จากที่ผมเรียนมหาลัยแล้ว ก็ตัวผมเองก็อยู่ในกลุ่มออทิสติกสเปคตรัม คำถามคือว่า เราเรียนอยู่อย่างนี้ โดยที่เพื่อนๆ ครูๆ ก็ไม่รู้ว่าผมเป็นเด็กพิเศษประเภทนี้ นี่ก็ปี3แล้ว การเรียนก็ยากขึ้น ผมเองก็เริ่มไม่ไหวแล้ว เพราะไปไหนก็ไปคนเดียว เหมือนเรียนคนเดียวเพราะสื่อสารกับคนอื่นไม่รู้เรื่อง และหลายอย่างที่ผมจะต้องทำให้ได้เทียบเท่าคนปกติ เพราะผมก็เรียนเป็นครูด้วย แต่ผมก็ยังทำไม่ได้เสียที ผมควรทำไงดี สัปดาห์แรกของการเรียน ผมก็ได้เจอครูคนนึ่ง ซึ่งเค้าเป็นครูที่ใจดี และสอนวิชาเกี่ยวกับครู ผมก็อยากคุยกับครูคนนี้ คุยไปคุยมา ผมก็๋บอกเรื่องราวของผมที่เป็นเด็กพิเศษประเภทออทิสติกให้ครูฟัง ครูเค้าก็พอเข้าใจบ้างแต่ไม่ลึกพอ ผมก็นั่งคุยกับเค้า จากนั้นผ่านมาอาทิตย์นึ่ง ครูคนนี้พาไปหาผอ.โครงการบัณฑิตศึกษา เค้าศึกษาวิจัยเกี่ยวกับเด็กพิเศษอยู่ ผอ.เค้าสนใจผม ก็คุยกัน ผอ.เค้าช่วยผมหลายเรื่อง อย่างเช่น ไปทำความเข้าใจกับเพื่อน ผมก็หวั่นใจอยู่เหมือนกันว่ากลัวเพื่อนรังเกลียดที่ผมเป็นแบบนี้ พอผอ.เข้าใจทำความเข้าใจกับเพื่อน เค้าบอกว่าเพื่อนของผมรู้สึกช็อกกับตัวผม และหลังจากนั้น พวกเพื่อนก็เอาใจใส่ผมแบบเด็กประถมกันเลย ก็รำคาญนิดๆนะครับ แล้วผอ.คนนี้ก็คุยกับครูทุกคนที่เกี่ยวข้องกับตัวผม ส่วนใหญ่ครูเค้าพอเข้าใจบ้าง แต่ก็ยังทำตัวกับผมไม่ถูกบ้าง เพราะเรื่องพวกนี้ต้องใช้ความเข้าใจมาก มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อน หลังจากนั้นครูคนที่ผมบอกนั้นก็ไปคุยกับแม่ผม จนตอนนี้มีแต่คนดูแลผมจนรู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กประถมไปแล้ว ซึ่งผมก็ไม่ซีเรียตเท่าไร คนรอบข้างเค้าดูตั้งแต่ เรื่องดูแลตนเอง บุคคลิกภาพที่ไม่หมือนคนทั่วไป งานวิชาการของผมที่ทำไม่เคยเสร็จเพราะคุมตัวเองไม่ได้ ซึ่งผมก็ต้องพยายามตนเองเหมือนกัน เพื่อที่จะเป็นครูให้ได้ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าผมจะทำได้ดีแค่ไหน

มาถึงช่วงสอบ ผมเรียนก็ไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว เวลาเรียนก็นั่งฟังลอยๆ จับประเด็นที่ครูเค้าสอนไม่ถูกเลย ผมควรทำไงดี ขอครูมาติวเป็นการส่วนตัวก็ไม่กล้า พูดไม่ถูก จะขอเพื่อนก็ไม่ได้ เพราะเพื่อนก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมก็ยังคิดๆอยู่เลย สมองช่วงนี้ทำงานช้าจริงๆเลย และเราจะเป็นครูได้มั้ยเนี้ย เศร้าใจจริงๆเลย

Create Date : 27 กรกฎาคม 2555
Last Update : 27 กรกฎาคม 2555 16:46:25 น.		1 comments
Counter : 1580 Pageviews.
Share Tweet