19 ปีเหมือนฝัน เช้าวันนี้ขับรถยนต์กะบะนิสสันหน้าลาวสีแดง ไปติดต่อธุระที่หน่วยราชการแห่งหนึ่งที่อยู่ต่างจังหวัด เสร็จธุระแล้ว ประมาณสิบเอ็ดโมงเศษคิดถึงเพื่อนหญิงเก่าที่เคยจีบ และอยากให้เป็นคนรักเก่าที่อยู่ไกลออกไปอีกจังหวัดหนึ่ง แต่ไม่แน่ใจว่าจะต้องขับผ่านที่ไหนบ้าง เลยโทรศัพท์ไปหาเพื่อนที่กรุงเทพฯ ซึ่งบ้านเดิมอยู่ใกล้ ๆ กับหมู่บ้านของเพื่อนคนนี้ พอทราบแล้วก็ขับรถยนต์ไปอีก 300 กิโลเมตร แวะเข้าไหว้เกจิอาจารย์รูปหนึ่งซึ่งมรณะภาพ แล้วร่างกายไม่เน่าเปื่อยกลายเป็นศิลา จากนั้นก็ขับรถเข้าในตลาดสดที่เธอเคยค้าขายอยู่ ลองสุ่มหาบ้านเก่าของเธอที่เป็นร้านขายของชำในตลาด สภาพยังไม่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมมากนัก แต่ก็เดินวนหาอยู่หลายรอบ จนเจอพนักงานธนาคารแห่งหนึ่ง ที่เดินมารับเงินฝากกับลูกค้าในตลาด " ถามว่ารู้จักเธอหรือไม่ พร้อมกับบอกชื่อจริง และชื่อเล่นของเธอ และที่มาบ้านเกิดของเธอที่เคยอยู่บ้านเดิมเดียวกัน " พนักงานคนนั้นก็บอกว่า " ไม่รู้จัก " เดินวนเวียนอยู่หลายรอบ คลับคล้ายคลับคลา เพราะเคยมาครั้งแรก หลังจากเธอแต่งงานมาแล้วปีเศษ แฟนของเธอกับเธอก็ชวนไปกินข้าวเย็นและชวนค้างคืนที่นั่น แต่ต้องปฎิเสธ เพราะต้องรีบกลับไปทำงานในเช้าวันรุ่งขึ้น ไปอีกครั้งก็หลังจากนั้นอีกประมาณสี่ปีแล้ว ถือโอกาสไปแวะเยี่ยมเธอพร้อมกับเพื่อนที่ทำงานแห่งใหม่ หลังจากไปดูสถานที่แห่งหนึ่ง ที่หนังสือพิมพ์หัวเขียวรายใหญ่ของประเทศ ลงข่าวว่าเจอของเก่าโบราณจำนวนมาก ไปสถานที่ดังกล่าวแต่ไม่พบอะไรเลย ตอนนั้นเธอกำลังท้องลูกคนที่สองแล้ว คนแรกเป็นผู้ชายอายุประมาณสองปีเศษ เจอเธอกำลังขายของในร้านชำของสามี แล้วทั้งครอบครัวก็พาไปกินข้าวเย็น ก่อนจ่ายค่ารถแท็กซี่ให้ทุกคนที่ไปเยี่ยมเยียนเธอ สรุปไปครั้งนี้ห่างไปสิบห้าปีแล้ว แต่ถ้านับถึงปัจจุบันก็สิบเก้าปีแล้ว แม้ว่าห้าปีก่อนจะเคยไปที่นั่น แต่ก็ไม่ได่แวะหาเธอแต่อย่างใด เพราะเดินทางไปท่องเที่ยวกับเพื่อน ๆ ไม่อยากเสียเวลาเพื่อนที่จะนั่งคุยกัน/กินเหล้ากัน เจอร้านชำร้านหนึ่ง คนขายผู้หญิงถามว่า " จะซื้ออะไร " ตอบเธอว่า " ไม่ " แล้วลองเดินไปอีกแห่ง สภาพใกล้เคียงแต่ไม่มั่นใจนัก เลยลองถามเจ้าของร้านบอกชื่อของเธอ เจ้าของร้านจำได้บอกเป็นญาติกัน และบอกย้ายไปเปิดร้านขายของนอกเมืองไปนิดเดียว พร้อมกับบอกเส้นทางที่จะไปและที่ตั้งร้านค้า เลยขับไปหาเธอที่นั่น เจอลูกค้าและคนงานกำลังทำงานกันอยู่ เก้เก้กังกังไม่เห็นหน้าเธอ สักพักเธอเดินออกมา ยังจำเธอได้ หน้าตาไม่เปลี่ยนแต่ผอมกว่าเดิม เธอทักว่าไง รูปหล่อ และนั่งคุยกันภาษาพ่อขุนสักพัก บอกว่าจะเอาหนังสือของหน่วยงานให้เธอดูเล่น ไม่นานนักที่มาถึงแฟนเธอก็มาทัก และบอกให้เธอพาไปกินข้าว ให้เธอนั่งรถไปกันเพียงสองต่อสอง พูดคุยกันหลายเรื่อง เรื่องหลัก ๆ ก็ลูกของแต่ละฝ่าย ส่วนของเธอลูกชายปีนี้กำลังจะเอ็นทรานซ์แล้ว เวลาผ่านไปเหมือนช่วงสั้น ๆ แต่ก็เร็วเหลือเกิน กินข้าวเสร็จ บอกว่าจำได้มีเพื่อนรุ่นพี่อยู่แถวนี้ จะขอแวะไปเยียมเยียนสักหน่อย เธอบอกขอตามไปด้วย เพราะอยากนั่งคุยกันนาน ๆ เลยพาเธอไปเยี่ยมเพื่อนรุ่นพี่ด้วย จนเสร็จภาระกิจเลยพาเธอมาส่งที่ร้านใหม่ของเธอ เธอย้ำว่าถ้าว่างให้แวะมาเยี่ยม แต่บอกเธอแต่เพียงว่า ไม่ขอรับปาก แต่จะมาให้ได้ถ้ามีเวลาว่างและมีโอกาส ขากลับนั่งขับรถยนต์ด้วยความสุขใจ มีความสดใสคิดถึงภาพฝันวันเก่า ๆ และความทรงจำที่ดีวันนี้ หมายเหตุ เป็นเรื่องที่เขียนไว้ประมาณปี 2545
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 30 คน [
มิตรภาพที่ดีต่อกัน
ทำให้มีความพยายามในการติดตาม