Bloggang.com : พรายทราย : บทที่ 14. "เจ้าหญิง" องก์สุดท้าย...ให้เพลงนี้บอกรักชั่วนิรันดร์ "ช่อคราม"

บทที่ 14. "เจ้าหญิง" องก์สุดท้าย...ให้เพลงนี้บอกรักชั่วนิรันดร์ "ช่อคราม"

ทุกวันอาทิตย์ - อังคาร และ วันเสาร์ พบกับนิยายโรแมนติกหวาน ๆ ขม ๆ ของ“ช่อคราม” ”เจ้าหญิง...องก์สุดท้าย ให้เพลงนี้บอกรักชั่วนิรันดร์”

และ

ทุกวัน พุธ – ศุกร์ พบกันนิยายตื่นเต้น ระทึก ๆ ของ... “ริมหาด”
“เงาเพลิง”

*********************************
เรื่องยาวจบบริบูรณ์...ของ "ช่อคราม"
”ณ ปลายฟ้า...คือเธอ”

*********************************

เรื่องสั้น...ของ "ช่อคราม (นักเขียนรับเชิญ บล็อกลายปากกา)"
”ถนนพระจันทร์...ทางเดินแห่งหัวใจ”

*********************************

คอลัมน์พูดคุย ตอบปัญหาเกี่ยวกับการเขียนนิยาย ของ "พรายทราย"
”คุย คิด ถาม เขียน”

*********************************

"เจ้าหญิง" องก์สุดท้าย... ให้เพลงนี้บอกรักชั่วนิรันดร์
(Last Act of Princess...Love songs forever)
"ช่อคราม"

บทที่ 14

สวัสดีครับคุณเจ้าหญิง

เริ่มต้นผมคงต้องออกตัวเสียก่อนว่า ผมเพิ่งเป็นแฟนการตอบปัญหาทางอินเตอร์เน็ตและในคอลัมน์นิตยสารวูแม่นทูโมโรว์ของคุณหญิงเมื่อไม่นานมานี้เอง

แต่ไม่มีโอกาสได้คุยผ่านทางอินเตอร์เน็ตเหมือนน้องๆ คนอื่นหรอกครับ เพราะกลางวันผมก็ทำงานประจำ กลางคืนก็นั่งจัดรายการวิทยุ เป็นเพื่อนน้องๆ ไม่ต่างอะไรกับคุณหญิงเหมือนกัน

ที่ได้ยินกิตติศัพท์ของคุณหญิงก็มาจากน้องๆ ถึงวิธีการตอบปัญหา และหลักการคำแนะแนวให้น้องๆ บางคน

ทำให้ผมอดชื่นชมกับผู้หญิงคนหนึ่งไม่ได้ ในฐานะเพื่อนร่วมเส้นทางเป็นเพื่อนผู้คนทั่วไปเหมือนกัน

เลยขออนุญาตเมลมาคุย เพื่อมีโอกาสได้แลกเปลี่ยนข้อมูลกันเพื่อประโยชน์กับเด็กวัยรุ่นของบ้านเราแล้วกันนะครับ

ผมเชื่อว่าคุณหญิงต้องมีความสุขควบคู่ไปกับความอดทน และแกร่งพอสมควร เพราะต้องทำงานประจำในตอนกลางวัน แล้วพอช่วงหัวค่ำยังต้องมานั่งคุยอินเตอร์เน็ต เพื่อคุย และตอบปัญหา

ผมเองจัดรายการหลังเที่ยงคืนไปจนถึงรุ่งสาง นี่ก็ยังเหนื่อยล้าพอสมควร แต่เนื่องจากเป็นผู้ชายเลยรู้สึกไม่หนักหนาอะไร

แต่กับคุณหญิงสิครับ ผู้หญิงคนหนึ่ง กับการเสียสละเวลาส่วนตัว ต้องขอชื่นชม และนับถือจริงๆอย่างไรก็ตามต้องพักผ่อนเยอะๆ นะครับ

จริงๆ ผมมีคำถามอยากปรึกษา รบกวนขอคำแนะนำ เกี่ยวกับปัญหาความสัมพันธ์ของคนในเน็ต

ไม่ทราบว่าคุณหญิงคิดอย่างไรกับคนที่พยายามไม่เปิดเผยตัวตน และอย่างนี้ความสัมพันธ์ในเน็ตจะหาความจริงใจได้อย่างไร หรือแค่เพียงพูดคุยเล่น สนุกๆ กันไปวันๆ

ยินดีที่รู้จัก และรอคอยคำตอบนะครับ
อธิศ

คงเพราะเมลฉบับนี้นี่เองทำให้วัศนิต้องอ่านซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายสิบรอบ เดินไปเดินมางุ่นง่านอยู่เพียงลำพังในห้องนอนของตัวเอง

นี่เขาจะมาไม้ไหน เล่นอะไรกันแน่ หรือว่าเขารู้แล้วว่าเธอเป็นใคร คำถามสุดท้ายนั่นเธออ่านกี่ครั้งๆ ก็เหมือนเขากำลังหมายถึงแซ็กโซโฟน

คำถามมันช่างชวนให้สะอึก เหมือนมีอะไรให้ติดคอตายไปเสียจริงๆ

หรือมันแค่เป็นเหตุบังเอิญที่มาแจ็คพอตได้อย่างนี้

หรือว่าเธอคิดมากไปเอง อธิศอาจหมายถึงเพื่อนคนอื่นในเน็ต หรือแฟนคลับของเขา

ใช่ว่าเขาจะมีแค่เธอเพียงคนเดียวเป็นคนฟัง ช่วงหลังๆ รายการของเขาก็เรตติ้งดีขึ้นตั้งเยอะ มีคนฟังมากขึ้น คนขอเพลงมากขึ้นเสียด้วยซ้ำ

แต่หากเขาหมายถึงแซ็กโซโฟนจริงๆ ...

ความรู้สึกของเขากำลังจริงจังกับแซ็กโซโฟน หรืออยากจะผลักเธอให้ห่างออกไปกันแน่ เขาเขียนมาถามเจ้าหญิงทำไม...

เธอชักไม่เข้าใจ อะไรคือความรู้สึกจริงๆ ของเขากันแน่...

หรือนี่จะกลายเป็นปัญหาใหม่เพิ่มขึ้นมาหรืออย่างไร …

หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจ เธอนึกว่าเธอแก้ปัญหาแซ็กโซโฟนแล้ว ด้วยการห่างไม่ทำตัวสนิทสนม อย่างที่เขาเองก็กระทำกับเธออยู่

แล้วนี่เขาคิดได้อย่างไรว่าแซ็กโซโฟนไม่จริงจัง แค่เพื่อนเล่นคุยสนุกๆ จนต้องไปตั้งคำถามแบบนั้น

เขาคิดอะไรของเขา เขายังต้องการหรือไม่ต้องการเป็นเพื่อนกับแซ็กโซโฟนกันแน่

ก็เพราะเขานั่นแหละที่ทำให้เธอต้องทำแบบนั้น

ในที่สุดเธอต้องฝืนใจ เลือกใช้วิธีนี้ลดบทบาทแซ็กโซโฟนลง เพื่อตัวเองจะได้ไม่ต้องอึกอัก ร้อนตัวเมื่อเจอเขาในสภาพของวัศนิ

เธอไม่อยากโกหก ไม่อยากสร้างเรื่อง และเธอเองก็ไม่ต้องโกหกสร้างความเป็นตัวตนของแซ็กโซโฟนให้เขาเข้ามารู้จัก ผูกขมวดปมให้มันยุ่งเหยิงปมแน่น เพื่อจะได้ไม่ต้องไปรื้อในตอนหลัง

และเธอก็ไม่รู้ว่าจะรื้อ หรือแก้มันได้อย่างไรเสียด้วย

ว่าไปนับตั้งแต่วันงานของคุณคำรณ เธอยังไม่ได้มีโอกาสเจออธิศ ในสภาวะวัศนิอีกเลย

ภาคแซ็กโซโฟน เธอเองก็ยังคงขอเพลง ส่งข้อความให้กำลังใจ แต่ไม่พูดคุยทางเอ็ม ไม่ส่งเมลคุย หรือไม่เล่มเกมอะไรกับเขาเพิ่มความสนิทสนมให้มากไปอีก

แล้วนี่มันจะกลายเป็นเรื่องตลกร้ายหรือย่างไร หากเธอต้องมารู้จักกับเขาในภาคของเจ้าหญิงตอบปัญหาอีก

หรือนี่เป็นเรื่องเล่นตลกของพรหมลิขิตที่ยังนึกสนุกไม่พอ …

แล้วนี่เธอจะเอาความรู้สึกของใครตอบคำถามของเขาดี

ตอบแบบเจ้าหญิงให้เลิกคิด เลิกคบกับคนไม่มีตัวตน แล้วมองหาผู้หญิงใกล้ๆ ตัวอย่างวัศนิแทน

หรือจะสนับสนุน ให้เขามีมิตรภาพไปกับแซ็กโซโฟนไปเรื่อยๆ โดยไม่ต้องคิดจริงจังอะไรมากไปกว่านี้

นึกๆ แล้วก็อยากเอาหัวชนฝาให้รู้แล้วรู้รอด

ตกลงนี่เธอทำตัวเองวุ่นวาย หรือเขาตามมาเพิ่มความวุ่นวายกันแน่

วัศนิถอนหายใจอีกครั้ง รอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้...

หรือหากเธอเลือกไม่ตอบดื้อๆ อธิศเองคงต้องสงสัย และไม่ใช่นิสัยของเจ้าหญิง ไม่ว่าคำถามของเด็กๆ จะมากน้อยแค่ไหน ชีวิตภาคกลางวันเธอจะยุ่งวุ่นวาย หม่นใจแค่ไหน เธอก็ต้องตอบทุกคนไป

วัศนิเองไม่เคยคิดด้วยซ้ำ ว่าสิ่งที่เธอเลือกเพื่อให้ตัวเองสบายใจ รู้สึกตัวเองมีคุณค่าขึ้นมาใหม่ จะกลายเป็นความโด่งดังทั้งๆ คอลัมน์ในเน็ตก็เพียงไม่กี่เดือน และในนิตยสารออกไปเพียงไม่กี่เล่ม

ไปๆ มาๆ สิ่งที่เธอเลือกทำเอง การเป็นเจ้าหญิงในคอลัมน์ตอบปัญหาจะเพิ่มความปวดหัววุ่นวายกับตัวเธอเองมันซะทุกเรื่องเลย

“เธอต้องประหลาดใจ ไม่น่าเชื่อเลย นิตยสารขายดีจนต้องเพิ่มยอดพิมพ์ใหม่เดือนหน้า ตัวเลขคนเข้าเน็ตกระฉูดทุกวัน ฝ่ายบริหารยังคิดว่า หากเธอมีคำถามเยอะ จะให้รวมเรื่องพิมพ์เป็นฉบับพ็อกเกตบุ้คอ่ะ แถมเขาอยากให้เธอจัดงานมิตติ้งกับเด็กๆ ด้วยซ้ำ”

รินยาตื่นเต้นดีใจ โทรมาแจ้งข่าวเมื่อกลางวัน แต่มันไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเลย

มันข่างกลายเป็นคนละเรื่องกับสิ่งที่เธอตั้งใจไว้!!...

“มีเด็กๆ มาตามหาเธอถึงสำนักพิมพ์ตั้งหลายคน...พวกเขาอยากเจอเธอกันทั้งนั้น เธอจะปิดตัวเองไม่ได้นานนะ...สมัยนี้ใครเป็นขวัญใจเด็กๆ ก็ต้องโชว์ตัว มีแฟนคลับ มีปาร์ตี้มิตติ้ง ฟีดแบ็คกลับทั้งนั้นแหละ... เอางี้ให้พี่ไปคุยกับคุณย่าดีมั้ย”

“ทำไมมันกลายเป็นอย่างนี้ละคะ คุณย่ารู้คงเอาตาย ไม่ล่ะ ขอให้โน้ตเขียนตอบไปเงียบๆ ไม่ได้หรือคะ แค่ต้องออกงานกับคุณย่า โน้ตก็เบื่อแย่แล้ว ไม่เอาล่ะค่ะ...แบบนั้นไม่ใช่ความตั้งใจของโน้ตเลย”

“แต่เดี๋ยวนี้การตลาดประชาสัมพันธ์มันต้องเป็นแบบนี้ เป็นนักเขียน เป็นคอลัมนิสต์ก็ต้องโปรโมท ไม่ทำได้ไง จังหวะ เวลา โอกาสดีๆ แบบนี้ ฝ่ายบริหารมีแผนการกับคอลัมน์เดียร์ปรินซ์เซสมากเลยนะรู้มั้ย”

“มันไม่ใช่สิ่งที่โน้ตตั้งใจอยากจะทำเลยนะคะ นี่โน้ตหนีความดังไม่ได้เลยหรือไง... ทำไมโน้ตต้องทำอะไรตามคำสั่งคนอื่นด้วย โน้ตทำอะไรเองไม่ได้เลยหรือคะ”

“เอาละๆ พี่เข้าใจ เอาไว้เราค่อยคุยกันอีกทีนะ อย่าหักโหมล่ะ เรื่องเรียน เรื่องตอบปัญหา งานสมาคมฯ เรื่องคุณย่า อีกไม่กี่วันก็งานน้ำชาคุณย่าแล้ว สารพัด เธอคงจะเครียด... เอาไว้เสร็จงานคุณย่าแล้วค่อยคุยกันใหม่แล้วกัน”

วัศนิถอนใจ โยนตัวเองลงบนเตียง เธอไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นรอบๆ ตัวเธอเสียจริงๆ

ทำไมคนรอบตัวต้องมีบทบาท กำหนด ออกคำสั่งให้เธอต้องทำทุกอย่างด้วย และดูเหมือนเธอจะต้องจำนน ยอมทำทุกสิ่งที่เธอไม่อยากทำด้วย...

แม้แต่อธิศ...

หญิงสาวทอดสายตาไปยังโน้ตบุ้คบนโต๊ะ สลับกับเสตอริโอที่ยังมีเสียงของเขาเจื้อยแจ้วอยู่

เขาช่างทำให้เธอสับสนวุ่นวายใจได้จริงๆ

วัศนิทอดสายตาเลยไปยังท้องฟ้านอกหน้าต่าง พร้อมกับถอนหายใจต่อ ก่อนหลับตานิ่งๆ

รินยาพี่สาวที่เคยพูดคุยได้ทุกเรื่อง เหมือนมีเหตุที่เธอไม่อาจคุยกันได้ในบางเรื่อง บางทีเธอต้องทนเก็บปัญหา ความอึดอัดไว้ในใจเพียงลำพัง...

เธอต้องอึดอัดอยู่กับสิ่งที่โกหก สิ่งที่ปกปิดเหล่านี้ไปอีกนานแค่ไหน

สุดท้ายนี่เธอก็คงต้องทำอะไรในสิ่งที่ไม่อยากทำ แต่เป็นสิ่งที่คนอื่นต้องการอยู่ดี ...

สวัสดีค่ะคุณอธิศ

คำชื่นชมของคุณส่งมาล้นตัวอักษรจนหญิงรู้สึกได้ ต้องขอบคุณ และส่งกลับคืนไปด้วยความปิติสุข

หญิงเองปกติดึกๆ หลังออกจากอินเตอร์เน็ต ก็จะนั่งเขียนหนังสือไปสักพัก กว่าจะหลับได้ก็ใกล้ๆ เช้าเหมือนกัน

ดีเหมือนกันค่ะ คราวนี้มีเสียงคุณอธิศเป็นเพื่อนคงช่วยให้คลายเหงาไปได้เยอะทีเดียว

จะว่าไปก็ออกเขินนะคะ ไม่ค่อยได้ฟังรายการวิทยุบ่อยนัก แต่เมื่อคุณเมล
มา หญิงก็ต้องรีบไปถามน้องๆ ในห้องว่า ดีเจคนไหนชื่ออธิศ แล้วจัดอยู่คลื่นไหน เล่นๆ เอาน้องๆ ประหลาดใจเหมือนกัน ก็ร้อยวันพันปีพี่หญิงจะมีคำถามติดขัดไปถามน้องๆ ในห้องคุยเสียทีไหนล่ะ

น่าอายเสียจริงๆ ที่ไม่รู้จัก และได้ยินกิตติศัพท์ พี่ดีเจคนดังของน้องๆ เขามาก่อน….แล้วคืนนี้หญิงจะฟัง

สำหรับคำถามของคุณอธิศ เนื่องจากส่งมาทางเมล และคุณอธิศก็ไม่ค่อยมีเวลาได้อ่านจากหน้าตอบคำถามในเน็ต หญิงขอนำไปตอบในคอลัมน์นิตยสารปักษ์หน้าที่จะถึงนะคะ

ขอบคุณค่ะ
เจ้าหญิง

“ใจเย็นครับพี่ เจ้าหญิงคงมีเมล มีจดหมายต้องตอบเยอะ คงต้องเป็นไปตามคิว” อ้วนให้ความเห็น เมื่อเห็นอธิศดูจะแย่ไปกว่าเดิมเมื่ออ่านเมลฉบับนั้นจบ

“จริงๆ ผมไม่เห็นด้วยกับพี่น้องลูกครึ่งนั่นเท่าไร วันนั้นเหมือนกล้วยเชื่อมจะพาไปให้เห็นดีด้วย ผมไม่อยากเห็นพี่จริงจัง จนต้องมานั่งปวดหัวแบบนี้เลย ผู้หญิงยังมีอีกเยอะแยะนะพี่”

อธิศได้แต่ส่ายหัว ลุกออกไประเบียงพร้อมกับแซ็กโซโฟนเงียบๆ

อ้วนพยายามบอกเขาอย่างนี้อยู่ตลอดเวลา แต่เขาไม่ได้วุ่นวายใจ รอคอยเจ้าหญิงตอบเมล ตอบคำถามเท่าใดนัก

หากเขาเอาคำตอบของเจ้าหญิงมาคุยในรายการ อย่างน้อยเขาก็จะได้บอกความรู้สึกของเขา ไม่ว่าเธอจะเป็นใครก็ตาม จะได้เข้าใจความรู้สึกของเขาได้ง่ายกว่า การพูดคุยตรงๆ กับเธอ หรือพูดไปในรายการราวกับคนเลื่อนลอย

เขาตัดสินใจแล้ว...

เขารู้ดีว่า ไม่มีใครที่เหมือนแซ็กโซโฟน ไม่มีใครที่จะเข้าถึงความเป็นตัวตน ความรู้สึกของเขาจริงๆ

ทั้งเครื่องดนตรี และเด็กผู้หญิงคนนั้น...

เขาคิดถึงเธอ...

เธอยังไม่ยอมปรากฏตัวในโปรแกรมสนทนา ไม่ยอมตอบเมลของเขา เขาคอยเธอมาสองคืนเต็มๆ มีเพียงแต่ข้อความฝากขอเพลง คืนละเพลงในกล่องฝากข้อความในเว็บรายการวิทยุ

เขารู้สึกได้ว่า เธอเปลี่ยนไป มากกว่าเธอไม่มีเวลา หรือยุ่งมากมาย เขาอาจรุกเธอมากเกินไปหรือเปล่า เขายังพยายามทบทวนการกระทำของตัวเอง

เขาแค่เพียงอยากรู้จักเธอมากกว่าที่เป็นอยู่อย่างนี้ แต่สิ่งที่เธอทำ ดูไปแล้วก็เหมือนว่าเธอไม่อยากให้เขารู้จัก

หากต้องใช้เวลาเรียนรู้เธอ เขาก็อยากให้ความสัมพันธ์มีการพัฒนา ไม่ใช่หยุดนิ่งเช่นนี้ มันหยุดนิ่งเหมือนทุกสิ่งราวกับว่าจะจบลง

เขากำลังกลัวที่จะเสียมิตรภาพ ความสัมพันธ์ ความจริงเขาควรจะพูดคุยกับเธอให้เป็นเรื่องเป็นราว มากกว่าเขียนเมลไปหาเจ้าหญิง ทำตามแผนการของมาร์คและมิค หรือแม้แต่ตามหาเธออย่างไร้เหตุผล

บางความรู้สึกกลัวเธอจะหายไปตลอดกาล...

ความกลัวกลายเป็นความร้อนใจ มันทำให้เขาสับสนไม่น้อยไปกว่าสับสนเมื่อครั้งแรกๆ ที่อยากรู้ว่าเธอเป็นใคร คราวนี้เขามุ่งมั่นไม่ถอยห่างจากเธอ แต่เธอเองกลับถอยห่างจากเขาไป

เขาไม่แน่ใจว่าเขาได้พบคนที่เขารอคอยจริงๆ หรือเป็นเพียงภาพมายาที่ไม่มีตัวตน

ไม่สิเธอมีตัวตน แต่เขายังหาเธอไม่เจอต่างหาก...

แสงดาวบนฟากฟ้าล้อกะพริบ เหมือนสายตาของใครบางคนที่จับจ้องลงมา
อย่างน้อยเขายังเชื่อมั่นอยู่ว่า เธอคงยังไม่หนีหายจากเขาไปจริงๆ

ความเหงา โดดเดี่ยวกลับคืนสู่บรรยากาศเก่าๆ อีกครั้ง คนเหงาแห่งฟากฟ้า…
เขาเริ่มต้นเป่าเพลงโปรดเพลงนั้นของเธอ...

บางทีอาจยังไม่ใช่เวลา เขาคงต้องรอคอยต่อไป อธิศได้แต่บอกกับตัวเอง...

...โปรดติดตามตอนต่อไป...

**" เสียงอ้อนๆ มีเอกลักษณ์ของนักร้องสาวชาวนิวซีแลนด์ชื่อยาวๆ ว่า Briolette Kah Bic Runga กับเพลงนี้ Sway ซิงเกิ้ลจากอัลบั้มแรกของเธอ Drive เมื่อปี 1997

หลายคนอาจคุ้นเป็นเพลงประกอบจากภาพยนตร์เรื่อง American Pie เมื่อปี 1999 ยังมีเวอร์ชั่นแบบอคูสติกอีก

แต่ส่วนตัวชอบจังหวะกลองแน่นๆ ให้ความรู้สึกของสับสน ลังเล สงสัยดี เลยได้โอกาสหยิบมาใส่ในบทนี้ เข้ากับอารมณ์คุณเจ้าหญิง และคนเขียนได้อย่างเหมาะเม็งทีเดียว

ทั้งท่วงทำนอง เนื้อ และเสียงร้อง เพลงนี้จึงเป็นอีกหนึ่งเพลงรักชั่วนิรันดร์ของคนเขียนอีกหนึ่งเพลง...

Create Date : 05 เมษายน 2552

Last Update : 10 พฤศจิกายน 2560 23:14:11 น. 29 comments

Counter : 411 Pageviews.

Share
Tweet

Sway : Bic Runga

Don't stray, don't ever go away
I should be much too smart for this
You know it gets the better of me
Sometimes, when you and I collide
I fall into an ocean of you, pull me out in time
Don't let me drown, let me down
I say it's all because of you

And here I go, losing my control
I'm practising your name so I can say it to your face
It doesn't seem right, to look you in the eye
Let all the things you mean to me
Come tumbling out my mouth
Indeed it's time to tell you why
I say it's infintely true

Say you'll stay, don't come and go
Like you do
Sway my way, yeah I need to know
All about you

And there's no cure, and no way to be sure
Why everything's turned inside out
Instilling so much doubt
It makes me so tired - I feel so uninspired
My head is battling with my heart
My logic has been torn apart
And now it all turns sour
Come sweeten every afternoon

Say you'll stay, don't come and go
Like you do
Sway my way, yeah I need to know
All about you

Say you'll stay, don't come and go
Like you do
Sway my way, yeah I need to know
All about you

It's all because of you
It's all because of you

Now it all turns sour, come sweeten every afternoon
It's time to tell you why, I say it's infinitely true

Say you'll stay, don't come and go
Like you do
Sway my way, yeah I need to know
All about you

Say you'll stay, don't come and go
Like you do
Sway my way, yeah I need to know
All about you

It's all because of you
It's all because of you
It's all because of you