พระองค์หญิงถูกนำไปที่แท่นพระบรรทมทุกอย่างสายเกินจะแก้ไข พิษไหลเข้าสู่กายแพร่กระจายไปทั่วร่างอย่างรวดเร็วพระราชากอดประโลมพระราชินีให้บรรเทาความโศกเศร้าที่ต้องเสียบุตรของตนเพื่อแลกกับความเป็นสุขของราษฎร อัญญาณียืนมองพระองค์หญิงที่นอนหลับตานิ่งอย่างสงบ

‘พรของข้ากำลังจะสัมฤทธิ์ผลแล้ว’

ถึงแม้อัญญาณีจะเป็นเหตุทำให้พระองค์หญิงสิ้นพระชนม์แต่คุณงามความดีที่ทำให้พระองค์หญิงเกิดรอยยิ้มส่งผลให้ฝนฟ้าตกต้องตามฤดูกาลประชาชนได้ร่มเย็นพ้นทุกข์ ความผิดจึงถูกลบล้างกันไปและพระราชายังมีบำเหน็จตอบแทนในคุณงามความดีครั้งนี้

“เราจะให้ในสิ่งที่เจ้าต้องการอัญญาณีเจ้าพูดมาเถิด”

“หม่อมฉันไม่ต้องการทรัพย์สมบัติใดเพคะหากแต่สิ่งที่หม่อมฉันจะขอ คือร่างอันไร้วิญญาณขององค์หญิงพระองค์โปรดประทานแก่หม่อมฉันได้หรือไม่เพคะ” พระราชาและพระราชินีมองหน้ากันฉงนใจในหญิงสาวตรงหน้า

“เจ้าต้องการร่างไร้วิญญาณของบุตรเราไปเพื่อการใด” พระราชินีต้องการให้แถลงไข

“เพราะหม่อมฉันยึดในราชโองการเพคะที่กล่าวไว้ว่าหากผู้ใดสามารถทำให้พระองค์หญิงมีรอยยิ้มคนผู้นั้นจะได้อภิเษกกับพระองค์หญิง และตอนนี้หม่อมฉันก็ทำทุกอย่างตามเงื่อนไขแล้วจึงอยากจะขอร่างของพระองค์หญิงไปเป็นสมบัติของหม่อมฉันเพคะ”

“เจ้าแปลกคนนักอัญญาณีแต่ที่เจ้าพูดมาก็มิมีสิ่งใดผิดเพี้ยนเราเองลั่นวาจาไปแล้วก็ควรจะทำตามสัญญาตกลงเราให้ในสิ่งที่เจ้าร้องขอ จากนี้ไปร่างของทิวารีคือสมบัติของเจ้า”

“ขอบพระทัยเพคะ” อัญญาณียิ้มในตาเมื่อแผนในขั้นนี้สำเร็จลงด้วยดี

อิสราจุดธูป108 ดอก นำออกมาปักที่ลานโล่งสวดมนต์คาถาชุมนุมเทวดา และสวดคาถาบูชาเทพด้วยความที่มีบุญเก่าติดตัวมามากและไม่ขาดเรื่องการถือศีลบำเพ็ญภาวนาทำให้จิตเบาบางและสื่อส่งไปถึงเทพชั้นฟ้าได้โดยง่ายเขาอธิฐานจิตขอความเป็นธรรมแต่ประมุขแห่งสรวงสวรรค์บอกเล่าความทั้งหมดที่เกิดขึ้นความนี้ทำทั้งสวรรค์ชั้นฟ้าสั่นสะเทือนโกลาหลไปทั่ว เหล่าเทพเทวดาถูกเรียกมาชุมนุมโดยพร้อมหน้ากันทันที

“เจ้าจะว่าอย่างไรเทพภูชิตกับสิ่งที่อารียาร้องเรียนต่อข้า”

“มิเป็นความจริงแต่ประการใดพะยะค่ะการที่ทิวารีถูกอสรพิษกัด ก็เป็นเพราะกรรมของนางเองไม่เกี่ยวกับข้า” เทพภูชิตมิสะท้านกับคำกล่าวหามีสีหน้าเชื่อมั่นในคำตอบของตน

“อย่างนั้นหรือเทพภูชิต” เทพอินทรโพล่งพูดขึ้นมา

“เทพอินทรท่านเห็นแย้งประการใดให้รีบแถลงมา”

“ข้าแด่ผู้เป็นประมุขแห่งสรวงสวรรค์ในวันที่ทิวารีถูกอสรพิษกัดจนสิ้นชีพ ข้าก็อยู่ ณ ที่แห่งนั้นด้วย” ถึงจะตกใจกับเรื่องที่ได้ยินแต่เทพภูชิตก็เก็บอาการได้ดี

“แล้วยังไงต่อไป”

“ข้าเห็นเทพภูชิตอยู่ณ ที่นั้นด้วย”

“ข้าอยู่ในที่นั้นแล้วอย่างไรเพราะข้ามีสิทธิ์จะไปที่ใดก็ได้ในสามโลก”ตอนนี้เหล่าเทพธิดาต่างสนใจในเทพทั้งสอง

“ก็ใช่เรื่องว่าท่านจะไปที่ใดก็ได้ แต่ข้าสังเกตเห็นรอยยิ้มเยาะนัยน์ตาของท่านตอนทิวารีถูกอสรพิษกัดท่านจะอธิบายว่าอย่างไร”

“ข้าแด่ผู้เป็นประมุขแห่งสรวงสวรรค์เทพอินทรกับอัญญาณีถือสายเลือดเดียวกันความใดๆที่มาจากปากของเทพอินทรย่อมไม่ยุติธรรมแก่ข้า”

“ขออนุญาตพะยะค่ะพระองค์ที่ท่านพูดมาก็ถูก เพราะข้าอาจจะเอนเอียงเข้าข้างน้องข้า หากแต่มีผู้หนึ่งที่จะแถลงความเรื่องนี้ให้ท่านทั้งหลายได้แจ้งใจ” และร่างของเทพอสรพิษก็ปรากฏกายขึ้นทำหัวใจเทพภูชิตกระตุกอย่างแรง

“ความจริงเป็นสิ่งที่เทพอย่างเรายึดมั่นถือมั่นข้าขอให้ท่านเล่าความจริงที่เกิดขึ้นทุกประการ”

“ท่านจะพูดอะไรควรคิดให้ดีก่อนนะเทพอสรพิษ” เทพภูชิตส่งสายตาที่รู้กันส่งแก่เทพอสรพิษ

“ข้าแด่ผู้เป็นประมุขแห่งสรวงสวรรค์ที่ทิวารีโดนอสรพิษกัดเป็นฝีมือของหม่อมฉันเองพะยะค่ะ” เสียงอื้ออึงดังไปทั่วบริเวณเมื่อได้ยินเรื่องไม่คาคคิด

“เหตุใดเจ้าจึงทำเช่นนั้นเจ้าเคยหมางใจกับนางรึ”

“หาไม่พะคะ แต่เพราะเทพภูชิตไหว้วานข้า”

“เจ้าพูดอะไรออกมา!!” เทพภูชิตออกอาการโกรธเกรี้ยวระคนตกใจ

“ใจเย็นๆก่อนเทพภูชิตผิดถูกอยู่ที่พระองค์เป็นผู้ตัดสิน ท่านอย่าเพิ่งร้อนตัวไปเลย” เทพอินทรทำเป็นปลอบประโลมท่าทางและน้ำเสียงขัดใจเทพภูชิตนัก

“เทพอสรพิษเหตุใดท่านต้องทำเช่นนั้น ท่านก็รู้มิใช่เหรอว่าการรวบรัดตัดกรรมคนอื่นเป็นเรื่องที่ผิดมหันต์”

“ข้าทราบดีหากแต่ครั้งหนึ่งข้าเคยทำผิดกฎแห่งสรวงสวรรค์สับเปลี่ยนที่จุติแก่บุตรีให้ได้ดีและสมบูรณ์พร้อมกว่าและเรื่องราวนี้รู้ถึงเทพภูชิต หากแต่เทพภูชิตช่วยปิดบังไม่แพร่งพรายข้าจึงเหมือนติดหนี้บุญคุณและการครั้งนี้เทพภูชิตได้ทวงถามถึงบุญคุณนั้นและให้ข้าทดแทนโดยการทำตามบัญชาคือพรากชีวิตทิวารี”

“ไม่จริงเจ้าโกหก พวกเจ้ารวมหัวกันใส่ร้ายข้า”

“หยุดเถิดเทพภูชิตข้าจะตัดสินเรื่องนี้เอง เทพแห่งอดีต นำอ่างศักดิ์สิทธิ์ที่มีบันทึกอดีตของเทพทุกตนมาเดี๋ยวนี้” ไม่นานอ่างศักดิ์สิทธิ์ก็ถูกนำมาวางตรงหน้าประมุขแห่งสรวงสวรรค์ เพียงคิดถึงสิ่งที่สงสัยและกวาดมือไปเหนืออ่างน้ำภาพทุกอย่างก็จะปรากฏเทพภูชิตถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงไปด้วยความจริงทั้งหมดจะถูกเปิดเผยจากในอ่างศักดิ์สิทธิ์นั้น

“ข้าผิดไปแล้วขอพระองค์โปรดประทานอภัย”

“ท่านไม่ได้สำนึกจริงอย่างที่พูดหรอกเพียงเพราะท่านเกรงกลัวต่อความผิดเท่านั้น จิตใจหมองดำเต็มไปด้วยอิจฉาริษยาอาฆาตมาดร้ายเช่นท่านไม่ควรได้เสพสุขอยู่บนสรวงสวรรค์แห่งนี้”

“แต่พระองค์ข้ามีคุณงามความดีมากมายแม้ไม่อาจทดแทนความผิดแต่ก็ผ่อนหนักให้เป็นเบาได้”

“ใช่ท่านพูดถูก โทษที่เบาที่สุดในตอนนี้คือให้ท่านไปสำนึกผิดอยู่ใต้ยอดเขาพระสุเมรเป็นเวลา1000 ปีเทพแห่งความยุติธรรมนำตัวเทพภูชิตไปจองจำเดี๋ยวนี้” หมดทางไม่คิดขัดขืน เพราะรู้ว่าทำไปก็ไร้ประโยชน์

“ขอประทานอนุญาตช้าก่อนเทพยุติธรรม” เทพอินทรเดินไปใกล้เทพภูชิต

“มีความจากน้องข้ามาถึงท่านก่อนที่นางจะไปจุติบนโลกมนุษย์ว่านางมิได้มีเจตนาแย่งทิวารีไปจากท่านหากแต่นางและทิวารีมีใจเสน่หาตรงกันและนางขออโหสิกรรมจากท่านและอโหสิกรรมให้ท่านในทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยผิดใจกันหรือเคยล่วงเกินกัน” เทพภูชิตนัยน์ตาแดงกล่ำด้วยสำนึกผิดจิตใจที่งดงามของอัญญาณีแทรกลึกเข้าไปในใจของเค้า

“หากมีโอกาสฝากบอกนางด้วยว่าข้าเสียใจและข้าอโหสิกรรมแก่นาง” เทพภูชิตถูกนำตัวออกไป

อัญญาณีและอิศรายื่นมองร่างบางที่หลับตานิ่งอยู่บนเตียง

“ข้าเดาได้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเทพภูชิตต้องมาดร้ายข้ากับทิวารีแค่ไม่รู้ว่าจะด้วยวิธีใดเท่านั้น ก่อนที่ข้าจะลงมาจุติบนโลกมนุษย์ข้าจึงได้ไหว้วานอินทรพี่ข้าให้ช่วยจับตาดู”

“และหลังจากนี้เรื่องควรเป็นเช่นใด”

“เจ้าอย่าห่วงเลยอิสราทิวารียังไม่ถึงวาระเบื้องบนต้องรับผิดชอบเรื่องนี้อีกอย่างข้าได้รับพรให้ได้ครองคู่เคียงนาง ไม่มีสิ่งใดแยกเราออกจากกันได้แน่แม้แต่ความตายเพราะจิตของเราก็จะเกาะเกี่ยวติดตามกันไปเสมอ”

“ข้ามารับผิดชอบในส่วนของข้าแล้ว” ทั้งสองหันมองเสียงของผู้มาใหม่

“ท่านเทพแห่งความเป็นความตาย”

“ใช่!! ข้าเอง องค์ประมุขแห่งสรวงสวรรค์สั่งให้ข้านำดวงจิตของทิวารีมาคืนสู่ร่าง”

“ข้ายินดียิ่งและขอขอบใจในท่านมาก” เทพแห่งความเป็นความตายเดินไปยืนข้างเตียง กวาดมือไปบนอากาศเหนือร่างบาง ท่องมนต์งึมงำที่ไม่มีใครจะสามารถจับใจความได้

“จากนี้อีกสามชั่วยามนางจะฟื้นคืนสติข้าขอตัวก่อน ขอให้ท่านทั้งสองโชคดี” พูดจบเทพแห่งความเป็นความตายก็หายวับไปโดยไม่รอล่ำลาให้ยืดเยื้อ

“เห็นไหมอิสราว่าที่ข้าคิดไว้ไม่ผิด แต่เรื่องต่อไปนี้นี่ซิเป็นงานยักษ์ที่รอข้าอยู่คือการต้องทำให้นางเข้าใจกับความรักในรูปแบบนี้ที่นางอาจจะยังไม่เคยรู้จักในโลกนี้”

“ขอประทานอภัยค่ะได้เวลาการดูแลพระองค์หญิงแล้ว ขอเชิญท่านทั้งสองออกไปก่อน”

“ข้าก็อยู่ไม่ได้รึ” อัญญาณีเลิกคิ้วฉงนใจ

“ไม่ได้เจ้าค่ะหากไม่ได้รับอนุญาตจากพระองค์หญิง” สกุณาคนงามนางในคนสนิทกางปีกปกป้องศักดิ์ศรีของพระองค์หญิงอันเป็นที่รักยิ่งแม้พระองค์จะสิ้นพระชนม์ไปแล้วก็ตาม เธอก็ขอทำหน้าที่ดูแลพระองค์ให้ดีที่สุดจนนาทีสุดท้ายอิสราอมยิ้มขันในท่าทางของนางในร่างบางคนนี้

“ก็ได้ข้ายอมเจ้า ด้วยเห็นว่าจงรักภักดีต่อองค์หญิงแต่คืนนี้ข้าจะนอนร่วมห้องกับองค์หญิงไม่ว่าเจ้าหรือใครก็มิอาจห้ามข้าได้” เมื่อพูดจบสองพี่น้องก็พากันเดินออกจากห้องไปสกุณามองทั้งคู่จนลับตาไปก่อนจะเดินตามมาปิดประตูนึกสงสัยว่าทำไมคืนนี้แม่นางอัญญาณีถึงจะนอนร่วมห้องกับองค์หญิงแต่เมื่อไม่ได้คำตอบใดจึงหยุดความคิดไว้ที่เท่านั้นและลงมือทำหน้าที่ของตน

อัญญาณีล้มตัวลงนอนข้างๆทิวารีตะแคงข้างหันมาโอบกระชับร่างไร้สติ นานเท่าใดแล้วที่เราไม่ได้ใกล้ชิดกันแบบนี้ทิวารีหญิงสาวยื่นหน้าไปจุมพิตแผ่วเบาที่หน้าผากมนปลาบปลื้มชื่นชมในใบหน้าอันสวยงามของนาง

“ข้ารักเจ้า ‘ทิวารี’” น้ำเสียงและแววหวานทางสายตาเป็นสื่อของหัวใจรักที่หล่อนต้องการส่งถึงนางอันเป็นที่รัก