บางขณะที่เรานั่งอยู่คนเดียว แล้วย้อนนึกถึงวันวารที่ผ่านเลยไป
อาจรู้สึกถึงความเศร้าปนหวานลึก ๆอวลอยู่ในอก
อยากจะทั้งหัวเราะและร้องไห้ไปพร้อม ๆกัน

แม้ว่าชีวิตปัจจุบันของเราไม่ได้ทุกข์ยาก มีความสุขดีอยู่ แต่เมื่อหวนนึกถึงอดีต ความอาลัยถึงความผูกพันที่ผ่านมาและได้ผ่านเลยไปแล้วก็จะแปลบขึ้นมาในใจ

I know not how, but as I count แม้จะสั้น แต่มีความหมายลึกล้ำ อ่านแล้วเห็นภาพของคนกำลังนั่งอยู่ท่ามละไอหมอกชวนฟุ้งฝัน มองเห็นภาพในอดีตทั้งสุขและเศร้าเลื่อนมาต่อหน้าเป็นฉาก ๆ ความอาลัยต่อสิ่งที่เห็นทำให้เขานิ่งอึ้งตะลึงงันอยู่กับที่ และถูกจู่โจมด้วยสองความรู้สึกพร้อมๆกัน---สุขและเศร้า........

แปลกดีเหมือนกันที่มนุษย์สามารถรู้สึกอะไรได้หลาย ๆอย่างในคราวเดียว โดยเฉพาะที่สิ่งที่ตรงกันข้ามกันโดยสิ้นเชิงเช่นนี้

และน่าแปลกมากขึ้นไปอีกว่าความรู้สึกที่ระคนปนกันไปนี้เองที่เพิ่มคุณภาพ เพิ่มความลึกล้ำให้กับสิ่งที่เรากำลังรู้สึกอยู่ขึ้นไปอีก ตอกย้ำให้เรายิ่งดิ่งลึกลงในวนวังแห่งความคิด ไม่อยากจะตื่นขึ้นมาจากภวังค์ เพราะไม่อยากรับรู้ว่าแท้จริงมันได้สิ้นสุดลงไปแล้ว และไม่สามารถหวนคืนกลับมาได้อีก........

และนี่ก็คือเสน่ห์ของโลกที่มีเวลาแบบlinear เรามีชีวิตได้ครั้งเดียวเท่านั้นในแต่ละวินาที ที่รวมอยู่เป็นตัวเรานั้นคือรอยอาลัยแห่งอดีตโดยแท้