เหมือนผู้ใหญ่คราวพ่อที่เอ็นดูเด็ก ๆ มากกว่าจะมีความคิดในทางชู้สาว

นี่คุณย่าของเธอจะให้คุณคำรณอยู่ในลิสต์หนุ่ม ๆ สำหรับเธอเช่นนั้นหรือ เธอนึกสภาพตัวเองไม่ออก

เจ้าหญิงคงไม่มีวันคู่กับพระราชา ...


“อธิศยังไงให้เธอดูแลกิจกรรมนี่แล้วกัน รับรองช่วยให้เต็มที่เลยนะ”

“ผมยังไม่ทราบรายละเอียดอะไร... แต่ก็...ครับ ผมจะดูแลกิจกรรมนี้ด้วยตัวเอง” อธิศยืนอยู่ห่าง ๆ ไม่ได้นั่งร่วมวงด้วย เพราะรู้สึกการพบปะครั้งนี้เหมือนการคุยกันแบบคนสนิทคุ้นเคยมากกว่าจะประชุมเป็นงานเป็นการ

“มีอะไรเธอก็ตัดสินใจเองได้เลยนะ” คำรณกล่าวย้ำ พร้อมกับพยักหน้าให้อธิศ

“ต้องขอโทษด้วยค่ะ คงซักอาทิตย์ หนูจะเอารายละเอียดมาให้ท่านนะคะ พอดีวันนี้คุณย่าว่าจะมาคุยเกริ่นกับท่านปากเปล่า เลยไม่ได้เตรียมเอกสารอะไรมา จริง ๆ โครงการก็เพิ่งร่าง ยังไม่ได้เริ่มต้นอะไรเลย”

“ไม่เป็นไร ๆ ไม่ต้องพิธีรีตอง คนกันเอง... นี่คุณหญิงให้เกียรติมาคุยเอง แค่ยกหูโทรศัพท์เมื่อวานนี้ ผมก็ตระเตรียมงานได้แล้ว หนูวัศนิจะมาวันไหนก็ได้เลย เอาตามสะดวกแล้วกัน”

“ขอบคุณค่ะ แล้วหนูจะรีบจัดการทันทีโครงการออกมาเรียบร้อยนะคะ” วัศนิยังคงตอบอย่างเป็นทางการ

“ดูสร้อยมรกตชิ้นนี้สิ สวยมั้ย... คุณคำรณเลือกเป็นพิเศษให้หล่อนใส่ไปงานเลี้ยงวันศุกร์นี้” คุณหญิงรัชนีเปิดกล่องบนโต๊ะส่งให้เธอ แล้วคุณย่าก็เริ่มเข้าแผนในทันที

เรื่องการขอสปอนเซอร์ดูจะเรียบร้อยไปอย่างรวดเร็ว ราวกับไม่ใช่ธุระในครั้งนี้

“เหมาะกับเด็กสาว ๆ เพชร มรกตไม่หรูหรามากไป ยิ่งใส่กับชุดไทยสีอ่อน ๆ จะเหมาะกับหนูมากทีเดียว…ชอบมั้ยล่ะ” คำรณแนะนำเพิ่มเติมให้ แต่ความหวาดระแวงของวัศนิเริ่มตีความไปไกล

“เอ่อ...สวยดีค่ะ...แต่หนูไม่มีความรู้เรื่องนี้ ให้คุณย่าจัดการแล้วกันนะคะ” หญิงสาวรับกล่องมาด้วยความรู้สึกอึดอัด เธอมองปราดเพียงแวบเดียว แล้วรีบส่งคืนกลับไปให้คุณย่าอย่างรวดเร็ว

“ถ้าไม่มีอะไรเพิ่มเติมส่วนของผมแล้ว ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ” เสียงอธิศจากด้านหลัง ทำเอาวัศนิใจหายวูบ สมองเธอวิ่งจี๋ในทันที

“คุณอธิศยังพาชมไม่ทั่วเลยค่ะ... งั้นคุณย่าเลือกเพชรไปก่อนนะคะ อีกอย่างหนูกับคุณอธิศมีงานต้องคุยปรึกษากันอีกเยอะเลย และก็อาจต้องไปคุยกับพี่รินยาต่อด้วย คุณย่าไม่ต้องห่วง เดี๋ยวคืนนี้หนูกลับกับพี่รินยา...” หญิงสาวกลั้นใจเสียมรรยาท แต่เธอจะทิ้งโอกาสที่อธิศเปิดช่องว่างขึ้นมาไปได้อย่างไร ขืนยิ่งนั่งนานไปกว่านี้เธอคงจะปลีกตัวไปไม่ได้ง่าย ๆ

แม้มันจะไม่ใช่ทางหนีที่ดีนัก แต่เธอก็ไม่อยากนั่งอยู่ตรงนี้ ทั้งคุณย่า ทั้งแผนการ อะไรต่ออะไรดูผิดที่ผิดทาง

ไม่ใช่ มันไม่ใช่ที่ ๆ เธอจะนั่งให้ใครดูตัว...

“งั้นหนูลากลับเลยนะคะ” วัศนิรีบยกมือไหว้ลาเจ้าของห้อง พยายามไม่หันไปสบตาเขียว ๆ ของคุณย่า ท่าทางเหมือนลมคงจะออกหูมาเรียบร้อยแล้วข้างหนึ่ง

อธิศยกมือไหว้ลาคุณหญิงด้วยความงุนงงกับท่าทีและน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของหญิงสาว


“คุณอธิศจะไปทำงานที่ตึกโน้นเมื่อไหร่ ยังไงขอติดรถตามไปด้วยนะคะ” วัศนิรีบกระซิบทันที เมื่ออธิศเดินออกมาจากห้อง

สายตาส่งแววราวกับผ่านเหตุการณ์ระทึกขวัญของหญิงสาว ทำให้อธิศรู้สึกประหลาดใจ ดูเธอแปลก ๆ ตั้งแต่แรกเข้ามาที่นี่ จนเข้าไปในห้องพ่อเลี้ยงของเขา

การประชุมดูเหมือนไม่เป็นทางการ ผิดกับที่เขาตั้งใจไว้ ไม่มีเขาเสียก็ได้ เขาจึงเลี่ยงขอตัวออกมา แต่ไม่คิดว่าหญิงสาวจะไม่อยากอยู่ในห้อง ราวกับถูกบังคับให้มาอย่างไรอย่างนั้น

“เดี๋ยวครับ... คุยกันก่อน”

เหตุผลประหลาด ๆ ที่เธอเลือกมาปดผู้ใหญ่ในห้องนั้น เหมือนเด็กตั้งใจหนีเที่ยว แล้วเอาเขากับรินยามาอ้าง โดยที่เขาไม่รู้เรื่อง

“แต่ผมไม่ได้นัดคุณรินยา หรือคุณ เรื่องงานการกุศลก็ยังไม่เห็นมีอะไร ทำไมคุณถึงโกหกคุณหญิงแบบนั้น” เสียงแข็ง ๆ ของอธิศ ทำให้วัศนิต้องสารภาพเสียงอ่อย

“ต้องขอโทษเรื่องงานค่ะ ยังไม่เรียบร้อยจริง ๆ แต่คุณย่าก็บอกให้ฉันมาด้วย ทั้ง ๆ ที่ท่านคงมาธุระของท่านเอง…ฉันไม่อยากมาเลย ต้องขอโทษที่โกหก แล้วเอาคุณไปอ้าง”

วูบหนึ่งในสายตาที่ประสานกัน วัศนิรู้สึกอยากละลายลงกองกับพื้น นี่เธอทำให้เขาโกรธได้ง่าย ๆ แบบนี้ คงไม่ต่างจากเมื่อคืน แต่ในสมองก็มึนตื้อ เธอนึกไม่ออกว่าเขาโกรธแซ็กโซโฟนด้วยเรื่องอะไร

ความเงียบชั่วอึดใจ สายตาเว้าวอน น้ำเสียงสารภาพผิด ทำให้อธิศหายหงุดหงิดไปในทันที

“งั้นเดี๋ยวตามผมไปรอที่ห้อง ขอผมดูงานอีกนิด แล้วผมไปส่งให้ ยังไงมันก็ทางเดียวกันอยู่แล้ว”

วัศนิยิ้มตอบ เดินตามเขาไปเงียบ ๆ อีกฟากตึก แอร์เย็นฉ่ำทันทีที่เข้าเปิดประตูห้องทำงาน ห้องว่าง ๆ โล่ง ๆ ไม่มีสิ่งของตกแต่งมากมาย ทำให้เธอรู้สึกสบาย ๆ

“นั่งรอก่อนนะครับ ขอเวลาผมแป๊บเดียว ไม่เกินครึ่งชั่วโมง”

วัศนินั่งลงบนโซฟา ห่างจากโต๊ะทำงานของเขา เธอเปิดนิตยสารบนชั้นหนังสือดูไปเรื่อยเปื่อยเงียบ ๆ ฆ่าเวลารอเขาทำงาน

อย่างน้อยในห้องนี้ เธอรู้สึกผ่อนคลายจากเรื่องราวต่าง ๆ ได้เยอะทีเดียว

เสียงเพลงเบา ๆ ที่ลอดมาจากลำโพงที่โต๊ะทำงานของเขาต่างหาก ที่ทำให้เธอรู้สึกอารมณ์ดี ลืมความสับสนวุ่นวายในใจไปได้...

ถึงเขาไม่สนใจวัศนิ แต่เขาก็คงใส่ใจแซ็กโซโฟนอยู่ไม่น้อย เธอจำบทเพลงที่เธอขอทุกเพลงได้ดี...

นี่เขาเปิดเพลงที่เธอขอทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ...
หญิงสาวอมยิ้ม รู้สึกมีความสุขเพิ่มขึ้นอย่างมากมาย





“คุณรินยาเพิ่งบินไปงานที่เชียงใหม่ จะกลับวันศุกร์ค่ะ...คุณอธิศมีอะไรด่วน นัดไว้หรือเปล่าคะ” เจ้าหน้าที่ต้อนรับด้านหน้าบอกกล่าวทันทีเมื่อเห็นอธิศเข้ามาในสำนักงานของนิตยสาร

“เปล่าครับ...ผมมาส่งคุณวัศนิ ไม่มีธุระอะไรครับ” อธิศตอบกลับ หันมามองหญิงสาวคนข้าง ๆ ที่ทำหน้ามุ่ย เหมือนเด็กโดนทิ้งเสียอย่างนั้น

“เอาไงดีละครับ คุณรินยาไม่อยู่ซะแล้ว” อธิศตั้งคำถาม ขยับนาฬิกาข้อมือตัวเองมาดูเวลา

“ก็คงต้องกลับบ้านล่ะค่ะ คุณอธิศขึ้นไปทำงานเถอะค่ะ” วัศนิรู้สึกกร่อยขึ้นมาทันที ทั้ง ๆ ที่เมื่อครู่นั่งรถมาด้วยกันเธอก็อารมณ์ดีขึ้นมามากมาย แม้จะไม่ได้คุยอะไรกับเขามากนักก็ตาม

แต่ความตื่นเต้นที่ได้นั่งรถมากับเขา แค่นี้หัวใจเธอก็เต้นไม่เป็นจังหวะ สมองมึนชา ปากหนักจนไม่รู้จะคุยอะไรกับเขามากกว่า

“ผมมีเวลาเหลือเฟือเยอะแยะ กว่าจะจัดรายการ เอางี้ดีมั้ย ผมไปส่งคุณที่บ้าน คุณบอกทางแล้วกัน” อธิศบอกกล่าวอย่างอารมณ์ดี

อย่างน้อยการได้ทำอะไรอย่างอื่น แตกต่างจากชีวิตประจำวันเดิม ๆ ทำให้เขาไม่ต้องวุ่นวายใจ นึกถึงเด็กผู้หญิงในคอมพิวเตอร์ได้มาเกือบชั่วโมง

และยิ่งเขาออกได้ไกลออกมาจากเดลิน่าจิเวลลี่มากเท่าใด เขาก็ยิ่งรู้สึกเป็นตัวของตัวเองมากขึ้นเท่านั้น...

หญิงสาวยิ้มบาง ๆ อธิศในเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน ๆ ไม่มีสูทดูเธอจะคุ้นเคยกับเขามากกว่า

พระอาทิตย์ส่องแสงอย่างอ่อนโยนใกล้จะลับขอบฟ้า ยิ่งตกเย็นใกล้กลางคืน เขาก็ยิ่งเหมือนคนละคนขึ้นทุกที

“รบกวนคุณอธิศหรือเปล่าคะ”

“ไม่เลยครับ คุณวัศนิเป็นลูกค้าโดยตรง แถมเป็นน้องสาวคุณรินยา ขืนผมรับรองคุณไม่ดี ผมโดนทั้งขึ้นทึ้งร่อง” อธิศหัวเราะเบา ๆ

ความรู้สึกดี ๆ ของหญิงสาวหม่นลงทันที เวลาเขาพูดถึงรินยา ดูจะสดชื่นสดใสออกนอกหน้าอย่างเห็นได้ชัดเจน

เธอเริ่มมั่นใจ...

“หรือคุณจะมีโปรแกรมอื่นจะเปลี่ยนไปไหน หรือให้ใครอื่นมารับ ก็แล้วแต่นะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นลอย ๆ วัศนิขมวดคิ้ว หรือเขาจะหมายถึงผู้พันจ๊ะจ๋า

“คนอื่น ใครหรือคะ ถ้าหมายถึงผู้พัน เธอไม่อยู่หรอกค่ะ...แล้วจริง ๆ โน้ตกับผู้พันก็ไม่ได้สนิทอะไรเป็นพิเศษ นอกจากเรื่องงาน” วัศนิพยายามบอก หากเขาจะทึกทักสรุปว่าเธอกับผู้พันเป็นแฟนกัน

“อ้อครับ ขอโทษที ผมคงเข้าใจผิด” อธิศตอบแบบเก้อ ๆ ก็เขาเข้าใจว่าทั้งสองเป็นแฟนกันจริง ๆ

“กลับบ้านก็ได้ค่ะ ถ้าไม่รบกวนเกินไป ต้องขอโทษที่ทำให้วุ่นวาย” วัศนิเริ่มจะหมดหวังกับการที่ได้อยู่ใกล้ ๆ กับเขาแบบนี้

เธอรอเวลาเป็นแซ็กโซโฟน แล้วเจอเขาผ่านเครื่องมือสื่อสารน่าจะดีกว่า...

ท่าทางการเป็นวัศนิจะเข้าถึงผู้ชายคนนี้ยากเสียจริง ๆ หญิงสาวเริ่มรู้สึก ไม่มีปฏิกิริยาเคมีใด ๆ ที่เขาจะสปาร์คกับเธอเลยสักนิด

เธอเองต่างหากที่เป็นเอามากอยู่คนเดียว บางทีความสงสัยของเธอคงไม่ผิดจากความจริง ระหว่างเขากับรินยา หรือเขามีแฟนคนอื่นใดเป็นตัวเป็นตนอีก...

แล้วนี่เธอจะร้อนรนไปทำไม...
จริง ๆ แล้วเธอกับเขาก็แค่เพิ่งรู้จักกัน เขาอาจเป็นพวกต่อมเคมีในร่างกายช้า... หรือไม่เขาก็คงรู้สึกกับเธอเป็นแค่คนรู้จักธรรมดา ๆ ไม่ได้รู้สึกอะไรพิเศษมากมาย

เธอเริ่มมั่นใจอีกว่า การเป็นแซ็กโซโฟนคงจะเข้าถึงเขาได้ง่ายกว่า เธอไม่รู้จะทำตัวให้สนิทกับเขาได้อย่างไรในสภาพอย่างนี้

เธอไม่รู้จะพูดจะคุยอะไรกับเขา ทั้ง ๆ ที่มีโอกาสอยู่กันตามลำพังในรถทั้งขามาและขากลับบ้านอย่างนี้ จนร่ำ ๆ อยากจะบอกความจริงให้รู้เรื่องรู้ราวไป ไม่ต้องนั่งอึดอัดหลบซ่อนอยู่แบบนี้...

บางที...ถ้าเขารู้ว่าเธอคือแซ็กโซโฟน เธอกับเขาอาจมีเรื่องที่คุยกันถูกคอได้มากมาย

แต่หากไม่เป็นเช่นนั้น เธอกับเขาคงอาจมองหน้าไม่ติดอีกเลย....

หญิงสาวเริ่มหงุดหงิดไม่สบอารมณ์ตัวเอง แม้เพลงในรถจะเพราะมากแค่ไหนก็ตาม...

ดูเหมือนมีอะไรบางอย่าง ที่เธอไม่เข้าใจจะขวางกั้นระหว่างความเป็นวัศนิกับเขาอยู่จริง ๆ

“หิวมั้ยครับ ข้างหน้าเลยแยกนี้ไป มีราดหน้า ผัดซีอิ้วเจ้าอร่อยชื่อดัง ทานง่าย ๆ บางทีคุณจะได้สบายใจขึ้น ก่อนกลับบ้านไปเจอคุณย่า” อธิศเอ่ยลอย ๆ แต่วัศนิก็หันไปมองเขาทันที

ผู้ชายคนนี้ทำให้เธอประหลาดใจ ยากจะคาดเดาอารมณ์เสียจริง ๆ…

“ตอนลงมาที่จอดรถ ผมได้ยินเสียงท้องคุณร้องน่ะ คงจะหิว แล้วเดาว่าคุณคงไม่อยากกลับบ้านเร็วแน่ ๆ เผื่อผมจะคุยเรื่องงาน มีอะไรให้คุณไปตอบคุณย่าจริง ๆ โดยไม่ต้องโกหกอีก... น่าจะดีกว่านะครับ...” ชายหนุ่มหันมายิ้ม ก่อนหันกลับไปมองถนน พร้อมกับพูดต่อที่เล่นเอาวัศนิอยากกลั้นใจสลายตัวไปทันที...

“โตแล้ว...โกหกหลอกผู้ใหญ่ไม่ดีหรอกครับ...ไม่ใช่เด็ก ๆ ”



...โปรดติดตามตอนต่อไป...









**"What Can I Do (To Make You Love Me)" ดนตรีเพราะ ๆ น่ารัก เก๋ ๆ เสียงหวานใสของ Andrea Coors แห่งวงดนตรีพี่น้องไอริชชื่อดัง The Corrs ที่เรียกตัวเองว่า Celtic Folk rock

เวอร์ชั่นนี้เป็นเวอร์ชั่นแรกจากอัลบั้ม Talk on Cornor เมื่อปี 1997 มี David Foster เจ้าพ่อคีย์บอร์ด เปียโนเสียงหวานร่วม produced ให้อัลบั้มนี้ด้วย

ส่วนใหญ่เพลงของ The Corrs จะใส ๆ ฟังสบาย ๆ เหมือนเพลงนี้ คนเขียนชอบมากมาย ความหมายดี ๆ จนมาเป็นเพลงรักอันดับหนึ่งชั่วนิรันดร์...

(มีไว้สองแบบ แต่เพลงเดียวกันนะคะ สำหรับคนใช้ Firefox ที่ฟังแบบปกติไม่ได้ค่ะ หวังว่าคราวนี้เพื่อน ๆ Firefox จะได้ฟังเพลงได้นะคะ)








Create Date : 25 มกราคม 2552
Last Update : 10 พฤศจิกายน 2560 23:11:45 น. 48 comments
Counter : 1386 Pageviews.

 
What Can I Do : The Corrs

I haven't slept at all in days
It's been so long since we've talked
And I have been here many times
I just don't know what I'm doing wrong

What can I do to make you love me
What can I do to make you care
What can I say to make you feel this
What can I do to get you there

There's only so much I can take
And I just got to let it go
And who knows I might feel better, yeah
If I don't try and I don't hope

What can I do to make you love me
What can I do to make you care
What can I say to make you feel this
What can I do to get you there

No more waiting, no more, aching
No more fighting, no more, trying...

Maybe there's nothing more to say
And in a funny way I'm calm
Because the power is not mine
I'm just going to let it fly...

What can I do to make you love me
What can I do to make you care
What can I say to make you feel this
What can I do to get you there
What can I do to make you love me
What can I do to make you care
What can I say to make you feel this
What can I do to get you there

And love me...love me....love me..
Love me...love me...love me..
Love me...love me...love me..
Love me...love me...love me..



โดย: พรายทราย วันที่: 25 มกราคม 2552 เวลา:22:08:23 น.  

 
สีสันคืนนี้ฉลองรับตรุษจีนค่ะ พยายามปล้ำสีแดง แต่โปรแกรมวาดภาพออกมาทีไรไม่ค่อยเป็นสีแดงสักที

หวังว่าบทนี้คงไม่สับสน คิดมากตามยายโน้ตวัศนินะคะ
ยังไงก็ถือว่าฟังเพลงเพราะ ๆ รับความสุขของเทศกาลตรุษจีน

มีความสุขกับค่ำคืนนี้ทุก ๆ ท่านค่ะ


โดย: พรายทราย วันที่: 25 มกราคม 2552 เวลา:22:16:05 น.  

 

คลิกๆๆ รูปสวยๆน่ารักๆไว้ส่งต่อเพียบ...


มาส่งเข้านอนค่ะ
หลับสบาย ฝันดี มีความสุขนะคะ




โดย: ร่มไม้เย็น วันที่: 25 มกราคม 2552 เวลา:22:28:51 น.  

 
ธุป้ากุ๊ก ร่มไม้เย็น

ขอบคุณค่ะป้ากุ๊ก มาส่งเข้านอน พร้อมกับเจิมตอนใหม่เป็นคนแรกอีกแล้ว

ป้ากุ๊กขยันจริง ๆ ค่ะ อย่านอนดึกนักนะคะ ฝันดีเช่นกันค่ะ เดี๋ยวอีกป๊าบใหญ๋ ๆ หนูก็ไปนอนเหมือนกันค่ะ

มีความสุขวันตรุษจีนนะคะ


โดย: พรายทราย วันที่: 25 มกราคม 2552 เวลา:23:00:14 น.  

 
มาฟังเพลงค่ะ ..

"ยิ่งได้สนิทสนมกับเขา แม้จะเป็นแค่ผ่านตัวอักษร เธอก็รู้สึกว่ายิ่งใกล้เขามากขึ้น ๆ "

เชื่อค่ะ ว่าคนเราแม้จะไม่ได้รู้จักกันจริงๆ แค่คุยกันผ่านตัวอักษรก็ให้ความรู้สึกดีๆ และผูกพันกันได้ ..

ตัวอักษร..ช่างมีอิทธิพลมากมายเหลือเกินนะคะพี่อ้อ


โดย: teansri วันที่: 25 มกราคม 2552 เวลา:23:08:53 น.  

 
คุณ teansri

ใช่ค่ะ ตัวหนังสือบอกอารมณ์มากมาย หลายคนสนิทกันได้รวดเร็วผ่านตัวอักษร

มิตรภาพดี ๆ เกิดจากตัวอักษรนี่แหละเนอะคะ

หวังว่าเพลงนี้คงถูกใจคุณเทียนสีนะคะ ฟังสบาย ๆ ดี


โดย: พรายทราย วันที่: 25 มกราคม 2552 เวลา:23:16:10 น.  

 
เข้ามาสารภาพ ว่ายังไม่ได้อ่านเรื่องนี้จริง ๆจัง ๆเลย
แต่ก็ขอบคุณนะคะ ที่เข้าไปกระตุ้นที่บ้านตลอด
ตอนนี้ยังแพ้ใจตัวเองอยู่เลยค่ะ
เอาไว้ชนะเมื่อไหร่จะมาบอกนะคะ

ล.ป. เฮง เฮง รวย รวย นะคะ


โดย: ปีกสีรุ้ง วันที่: 26 มกราคม 2552 เวลา:12:17:55 น.  

 
คุณปีกสีรุ้ง

ขอบคุณสำหรับคำอวยพร มงคล ๆ ในเทศกาลตรุษจีน
ขอให้คุณปีก เฮง ๆ รวย ๆ มากกว่าอีกหลายเท่านะคะ

ไว้ว่าง ๆ ไม่ยุ่งแล้วค่อยมาอ่านก็ได้ค่ะ แค่เห็นได้เข้าบล็อกก็ดีใจแล้ว

สู้!! ค่ะ ... รอคุณปีกตลอดเวลา...


โดย: พรายทราย วันที่: 26 มกราคม 2552 เวลา:12:58:13 น.  

 

มาตามหาคำตอบกับประเด็นคำถาม
ที่ตั้งไว้ในใจ ..
คืบหน้าไปนิดหนึ่ง .. แต่ยังไม่ชัดเจน
รอสะสมข้อมูลในตอนต่อไปค่ะ


What Can I Do - เพลงที่มีเนื้อหาตัดพ้อ
และเว้าวอนถึงใครคนหนึ่ง - เหมือนกำลัง
พูดแทนใจเจ้าหญิงโน้ตถึงใครคนหนึ่ง
เลยนะคะ



โดย: ป้าติ๋ว (nature-delight ) วันที่: 26 มกราคม 2552 เวลา:13:22:02 น.  

 

ขอให้มีความสุขกับชีวิตและงาน
ตลอดสัปดาห์นี้นะคะ





โดย: ป้าติ๋ว (nature-delight ) วันที่: 26 มกราคม 2552 เวลา:13:25:32 น.  

 

ธุป้าติ๋ว ค่ะ


เอ...ป้าติ๋วตามติด สะกดรอยตรงไหนอยู่นา หนูเริ่มลุ้นตาม บทนี้เป็นบทตอกย้ำ บทต่อเนื่องค่ะ ไม่ค่อยคืบหน้าเท่าไร

อุอุอ เริ่มเดาคำถามในใจป้าติ๋ว หวังว่าบทต่อ ๆ ไป คงตอบคำถามในใจป้าติ๋วได้นะคะ

เพลงนี้น่ารักค่ะ เห็นว่าเข้ากับคาแร็คเตอร์ยายโน้ตอยู่ไม่น้อยก็สอยมาใส่ไว้เลย
ฟังสบาย ๆ ช่วงนี้ด้วย คิดว่าคงถูกใจป้าติ๋วนะคะ

ขอบคุณภาพสวย ๆ ดอกไม้สีสันถูกใจจริง ๆ ค่ะ
รวมทั้งคำอวยพรดี ๆ ที่มาฝาก หนูมีแรงลุยงานแล้วค่ะ

ไปทำงานก่อนนะคะ เดี๋ยวมาใหม่


โดย: พรายทราย วันที่: 26 มกราคม 2552 เวลา:13:37:44 น.  

 
ฮิฮิ เพลงนี้เก๋ชอบมากเหมือนกันค่ะ
จำได้ว่าเป็นตอนเรียนปีสองเห็นจะได้

what can I do to make you love me....

อ้อนขอความรักกันเห็น ๆ เลย ^_^

ป.ล. เข้ามาอ่านค่ะ ภาษาละมุนจังเลย


โดย: พรายน้ำฟ้า วันที่: 26 มกราคม 2552 เวลา:14:09:52 น.  

 
สวัสดีครับพี่อ้อ

ตามมาทันอีกแล้ว ฮี่ๆๆ

เล่นตัวเข้าไว้พ่อพระเอก คิคิ แต่เล่นตัวมากๆ ระวังเขาหนีไปจริงๆ เน้อ แล้วจะหาว่าไม่เตือน

หรืออยากจะให้เขาได้ใกล้ชิดแค่ตอนเป็นแซกโซโฟน

คิดไปคิดมาเริ่มหนักอกนะเนี่ย หากคุยกับแซกฯ ไปนานๆ แล้วเกิดรัก พอมาสนิทกับวัศนิก็โดนใกล้ชิดจนหัวใจละลายอีก จะโดนกล่าวหาว่าหลายใจหรือเปล่า นางเอกใจร้ายอ่ะ


โดย: วรบรรณ วันที่: 26 มกราคม 2552 เวลา:14:22:49 น.  

 
น้องเก๋ พรายน้ำฟ้า

ชอบเพลงนี้ตั้งแต่ได้ยินครั้งแรกเหมือนกัน อ้อนกันเห็น ๆ อย่างน้องเก๋ว่าจริง ๆ

เนอะ ผู้ชายคนไหน ได้ฟังเพลงนี้ แล้วจะยังใจแข็งอีกก็ให้รู้ไป ...

ปกติเรื่องยาวไม่ค่อยได้ภาษาละมุนมากนักล่ะค่ะ พี่อ้อกลัวเลี่ยนเอง แหะ แหะ

เอ ตกลงเป็นคำชมหรือเปล่านี่ อิอิ ขอรับไว้ก่อนแล้วกันนะคะ ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านค่ะ


โดย: พรายทราย วันที่: 26 มกราคม 2552 เวลา:16:58:55 น.  

 
คุณวรบรรณ

ขอบคุณที่มีเวลาแวะมาอ่านนะคะ เสียดายเวลาไม่ตรงกัน พี่อ้อต้องหมุดกระโหลกกลับไปทำงาน แหะ แหะ อดคุยเลย

หง่า คุณพระเอกไม่ได้เล่นตัวหรอกนะคะ ไม่ได้สนใจวัศนิมากไปกว่าลูกค้า น้องสาวเพื่อน ก็เท่านั้น

แต่กับแซ็กโซโฟน นั้นอีกกรณีหนึ่ง คงเข้าไปนั่งหลับในใจคุณอธิศเรียบร้อยแร้ววว...

คงต้องดูใจคุณพระเอกกันต่อไป


โอ้ ประเด็น ปมนี้น่าสนใจ แรก ๆ ตั้งไว้เหมือนกันค่ะ แต่กลัวซับซ้อนมากขึ้นไปอีก เลยชะลอ ๆ ไว้ก่อน

เดี๋ยวขอแค่บาง ๆ นะคะ เพราะจริง ๆ มันมีประเด็น ปมชวนปวดหัวในความเป็นวัศนิ เป็นเจ้าหญิงอีกองก์หนึ่งที่ยังไปไม่ถึงค่ะ...

รออีกนิดนะคะ อย่าเพิ่งรีบคิดเยอะให้หัวแตกตอนนี้ค่ะ

หือ หือ วัศนิไม่ได้ใจร้ายหงะ คนเขียน ผกก ก็ไม่ได้ใจร้ายนา

เหตุการณ์มันพาไปจิ๊งงงจริง ...


โดย: พรายทราย วันที่: 26 มกราคม 2552 เวลา:17:06:08 น.  

 
วันนี้วิ่งเล่นแสนสุขใจ แว่บเข้ามาฟังเพลงริมหาดอีกรอบ เอิ๊ก ๆ

ภาษาละมุนของเก๋คือ อ่านแล้วรู้สึกนุ่ม - ละมุนละไมค่ะพี่อ้อ

ถ้าให้ยกตัวเองงานเขียนที่อ่านแล้วรู้สึกนุ่ม สำหรับเก๋ก็เช่นงานของ คุณ สิริมา อภิจาริน ค่ะ ชอบตรงผู้เขียนเลือกใช้คำเข้าใจง่าย แต่ให้พลังเหลือเกิน : )

เสียดายที่เก๋ไม่ค่อยได้อยู่หน้าคอมค่ะ บางทีพอเริ่มติดอ่านนิยายซักเรื่องเลยไม่ปะติดปะต่อ ได้แต่บอกตัวเองว่าอดใจรอไว้ตอนเป็นเล่มแล้วกัน แหะ ๆ

แต่ว่าตอนนี้กำลังคิดว่าจะตามอ่าน ณ ปลายฟ้าฯ หรือ เจ้าหญิงฯ ก่อนดี เพราะพักก่อนเข้ามาอ่าน ณ ปลายฟ้าฯ ค่ะ

สุขสันต์วันปีใหม่นะคะพี่อ้อ เก๋เริ่มเอียนขนมเทียนแล้วแหละ เอิ๊ก ๆ


โดย: พรายน้ำฟ้า IP: 61.90.70.220 วันที่: 26 มกราคม 2552 เวลา:17:57:54 น.  

 
น้องเก๋ พรายน้ำฟ้า (อีกรอบ)

อิจฉาจังเลยค่ะ ได้วิ่งเล่น พี่อ้อไปวิ่งทางลายปากกา น้องเก๋แอบวิ่งมาทางนี้ อิอิ

เพลงนี้ฟังเพลินได้ไม่เบื่อนะคะ

แกล้งแซวไปน่ะค่ะ รู้อ่ะว่าชม เลยเล่นตัวแก้เขินไปน่ะค่ะ

แนวช่อคราม คงไปรวมกลุ่มต่อหางแถว ของคุณสิริมาฯ ได้เหมือนกันค่ะ
แต่ยังหางปลายอีกยาวโยชน์ กว่าจะเขียนได้คมกริบแบบนั้น

อีกคนที่เป็นต้นแบบ คงเป็นงานของ "ช่อลัดา" (โปรดสังเกตชื่อนามปากกา)

เป็นนักเขียนรุ่นเก่าท่านหนึ่ง หลัง ๆ ไม่ค่อยมีงานเขียนออกมาใหม่ ๆ
พี่อ้อค่อนข้าง ปลื้ม ชื่นชมท่านมากเป้นพิเศษค่ะ

ภาษาท่านจะสวย ละมุน อย่างน้องเก๋ว่า แต่แกร่ง และคมเยอะค่ะ

พี่อ้อมันยังแค่ดอกไม้ไหว ปลายแถว อิอิ ....



ไม่ต้องกังวลนะคะ ตามมาอ่านตอนไหนก็ได้ พี่อ้อไม่รีบย้ายบ้านปิดบล็อกหนี อิอิ

สวัสดีวันตรุษจีนค่ะ ไปเที่ยวเยาวราช อย่าลืมหม่ำกระเพาะปลากับก๋วยจั๊บเผื่อนะคะ

ขนมเทียน เหวี่ยง ๆ มาทางนี้ก็ได้ค่ะ ชอบ ชอบ

ขอบคุณนะคะที่แวะมาเรื่อย ๆ แล้วเจอกันอีกค่ะ


โดย: พรายทราย วันที่: 26 มกราคม 2552 เวลา:19:01:23 น.  

 
อธิศหลายดีกรี ตั้งแต่เย็นชาไปจนถึงน่ารัก อิๆ น่ารักคนละแบบกับลุงธันว์นะครับเนี่ย

แต่ประโยคสุดท้ายเนี่ย... โอ้... อึ้งไปเลย

แบบนี้มีหวังวัศนิยิ่งไม่กล้าเผยความลับเข้าไปใหญ่ เจอประโยคเด็ด

อ๊ากกกกกกกกก คุณคำรณน่าร้ากกกกกก (ชอบจัง กรึ๋ยๆๆ)

หยอกล้อวัศนิเสร็จแล้ว ส่งต่อมาทางนี้นะครับ วัยกำลังน่าหม่ำเชียว เอิ๊ก


โดย: คุณพีทคุง (ลายปากกา ) วันที่: 26 มกราคม 2552 เวลา:19:50:45 น.  

 
อ๊าก อีกที ลืมบอกว่า ฟังเพลงได้แล้วคร้าบ ดีใจ ลั้นลา


โดย: คุณพีทคุง (ลายปากกา ) วันที่: 26 มกราคม 2552 เวลา:19:53:03 น.  

 
คุณพีทคุง ณ ลายปากกา

อธิศอาจคล้ายลุงธันว์ แต่ต่างกันด้วยวัย ประสบการณ์ ความคิด...และก็ปม

ลุงธันว์นั่นไม่ได้หาใคร (เป็นแฟน) ไม่ได้รอใคร ยายหนูเภตรามาหาเอง....5555 แล้วก็แค่อยากมีครอบครัว ชดเชยแทนพ่อ ที่ลุงมาแย่งตำแหน่งไป...

อธิศเป็นผู้ชายมีปัญหา ลึก ๆ ตัวตนจริง ๆ น่ารัก (แบบเสียงผ่านรายการวิทยุ) อยากมีคนรัก อยากเป็นที่รัก แค่ใครสักคนที่เข้าใจเขา...เข้าใจจริง ๆ
และก็อยากเป็นตัวของตัวเองอย่างที่ฝันไว้...

แต่เวลาอยู่ออฟฟิศฉาบความเย็นชาไว้เป็นเกราะปะทะคุณคำรณ
55555 หลายอุณหภูมิจริง ๆ เดี๋ยวเป็นพระอาทิตย์ เดี๋ยวก็โดนราหูครอบงำ

จ๊ากกกก เผลอบอกความลับอารายยยปายยย....


ใช่แล้วค่ะ เพราะประโยคนี้แหละ ตอกปมให้วัศนิ บอกความจริงเรื่องตัวเองเป็นยายแซ็ก (เรียกตามคุณวรบรรณ)ไม่ได้

55555 บทนี้ตอกย้ำฝาโลงให้เป็นเจ้าหญิงนิทราซะงั้น


คุณคำรณ ตามสัญญาค่ะ (สัญญาไปแล้ว เอิ๊ก) จบเรื่องแล้วยกให้คุณพีทไปเลย อิอิ ...เข้าเป็กคุณพีทได้ไงก็ไม่รู้ อิอิ


โดย: พรายทราย วันที่: 26 มกราคม 2552 เวลา:21:58:06 น.  

 
คุณพีท (ต่อ)

ดีใจด้วยค่ะ ที่ฟังเพลงได้แล้ว ขอบคุณมาก ๆ สำหรับโค้ด อย่าลืมไปฟังเพลงเก่า ๆ ด้วยนะคะ


โดย: พรายทราย วันที่: 26 มกราคม 2552 เวลา:22:00:49 น.  

 
คลิกที่รูป เพื่อเอาโค้ดรูปนี้ไปแปะ

[ของตกแต่งโดนๆคลิกเลย]



ยังอยู่ในช่วง สุขสันต์วันตรุษจีน
ขอให้ร่ำรวยทรัพย์สิน ร่ำรวยสุขภาพ และร่ำรวยความสุข

เฮง ….. เฮง ….. เฮงค่ะ ………




โดย: ร่มไม้เย็น วันที่: 26 มกราคม 2552 เวลา:22:36:32 น.  

 
เห็นเค้าเข้ามาวิเคราะห์กันใหญ่ หนูบัวเลยไม่วิเคราะห์ละ จะบอกว่าเเม้จะไม่อุ่นเท่าลุงธันว์ ที่ประทับอยู่ในใจของหนูบัว เเต่ดีเจอธิศก็ดูเป็นชายหนุ่มที่มีบุคลิคน่าสนใจไม่น้อยเลยค่ะ... สรุปว่า ลุ้นกันต่อไปเนาะพี่พรายขา...


โดย: อมิธีสท์ วันที่: 27 มกราคม 2552 เวลา:0:08:28 น.  

 
ธุป้ากุ๊ก ร่มไม้เย็น

ขอบคุณภาพน่ารัก ข้อความมงคล เป็นมงคลชีวิตมากเลยค่ะ

อิอิ รวมทั้งคำอวยพร หนูน้อมรับไว้ด้วยความเต็มใจ สุดชีวิต
ป้ากุ๊กก็เช่นกันนะคะ เฮงแล้วเฮงอีก ค่ะ

อย่านอนดึกนะคะ นอนหรือยังหนอป่านนี้...


โดย: พรายทราย วันที่: 27 มกราคม 2552 เวลา:1:10:00 น.  

 
หนูบัว อมิธีสต์

แค่อ่านเฉย ๆ ไม่ต้องวิเคราะห์ พี่อ้อก็ดีใจแล้วค่ะ

คนชอบวิเคราะห์แถว ๆ นี้ เขาขยันกันมาก อิอิ สนุก ๆ ดีค่ะ ได้ฝึกเทคนิคการอ่าน การคิดตามด้วยค่ะ

คนเขียนก็ได้เน้นย้ำตัวละครไปเรื่อย ๆ


ยังไงอธิศ ก็ต้องน่าสนใจ ถูกใจหนูบัว เพราะอยู่หน้านี้ เรื่องนี้ อิอิ ขืนไม่ปลื้ม อธิศน้อยใจแย่เลย

รอลุ้นต่อได้เลยค่ะ เรื่องจะเข้าองก์ที่สองแล้วววววววว


โดย: พรายทราย วันที่: 27 มกราคม 2552 เวลา:1:17:45 น.  

 
เปิดโหมดต้อนรับอัตโนมัติ... พรายทรายลาไปนอนก่อนล่ะค่ะ

พรุ่งนี้มีเดินสาย...

แล้วค่อยคุยกันต่อนะคะ อ่านและฟังเพลงอย่างมีความสุขค่ะ


โดย: พรายทราย วันที่: 27 มกราคม 2552 เวลา:1:20:07 น.  

 
แปลกนะคะ...
ในขณะที่หลายๆ คคห.ข้างบนมองว่า...
ประโยคนั้นของคุณอธิศคล้ายจะปิดฝาโลงไม่ให้น้องโน้ตสารภาพความจริงออกไป
แต่ธารว่า...บางทีก็คล้ายจะเป็นการบอกเป็นนัยๆว่า...
"โกหกอะไรสารภาพออกมาให้หมดนะ" ได้เหมือนกันนะคะ

สรุปก็คือธารชอบประโยคนี้แหละค่ะ
รู้สึกว่าคุณอธิศน่ารักก็ตอนนี้เอง


ปล. อันที่จริง “โกหก” เนี่ยใครทำก็ไม่ดีทั้งนั้นแหละค่ะ
เพราะฉะนั้นถึงเป็นเด็กก็ไม่ควรจะโกหกนะคะ



โดย: ธาร นาวา วันที่: 28 มกราคม 2552 เวลา:1:01:08 น.  

 
น้องธาร ธาร นาวา

ในประเด็นของน้องธารก็ถูกต้อง ใช่เลยค่ะ ตามปกติคนพูดแบบนี้ถือว่าเตือนด้วยนัยยะ...

ประมาณว่าเขาจับได้แล้ว ยังกลับเรือทัน จะตะแบงออกทะเลไปอีกหรือเปล่า...

แล้วบอกถึงว่า เขาไม่ชอบการกระทำแบบนี้...

แต่กับยายโน้ตนั้น เธอมีปมปัญหาหลบ ๆ ซ่อน ๆ การได้ทำอะไรตามใจตัวเองอยู่ มันเลยไหลตามโยงเป็นลูกโซ่ผูกกันอยู่

ไม่ว่า "เจ้าหญิง" หรือ "แซ็กโซโฟน" เป็นบทบาทในพื้นที่ ที่เธอได้ทำอะไรตามใจตัวเอง อย่างมีความสุข ...

เป็นวิธีการ "หนี" หาทางออกเพื่อเลี่ยงสิ่งที่คุณย่ากระทำต่อเธอ

หากสารภาพกับอธิศ 5555 เรื่องก็จบสิคะ ไม่ใช่ ๆ แต่เธอกลัวว่าความสุขที่เธอกำลังมีอยู่ตรงนี้จะหายไปด้วย เพราะเท่าที่เธอรู้อธิศปฎิบัติกับวัศนิ และแซ็กโซโฟนต่างกัน

ส่งที่อธิศบอกคงหมายถึง เด็ก ๆ พูดเรื่อยเจื้อยได้ แต่ผู้ใหญ่ควรมีเหตุผลมากกว่านี้...

แหะ แหะ พี่อ้อคงอธิบายในเรื่องให้ชัด ๆ ในบทต่อ ๆ ไปค่ะ


แต่จริงแท้แน่นอน "โกหก" เป็นเรื่องไม่ดีทั้งเด็ก และผู้ใหญ่ ผิดศีลอีกต่างหาก...

คงต้องตามอ่านต่อนะคะ ว่าผลสิ่งที่ปกปิดของวัศนิจะเป็นไปอย่างไร ได้รับผลอย่างไร แล้วเธอจะทำอย่างไรต่อไป

พอถึงตรงจุดนั้นแล้วคุยกันอีกนะคะ...ขอบคุณค่ะ


โดย: พรายทราย วันที่: 28 มกราคม 2552 เวลา:10:14:01 น.  

 
แวะมาอ่านครับ (วันน้ว่างครึ่งวันแน่ะ ไม่อยากเชื่อ)
เห็นวิเคราะห์ตัวละครและเรื่องไปหลายท่านแล้ว อ่านดูแล้วสนุกดีครับ ได้เห็นมุมมองน่าสนใจของหลายท่าน

ส่วนผมแอบมาดูวิธีการเขียนครับ ไม่ใช้จะลอกเลียนแต่เอาไปประยุกต์ใช้ครับ อิอิ

เรื่องนี้ต่างจากโจว์มากเลย โจว์ใช้วิธีลำดับข้อความรูปประโยคออกไปคล้ายๆภาษาอังกฤษ แต่เรื่องนี้มีความเป็นไทยทำให้ละมุนอุ่นใจ บทสนทนาที่แทรกสลับกับความรู้สึกของตัวละครอยู่แทบตลอด ทำให้ตัวละครมีสามมิติไปแบนราบทำให้คนอ่านเหมือนเข้าไปมีส่วน่ร่วมในการแสดงด้วย ก็เหมาะกับเรื่องแบบไทยสากลมากครับ

ส่วนโจว์ของผม จะมาเขียนบรรยากาศแนวละเมียดนี้ก็คงไม่ได้เพราะมันคนละบรรยากาศกันจริงไหมครับ แต่วิธีการเขียนยังคงความเป็นมืออาชีพเสมอไม่ว่าจะเขียนแบบใด

อ่านไม่เจอคำผิดเลยครับ

ว่าจะไม่วิจารณ์ตัวละครแต่คันคีย์บอร์ดอดไม่ได้
วิศนิ(ในความรู้สึกของผม)เป็นเอามากจริงๆแฮะ
เอาล่ะ....ไม่ว่ากันเรื่องแบบนี้ว่ากันไม่ได้ ฮี่ๆๆ




โดย: GTW IP: 58.8.156.222 วันที่: 28 มกราคม 2552 เวลา:18:32:16 น.  

 
มาวิ่งเล่นรอบห้องพี่อ้อค่ะ

ลัลลา ลัลล้า


โดย: ปณาลี วันที่: 28 มกราคม 2552 เวลา:19:31:18 น.  

 
จานจี GTW

ช่วงนี้ชีวิตตะลอนเดินสาย อยู่หน้าคอมพ์น้อยจริง ๆ ขอบคุณที่จารย์มา หือ หือ อิจฉาคนว่าง ไม่ยักชวนเราไปว่างด้วย อิอิ

เรื่องโจว์ ไม่อยากบอกเลย ว่างานมันละเอียดยิบเป็นนาที หนูแทบจะหาเวลาทำอะไรให้ตัวเองไม่ได้จริง ๆ เลย

จารย์จ๋า แข็งใจอีกนิดนะคะ ทดจริง ๆ ค่ะ ไม่ใช่ท้อ หงือ หงือ

อยากมีอีก 10 หัว 20 มือจริง ๆ นะนี่


จารย์ชมอีกระ ทั้ง ๆ ที่ไม่ค่อยชอบอ่านนิยายแนวนี้ แต่เก็บเทคนิคไปขยายต่อแนวจารย์ก็ได้นะคะ

55555 ยายโน้ตโตแล้ว มากไปก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มิใช่เด็ก ๆ
5555 สาว ๆ สมัยนี้ หนักยิ่งกว่านี้นะ อิอิ


โดย: พรายทราย วันที่: 29 มกราคม 2552 เวลา:17:25:35 น.  

 
น้องตูน ปณาลี

พี่อ้อก็ไปวิ่ง นอนกลิ้งแข่งกับหมีช่างฝันที่บ้านน้องตูนแล้วค่ะ

หือ หือ ทำให้อยากไปนอนตีพุงสักงีบจริง ๆ

แต่กองแฟ้มงานยังจ้องตาเขียวเป็นมันเลย เฮ้อออ

น้องตูนขยันจนน่าอิจฉาจริง ๆ ค่ะ


โดย: พรายทราย วันที่: 29 มกราคม 2552 เวลา:17:27:39 น.  

 


หยิบดอกไม้จากบล็อกอัพใหม่ …ได้แล้วได้เลย… มาฝากค่ะ

อยู่กับใจที่อิ่มเย็นและดูแลสุขภาพนะคะ




โดย: ร่มไม้เย็น วันที่: 30 มกราคม 2552 เวลา:1:33:21 น.  

 
ธุป้ากุ๊ก ร่มไม้เย็น

ขอบคุณสำหรับดอกไม้สวย ๆ เดี๋ยวตามไปเลยค่ะ ไม่งั้นหนูช้าทุกที


โดย: พรายทราย วันที่: 30 มกราคม 2552 เวลา:17:23:23 น.  

 
อาทิตย์นี้พรายทรายหัวหมุนตลอดเลย กว่าจะเข้าเน็ตได้แต่ละครั้ง

ชีวิตข้างนอก เจอผู้คนบ่อย ๆ ก็เปลี่ยนบรรยากาศดี แต่เหนื่อยจริง ๆ อากาศร้อน อ้าว ๆ ฟ้าขมุกขมัวแบบนี้

อยากนอนสบาย ๆ ฟังเพลงเพลิน ๆ มีลมโกรกเย็น ๆ จัง

อิอิ พล่ามมากนะคะ ไปงีบก่อนกลับมาทำงาน

มีความสุขกับวัน/ค่ำคืนวันศุกร์ ศุกร์สุดท้ายของเดือนมกราฯ
เวลาวิ่งเร็วจี้จริง ๆ ....

คิดถึงทุก ๆ คนนะคะ มีความสุขเยอะ ๆ ค่ะ


โดย: พรายทราย วันที่: 30 มกราคม 2552 เวลา:21:43:09 น.  

 
มาทักทายส่งความสุขทุก ๆท่าน ก่อนเที่ยงวันเสาร์ค่ะ ยิ้มเอาฤกษ์เอาชัยค่ะ

วันนี้ได้อยู่หน้าจอนิ่ง ๆ เป็นครั้งแรกในรอบอาทิตย์ โอ้ สองอาทิตย์ละสิ

แต่ก็ งานยังเพียบอยู่เลยค่ะ

เดี๋ยวจะค่อย ๆ ละลายน้ำแข็งกองงาน ...


พักผ่อนมีความสุขทุก ๆ คนนะคะ ทั้งคนใกล้ คนอยู่ไกล ๆ ก็มีความสุขกับวันหยุดสุดสัปดาห์ค่ะ


โดย: พรายทราย วันที่: 31 มกราคม 2552 เวลา:11:29:01 น.  

 
มาทักทายหลังวันเสาร์ครับ อิอิ
อาทิตย์ที่แล้วหนักที่สุดในรอบ 10 ปี มีว่างครึ่งวันๆเดียวก็วันที่แวะมาครั้งก่อนนั่นล่ะครับ คาดว่าอาทิตย์หน้าเหตุการณ์คงไปในทางที่ดีบ้าง ถ้ามีเวลาว่างจะชวนไปว่างด้วยนะครับ ฮ่ะๆๆ

อ่านที่คุณพรายชี้แจงก็อดยิ้มไม่ได้
สาวๆบางคนบางกลุ่มสมัยนี้หนักกว่าวิศนีจริงๆนั่นล่ะ ฮ่ะๆๆๆ




โดย: GTW IP: 58.8.235.30 วันที่: 31 มกราคม 2552 เวลา:13:53:49 น.  

 
วันนี้วันอะไรน้า (งัวเงียมาแอบดู)

เดี๋ยวไปแอบดูตาโจว์ต่อดีกว่า


โดย: คุณพีทคุง (ลายปากกา ) วันที่: 31 มกราคม 2552 เวลา:19:14:06 น.  

 

มาฟังเพลงเพราะๆ อีกครั้งหนึ่งค่ะ ..

ป้าติ๋วได้คำตอบเพิ่มเติมอีกส่วนหนึ่งแล้วละค่ะ
จากคำถาม-คำตอบระหว่างคุณวรบรรณ
และคุณอ้อ ในคอมเม้นต์ข้างบน ..


และเช่นเคยค่ะ .. ขอให้คุณอ้อมีความสุขกับ
การทำงานที่ต้องเดินทางไปพบปะ-ประสานงาน
กับผู้คนใหม่ๆ เพื่อนใหม่ๆ มากหน้าหลายตา

วีคเอนด์นี้ขอให้คุณอ้อได้พักผ่อนมากๆ เท่าที่ต้องการ
และขอให้ทำงานอย่างมีความสุขเช่นเคยนะคะ








โดย: ป้าติ๋ว (nature-delight ) วันที่: 31 มกราคม 2552 เวลา:21:53:45 น.  

 
สวัสดีครับพี่อ้อ

ตามมากดดันครับ


โดย: วรบรรณ วันที่: 1 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:20:41:46 น.  

 


มาเยี่ยมพร้อมมีดอกไม้สวยเป็นของฝากค่ะ

ตอนนี้ยังทำงานอยู่หรือเตรียมตัวเข้านอนแล้วหล่ะ
ป้าคงอยู่ดึกอีกแหละ ยังไม่ได้ไปเยี่ยมอีกหลายบ้าน
ผู้เฒ่าพิมพ์ก็ช้า ขยับเมาส์ก็ต้องค่อยๆประคอง มันก็งี้แหล๊ะ

หลับสบาย ฝันดี มีความสุขนะคะ




โดย: ร่มไม้เย็น วันที่: 1 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:20:43:45 น.  

 
มาแอบดูว่าวัศนิแต่งตัวเสร็จรึยัง

ยังไม่เสร็จ คุณพีทไปฟักทองก่อนแล้วครับ


โดย: คุณพีทคุง (ลายปากกา ) วันที่: 1 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:21:34:03 น.  

 
ธุจานจี GTW ค่ะ

จารย์มาวันเสาร์หรือวันอาทิตย์นี้ หนูชักงง ๆ

เอ จริง ๆ เห็นจารย์ว่างบ่อย ๆ อ้อ! แบบนี้เอง พักผ่อนเยอะ ๆ นะคะ ร้านค้าเหงาคิดถึงจารย์แย่ หนาหนักแบบนี้

5555 เด็กสาว ๆ น่ากลัวจริง ๆ แต่หนูไม่น่ากลัว ตั้งหน้ารอวันจารย์ว่าง อิอิ
5555 เพราะหนูก็ไม่ว่างเหมือนกัน อิอิ
เฮ้อออ...เมื่อไหร่จะว่างก็ไม่รู้....


โดย: พรายทราย วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:0:09:42 น.  

 
คุณพีทคุง

เมื่อวานทำไมง่วงเร็ว ปล่อยให้เราโม้ยาว แอบมาแกล้งอยู่ตรงนี้เอง

911 ยังไม่มารับตาโจว์ หญ้าขึ้นรถรกไปหมดแล้ว เฮ้ออ แข็งใจหน่อยนะตาโจว์ เฮ้อ!!


โดย: พรายทราย วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:0:11:55 น.  

 
ธุป้าติ๋วค่ะ

โอ้...กุหลาบภาพวาดนี้ สวยจนหนูตาสว่าง หายง่วงได้แวบใหญ่

สวยมากเลยค่ะ หนูจะละลาย ชอบมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ


ดีใจค่ะที่ป้าติ๋วมาฟังเพลงบ่อย ๆ

พยายามเดาคำถามที่ค้างอยู่ในใจป้าติ๋ว สงสัยเรื่องรักชุลมุน เอ ป้าติ๋วคงกลัวอธิศจะหวั่นไหววัศนิ ให้หนูแซ็กวุ่นวายใจ

เชื่อใจอธิศได้ค่ะ ไม่มีใครเข้ามานั่งในใจเขาได้ง่าย ๆ หรอก
นอกจากยังเด็กจอมป่วน ปล่อยให้อธิศสับสนไปก่อนนะคะ น่าสงสาร ดั้นนน ไปปาร์กกับเด็กในเน็ต ไม่รู้จะปวดใจหรือเปล่า

ตัวจริงนั่งอยู่ตรงหน้า ไม่รู้ไปคิดถึงตัวอักษรอยู่ได้ เหอะ เหอะ

ขอบคุณกำลังใจ แรงใจจากป้าติ๋วค่ะ หนูพยายามละลายน้ำแข็งอย่างแข็งขัน ก่อนที่จะถูกกองน้ำแข็งทับ
แหะ แหะ แต่ก็เย็นดีนะคะ

ป้าติ๋วดูแลสุขภาพด้วยนะคะ อากาศประหลาด ๆ จริง ๆ เหมือนฝนจะตก ก็ไม่ตกซะที พักผ่อนเยอะ ๆ แล้วก็มีความสุขกับเดือนกุมภาฯ นะคะ


โดย: พรายทราย วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:0:17:26 น.  

 
คุณวรบรรณ

จ๊ากกก ตาคองแพนด้า ช่างมาแกล้งกดดัน เยาะเย้ยที่ไปกินจิ้มจุ่มก่อนใช่ม้า

555 พี่อ้อมัวแต่ปั้นราดหน้า กับชุดไทยอลังการให้น้องโน้ตอยู่ เลยฉายช้าไปหน่อย
ตัวละครเทคฉากหม่ำราดหน้ากันอยู่หน้า 5555

คริ คริ ไหนว่าจะมาแอบดูน้องโน้ต แล้วหายไปนอนก่อนได้ไง

ไว้พรุ่งนี้จะเอาคืน หึหึหึ


โดย: พรายทราย วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:0:20:35 น.  

 
ธุป้ากุ๊ก ร่มไม้เย็นค่ะ

ขอบคุณดอกลิลลี่สวย ๆ ค่ะ สวยจริง ๆ คืนนี้หนูมีแรงตอบเมนต์ค้าง ๆ เพราะดอกไม้ของทั้งป้าติ๋ว และป้ากุ๊กนี่แหละ

ขอบคุณสำหรับกำลังใจ ที่มาเยี่ยมเยียนนะคะ พักผ่อนมาก ๆ นะคะ

แต่ป่านนี้ป้ากุ๊กคงนอนแล้วมั้งคะ ฝันดีนะคะ


โดย: พรายทราย วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:0:22:46 น.  

 
คุณพีทคุง

มาแอบดูน้องโน้ตแต่งตัวก่อนนอน หึหึ มาแอบดูอธิศล่ะมากกว่า อิอิ

นายอธิศเด็กแต่ชอบทำตัวเป็นน้ำแข็งแก่ ๆ เหอะ ๆ แต่ว่าไปท่าทางจะเย็นคนละแบบกับคุณอัษแหะ

เฮ้อออ อธิศกับวัศนิ หายใจเป็นกันและกัน

พี่อ้อกำลังหายใจเป็นคุณอัษซะงั้น แต่ไงก็แทนที่มิคไม่ได้หรอก อิอิ ไม่ต้องกลัวค่ะ

ฝันดีนะคะคุณพีท...


โดย: พรายทราย วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:0:25:51 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

พรายทราย
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]








** ภาพสวยๆ เล็กตรงนี้ Tuscan Terrace ผลงานของ Sung Kim

เคยมั้ยนั่งอยู่ในสวนสวย พร้อมกับจิบกาแฟนั่งมองเกลียวคลื่นซึมซับเข้าหาทราย มันเป็นมุมพักผ่อนที่แสนจะเป็นสุขของเรา...

ขอยืมภาพวาดสวยๆ มาใช้ประดับบ้านเฉพาะกิจก่อน
เก็บไว้นานแล้ว ของใครบ้างหนอ...



**สำหรับคนชอบลอก แอบโกปี้ และตัดปะ**

คิดเอง เขียนเองเถอะค่ะ ...

ความสนุกของการเป็นนักเขียนเรื่องสั้น นิยาย มันอยู่ตรงนี้
แม้มันจะเหนื่อย ล้า เปลี้ย หมดพลัง แค่ไหนเราก็ยังพอใจ ที่ได้สนุกสนาน ได้ร่วมโลดลิ่ว..

ได้รัก ได้เกลียด ได้กินข้าว ได้เต้นระบำ ได้ตบตี ได้เจ็บช้ำ ไม่สบาย ร้องไห้ หัวเราะ ได้ร่วมไปในทุกๆ อารมณ์ กับตัวละคร

ที่พวกชอบลอกนี่จะไม่มีวันได้รู้แน่ๆ ว่าอารมณ์อย่างนั้นมันเป็นอย่างไร...

**และคุณก็ไม่มีวันเป็นคนเขียน เป็นนักเขียนได้เลย


******************************


Friends' Blogs

ลายปากกา

นิตยสารออนไลน์รายสัปดาห์ อ่านสนุก


Branica Web Counters
Friends' blogs
[Add พรายทราย's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.