Bloggang.com : น้องเชาว์ : 22-การเกณฑ์ทหารกับเด็กพิเศษอย่างผม part 2

22-การเกณฑ์ทหารกับเด็กพิเศษอย่างผม part 2

จากประสบการณ์วันนี้อยากจะบอกว่า ผมต้องทำอะไรเองคนเดียวหมดเลย ผมก็งงๆมาก กลัวมากๆด้วย ผมเองก็ไม่เคยทำอะไรด้วยตัวเองเลยละครับ คือไม่เคยทำเอกสารด้วยตัวเอง แล้วกลัวทหารเค้าประจานผมต่อหน้าทุกคนละครับ และอีกอย่างผมก็กลัวโดนแกล้งให้จับใบดำใบแดง โดยไม่รู้เรื่องเลยละครับ เรื่องในวันนี้มีอยู่ว่า

ตอนแรกเลย ผมละรู้ตัวว่าจะต้องเกณฑ์ทหารที่จังหวังสมุทรปราการ ซึ่งวันนี้เองเป็นวันที่ผมต้องเกณฑ์ทหารแล้ว เอกสารก็เตรียมพร้องแล้ว เหลือเพียงแต่ สถานที่ ผมไม่เคยไปที่ต้องเกณฑ์ทหารกัน ผมเดินทางมาถึงครึ่งทางแล้ว จะไปไหนต่อดีละ สถานที่มันอยู่ที่ไหน เราจะทำไงยังดี เราต้องไปไม่ทันแน่เลย นี่ก็ 6.45 แล้ว เค้านัด 7 โมงจะทันไหมเนี้ย ในขณะนั้นผมก็คิดออกอยู่อย่างนึ่ง มอไซต์รับจ้างอยู่ไหน ผมก็เจอครับ ปัญหาต่อมาคือ เราไปคนที่กลัวคนขับวินมากเลย เค้าพูดเสียงดัง ผมไม่ชอบ แต่ก็ต้องยอมละครับ ระหว่างที่เดินทาง พี่วินเค้าก็คุยตลอดทาง ผมก็เออออไปนะครับ และในที่สุดผมก็ถึงสถานที่ที่เค้าเกณฑ์ทหารจนได้ จากนี้ต่อไป ผมจะทำอะไรต่อทีนี้ละ สถานที่เกณฑ์ทหารที่ผมเกณฑ์เป็นโรงเรียน ผมก็เดินหาที่เค้าจัดการเกณฑ์แบบงงๆ

ในโรงเรียนที่ผมต้องเกณฑ์ทหารนั้น เป็นโรงเรียนที่ใหญ่มากเลย แต่เค้าก็มีป้ายบอกทางอยู่แล้ว ผมเห็นเค้าเรียกรวมพลกันแล้ว ซึ่งตอนแรก ผมก็กลัวที่จะเข้าไป คืออาการของผมเจอคนไม่รู้จักที่จะต้องทำอะไรร่วมกันจะกลัวสุดๆเลย ผมก็เดินเข้าไปจุดรวมพลกับเค้าละ ก็งงๆ ปนกลัวๆ แต่ยังไงก็ต้องเข้าไป หลังจากนั้นผมก็นั่งรอเค้าเรียกชื่อละครับ ซึ่งเค้าแบ่งเป็นตำบล ในวันนี้มี4ตำบล ผมอยู่ตำบลที่ 2 ตามลำดับการเรียก ทหารเค้าก็พูดเสียงโหดๆ ว่า คนที่ผ่อนผันเชิญออกไปอีกที่ ซึ่งผมไม่เอาเกณฑ์เลยดีกว่า ถามว่ากลัวไหม กลัวมากๆเลย กลัวที่จะต้องจับใบดำใบแดง และทหารก็ประกาศว่า ให้ทุกคนถอดเสื้อ ไม่นะผมจะต้องถอดเสื้อหรอ กลัวจัง อายด้วยที่ถอดเสื้อกับคนทั่วไปนับร้อยแบบนี้ แล้วก็รอ ผ่านไปคน สองคน ก็มีเพื่อนสมัยเรียน ม.ปลาย มาคุยกับผม สำหรับเค้าเป็นคนปกติ ไม่มีปัญหา เค้าเลยต้องผ่อนผันก็ไปตามแผนกเค้าละครับ มาที่ผมต่อ ผมก็นั่งเรียกชื่อ สุดท้ายทหารก็ประกาศเรียกชื่อผม ผมก็ไปต่อแถวรับการเกณฑ์ที่โต๊ะหนึ่ง ผมก็ต้องไปด้วยร่างกายที่ไม่มีเสื้อ ไม่มีกระเป๋า มีแต่ใบ สด.9 สด.35 และบัตรประชาชนละครับ ผมก็ถูกเรียกไปโต๊ะเรียกชื่อ จากนี้ใจผมเริ่มตื่นกลัวมากขึ้นแล้วละครับ

พอไปถึงโต๊ะเรียกชื่อ ผมก็ต่อแถวไป พอถึงคิวผม นั้นแหละ เจ้าหน้าที่ทหารก็ถามชื่อ อะไรต่างนิดหน่อยละครับแล้วต่อคิวทำเอกสารรับรองการเกณฑ์ทหาร (สด.43) ก็นะครับ ผมถูกเขียนหมายเลยไว้ที่แขน ผมได้เลข 897 (ใครจะเอาไปแทงหวยก็ได้นะครับ) ระหว่างที่ผมรออยู่นั้น ก็มีเพื่อนอีกคนที่เป็นเด็กออทิสติกระดับอาการพอๆกับผม ก็มาดูผม และยังถ่ายรูปอีก ผมไม่เอานะ ไม่อยากถ่ายตอนนี้ละ เพื่อนคนนี้ ผมรู้ว่าเค้าเป็นไง ต้องใจเย็นพูด บอกรอบเดียวเค้าไม่รู้เรื่อง ผมก็ค่อยๆบอกเค้า เค้าก็เข้าใจ ผมบอกว่า เดี๋ยวผมไปคุยด้วยนะ เจ้าเด็กออคนนี้เข้าใจ พอถึงคิวผมอีก เค้าให้มากรอกรายละเอียดของผม เสร็จแล้วก็ปั๊มลายนิ้วมือ แล้วก็ไปต่อที่โต๊ะ2 โต๊ะตรวจร่างกาย ผมก็เดินตามที่เค้าเรียกด้วยความหวาดกลัว กลัวผมไม่ได้ยืนเอกสารให้เค้า เจ้าหน้าที่ทหารก็ตรวจร่างกายทุกคนและก็ถามโรคประจำตัว ผมคนสุดท้ายของแถวนี้ ผมก็เลยรวมความกล้าบอกเค้า เจ้าหน้าที่ก็พาไปบันทึกข้อมูลต่าง และผมคนเดียวก็ไปบันทึก ใบสด.5 คนอื่นก็มองตาปริบๆ ดูผม บันทึกว่า ผมเป็นคนจำพวก 4 คือเป็นโรคที่ขัดต่อการรับราชการทหาร ผมก็งงๆ ผมจะไปนั่งไหนเนี้ย สุดท้ายพี่ทหารเค้าช่วยเด็กพิเศษแบบผม พาไปนั่งที่คนจำพวก 4 ละ

พอระหว่างที่นั่งรอให้ประธานเซ็นในขั้นตอนสุดของคนจำพวก 4 ผมก็รอ ในระหว่างที่รอ ผมก็มองเห็นคนจำพวก4 เดียวกัน มีแต่คนอ้วนละครับ แต่ผมผอม คนอื่นก็สงสัยจนอดใจไม่ได้ก็เลยถาม เป็นโรคอะไร ผมก็ตอบตามตรงว่าเป็น เด็กออทิสติก พวกเค้าเอาไปซุบซิบกับคนอื่นเลยละ ผมก็ดูคนอื่น ที่โต๊ะสาม ก็วัดขนาดร่างกาย บางคนก็ได้ขนาดก็ไปจับใบดำใบแดง ส่วนที่ไม่ได้ขนาดก็รอดไปละครับ และก็เรียกพวกจำพวกผม ซึ่งก็นะ ผมก็ยืนรอประธานเซ็นรับรอง ผมก็ได้ใบนี้ แล้วก็มีประกาศต่อคนอื่น ที่แรกเค้าจะประกาศว่าผมเป็นเด็กออทิสติก แต่เค้าเกรงใจผมก็เลยไม่ประกาศ ประกาศแค่ว่า มีความผิดปกติบางอย่างที่ไม่สามารถรับราชการทหารได้ และก็เสร็จ ตอนนั้นแม่ผมก็รออยู่ข้างนอก ผมก็หาเพื่อนที่เป็นเด็กออทิสติก และเพื่อนอีกคน

ผมอยากจะบอกว่า มันยากละครับสำหรับเด็กแบบผม ผมไม่รู้ตัวเองจะต้องทำไง จะต้องบอกเค้าตรงไหน เค้าห้ามญาติเข้าไป ให้ผมทำคนเดียว แล้วผมจะรู้เรื่องมั่ย ถ้าผลาดขึ้นมา หมายถึงอนาคตเลยนะครับ สุดท้ายผมก็แค่ได้แต่หวังเรื่องต่อๆ ไป มันจะยากสำหรับผมเรื่อย เวลาแห่งการทำงานเป็นครูของผมก็ใกล้เข้ามาแล้วนะครับ ผมจะต้องทำได้มั่ยเนี้ย

Create Date : 08 เมษายน 2556

Last Update : 8 เมษายน 2556 18:17:46 น.

8 comments

Counter : 7730 Pageviews.

สู้ๆ ค่ะ มั่นใจซะอย่างต้องทำได้อย่าคิดมากเลย

โดย: Re-Rai

วันที่: 8 เมษายน 2556 เวลา:19:58:22 น.

ก็ผ่านอะไรมาตั้งเยอะและคงมีอีกแยะที่ต้องพบเจอ แม่เองก็ลุ้นมาตลอดกับลูกชาย 8 ขวบ ค่อย ๆ เข้าใจความกลัวที่เขามี+ที่เขาเป็น(ถึงคนส่วนใหญ่จะไม่เข้าใจ) และพร้อมเป็นคนข้าง ๆ ร่วมทาง ร่วมลุ้นไปกับเขา... คุณเองก็มีค่าประสบการณ์มากโขกว่าเราแม่ลูก แม่เชื่อมั่นความกล้าแฝงในตัวของคุณเหมือนที่เชื่อมั่นในตัวลูกชาย...ขอบคุณที่แบ่งปันประสบการณ์ค่ะ

โดย: M'mom IP: 118.172.97.121 วันที่: 16 เมษายน 2556 เวลา:22:56:54 น.

อ่านเรื่องของน้องเชาว์แล้ว รู้สึกรักน้องเชาว์เลยนะ พี่เองก็มีลูกเป็นแอสเพอร์เกอร์เหมือนกัน อายุยังไม่ 4 ขวบดี เรื่องของน้องเชาว์เป็นประโยชน์กับพี่ในการเลี้ยงดู ทำความเข้าใจกับลูก และทำให้สามารถเตรียมการกับอนาคตของลูกได้มากขึ้น พี่จะคอยติดตามและให้กำลังใจน้องเชาว์ต่อไปนะคะ

โดย: ดอกแก้ว IP: 125.25.141.226 วันที่: 2 สิงหาคม 2556 เวลา:11:40:14 น.

ขอบคุณที่แชความรู้ ประสบการณ์ คุณแม่มีลูกที่เป็นแอสเพอร์เกอร์ จึงได้ประโยฃน์มาก และจะนำทุกประโยคไปช่วยลูกให้ได้มากที่สุด

โดย: คุณแม่น้องกรีน IP: 49.48.144.62 วันที่: 17 ตุลาคม 2556 เวลา:5:18:16 น.

ลูกชายก็เป็นค่ะ แล้วถ้าเราได้ใบทึ่เป็นประเภท 4 เราจะสมัครเข้าทำงานได้หรือเปล่าค่ะ

โดย: bee IP: 203.146.11.115 วันที่: 1 กรกฎาคม 2557 เวลา:8:29:17 น.

โดย: bee IP: 203.146.11.115 วันที่: 1 กรกฎาคม 2557 เวลา:8:29:26 น.

ก็ต้องดูความสามารถ ช่วงนี้เอง ผมกำลังช่วยให้ทุกคนตื่นตัวเรื่องนี้อยู่

โดย: น้องเชาว์

วันที่: 1 กรกฎาคม 2557 เวลา:16:54:07 น.

ผมก็เป็นเหมือนคุณแหละ ผมยังไม่รู้เลยว่าผมจะกล้าเหมือนคุณรึเปล่า
ผมเป็นหอบหืด ออทิสติกด้วย อีกทั้งมือขวาผมโดนใบพัดเครื่องจักร
ตอนทำงานทำให้เส้นประสาทขาดใส่เฝือก แต่ตอนนี้เอาเฝือกออกแล้ว

ไม่แน่ใจว่าจะโดนรึเปล่าเลย

โดย: น้อง น้อง IP: 171.7.167.239 วันที่: 26 มีนาคม 2558 เวลา:15:30:54 น.