ไม่อยากจะเบื่อ...ไม่ควรจะเบื่อ...แต่ห้ามใจไม่ไหวที่จะ...เบื่อ
เมื่อคืนเข้านอนตั้งแต่สี่ทุ่มครึ่งด้วยอาการทางกายภาพง่วงสุดชีวิต
แต่ก็รู้ว่าจริงๆแล้วไม่ได้อยากนอนเลย
เค้าคนเครียดมักจะง่วง จริงรึเปล่านะ
ปล่อยเวลาผ่านไปเฉยๆกลับการนอนหลับอีกแล้ว
โลกแห่งความฝัน ที่ไปที่ไหนก็ได้
อะไรๆ ก็เป็นไปตามใจ มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นบ้าง
พอให้ฝันมีสีสัน
ก็เพราะชีวิตจริงน่ะ....
วันนี้มีเรียนพิเศษเลขวันแรก สิบโมงถึงเที่ยงและบ่ายถึงบ่ายสาม
ชีวิต...
นี่อุตส่าห์หนีมันมาตั้งแต่ตอนอยู่มอสามแล้วนะ
ที่เลือกศิลป์ ฝรั่งเศสเพราะโรงเรียนเราไม่สอนเลข
แต่ไอ้นี่...ต้องกลับมาเรียนเลขตอนอยู่มหาลัย
และใช้เลขสอบเข้ามหาลัย
อยากร้องไห้อ่ะ
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ
จะว่าช้าก็ช้า จะว่าเร็วก็เร็ว
กับเส้นทางที่เราเลือกเดิน
เพื่อนๆรุ่นเดียวกันมันจะขึ้นปีสามกันแล้ว
มันรับปริญญา ตอนนั้นเราเพิ่งจะได้เข้ามหาลัย
อยากร้องไห้อ่ะ
เรียนภาษาเพียวๆมาจะเจ็ดเดือนแล้ว
และจะเป็นอย่างนี้ต่อไปจนถึงมิถุนายนปีหน้า
รู้สึกไร้ค่าจัง
ไม่ได้เรียนอย่างอื่นเลย
อยากเรียนมหาลัย อยากเรียนเมืองไทย
แต่เดินมาทางนี้แล้ว ถลำตัวมาแล้ว
ไม่มีทางให้ถอย
อยากร้องไห้อ่ะ
สิ่งที่เกลียดที่สุด
คือการเตรียมสอบ
ละที่กำลังดำเนินอยู่รอบตัวตอนนี้
คือการเตรียมสอบที่ไม่มีวันจบสิ้น
เรียนกันเข้าไปสิ กวดวิชาน่ะ
ทำไมต้องรู้สึกอย่างนี้ด้วยวะ
อยากร้องไห้อ่ะ
ไม่อยากจะคิดเปรียบเทียบ
ก็รู้ว่าทำไปไม่มีอะไรดีขึ้น
แต่ก็ยังคิดอยู่ดี
ปีนี้พวกไปเมกาจะเข้ามหาลัยแล้ว
เพื่อนเราที่อังกฤษก็จะเข้ามหาลัยแล้ว
แถมยังเรียนโทปีเดียว มันก็จบได้
แล้วพวกนั้นก็ได้เรียนเยอะกว่าภาษา
เรียนเตรียมสอบ ก็เหมือนได้ทั้งภาษาได้ทั้งเนื้อหา
แล้วตูทำอะไร
วันๆนั่งท่องเท็กซ์ในบทเรียน
อยากร้องไห้ว่ะ
ปล. ทั้งหมดเป็นสิ่งไม่ควรทำและไม่ควรคิด แต่จะทำยังไง ให้ไม่คิดและไม่ทำ.....
มายองๆฟังคนบ่น
วันที่: 11 มีนาคม 2549 เวลา:7:04:46 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [