Bloggang.com : น้องเชาว์ : 20-งานกองท่วมหัว เอาตัวไปไหน

20-งานกองท่วมหัว เอาตัวไปไหน

เรื่องนี้มันก็เป็นช่วงที่งานต่างๆเยอะมากๆ และมากจริงๆ ตอนแรกผมก็คิดว่าเห็นวิชาง่ายๆคงไม่มีอะไรหรอก ไปๆมาๆกลายเป็นว่า งานกองจมเลย ส่วนหนึ่งมาจากความคิดของผมเนี้ย คือประมาณว่า ผมละเวลาคิดอะไรจะคิดได้ลึกกว่าเพื่อนเยอะเลย (เฉพาะเรื่องที่สนใจจริง ถ้าไม่สนใจเรื่องง่ายๆก็คิดไม่ได้หรอก) คือ งานแรกเลย ผมให้ความสนใจเป็นพิเศษและทำคนเดียว ทั่งๆที่เป็นงานกลุ่ม คือ งานวิจัย ผมได้ทำเรื่องเกี่ยวกับเด็กพิเศษ ขอครูเค้าทำ เหตุผลเพราะชอบและรู้เรื่องราวของเด็กพิเศษเยอะมากๆ แต่พอทำจริงๆแล้ว ข้อมูลที่อ่านมาน้อยนิดเดียวเอง ถามว่าผมท้อมั่ยก็มากๆอยู่เหมือนกัน ที่ทำได้เพราะชอบเรื่องราวพวกนี้นะ ถึงมีจิตใจอยากทำอยู่บ้าง เพื่อนๆหลายคนคิดว่า เชาว์เก่ง ทำงานวิจัยคนเดียวก็ได้ด้วย ผมก็อยากจะบอกว่า ที่ทำนำเพื่อนได้เพราะชอบหรอก อยากทำ โดยปกติแล้วเด็กพิเศษแบบผมถ้างานไม่อยู่ในสายตานะ จะไม่มีจิตใจอยากทำเลย ต้องให้คนอื่นคอยกระตุ้นอยู่ตลอดเวลา ผมรู้นะว่ามันเป็นสิ่งที่ต้องทำ แต่มันไม่มีแรงกระตุ้นภายในตัวเองเลย ผมก็เลยเศร้าไปเรื่อยๆ เพราะงานไม่เสร็จ ก็ลองคิดดูนะ งานระดับป.โท เพื่อนทำกลุ่มกัน ผมทำคนเดียว ผมสงสัยว่าจะเอาอะไรไปเก่งละ

อย่างต่อมางานสื่อการสอน ผมโดนครูจับกลุ่มอยู่กับเพื่อน เพื่อนก็ให้ผมคิดสื่อการสอนมา ผมเอาเรื่องทศนิยม แต่อย่างว่า ผมเป็นคนชอบทำงานแบบมีกลไกสลับซับซ้อน ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน เวลาประดิษฐ์อะไร ผมจะชอบทำให้มันหมุนได้ ไถไปได้ คือเคลื่อนที่ได้ เวลาประดิษฐ์ของที่เคลื่อนที่ไม่ได้รู้สึกไม่ชอบของชิ้นนั้นเลย อาจจะเป็นอาการกลุ่มออทิสติกก็ได้นะ ผมก็วางแผนทำไป เพื่อนเค้าก็ไม่ค่อยชอบผมเท่าไร ที่ผมเอาแต่ใจ คือจะยอมรับอะไรต่างๆสำหรับผมมันยากนะ และผ่านไปหลายอาทิตย์ สื่อการสอนที่ทำยากที่สุดของผมก็เสร็จมันใช้ได้ผลเลยที่เดียว ผมก็เสียเวลาไปมากมาย ที่จริงทำง่านก็ได้ แต่ผมไม่ชอบ เพื่อนๆก็อย่าว่าผมเลยนะ ผมมีพฤติกรรมแบบนี้ เคยปรับแล้ว มันปรับไม่ได้นะ

ตอนนี้งานทุกอย่างได้มากองรวมกันแล้ว ขนาดเพื่อนเป็นเด็กปกติยังไม่ไหวกันเลย และผมละเป็นเด็กพิเศษจะเหลือหรอ เวลาทำอะไรต้องใช้สมาธิ+แรงจูงใจสูงกว่าคนอื่นมากๆ ไหนจะต้องคุมตัวเองอีก สรุปคือถ้าผมทำงานชิ้นใหญ่สำเร็จ บอกได้เลยว่าผมใช้ความพยายาม100เท่า ของคนปกติทั่วไป ผมทำอะไรช้า บางทีก็งงๆกับตัวเอง จะทำอะไรดีวะ ประมาณนี้ แต่ด้วยเนื่องจากผมจะถูกแรงจูงใจพลัดไปไหนได้ง่าย ผมก็เลยงานก็ไม่เสร็จ เหมือนขี้เกียจ แต่ไม่ได้ขี้เกียจเพราะผมคุมตัวเองไม่ได้ ผมตอนนี้อยากทำสิ่งที่อยากทำคือ สอนเด็กๆ มากๆเลย ตั้งแต่สอนพิเศษมา ผมชอบมากๆ อยากสอนทุกๆวัน ลองนึกภาพดูนะ ผมกลายเป็นคนติดเรื่องแบบนี้แล้ว พอไม่ได้ทำ มือไม้จะสั่น แบบว่าเหมือนเด็กติดเกม มันจะหงุดงิคมากเลย ไม่มีความสุข เหมือนต้องเสพสิ่งนี้ตลอดอะไรประมาณนี้ ผมพยายามคุมตัวเองอยู่นะ แต่ไม่รู้จะรอดหรือเปล่า

ผมก็ฟังผู้ปกปรองเด็กที่ติวเตอร์นะครับ เค้าพยายามบอกผม ให้ผมเก่งขึ้น ปัจจุบันเค้าชื่นชมผมที่เป็นเด็กพิเศษ มีความสามารถมากขนาดนี้ ผมคิดว่าผมอาจจะยังไม่ดีพอ ผมอาจจะไม่เข้าใจ แต่ผมจะพยายามเรียนเป็นครูที่ดี สอนเด็กทุกคนให้ได้นะ "ครูเชาว์พยายามแล้วนะ ทุกคนภูมิใจในตัวเชาว์มากเลย ถึงแม้จะบกพร่องแต่ก็ยังพยายามก้าวมาถึงจุดนี้ได้ ครูเชาว์ทุ่มเทให้เด็กมากมาย สักสักครูเชาว์ต้องเป็นครูที่ดีแน่ค่ะ" จากคำพูดคุณแม่เด็กที่ติวเตอร์

Create Date : 04 กุมภาพันธ์ 2556

Last Update : 4 กุมภาพันธ์ 2556 23:44:19 น.

2 comments

Counter : 1847 Pageviews.

แอสเพอร์เกอร์ต้องทำสิ่งที่อยากทำไม่งั้นก็เสร็จเลย เลยต้องเหนื่อยใจ เราก็เป็นเหมือนกัน

โดย: nana IP: 171.100.72.187 วันที่: 7 กุมภาพันธ์ 2556 เวลา:23:18:46 น.

ลูกป้าก็เป็นเหมือนกัน ตอนนี้เค้าจะเก้าขวบแล้ว ป้าเป็นห่วงเค้ามาก กลัวว่าถ้าตัวเองตายไปใครจะดูแล แต่พอป้าได้อ่านเรื่องราวของคุณแล้ว ก็เบาใจไปได้เยอะ เป็นกำลังใจให้คุณเหมือนกันนะ

โดย: ป้าน้ำ IP: 27.130.171.246 วันที่: 4 มีนาคม 2556 เวลา:9:54:26 น.