ชื่อหนังสือ : ราโชมอน (ฉบับปรับปรุง)
แปลจาก : RASHOMON
เขียนโดย : ริวโนสุเกะ อากิตะงาวะ
แปลและเรียบเรียงโดย : ม.ร.ว. คึกฤทธิ์ ปราโมช
พิมพ์ครั้งที่ ๓ : กันยายน ๒๕๕๔
สำนักพิมพ์ : ดอกหญ้า 2000
จำนวน ๙๖ หน้า ราคา ๙๕ บาท

กระซิบก่อนอ่าน

   ในเรื่องนี้ ม.ร.ว. คึกฤทธิ์ ปราโมช ได้เล่นเป็นคนทำช้อง ผู้ซึ่งคอยป่วนคอยกวน ให้ตะกอนด้านมืดในจิตใจของคนให้ลอยขึ้นมาปรากฏ ดังคำหนึ่งที่คนทำช้องพูดขึ้นว่า

   “คนเรานี้ชอบเห็นว่า ตัวเองและคนอื่นเป็นใหญ่เป็นโต เป็นวีรบุรุษบ้างละ เป็นอะไรก็ได้ ขอให้มันใหญ่ไว้ก่อน แต่เอาเข้าจริงก็เปล่า คนจริง ๆ มันไม่ใหญ่ที่ตรงไหนสักนิด เพราะคนจริงมันเป็นคนตัวเล็ก ๆ เป็นคนอ่อนแอ เห็นแก่ตัว เป็นคนขี้ขลาด แล้วก็ไม่เอาจริงกับใคร คบไม่ได้”

   ....


ขอบคุณรายละเอียดและภาพปกจาก... TheBookLovers.com ... นะคะ

แวะเคาะประตูร้านหนังสือ

เขียนความรู้สึก...บันทึกหลังอ่าน

   เรื่องราวคำให้การในชั้นศาลของ ตาโจมารุ โจรที่ร้ายที่สุดของย่านนั้น, กินุเมะ เมียซามูไร, และ คนทรง ทำหน้าที่ติดต่อกับวิญญาณและถ่ายทอดคำให้การจาก ซามูไร ที่เสียชีวิต โดยมี พระญี่ปุ่น และ คนตัดฟืน พยานที่ได้พบเห็นบุคคลทั้งสามเข้าร่วมให้การด้วย
   เรื่องราวในศาลมีทั้งความจริงจริงและความเท็จตามที่แต่ละคนได้เสกสรรปั้นแต่งขึ้น เท็จคือจริง จริงคือเท็จ ปะปนกันไปหมด
   มนุษย์หรือผีต้องการอะไรจากการให้การเช่นนั้น... เบื้องลึกในจิตใจต้องการอะไรมากไปกว่าการแสดงออกถึงตัวตนและอัตตา
   สุดท้ายผู้ที่ได้ติดตามอ่าน คล้ายกับว่าตนอยู่ในฐานะ “ผู้พิพากษา” ต้องใช้วิจารณญาณอย่างมากในการแสวงหาความจริงจากมนุษย์ ผู้ที่ยังหลงวนอยู่ในวังวนของกิเลสตันหา และความทะยานอยากเพื่อผลประโยชน์ของตนเอง

   ราโชมอน เป็นบทละครซึ่ง ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช แปลขึ้นและเรียบเรียงจากนิยายเก่าแก่พันปีของญี่ปุ่น ประพันธ์โดย ริวโนสุเกะ อากิตางาวะ เพื่อจัดแสดงหน้าพระที่นั่งของ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว และ สมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ ณ หอประชุมมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ เมื่อวันที่ ๑๐ มีนาคม พ.ศ.๒๕๐๘

   หลังจากอ่านจบ ต้องยอมรับค่ะว่า ราโชมอน เป็นบทละครอันทรงคุณค่าทางวรรณศิลป์ชิ้นหนึ่ง สะท้อนให้เห็นถึงประวัติศาสตร์, วัฒนธรรม และกระบวนวิธีพิจารณาความในศาลของญี่ปุ่นเมื่อครั้งอดีตนั้น ยังคงมีการยึดติดกับความเชื่อเก่า ๆ อย่างเช่นเรื่องของจิตวิญญาณ ถึงขั้นเชิญคนทรงมาทำการติดต่อกับวิญญาณของซามูไรเพื่อไต่ถามหาความจริงของเรื่องที่เกิดขึ้น เมื่อเห็นว่าคำให้การของคนมีชีวิตนั้นไม่ถูกต้องตรงกัน ทั้งยังคลุมเครือ ไม่อาจหาข้อสรุปได้ อีกทั้งยังสอดแทรกปรัชญาชีวิตไว้อย่างแนบเนียนผ่านบทสนทนาของตัวละคร
   “ ...คนเรามันก็ชั่วบ้างดีบ้าง แต่มันไม่สำคัญอะไรหรอก ข้าเคยเห็นรูปเขียน เขาเขียนเป็นรูปคนกำลังโหนเชือกอยู่ที่หน้าผาสูง บนยอดหน้าผานั้นมีสัตว์ร้ายคอยอยู่ ถ้าร่วงลงมาจระเข้มันก็กินเสียอีก ส่วนไอ้เชือกที่ใช้โหนอยู่นั้น เขาเขียนหนูกำลังกัดมันอยู่สองตัว หนูตัวหนึ่งสีขาวหมายถึงกลางวัน หนูอีกตัวหนึ่งสีดำหมายถึงกลางคืน หนูสองตัวนั้นมันกัดเชือกอยู่เรื่อย ๆ ชีวิตคนเรา มันก็แค่นั้นแหละเพื่อน อย่ามามัวเถียงกันว่าใครผิดใครถูกให้มันเสียเวลาเลย เวลาที่เราจะโหนเชือกอยู่ได้มันก็มีไม่มากมายอะไรนัก... ”

   ...

   “เฮ้อ ! คิดดูมันก็น่าทุเรศเหมือนกันนะ คนเรานี่ชอบเห็นว่า ตัวเองและคนอื่นเป็นใหญ่เป็นโต เป็นวีรบุรุษบ้างละ เป็นขวัญใจของชาติบ้างละ เป็นขุนโจรบ้างละ เป็นมหาโจรบ้างละ เป็นอะไรก็ได้ขอให้มันใหญ่เข้าไว้แล้วกัน แต่เอาเข้าจริงก็เปล่า คนจริง ๆ มันไม่ใหญ่ที่ตรงไหนสักนิดหนึ่ง เพราะคนจริงมันเป็นคนตัวเล็ก ๆ เป็นคนอ่อนแอ เป็นคนเห็นแก่ตัว เป็นคนขี้ขลาด แล้วก็ไม่เอาจริงกับใคร คบไม่ได้... ”

   สุดท้าย... ก็ได้รู้แจ้งเห็นจริงดังคำพระท่านว่า... “เราเป็นคนโง่ไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วยกันทุกคน” นั่นเอง

   แนะนำนะคะ สำหรับใครที่ยังไม่เคยอ่าน ราโชมอน มาก่อน เรื่องนี้สนุก และได้ข้อคิดหลาย ๆ อย่างเลยล่ะค่ะ

Create Date : 20 มกราคม 2557
Last Update : 20 มกราคม 2557 17:38:49 น.		15 comments
Counter : 6630 Pageviews.
Share Tweet