23 ปีทางโทรศัพท์ วันนั้นเข้าไปในระบบค้นหาหมายเลขโทรศัพท์ใน INTERNET นึกถึงเพื่อนเก่าสมัยเรียนเตรียมด้วยกัน ที่เคยไปนอนค้างคืนที่บ้านและไปร่วมชุมนุมตามคนเดือนตุลาคม และเคยไปกับพี่สาวของเพื่อนไปประกันตัวแกออกมา หลังจากถูกจับกุมในมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ก็ไปพักบ้านเพื่อนคนนี้อยู่ก่อนสักสองเดือน(ไม่ติดต่อกัน) มาทราบภายหลังอีกที เมื่อพี่สาวเพื่อนมาตามที่หอพักมหาวิทยาลัยบอกรู้ไหม ว่าเพื่อนรักไปไหน ไปที่ใด ก็ไม่ทราบเลยจริง ๆ ทราบอีกหลังจากนั้น สามเดือนว่าเพื่อนไปร่วมขบวนการประชาชนในป่าแถวภาคใต้ โดยส่งจดหมายมาบอกให้ทราบ และก็ข่าวคราวก็เงียบหายไปเลย จบการศึกษาแล้ว ก็กลับมาทำงานที่บ้านเกิด เคยไปที่บ้านเก่าเพื่อนเป็นระยะ ๆ สมัยนั้นยังไม่มีโทรศัพท์/โทรศัพท์ แพร่หลายมากมายเหมือนปัจจุบันนี้ ประมาณปี 2523 ถามคนพักข้างบ้าน ก็บอกว่าไม่มีใครรู้จักคนนี้ เพราะเพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่ คนเก่าก็ไม่ได้บอกอะไรไว้ รู้แต่ว่าพี่สาวเพื่อนทำงานที่โรงเรียนหลวงแห่งหนึ่ง แต่จำไม่ได้ว่าชื่อโรงเรียนอะไร ส่วนพี่น้องของเพื่อน ที่อยู่ในบ้านเกิดเดียวกัน ก็ย้ายไปอยู่ที่กรุงเทพฯ หมดแล้ว ขาดการติดต่อไปเลย ถามเพื่อน ๆ รุ่นเดียวกันก็บอกไม่รู้ว่าหายไปไหน และไม่รู้ว่าพี่น้องครอบครัวนี้ย้ายไปไหนบ้าง เพราะเป็นเรื่องน่ากลัว/อับอายที่มีญาติพี่น้อง อยู่ในขบวนการต่อต้านรัฐบาลในสมัยนั้น ประมาณปี 2530 ได้ทราบข่าวจากเพื่อนอีกคนหนึ่ง ซึ่งเข้าไปอยู่ในขบวนการประชาชนเหมือนกัน แต่ว่าออกมาก่อนในปี พ.ศ.2527 ว่า เพื่อนคนที่ตามหานี้กลับออกมาแล้ว แต่ก็มีลักษณะ TRUMA ไม่อยากพบใครมากนัก และบอกว่ากลับไปเรียนต่อ แต่ย้ายไปเรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งใหม่ใกล้จะจบแล้ว และไม่ได้ให้ที่อยู่ที่ติดต่อไว้แต่อย่างใด เลยไม่ทราบว่าอยู่ที่ไหนบ้าง ข่าวคราวเงียบหายไปหลายปี สอบถามเพื่อน ๆ ก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร เพราะไม่มีการติดต่อกับเพื่อนคนอื่น ๆ อีกเลย ปี 2543 เริ่มใช้ INTERNET เป็น และเจอ WEBSITES ดังกล่าวเลยลองค้นหาเล่น ๆ แต่ไม่เจออะไร ค้นหานามสกุลก็ไม่พบ นึกขึ้นมาได้ว่า ชื่อแม่เพื่อนชื่อเหมือนนมข้นหวานยี่ห้อหนึ่ง เลยลองค้นดู ปรากฏว่าพบใช่เลย รีบโทรศัพท์ไปก็ไม่มีใครรับสาย โทรอยู่สี่ห้าครั้ง คืนนั้น ประมาณสามทุ่มเลยลองโทรศัพท์ใหม่ มีเสียงผู้หญิงอายุมากแล้วรับสาย เลยสอบถามชื่อเพื่อน บอกว่ายังไม่กลับจากทำงาน และพูดคุยกันสักพักใหญ่ เลยทราบว่าเป็นแม่ของเพื่อน ถามถึงเรื่องเก่า ๆ และบ้านเก่าบอกย้ายมาช่วงนั้น เพราะมีคนไปป้วนเปี้ยนที่บ้านมากในช่วง ปี 2520-2522 เลยขายบ้านและย้ายมาที่ใหม่แห่งนี้ เพราะไม่มีใครรู้จักเรื่องของครอบครัว เป็นย่านตึกแถว ไม่มีใครสนใจใครเหมือนที่เก่าที่เป็นเขตชานเมืองมาก คนส่วนใหญ่ยังมีความเอื้ออาทรและรู้จักกันพอสมควร เลยให้เบอร์โทรศัพท์และที่ติดต่อไว้ ให้เพื่อนโทรกลับ วันรุ่งขึ้น โทรศัพท์ไปช่วงเช้าประมาณสี่โมงเช้า เพื่อนรับสายเอง บอกว่ารู้เรื่องจากแม่แล้ว แต่เมื่อคืนกลับมาก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว ตอนเช้าโทรศัพท์ไปหาแต่ไม่มีคนรับสาย เลยกะว่าจะโทรคืนนี้ เลยบอกเพื่อนไปว่า ช่วงเช้าวันหยุด จะต้องพาลูกออกไปกินข้าวข้างนอก ได้พูดคุยกันชั่วโมงกว่า หลายเรื่อง หลายราว บางครั้งก็หัวเราะ บางครั้งก็ร้องไห้ร่วมกัน สมกับที่ไม่ได้เจอกันมาร่วม ยี่สิบสามปี และก็ยังติดต่อพูดคุยกันเกือบทุกวัน ต้นปีก็ได้เจอตัวกัน เขินอายเหมือนกัน แม้เป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่ก็พูดคุยกันกว่าแปดชั่วโมง หลายเรื่องหลายราวที่ผ่านมา และเรื่องครอบครัวของแต่ละคน ทุกวันนี้ยังพูดคุยกันเกือบทุกวันแม้จะห่างกันคนละภาคของประเทศ ขอบคุณเครือข่ายต่าง ๆ และระบบ INTERNET ที่ทำให้เราได้พบกันอีกครั้ง หมายเหตุ เขียนไว้ช่วงปี 2545
รู้ว่ารุ่นที่เข้าป่ากันมากก็ เข้ารุ่นมหาวิทยาลัยปี 16 ค่ะ
แต่หนูรุ่นน้องค่ะ โดย: tuk-tuk@korat
 วันที่: 9 สิงหาคม 2552 เวลา:12:36:33 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 32 คน [
ถ้าใครได้เป็นเพื่อนถือว่าโชคดี
ดีใจด้วยค่ะ ที่ได้พบเพื่อนเก่า