ไม่มีอะไรอัพน้อ
ก็เกือบจะไม่มีอะไรอัพแล้วล่ะ
กะจะเขียนถึงที่ไปสังสรรค์กะเพื่อนมา แต่พอดีไม่มีรูป เลยจะไม่เขียน
แต่เผอิ้ญ เผอิญ เพื่อนอิฉันมันเขียนลงได พร้อมรูป
ก็เลย
จิ๊กมาซะ
อะก๊ากๆๆ
ขอโทษด้วยน้าพี่ตั้ม แหมๆ สมบัติผลัดกันชมน่า นะ
ยืมนิดเดียวเอง ไม่มีใครรู้ว่าพี่ตั้มเป็นใครหรอกน่า เนอะๆ
จะมีใครรู้ว่าพี่ตั้มใส่แว่น ถ้าฉันไม่บอก เนอะๆ
เรื่องก็มีอยู่ว่า พี่ตั้มเพื่อนรัก หลบระเบิดตูมๆจากอังกริดมาได้ทัน กลับมาพักใจอยู่เมืองไทยซักแป๊บนึง
พี่ท่านถือเป็นการดีใจได้พบเพื่อนๆ หลังจากไม่ได้เจอกันเป็นปี
เรา(ฉัน พี่ตั้ม คุณหมอมานน รินคนสวย และนางพูคนงาม)ก็ได้นัดกันที่ Good View
ริมน้ำปิง กะจะไปกินข้าวกัน
แต่นางกวัก Riverside คงแรงกว่า
เลยกลายเป็นมานั่งกิน Riverside ซะงั้น
ทำตัวเป็นคนแก่ๆ นั่งเล่าเรื่องเก่าๆ ละก็ประสบการณ์ใหม่ๆ(ซึ่งก็ถือว่าเป็นเรื่องเก่าของคนเล่า)ให้กันฟัง
แต่ละคนก็นะ โชกโชนกันไปคนละแบบ
นั่งกินชิว ชิว ยามเย็นริมน้ำปิง สนุกสนานดี
อาหารก็อร่อยใช้ได้ แต่ติดอยู่ที่...
ปูผัดพริกไทยดำ
ปูเป็นสิ่งที่ไม่ควรสั่งเวลาไปกินข้าวนอกบ้านกับคนที่ไม่ใช่ครอบครัวที่สุด
แต่ทำไม ไปกะใครต้องสั่งทุกที งงๆ
ก้ามก็แข็ง กินก็ยาก
นั่งทุบนั่งแงะซะเหนื่อย กว่าจะได้กินซักกระผีกนึง
ตอนไปกินอาหารอิตาเลียนกะเพื่อนคราวที่แล้วก็เช่นกัน
สั่งลิงกินีปูอบ ไฮโซซ้า
จะไม่ไฮโซก็ตอนกินนี่แหละค่ะพี่ ยังดีที่เค้ามีที่หนีบปูแบบฝรั่งมาให้
รอบนี้ไม่มีอะไรเลย
คนอื่นถอดใจกันหมด ข้าพเจ้าอารามงก
ก็ใช้ช้อนทุบ ได้กินประมาณครึ่งกรัม หึหึ
ก่อนไปแม่พูดดักหน้า จะไปกินเครื่องดื่มอะไรรึเปล่าลูก
ให้พ่อไปส่งไปรับดีมั้ย
ม่ายกินค่าแม่ บอกไปอย่างงั้น ก็ไม่ได้คิดจะกินเลยอ่ะ
คนชวนขึ้นมาบนโต๊ะก็ไม่ใช่เรา
แต่ไฉนเป็นเราที่กินอยู่คนเดียว งงๆ
เอ้อหนอ ชีวิต
รินทักว่าตั้มเหมือนตอนอยู่มอหกเลยเนาะ เหมือนไม่เปลี่ยน
เราด้วย ก็ยังเหมือนมอหกอยู่
เราก็รู้สึกงั้นนะ
แสดงว่ามหาลัยนี่เป็นอะไรที่เปลี่ยนคนได้
หึหึ
ข้าพเจ้าต้องดีเลย์ไปอีกสองปีกว่าจะเป็นเด็กมหาลัย
เซ็งจัด
น่า มีได้ก็มีเสีย เพื่อประเทศชาติ
ปล ไม่ต้องทายนะคะ เรื่องรูปนี่ ไม่ต้องไปสนใจ เอามาประกอบว่าไปกินข้าวกะเพื่อนมาเฉยๆ หุหุ
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [