ตำนานฉัททันต์ปริตร(๑๑)
พรานโสณุดร แสนจะพรั่นพรึง กลัวมรณภัยเป็นอย่างยิ่ง เมื่อได้ฟังถ้อยคำของพญาฉัททันต์แล้ว ก็ค่อยคลายใจ จึงกล่าวว่า “พญาช้างผู้เจริญ พระนางสุภัททาอัครมเหสีของพระเจ้าพาราณสี เป็นมิ่งนารีที่ประชาชนเคารพบูชาในพระราชสกุล พระนางทรงพระสุบินนิมิตเห็นท่าน พระนางโปรดพระราชทานบำเหน็จรางวัลแก่ข้าพเจ้า แล้วมีพระเสาวนีย์ว่า “ที่ป่าหิมพานต์ มีพญาช้างรูปงามอย่างนี้อยู่ที่โน้น งาทั้งคู่ของพญาช้างนั้นมีรัศมี ๖ ประการรุ่งเรืองยิ่งนัก เราต้องการงาคู่นั้นเอามาทำเป็นเครื่องประดับ เจ้าจงไปนำงาของพญาช้างนั้นมาให้เรา” ข้าพเจ้าฟังพระเสาวนีย์ของพระนางแล้ว จึงได้เดินทางมาฆ่าท่าน เพื่อปฏิบัติตามพระประสงค์ของพระนาง”
พญาฉัททันต์ได้ฟังคำนั้น ก็ทราบทันทีว่า “นี่เป็นเวรกรรมของนางจุลลสุภัททาเป็นแน่แล้ว” สู้อดกลั้นทุกขเวทนาไว้ พูดกะโสณุดรว่า “พระนางสุภัททา เจ้านายของท่านนั้น ใช่ว่าจะทรงพระประสงค์งาทั้งคู่ของเราก็หามิได้ แต่ที่ส่งท่านมาก็เพื่อจะให้ฆ่าเราเสีย ที่พูดนี้มีหลักฐานยืนยัน เรารู้ว่าพระนางสุภัททาทรงทราบแน่นอน ถึงที่เก็บงาทั้งคู่อันงดงามครั้งบิดาและปู่ของเรา งาแต่ครั้งบิดาและปู่ของเรามีงามๆทั้งนั้น และมีจำนวนมากมายถูกเก็บซ่อนไว้ในที่เร้นลับ พระนางทราบดีเท่ากับที่ทราบที่อยู่ของเรา แต่พระนางเป็นพาลมักโกรธ ต้องการจะฆ่าเรา จองเวรเรา เก็บความพยาบาทในเรื่องเล็กๆน้อยๆ ไว้ในใจ โอ้ พระนางจะให้เราถึงวาระสุดท้าย ด้วยการกระทำอันร้ายกาจขนาดนี้เทียวหรือ” พญาฉัททันต์ พูดกับโสณุดรด้วยความอดทน ครั้นเห็นว่าวาระสุดท้ายใกล้จะมาถึงแล้วก็เร่งโสณุดรทันทีว่า “พรานเอ๋ย ลุกขึ้นเถิด เร็วๆเถิด จงหยิบเลื่อยมาตัดงาคู่นี้ของเราเสียก่อน เรากำลังจะตาย ขอสั่งท่าน ท่านจงกราบทูลพระราชบุตรีผู้มักโกรธพระองค์นั้นด้วย จงทูลว่า “พญาช้างถูกฆ่าแล้ว นี่คือคู่งาของพญาช้างนั้น เชิญพระนางทรงรับไว้เถิด”
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [