เรื่องนี้มันเกิดขึ้นตอนที่ผมเรียนหดเทอมปี1 ตอนนั้นผมได้รับโทรศัพท์จากคุณปู๋ผม ว่าให้มาดูแลเค้าหน่อย ในใจผมก็แย้งขึ้นมาว่า ขนาดตัวเองยังดูแลไม่ได้เลย และจะให้ไปดูแลปู่ผมที่ป่วยได้อย่างไร ผมเป็นแค่เด็กพิเศษคนนึ่งจะต้องไปดูแลคุณปู่ที่ตอนนั้นป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ถามว่าผมเองจะดูแลได้หรอ แต่สุดท้ายก็ต้องไปดูแลจริงๆ ณ ที่โรงพยาบาลที่กรุงเทพ ผมก็อยู่นอนเฝ้ากับคุณปู่ที่โรงพยาบาลเพราะโรงพยาบาลดันมีกฎมาว่าจะต้องมีญาติเฝ้าอย่างน้อยหนึ่งคน งานทุกๆวันของผมก็ต้อง ออกไปซื้อข้าวให้ปู่กินเพราะปู่ไม่ชอบกินข้าวที่โรงพยาบาล แถมยังนอนพัดลมอีก(เค้าหนาว) ผมก็ต้องพาเค้าเดินไปนั้น ไปนี่เข้าห้องน้ำบ่อยๆ เรียกทั้งวัน ทั้งคืน จนผมจะไม่ไหวแล้ว ถามว่าแล้วญาติคนอื่นๆละหายไปไหนกันหมด เค้าบอกกับผมว่าเค้าติดธุระมาค้างไม่ได้ ผมก็ไม่ได้ว่าพวกเค้าหรอก เพราะปู่ผมเป็นคนอยากให้ผมมาเองนี่น่า เค้าอยากให้ผมดูแลนี่ถึงแม้ว่าจะดูแลไม่ดีก็ตาม ผมก็กินอาหารที่ผมชอบคือ ข้าวผัดกะเพรา ตลอดเวลาที่อยู่ที่โรงพยาบาล ผมก็ไม่ได้ดูแลดีอะไรมากมาย ดูแลตามภาษาเด็กพิเศษอย่างผมนี่แหละ เอ๋อๆบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง หมออยากให้ญาติอย่างผมช่วยเช่น อาบน้ำให้คุณปู่ (ใจจริงอยากจะบอกว่าอาบน้ำตัวเองยังทำไมได้ดีเลย) ผมบอกหมอว่าผมทำไม่ได้ครับ หมอที่นั่นยังใจดี แต่เค้าก็ไม่รู้ว่าผมเป็นเด็กพิเศษ ถ้ารู้คงบอกไม่ให้อยู่หรอก อยู่ที่โรงพยาบาลได้ความรู้เกี่ยวกับหมอเยอะแยะเลย สารที่ให้ในน้ำเกลือ ผมก็นะดูแลก็มีผลาดบ้าง เช่นทำคุณปู่ล้มบ้าง ผมก็เครียดจะเอาผมมาดูแลทำไมนะ ผมก็ทำไม่ได้หรอก

ผ่านไป2เดือน คุณปู่ผมอาการแย่มากเลย ผมก็ได้คนดูแลมาช่วยอีกคนหนึ่ง  ก็นะมันก็ดีขึ้น แล้วที่นี้ ผมก็ต้องไปเรียนที่มหาลัยด้วย สุดท้ายคุณปู่ผมก็เสียชีวิต ถามความรู้สึกผมว่เศร้าไหม ตาอารมณ์คนทั่วไปต้องบอกว่าเศร้า แต่ผมเป็นเด็กพิเศษ รับอารมณ์จากการสูญเสียบุคคลไม่เป็น เหมือนกับไม่รู้ความรู้สึกว่างั้น แต่ผมก็ทำดีที่สุดแล้ว ถือว่าได้ดูแลคุณปู่ที่ป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ผมก็ไม่รู้ว่าคุณปู่จะพอใจไหม แต่ผมเชื่อว่าคุณปู่ต้องพอใจกับสิ่งที่ผมทำแน่เลย

Create Date : 05 สิงหาคม 2555
Last Update : 5 สิงหาคม 2555 13:54:26 น.		3 comments
Counter : 1735 Pageviews.
Share Tweet