"เมื่ออิ่มหนำสำราญดีแล้ว
หยิบไม้จิ้มแข่วมาถือไว้
เรอเอิ้กครบสามคาบ ตามพิธีไทย
พลางมองไม้จิ้มฟันแล้วรำพึง
พระรามลงสรงยังคงติดอยู่
นี่ตูจะเอาไว้ลิ้มต่อหรือจะถอนทึ้ง
พอดูดจนหมดรสพระรามพลันปลงความคำนึง
เอาเถอะมึง... จงออกจากฟันกูไป
ยกไม้กะจิริดขึ้นต้องเหงือก
สะดุ้งเฮือก เจ็บแปลบแสบจนน้ำตาไหล
สยดสยองพองขนเป็นพ้นไป
ทุรนทุรายล้มลงขาดใจตายในอีกหลายนาที
นี่แหละเขาว่าเมื่อถึงฆาต
ไม่ต้องมีใครมาดหมายมาข่มขี่
ตายเอง แม้เหตุไม่มี
เมื่อถึงที่ แค่เสี้ยนจิ้มเหงือก ยังเสือกตาย
หลานเอ๋ย อย่าประมาทสิ่งใดในโลกา
สักวันหนา ทุกสิ่งต้องพบความฉิบหาย
ทุกผู้คนหาหนีพ้นไม่ซึ่งความตาย
เมื่อยังไม่สาย ธรรมนี้ไซร้ พึงได้สังวรณ์....."
วันที่: 11 มกราคม 2549 เวลา:1:04:14 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [