Bloggang.com : พรายทราย : ณ ปลายฟ้า...คือเธอ (Love@Horizon) 26.. "ช่อคราม"

ณ ปลายฟ้า...คือเธอ (Love@Horizon) 26.. "ช่อคราม"

บทที่ 26

การไขว่คว้าดิ้นรนของลมหายใจเฮือกสุดท้าย
มักจะเป็นสิ่งที่สุดแล้วของหัวใจ...

เภตราบอกตัวเองไม่ถูกที่ต้องมานั่งอยู่ในงานแต่งงานแบบนี้ เธอกับ
วรรณิศาสบตากันราวจะอ่านบางความรู้สึกในใจของกันและกันได้

วรรณิศานั้นเธอนั่งได้คงเพราะแสงไฟแฟลชของนักข่าวที่มาร่วมงาน วนเวียนถ่ายภาพของเธออยู่เนือง ๆ

แต่สำหรับเภตรามีเพียงสายตาของธันวาเท่านั้นที่ทำให้เธอรู้สึกฝืนอยู่ได้ รวมทั้งบอล บาส เด็ก ๆ ที่วิ่งมาหาเธอ ขอนั่งตักเป็นระยะ ๆ ก่อนที่กันยาจะดุ และออกคำสั่งให้ภรตคอยดูลูก จนเมื่อคุณชาลินีเข้ามาร่วมโต๊ะนั่นแหละ เด็กทั้งสองคนจึงย้ายไปออดอ้อนนัวเนียใกล้ ๆ คุณยายแทน

ช่วงแรกของงาน บนเวทีมีสไลด์เปิดตัวสินค้าสลับกับภาพของคู่บ่าวสาวที่ผิดจากงานแต่งโดยทั่วไป คือเป็นเบื้องหลังการร่วมแรงร่วมใจผลิตสินค้าใต้
แบรนด์ “Be Mine” ไม่ใช่เป็นเรื่องราวความรักหวานชื่นแม้แต่น้อย แต่ก็นับว่าเรียกเสียงซุบซิบให้คนได้ทั้งงานอยู่ไม่น้อย

หลังจากนั้นจึงเป็นการเดินแบบแสดงคอลเล็กชั่นเสื้อผ้าของบุษมาสทั้ง 12 ชุด และปิดท้ายชุดฟินาเล่ กับการปรากฏตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวที่เรียกเสียงฮือฮา ปรบมือได้จากคนทั้งห้องจัดเลี้ยง

หากเป็นพรีเซ็นเตชั่นสินค้าก็ดูเหมือนจะเรียกความสำเร็จได้เป็นอย่างดี แต่ไม่ได้สวยงามสำหรับงานแต่งงาน

งานนี้คนเขียนข่าวคงปวดหัวไปตาม ๆ กัน ที่ไม่รู้จะเสนอข่าวอย่างไรดีถึงจะลงตัว

สำหรับเภตราจากหัวใจที่ระบมพอไม่รู้สึกรู้สาอะไรมากนัก แต่ทันทีที่คู่บ่าวสาวออกมา และเสียงปรบมือนั้น เธอก็รู้สึกเหมือนมีมือสักร้อยมือกระหน่ำมาบนหัวใจของเธอ

เธอรู้ดีว่าไม่ใช่ความอาลัย อาวรณ์คนที่เป็นเจ้าบ่าว ไม่ใช่ เมษาอยู่ในหัวใจของเธออีกต่อไป มันเป็นเพียงความรู้สึกเจ็บปวดกับสิ่งที่ตั้งใจ วาดฝัน วาดหวังหลุดจากไปสุดมือ...

มันกลายเป็นอดีต ที่ไม่มีวันจะเรียกกลับคืนมาได้อีกเลย …กับสิ่งที่ประจักษ์ชัดอยู่ ณ เวลานี้

คนข้าง ๆ เหมือนเข้าใจความรู้สึก คอยเอื้อมมือมาบีบมือของเธอเบา ๆ อยู่เป็นระยะ ๆ เภตราพยายามฝืนยิ้มกลับไปให้เขา และคนอื่น ๆ ที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วย

พิธีการกล่าวอวยพรจากผู้ใหญ่ฝ่ายชายและหญิงฟังแล้วน่าจะสำหรับกิจการใหม่ มากกว่าอวยพรในชีวิตสมรส คู่บ่าวสาวกล่าวคำขอบคุณผู้มาร่วมงาน และเดินกลับไปหลังเวที วรรณิศาจึงลุกออกจากโต๊ะ โดยมีกันยาพร้อมยืนขึ้นเหมือนที่เธอพูดเอาไว้

“เออ คือ ศาจะไปห้องน้ำน่ะค่ะ…พี่กันย์ไม่ต้องไปหรอกค่ะ เออ...ให้คุณเภตราคุมศาไปก็ได้” น้ำเสียงนั้นเอ่ยเบา ๆ ไม่มีเค้าของเสียงจริตออดอ้อนหรือประชดประชันอย่างเค้าเดิม

"แล้วรีบกลับมาล่ะ อาหารโต๊ะจีนวันนี้ อย่างอร่อย ๆ เลิศทั้งนั้นนะ เดี๋ยวกินไม่ทันแล้วอย่ามาบ่นล่ะ" กันยาเอ่ยขึ้นตามหลังลอย ๆ อย่างอารมณ์ดี เภตราหันมาสบตาธันวาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเดินตามนางแบบสาวออกไป

“มันจบอย่างถาวรแล้วนะคะคุณเภตรา…” วรรณิศาเอ่ยเบา ๆ หลังออกมาจากห้องน้ำ

“พรุ่งนี้ศาจะไปอเมริกาแล้วค่ะคุณเภตรา ศาได้เซ็นสัญญาทำงานกับ
เอเย่นซี่ทางโน้นไว้สองปี...สองปีคงช่วยให้ความรู้สึกของศาดีขึ้น...คุณเภตราดูแลตัวเองด้วยนะคะ…” วรรณิศาส่งยิ้มให้เธอ คืนนี้เภตราเพิ่งมีโอกาสได้มองผู้หญิงตรงหน้านี้อย่างจริงจังอีกครั้ง...

ดูเหมือนหลาย ๆ สิ่งในตัวของวรรณิศาจะเปลี่ยนไป การแต่งหน้าอ่อน ๆ ผมรวบเกล้า เดรสยาวสีแดงคล้อยคอเปิดหลังเพียงแค่ช่วงเลยบ่าลงมา เธอกลายเป็นผู้หญิงเรียบร้อย และดูงามสง่า สมกับงานใหม่ที่ฟังดูแล้วมีอนาคตไกลในต่างประเทศของเธอ

“รวดเร็วจังนะคะ แต่ก็ดูเหมือนคุณวรรณิศาจะโชคดีเรื่องงานมาตลอดเลย”

“ลัคกี้อินเกมดีกว่าค่ะ” วรรณิศายักไหล่ ยิ้มบาง ๆ ดวงตานั้นยังคงสดใส แม้เภตราจะสังเกตเห็นเอ่อน้ำตาที่ยังมีค้างอยู่

“ขอให้หัวใจคุณเภตราฟื้นเร็ว ๆ นะคะ อย่าแคร์ อย่าอาลัยผู้ชายคนนั้นอีกเลย โลกนี้ยังมีผู้ชายอีกเยอะแยะ ที่ดีกว่าด้วย...” คนพูดหัวเราะขำ ๆ ในตอนท้าย แต่ก็เป็นเสียงหัวเราะที่ปลอบโยนตัวเองมากกว่า

“อ้าว! จะไปเลยหรือคะ”

“ไม่ล่ะค่ะ แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับศา นี่ก็ยังจัดกระเป๋าไม่เรียบร้อยเลย…ฝากลาคุณแม่ พี่ธันว์ พี่กันยาด้วยนะคะ” วรรณิศาตรงเข้ามากอดอำลาเภตราเบา ๆ

“ขอบคุณสำหรับมิตรภาพของคุณเภตรา โชคดีนะคะ แล้วศาจะโทรมาหา” รอยยิ้มแล้ง ๆ แต่ยังงดงามส่งมาอีกครั้ง

“เช่นกันค่ะ ขอให้คุณวรรณิศาประสบความสำเร็จในงาน และโชคดีเรื่องรักในอนาคตนะคะ” เภตรากระซิบบอกเบา ๆ ขณะกอดตอบวรรณิศา เธอยิ้มให้นางแบบสาว ก่อนเดินไปส่งที่ลิฟท์ ซึ่งอยู่ถัดไปอีกปีกหนึ่ง

เภตราถอนหายใจ เบา ๆ เธอเข้าใจความรู้สึกของวรรณิศา ตัวเธอเองก็ไม่อยากกลับเข้าไปในงาน แต่ถ้าการหายตัวไปเงียบ ๆ ทั้งวรรณิศาและเธอ คนที่จะร้อนใจสุดทนคงเป็นกันยาไม่ใช่ใครอื่นเลย

“อ้าว! คุณเภตราทำไมมาอยู่แถวนี้ละครับ” เสียงคุ้น ๆ ที่ไม่ค่อยอยากจำ ไม่อยากเจอดังอยู่ใกล้ ๆ

“เอ๊ะ! เมื่อกี้หลังไว ๆ ในลิฟท์นั่นยายศาหรือเปล่าครับ”

“ค่ะ ดิฉันออกมาส่งคุณวรรณิศา” เภตราตอบสั้น ๆ พยายามหาทางเลี่ยงกลับเข้าไปในงาน ดีกว่าที่จะสนทนากับอรัญอยู่ตรงนี้

“ช่วงที่ผ่านมาผมต้องช่วยเจ้าเมษเตรียมตัว เลยไม่ได้ไปหาคุณเภตราเลย วันนี้ก็พอดีผมนั่งอยู่ที่โต๊ะเพื่อน ๆ คนเยอะ เห็นคุณเภตรานั่งอยู่กับทางบ้านนายเมษ ก็ยังไม่มีโอกาสอีก...” อรัญรายงานตัวยาวเหยียด ทั้ง ๆ ที่เธอไม่ได้ถามแม้แต่น้อย

“วันนี้คุณสวยมากเลยนะครับ สวยกว่าเจ้าสาวเสียอีก นี่เจ้าเมษแต่งงานไปแล้ว คุณคงสบายใจขึ้นเยอะนะครับ” สายตาที่มองมายังเธอเต็มไปด้วยความชื่นชม น้ำเสียงนั้นยังคงพูดเรื่อย ๆ ประโยคสุดท้ายเหมือนเพิ่มความหงุดหงิดให้กับเธอ

“เอ! หรือยังไม่สบายใจ ไปนั่งดื่มอะไรสบาย ๆ ที่ล็อบบี้ข้างล่างดีมั้ยครับ ตอนนี้เจ้าบ่าวเจ้าสาวคงตระเวนถ่ายรูปตามโต๊ะแขก ผมว่าคุณเภตราคงอึดอัดแน่ ๆ”

“เอาไว้โอกาสหน้าดีกว่านะ... เพราะคุณเภตรายังไม่ได้ทานอาหารเลยด้วยซ้ำ” เสียงขรึม ๆ ของธันวาพูดแทรกขึ้นอยู่ข้าง ๆ อรัญ ก่อนที่เขาจะเอื้อมมืออ้อมตัวอรัญมาดึงแขนเภตราให้มาหาเขา

“ยายกันย์ กับคุณแม่ให้ผมออกมาตาม” เขายังไม่ปล่อยแขนเธอ แต่กลับพูดเสียงเรียบ ๆ ต่อ ที่เภตราเดาความหมายจริง ๆ ไม่ออก...

“ยายกันย์เขานึกว่าคุณจะไปทำอะไรกับวรรณิศา นี่กลับจะหนีไปดื่มเบียร์กับคนอื่น ข้าวก็ยังไม่ได้กิน” เสียงบ่นดุ ๆ ยังดังอยู่ข้างหูเธอ จนเธอต้องรีบอธิบายให้เขาฟัง

“คุณวรรณิศากลับไปแล้ว ฉันออกมาส่งที่ลิฟท์ ก็เจอคุณอรัญ เขาพูดฝ่ายเดียว ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงอะไรเขาเลย” เภตราหน้าเบ้ เดินตามผู้ชายคนที่ไม่ยอมพูดอะไรอีก

ลมอะไรเข้าท้องผู้ชายคนนี้นะนี่...

วันรุ่งขึ้นจากงานแต่งงาน ดูเหมือนลมก็ยังไม่ออกจากท้องธันวา เขารู้สึก
หงุดหงิดปวดหัว ปวดท้องอย่างบอกไม่ถูก นับตั้งแต่เขาเห็นเธอยืนคุยกับอรัญเมื่อวันแต่งงานน้องชาย

จริง ๆ เรื่องเภตรากับอรัญมันก็สะสมมานานพอสมควรแล้ว...

เขาหวง หรือ หึงเธออย่างไร้สาระหรืออย่างไร ทั้ง ๆ ที่เภตราก็ไม่ได้ไปไหนกับอรัญอีก

แม้แต่วันนี้อรัญจะแวะมาชวนเภตราทานข้าวตอนกลางวันเหมือนเคยอีกก็ตาม ดีที่ทั้งเขาและเธอต่างก็อยู่ในห้องประชุมตั้งแต่สายจรดเย็น

เขาเก็บเรื่องอรัญไว้อย่างหงุดหงิดใจ พยายามนึกหาหนทางที่ไม่ให้อรัญมายุ่งวุ่นวายกับเภตรา แต่ก็นั่นแหละ คนที่จะตอบรับหรือปฏิเสธก็มีเพียงแต่เภตราอยู่ดี

เขาจะไปบังคับ สั่งอะไร ห้ามอะไรเธอได้ โดยเฉพาะเรื่องแบบนี้...

แต่เขาก็คงทนไม่ได้เช่นกัน หากยังปล่อยอรัญไว้แบบนี้ แต่เขาจะทำอะไรได้มากกว่านี้…

ทุกสิ่ง ทั้งหมดอยู่ที่เภตราตัดสินใจ...

ตอนเย็นกลับบ้าน เภตรากับเขาไม่ได้คุยอะไรกันมาก นอกจากเรื่องงาน เธอพยายามเหมือนทุ่มตัวเองลงไปในงานเพื่อห่างจากเรื่องอื่น ๆ

แต่อย่างน้อยดูเหมือนจะเป็นสัญญาณดีที่เขาไม่เห็นเธอจมอยู่ในภวังค์ หรือตกอยู่ในอาการซึมเศร้าอย่างที่เขากลัว

และที่แน่ ๆ ดูเหมือนเธอจะรวมเว้นระยะห่างระหว่างเขากับเธอเข้าไปด้วย สิ่งนี้เช่นกันที่ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด ทั้ง ๆ ที่เขาก็เข้าใจ

เธอคงอยากใช้เวลาทำใจมากกว่านี้ มันคงตลก และดูไม่เหมาะถ้าเธอจะเปิดรับเขา หรือคนอื่นในตอนนี้

ธันวาถอนหายใจ....หรือเธออยากจะศึกษาเขามากกว่านี้ ให้เธอมั่นใจมากกว่านี้กับเขา เขาเริ่มรู้สึกทำตัวไม่ถูกเอาจริง ๆ

เสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้น เขาเหลือบดูนาฬิกา เกือบสองยามแล้ว เภตราคงนอนหลับไปนานแล้ว ตั้งแต่กลับมาและเธอแยกขึ้นไปข้างบน เขาเองที่ยังนอน ๆ คิดเรื่อยเปื่อยไม่จบสิ้นอยู่หน้าทีวี

“ผมค้างที่นี่ ที่นี่นะ.... อยากคุยกับพี่” เมษาที่หน้าประตูอยู่ในสภาพของคนเมา น้ำเสียงอ้อแอ้ ธันวาขมวดคิ้ว น้องชายของเขาไม่เคยมีประวัติดื่มหนักขนาดนี้ เขาชะโงกไปดูรถหน้าบ้าน ไม่อยากนึกสภาพว่าขับมาถึงนี่ได้อย่างไร

แล้วนี่เพิ่งเป็นคืนที่สองชองวันวิวาห์ บุษมาสจะรู้หรือไม่ น่าประหลาดใจ ทั้งคู่ไม่ได้ไปฮันนีมูนกับตามแผน

“เพิ่งจะแต่งงาน เมาแอ้ ทิ้งเรือนหอแบบนี้ได้ยังไง” ธันวาเริ่มเอ็ดตามนิสัย บ่นไล่หลังน้องชายที่เดินโซเซขึ้นบันไดเล่นระดับตรงบริเวณรับแขกของชั้นล่าง

“ผมจะเริ่มที่ตรงไหนนะนี่ อ่อ! ที่ผู้หญิงคนนั้น....ผู้หญิงบ้าคนนั้น คนที่สมใจแล้ว คนที่คิดว่าตัวเองชนะเลิศ....ผมไม่คิดเลยนะว่า เขาลงทุนทำทุกอย่างมากมาย ...ผมแค่บอกว่าผมจะหย่าทันทีที่เธอคลอดลูก รู้มั้ย รู้มั้ย เธอบอกกับผมว่ายังไง ...เธอบอกว่าทำทุกอย่างที่จะให้เภตราหลุดไปจากชีวิตของผม” เมษายกไม้ยกมือ อ้อแอ้พล่ามออกมามากมาย

“พี่อยากรู้ใช่เปล่า... ใครส่งดอกไม้มากมายทั้งวันมา ใครส่งอีเมล…ใครส่งข่าวลงหนังสือพิมพ์เขาทำ เขาทำทุกอย่าง” น้ำเสียงที่ร่ายยาวออกมา ไม่มีทีท่าจะหยุดง่าย ๆ

“เขาสร้างสถานการณ์ทุกอย่างเอง เขาทำเอง เขาแกล้งเภตรา แกล้งส่ง
อีเมลเป็นผู้หญิงคนโน้นคนนี้มาขู่ ด่าว่าเธอ ให้พ่อเขาขู่บีบบังคับคุณลุง แถมปล่อยตัวเองให้ท้อง....คนบ้า ผู้หญิงคนนั้นเสียสติ บ้าไปแล้ว นี่นะจะให้ผมอยู่กับเมียแบบนี้” เมษาทำท่าเหมือนจะร้องไห้ ข้อมูลที่ฟังออกมาอย่างกระท่อนกระแท่น

อย่างน้อยเขาก็คิดไว้ไม่ผิด ผู้หญิงอย่างบุษมาสทำทุกอย่างได้จริง ๆ แม้จะคิดไปไม่ถึงว่าเจ้าหล่อนจะต้องใช้วิธีการอย่างที่ผ่านมา

ว่าไปก็สมควรแล้วที่น้องชายเขาจะต้องอยู่ในสภาพนี้....

“ผมมันโง่เอง โง่เอง ผมไม่ได้รักเขาเลย ผมรักเภตรา พี่ธันว์ได้ยินมั้ยผมรักเภตราคนเดียว คนอื่น ๆ ม่ายช่าย ไม่ใช่เลย เภตราอยู่ไหนข้างบนหรือ....เภตรา เภตรา!! ผมกลับมาหาคุณแล้ว...ผมบอกแล้วว่ามันยังม่ายจบ ไม่มีวันจบ” เมษาตะโกนลั่น เสียงดังคับบ้าน

“จะตะโกนให้ทุกหลังเขาตื่นหรือยังไง นายควรกลับบ้าน ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะมาที่นี่ เคยบอกใช่มั้ยให้มาตอนกลางวัน....แล้วดูสภาพของนาย” ธันวาส่ายหน้า ยืนมองดูน้องชายที่หมดสภาพ นั่งทุบโซฟา อย่างคนเสียจริต

“ฟังนะพี่ชาย” เมษาโงนเงนลุกขึ้นมาจับคอเสื้อธันวาไว้แน่น ดวงตาหรี่ปรือ กลิ่นแอลกอฮอลล์ฟุ้งไปทั่วห้อง

“เภตราเป็นของผม นะ เป็นของผม ไอ้อรัญมันบอก....บอกว่า พี่กับเภตรามีอะไรแปลก ๆ พี่ทำเหมือนเป็นเจ้าของเภตรา... ม่ายช่าย...จำไว้นะ เภตราไม่ใช่ของพี่!! ของผม ของผม ผมจะแต่งงาน จะให้เธอทุกอย่างที่เธอต้องการ...แต่นั่นต้องผมหย่าแล้ว ผมสร้างตัว....ห้าม!! ห้าม!! ไม่ให้พี่มายุ่งของของผม...”
เมษาปล่อยคอเสื้อ ถอยโงนเงนไปมา ก่อนทรุดกลับลงไปบนโซฟา

“นายเมาแล้ว นายค้างที่นี่แล้วกันสภาพอย่างนี้... ฉันจะโทรไปบอกบุษมาส”

“ไม่ต้อง!! ไม่ต้องโทร ผมม่ายได้เมา ผมแค่แค้นใจ เห็นมะ ผมยังฟางรู้เรื่อง... ผมรู้เรื่อง เข้าใจดี เข้าใจทุกอย่างแล้ว ต่อไปนี้ผมจะอยู่บ้านนี้ ช่างหัวยายบุศ เขาได้ทะเบียนสมรส ได้ลูก ก็พอแล้ว แฟร์แล้ว ทุกคนได้ทุกอย่างที่ต้องการแล้ว…คราวนี้ตาผมสักที…ของของผม...บ้านนี้มีอะไรดื่มอีกมั้ย” เสียงที่เริ่มอ้อแอ้มากขึ้น เมษาพยายามจะลุกขึ้น แต่ก็
ผล้อยร่วงลงที่เดิม

“นายมันหมดสภาพ พูดไม่เข้าท่าแล้ว ไว้ดี ๆ ค่อยมาคุยกันใหม่ดี ๆ อีกที”

“ไม่ ม่าย ไม่ พี่ไม่เคยแย่งของของผม แม้แต่ของขวัญที่ผมอยากได้ พี่จำได้มั้ย สมัยเด็ก ๆ น่ะ... อย่ายุ่ง อย่ายุ่งกับเภตรานะ เธอเป็นของผม” เมษายังพึมพำ พูดย้ำไปย้ำมา แต่เสียงเบาเหมือนสติกำลังจะหมดไป...

ความรู้สึกเหมือนจุกแน่นกับประโยคสุดท้ายที่น้องชายพูด เขาปวดหัวขึ้นมาทันควัน ยืนนิ่งเหมือนโดนฟาดเข้าหน้าเปรี้ยงใหญ่

เขาไม่เคยแย่งของของน้องชาย สิ่งใด ๆ ที่เขาควรได้ แต่น้องเขาอยากได้ เขาก็จะยอมยกให้หมด ยกให้มาตลอด...

ยกเว้นเภตรา...เธอไม่ใช่สิ่งของ ธันวากัดฟันแน่น พยายามบอกกับหัวใจตัวเอง

นี่ตื่นมาเมษาจะจำได้หรือไม่ เขาขยับตัวเมษาให้นอนดี ๆ ตัดสินใจปล่อยให้น้องชายนอนอยู่บนโซฟาแบบนั้น โทรศัพท์มือถือร่วงลงมาจากกระเป๋ากางเกงของเมษา

ทันทีที่เปิดโทรศัพท์ ภาพของเภตราอยู่ในเครื่อง เขาถอนใจ ตัดสินใจตั้งสติพยายามไล่หาเบอร์ที่คิดว่าน่าจะเป็นของบุษมาส

และดูเหมือนเจ้าสาวของเมษาก็คอยรับโทรศัพท์อยู่แล้ว เขารีบบอกทันทีว่าน้องชายเขาอยู่ที่ไหน สภาพอย่างไร

“พี่รับปาก...ให้สัญญาอย่างลูกผู้ชาย...ที่บ้านนี้เมษาจะไม่มีวันได้เข้าใกล้กับเภตรา” เขาตอบบุษมาสแค่นั้น

ทันทีที่พูดจบ เขาก็วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง เภตราก็ยืนอยู่ใกล้ ๆ เขาไม่รู้ว่าเธอลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่สายตาที่มองเขามานั้นยากจะตีความ

หญิงสาวหันไปมองเมษา และมองกลับมายังเขา เธอไม่พูดอะไร แต่หันหลังกลับไปเงียบ ๆ มันแทบจะทำให้หัวใจของตัวเองเหมือนจะหลุดตามไปด้วยเช่นกัน...

ธันวาได้พบเภตราอีกครั้งที่ทำงาน เธอออกมาทำงานแต่เช้าเหมือนเคย เขายังคงปล่อยเมษาอยู่ที่บ้าน และค่อนข้างมั่นใจว่าน้องชายคงจะรออยู่ที่บ้านมากกว่าจะมาวุ่นวายกับเภตราที่ทำงาน ให้เป็นเรื่องในสายตาของคนอื่น

เขาเข้าประชุมช่วงเช้าในสำนักงานอย่างไม่ค่อยสบายใจนัก แทบจะไม่มีสมาธิอยู่กับงานเอาเลย ในสมองมีแต่เรื่องน้องชาย และเภตรา

เขาไม่รู้ว่าเธอได้ยินเรื่องราวมากน้อยเพียงใด และอดฉิวตัวเองที่ไม่ได้พูดกับเธอให้เป็นเรื่องเป็นราวตั้งแต่เมื่อคืน

กว่าจะเสร็จประชุมก็เกือบเที่ยง เขาตัดสินใจชวนเภตราลงมาทานข้าวกลางวันข้างล่าง โชคดีที่ไม่มีอรัญเข้ามาวุ่นวายเพิ่มให้ปวดหัวอีกเรื่อง

“ฉันจะไปนอนโรงแรมสักพักนะคะ” เภตราเอ่ยน้ำเสียงเรียบ ๆ ขณะที่เริ่มทานอาหารด้วยกัน

“แต่คุณไม่ชอบโรงแรม”

“บางทีคนเราก็ต้องทำอะไรที่ฝืนใจตัวเองเหมือนกัน เพื่อไม่ให้มันมีเรื่องมากไปกว่านี้” เภตรากัดริมฝีปากแน่น เธอยังไม่อยากเห็นพี่น้องต้องมาทะเลาะกันเพราะเธอ ไหนจะทางบุษมาสอีก ขณะนี้คนที่รับบทหนักเป็นธันวาเพียงคนเดียว

“ไปอยู่กับยายกันย์ก่อนมั้ย” ธันวาพยายามหาทางออกทางอื่น

“อย่าไปกวนเธอเลยค่ะ เดี๋ยวเรื่องจะเลยไปกันใหญ่”

“วันนี้ผมอาจคุยกับเขาดี ๆ ให้เขากลับไปหาบุษมาส ให้มันเป็นอย่างที่ควรเป็น” ธันวาพยายามหาวิธีที่ดีกว่า

“ฉันได้ยินเรื่องเมื่อคืนทั้งหมด ตั้งแต่เมษเข้ามาบ้านแล้ว เจ้าของเขาทำกับฉันขนาดนั้น คุณคงรู้แล้ว เขาคงไม่ยอมให้เมษมาอยู่ในบ้านที่มีฉันอยู่ด้วยหรอกค่ะ...อีกอย่าง ท่าทางเมษาคงจะปักหลักอยุ่แน่ ๆ ...ฉันว่าฉันไปอยุ่โรงแรม...”

เภตราเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนหลุดประโยคที่ธันวาไม่คิดว่าจะมีอยู่ในหัวของเธอ หัวใจของเขากระตุกวูบเหมือนใครปิดสวิชท์ไฟ

“หรือคุณอยากให้ฉันกลับไปเยอรมันสะเลย... ทางไหนล่ะค่ะ ที่จะดีกว่ากัน” เภตรากลืนข้าวอย่างยากเย็น รู้สึกเหมือนลำคอตีบตัน แต่ไปไหนให้ห่าง ๆ ไกล ๆ อย่างที่วรรณิศาทำ คงดีกับทุก ๆ คน

เรื่องมันไม่น่าวุ่นวาย แต่ทำไม มันกลับวุ่นวายหนักอย่างไม่เข้าท่าเอาเสียเลย ยังไม่ทันที่ทั้งเขาและเธอจะสรุปเป็นทางไหนดี เสียงโทรศัพท์มือถือของธันวาก็ดังขึ้น

“ครับแม่ ครับ...ครับ ว่างครับ... ใช่ครับ....ได้ครับ เดี๋ยวผมจะไปหา” ธันวาพูดโทรศัพท์ เภตราถอนหายใจ เธอรวบช้อน เรื่องราวเหมือนจะยิ่งไปกันใหญ่

“เห็นมั้ยคะ...เรื่องถึงคุณแม่คุณแล้วสิคะ” เภตราส่ายหน้า รู้สึกแย่มากกว่าเดิม เธอเริ่มรู้สึกเหมือนยืนอยู่หน้าทางตัน

“เดี๋ยวผมคงต้องเลยไปหาคุณแม่เลย ไม่รู้ไอ้เจ้าบ้าตัวแสบไปพูดอะไรเอาไว้บ้าง...เภตรา... เดี๋ยวเย็นนี้ผมกลับมา เราค่อยหาวิธีกันอีกที อย่าเพิ่งตัดสินใจตามลำพัง...ยังไงผมจะรั้งเมษาให้ไว้ได้มากที่สุด” ธันวาบีบมือหญิงสาวไว้แน่น เขาสบตาของเธออย่างตั้งใจ เขาไม่มีวันปล่อยให้เธอกลับไปเยอรมันในสภาพแบบนี้แน่ ๆ

“เราจะช่วยกันคิดแก้ปัญหานะ มันไม่ใช่ปัญหาของคุณคนเดียว จำไว้...มีอะไรต้องบอกผม อย่างเรื่องอีเมลอะไรนั่น...อย่าเก็บอะไรไว้คนเดียวอีก”

เมื่อแยกจากธันวา เภตราเริ่มรู้สึกปวดหัวจนแทบไม่อยากขึ้นไปทำงานต่อ เธออยากจะออกไปเดินเล่นที่อื่น แต่งานเอกสารยังค้างอยู่ ที่เธอควรทำให้เสร็จก่อนเย็นนี้

เธอเริ่มครุ่นคิดระหว่างโรงแรม กับกลับเยอรมัน เรื่องงานไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ ไม่ใช่นึกจะเลือกอยู่ที่ไหน ย้ายไปย้ายมาได้ตามอำเภอใจ

แต่หากเธอคุยกับแฮร์โรแบร์ เขาอาจจะมีวิธีขอตัวเธอกลับไปได้ชั่วคราว ในระหว่างที่ปัญหามันเขม็งเกลียวอยู่แบบนี้ หากเรื่องเข้าที่เข้าทางแล้ว เธอค่อยกลับมาประจำที่เมืองไทยให้ครบตามกำหนดเดิม

แต่เธอก็ไม่แน่ใจ อย่างเมษา อย่างบุษมาสที่ทำอะไรได้ขนาดนั้น เธอจะทำอะไรต่ออีก นึกไปก็ต้องยกนิ้วให้บุษมาส กับสิ่งที่เธอทำลงไป หากทุกคำพูดของเมษาไม่ใช่พูดแต่งขึ้นมาเอง แต่เรื่องนี้คงเป็นเรื่องจริง เพราะเธอไม่เคยบอกใครเลย

เภตราเริ่มประหวั่น ถอนหายใจอย่างแรง เธอไม่ได้กลัวบุษมาส แต่เธอเกลียดเรื่องราววุ่นวาย ยิ่งวุ่นวายเรื่องชู้สาวแบบนี้ มันยิ่งแย่กว่าครั้งที่
เมษายังไม่ได้แต่งงานเสียอีก

พ่อกับแม่ ปู่ย่าคงได้อับอายขายขี้หน้า หากมีเรื่องเสื่อมเสียกับคนใน
ตระกูลดเรสเนอร์ แล้วจะยังปัญหาเรื่องของในครอบครัวของธันวาอีก

หรือจะออกจากสำนักงานไปทำงานกับปู่ ทุกคนที่บ้านของเธอคงมีคำถามตามมาอีกมากมาย

แล้วธันวา...
เธอจะทิ้งปล่อยให้เขาเผชิญหน้ากับปัญหาอยู่ตามลำพังเช่นนั้นหรือ

ไป ๆ มา ๆ เหมือนปัญหาทั้งหมดจะอยู่ที่ตัวเธอ...เธอจะแก้ปัญหานี้อย่างไรดี

เภตราผลักประตูกระจกสำนักงานเข้าไปอย่างเซ็ง ๆ รีเซฟชั่นที่เคาน์เตอร์ด้านหน้ารีบลุกขึ้นบอกเธอทันที

“คุณเภตราคะ คุณบุษมาสกับคุณอรัญมารอพบอยู่ในห้องประชุมค่ะ”

...โปรดติดตามตอนต่อไป...

*

“If”จากอัลบั้น Faithfully ผลงานประพันธ์ของ Nelson Del Castillo เจ้าของเสียงทุ่ม นุ่มลึก แสนจะอบอุ่น นอกจากร้องเองแล้ว ยังเล่นเปียโนเองแถมยังฝึกเล่นกีตาร์และเปียโนด้วยหูของตัวเองอีกด้วย สุดยอดขั้นเทพจริง ๆ

และเพลงที่ 2 ที่ชื่อเหมือนกัน….

“If” ผลงานการประพันธ์ของ David Gate แห่งวง Bread ที่แทบจะไม่ต้องเอ่ยถึงคุณภาพล้นหูฟัง งานหวานเจี๊ยบ อบอุ่นแบบนี้

If ต้นฉบับของ Bread นั้น เป็นซิงเกิ้ล อยู่ในอันดับ 4 ของ Billboard Hot 100 เมื่อปี 1971 และขึ้นถึงอันดับ 1 ใน adult contemporary chart นานถึง 3 สัปดาห์ และเป็นเพลงหนึ่งที่มีนักร้องชั้นนำไม่ว่ายุคเก่าหรือยุคใหม่ มันเลือกนำมาร้องใหม่

ฉบับ Bread อาจได้ฟังบ่อยแล้ว เลยเลือกน้ำเสียงของ Marianna Leporace นักร้องสาวชื่อดังของบราซิล บ้านเราคุ้นเคยกับเพลงแจ๊สหลาย ๆ เพลงของเธอ

ไหน ๆ ก็ไม่มีใครร้องเพลง If คู่ ก็ขอเลือกสองเพลงมาลงไว้ให้ฟังรวมกันเลยทีเดียว
If ในความรู้สึกของธันวา และ If ในความหมายของเภตรา สองความหมายของสองอารมณ์ จริง ๆ

เก็บแก๊ก ขำ ๆ ต้องหาข้อมูล Nelson Del Castillo เกิดวันที่ 28 สิงหา
David Gate เกิด 11 ธันวา ส่วนก่อนหน้านั้น Madonna ก็เกิดวันที่ 16 สิงหา ยังไม่ได้ไล่เช็คของคนอื่น

สมแล้วที่เป็นเพลงของเภตรา และธันวาจริง ๆ อีกนั่นแหละ

Create Date : 02 พฤศจิกายน 2551

Last Update : 30 พฤศจิกายน 2551 14:23:14 น.

70 comments

Counter : 1979 Pageviews.

If : Nelson Del Castillo

If you see that love shine through
Don't be afraid to show me that you care
And I will take all the doubts in you
And show you what to do
And find a way to make you feel
That I am here ready to show you the way

So, if you say goodbye to me
Always remember this....
that woman you really mean more to me
And if someone else would come
I hope it would be someone who will love you more
And will take care of you
Much more than I can do

Dreams are there for us
Dreams are sometimes end
Don't ever think that I am just a dream

So, if you say goodbye to me
Always remember this....
that woman you really mean more to me
And if someone else would come
I wish it would be someone who will love you more
And will take care of you
Much more than I can do

So, if you say goodbye to me
Always remember this....
that woman you really mean more to me
And if someone else would come
I wish it would be someone who will love you more
And will take care of you
Much more than I can do