Bloggang.com : น้องเชาว์ : 27- ตะลุยสังเกตและสอนโรงเรียนเด็กพิเศษกับครูเด็กออทิสติก part 2

27- ตะลุยสังเกตและสอนโรงเรียนเด็กพิเศษกับครูเด็กออทิสติก part 2

หลังจากวันอาทิตย์ ผมกลัวมาจากติวเตอร์ ผมก็กังวนว่าผมจะสอนเด็กในโรงเรียน 30 กว่าคนได้จริงหรอ มันอาจเป็นไปไม่ได้ก็ได้นะครับ แต่ไหนๆแล้ว ผมก็ต้องสู้นะครับ ผมอยากเป็นครูนี่นา ผมก็พยายามนะ เตรียมสื่อการสอน และอะไรทุกอย่างให้พร้อม และก็นอนหลับไป ในใจก็คิดว่าถ้าเราทำไม่ได้ขึ้นมา เด็กไม่ฟัง เราจะทำไงดี ทำไงดี

และก็มาถึงวันนี้ ซึ่งเป็นวันที่ผมจะได้สอนตามโรงเรียน ผมก็ตื่นเช้าตี 5 เพื่อที่จะไปโรงเรียนเพื่อทดลองสอน ก็อย่างที่บอกไปของที่ผมจะต้องถือเนี้ยเต็มมือไปหมดเลยละครับ ใจผมก็ตื่นเต้นมากๆเลยนะครับ ผมละเป็นเด็กกลุ่มออทิสติก เวลาที่เจออะไรที่เป็นแรงกระตุ้นมากๆ ผมจะทำอะไรไม่ถูก ถึงแม้ว่าจะคุ้นเคยกับโรงเรียนมาบ้างแล้ว แต่กับผม ประสบการณ์แต่ละอย่างจะไม่สามารถเชื่อมโยงกันได้ ผมก็ได้พยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองนะครับ จนกระทั้งมาถึงโรงเรียน ผมก็มาถึงคนแรกเช่นเคยนะ ผมเองมันตื่นเต้นมากๆเลย วันนี้ผมจะได้สอนเด็กในโรงเรียนแล้วจริงๆ

ในมหาลัยของผมก็จะมีเอกอื่นมากด้วยหลายคน ซึ่งผมเองก็ต้องอยู่กับพวกเค้าด้วยเช่นกัน ตอนนี้ผมเองก็รู้สึกเอ๋อๆ ยังไงไม่รู้ แต่ผมก็ต้องพยายามนะ มีเด็กๆเข้ามาทักทายผมตามเช่นเคย ผมชอบเป็นจุดเด่นของเด็กๆและครูๆหลายคนในโรงเรียน เพราะผมเป็นเด็กพิเศษ ก็จะดูแตกต่างออกจากเพื่อนๆ ที่ควบคุมอารมณ์ได้ดีกว่ามาก ผมก็เลยเศร้าใจ กังวนละ ถึงผมอาการอาจจะดีกว่าชีอนในหนัง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า ผมจะไม่มีปัญหา เมื่อสัปดาห์ที่ไปสังเกตการณ์สอน ผมได้ก่อเรื่องหลายอย่างเลยละครับ อย่างแรกเลยเรื่องแต่งกายไม่เรียบร้อย อย่างผมก็จะไม่เรียบร้อยตรงที่ เสื้อหลุดออกจากกางเกง ซิปผมหลุดเห็นกางเกงในบ่อยๆ ก็นะตัวผมไม่รู้เรื่องหรอก ต้องให้เพื่อนผู้หญิงช่วยดูแลให้ ผมก็ไม่รู้จะทำไงนะครับ ก็ได้แต่ปล่อยนะ เรื่องต่อมาเป็นเรื่องที่ขัดใจผมมากเลยนะครับ คือ เรื่องห้ามเล่นกับเด็ก ผมก็นะ ไม่ชอบเลย เพราะว่า ผมติดเด็กมากๆเลย ติดแบบว่าชนิด ถ้าขาดก็จะหงุดหงิด เด็กออทิสติกแต่ละคนจะติดสิ่งของไม่เหมือนกัน แต่กับผมเนี้ย คือติดเด็กๆละครับ และก็มีปัญหาตามมาแน่

โดยปกติแล้ว ผมเองก็จะมีจับมือเด็กๆ กอดรัด เล่นกับเด็กๆ มากๆ ทั้งๆที่เราอยู่ในฐานะความเป็นครูนะ แต่ก็ทนไม่ได้หรอกที่จะทำตัวห่างเหินกับเด็ก แย่มากๆเลยนะ อึดอัดจัง ทั้งๆที่เวลาสอนก็จริงจังนะครับ เป็นพฤติกรรมที่ เด็กอออย่างผมควมคุมมันไม่ได้จริงๆ ทั้งมองอะไรประมาณนี้ วันนี้ก่อนคาบแรก ผมก็ได้ไปปฐมนิเทศกับรองผอ. เค้านั่นแหละก็พูดว่าผมอย่างที่บอก ว่าห้ามเล่นกับเด็ก อยากจะบอกว่า คุยกับเด็กทางเฟสเนี้ยแบบว่าอย่างกะเพื่อน ให้เป็นครูก็เป็นนะครับ ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องดีนะครับ เพราะการที่สนิทกับเด็กมากๆเนี้ย ทำให้เด็กกล้าถามครูมากขึ้น สงสัยมากขึ้น และผมก็รู้นิสัยเด็กมากขึ้นจากคำบอกเล่าด้วยนะครับ แต่คนอื่นเค้าไม่รู้นี่นา พฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมของผมก็ยังมีอีกหลายอย่างนะครับ ผมรู้ว่าเวลาไหนควรเล่น เวลาไหนควรจริงจังกับความเป็นครู เพราะการเป็นครูจะไม่แบ่งแยกระหว่างนักเรียนกับครู ทำให้รู้สึกว่าเราเข้าใจเด็กประมาณนี้

หลังจากที่ผมปฐมนิเทศเสร็จ ผมก็ได้สอนป.6 ซึ่งผมเองก็ตื่นเต้นมากๆเลยนะครับ เพราะว่าครูเค้าบอกให้ผมสอน เหลือเวลา 20 นาที ผมก็เริ่มต้นด้วย ทำแบบฝึกทักษะพื้นฐาน ด้วยผมนำระบบการเรียนแบบคุมองมาใช้ เพราะผมคิดว่าเด็กยังคูณเลขไม่เก่งเลยนะครับ พอเริ่มจับเวลา เด็กก็ปล่อยโหออกมา เพราะมันเยอะ พวกเค้าเป็นเด็กที่ไม่เคยรู้จักระบบแบบนี้มาก่อนเลย ในระบบคุมอง ชีทแต่ละชุดจะมี 20 หน้า ของผมทำมา ลดลงเหลือ 10 หน้า เด็กก็ทำๆ ไป จนเวลาผ่านไป เด็กบวกเลขไม่เก่งละ ทำให้มีคนที่ผ่านเกณฑ์ที่ผมตั้งแค่คนเดียว ถามว่าผมเสียใจไหม ก็ไม่เสียใจเลยนะครับ เพราะรู้อยู่แล้วว่าเด็กทำไม่เร็วหรอก ครูพี่เลี้ยงเค้า แน่นอนละคงไม่เข้าใจระบบการเรียนแบบนี้แน่ มาว่าผมว่าให้แบบฝึกไม่ตรงกับเนื้อหาอะไรประมาณนี้ แต่ผมเองพยายามจะอธิบายให้ครูพี่เลี้ยงฟัง แต่ด้วยความที่ผมเป็นเด็กออทิสติก ทักษะการสื่อสารเรื่องราวยังไม่ค่อยดีนัก ก็ทำให้ครูเค้าไม่เข้าใจ ผมก็เริ่มบ่นซ้ำไปซ้ำมาละครับ

หลังจากนั้นผมก็เริ่มระบายกับเพื่อน เพื่อนเค้าก็พูดว่า เชาว์อันนี้แค่ฝึกสอนนะ ก็รู้ว่าอยากให้เด็กทำให้ อยากให้เด็กเก่ง รอเป็นครูก่อนนะ ค่อยทำ ตอนนี้เอาแค่เรียนจบก็พอ ทำง่ายๆเถอะ ผมเองก็เครียดนะ ชีอนเองถ้าเลือกว่าอยู่เฉยๆ ไม่เดือดร้อน สู้ทำไปดีกว่า ผมก็นะ ผมคิดแต่จะสอนเด็กอย่างไร ให้ได้รับความรู้มากที่สุด ตั้งใจมาก ถึงมากที่สุด อยากให้เด็กได้สิ่งที่ผมสอนเค้าไป มันเป็นอะไรที่รู้สึกแย่มากเลยนะครับ ช่วงพักกลางวัน ผมกินข้าวที่โรงเรียนไม่ได้ ผมกินได้แค่เฉพาะอย่าง ผมก็เลยออกไปซื้อข้าวกล่องข้างโรงเรียน โดยปกติเด็กออทิสติกจะสามารถกินได้เฉพาะอย่างเท่านั้น ผมก็กินได้แค่นี้ละ เสียตังก็ต้องยอม ก็นะพอกลางวัน จะขึ้นคาบเรียนบ่ายผมก็ตั้งใจควบคุมเด็กอีกครั้ง และผมก็ทำได้ ครูพี่เลี้ยงพอใจมากเลย ผมอาจจะดีใจที่คุมเด็กได้ แต่ก็เสียใจที่บังคับเด็ก ไม่เป็นมิตรกับเด็ก ทำไงได้ละครับก็ต้องยอมไปละครับ

วันที่ 2 ในช่วงแรก ผมก็ให้ทำแบบฝึกหัดพื้นฐาน แบบจับเวลา คือผมได้เคยบอกต้นกระทู้ว่า ผมลองเอาระบบการเรียนแบบคุมองมาใช้ ดูแล้วกระตุ้นเด็กๆได้ดีมากเลยนะครับ หลังจากนั้นผมก็เริ่มสอนทบทวนเรื่องทศนิยมนะ ก็ทวนไม่ยาก และก็ตั้งโจทย์ให้เด็กทำหน้าชั้น โจทย์ของผมก็ไม่ธรรมดาเลยนะครับ ก็มีลูกเล่นนิดหน่อย ให้เด็กสนุกไปกับโจทย์ เช่น 999.999*8 = เท่าไร ให้เวลาคิด 1 นาที เด็กๆก็พยายามคิดกัน แต่ก็คิดไม่ได้กัน ผมก็เฉลยวิธีคิด เด็กๆก็โหเลย ทำไมวิธีคิดมันง่ายอย่างนี้ ประมาณนี้ หลังจากนั้นผมก็สั่งงาน คิดโจทย์การคูณทศนิยมให้เด็กๆได้ทำ เด็กเค้ากลัวครูพี่เลี้ยง ไม่มีใครกล้าถาม แต่พอครูไป เด็กกล้าถาม มันเป็นสิ่งที่ผมต้องการนะ อยากให้เด็กได้ถามพูดออกมา เป็นอะไรที่ดีมากเลยนะครับ หลังจากนั้นผมก็สอนเด็กให้ดี เด็กต่างๆครืนเครงกับผมมากเลย นั่งทำการบ้าน นั่งดูคะแนน หลักจิตวิทยาให้เด็กเกิดการแข่งขันขึ้น ผมเห็นเด็กพัฒนา ผมก็ดีใจนะครับ

ในช่วงงานวิทยาศาสตร์วันนี้(เขียนไว้ทำรายงานด้วยเดี๋ยวลืม) ก็ช่วงเช้าก็จะเป็นทดลอง พับเครื่องร่อน ตอนบ่ายปลูกต้นไม้ อะไรประมาณนี้ วันนี้ผมเองก็ดีใจนะ ที่เด็กออทิสติกอย่างผมสามารถสอนเด็กๆในโรงเรียนได้จริงๆ ถึงแม้ว่าผมดุเด็กๆให้เงียบไม่ค่อยได้ เด็กๆที่สนิทกับผมก็ช่วยดุเพื่อนให้ผม น่ารักกันจริงดเลยนะ ครูแบบผมดูๆแล้วอาจจะเหมือนเพื่อนเล่นเด็กนะครับ แต่มันมีสิ่งนึงที่แต่ต่างจากครูคนอื่นคือเด็กๆ เค้าพยายามที่จะเรียนรู้ กับผม และผมพยายามเรียนรู้ตัวเค้า อย่างที่บอกไปถ้าความสัมพันธ์แน่นแฟ้นขึ้นมา เด็กจะเล่นหัวเอาได้ เรื่องนี้ผมก็รู้นะครับ แต่ผมอยากจะบอกว่า ผมก็ต้องให้เด็กเรียนรู้ตัวผมเหมือนกัน อย่างที่ติวเตอร์ผมก็บอกอยู่ เวลาเล่นครูเล่นได้ แต่เวลาเรียนก็คือเรียน เราต้องเคารพในฐานะซึ่งกันและกันนะครับ นี้คือหลักที่ผมคิดนะครับ ผมเองก็พยายามอยู่เรื่อยๆนะครับ

Create Date : 25 สิงหาคม 2556

Last Update : 25 สิงหาคม 2556 22:56:23 น.

0 comments

Counter : 2325 Pageviews.