นิยายกำลังภายในขนาดสั้นเรื่อง แค้นมือกระบี่
ในสมุดบันทึกเล่มหนึ่งมีเขียน ลงพศ.ไว้ห่างจากปัจจุบันไป 20 ปีเป็นช่วงที่อ่านหนังสือกำลังภายในจนขึ้นสมอง
...................
แค้นมือกระบี่
สนธยาแล้ว....
เป็นสนธยาที่เงียบสงัดอย่างยิ่ง
เงียบงันจนได้ยินเสียงตะวันยามคล้อยเคลื่อนลับบรรพตสูงตระหง่านไป
เงาบรรพตทาบลงบนแผ่นดิน เกิดเงาครึ้มไปทั่วบริเวณป่ารกร้าง
สายลมต้นฤดูใบไม้ร่วงก็ไม่พัดไหว หมู่ไม้ยืนทอดกิ่งก้านราวกับตายซากแล้วกระนั้น
บนทางเดินไร้ผู้คนผ่านมาเนิ่นนาน เถาไม้เลื้อยขึ้นปกคลุมร่องรอยเก่าเสียสิ้น
แต่สนธยาของวันนี้กลับปรากฏเงาร่างของผู้คนขึ้นถึงสองร่าง การเคลื่อนไหวนั้นรวดเร็วนัก ดูคล้ายร่างที่อยู่หน้านั้นหนี ส่วนเงาหลังนั้นไล่ล่า
ที่รกร้าง เงียบสงัด แม้แต่ปีศาจยังไม่ยอมสิงสถิตย์เยี่ยงนี้ สองคนนี้กลับปรากฏตัวขึ้น....นี่เป็นเรื่องราวใดกันแน่..
ว่าที่จริงสถานที่นี้เหมาะสมไม่น้อยกับการกระทำเรื่องราวประการหนึ่ง นั่นคือ ฆ่าคน
โจรหากฉกชิงทรัพย์ย่อมกระทำในที่เปลี่ยวแต่ยังมีผู้คนผ่านไปมาบ้าง และหากเป็นนักข่มขืนมารอเหยื่อแล้วไซร้ ท่ามกลางบรรยากาศที่ซึมเซารกร้างเช่นนี้ แม้มีสตรีงามมาเปลือยกายตรงหน้าก็คงไม่มีจิตใจจะกระทำอันใดใดได้
ถ้าเช่นนั้น....หรือว่าทั้งสองมาฆ่าคน
ผู้ใดเล่าที่จะถูกฆ่า เป็นหนึ่งในสองนี้ใช่หรือไม่
เงาร่างข้างหน้าที่คล้ายกำลังหลบหนี มีท่าทางเหนื่อยหอบสิ้นเรี่ยวแรง มันพลันชะงักฝีเท้า หันมามาประจันกับผู้ที่ติดตามมา มันเป็นบุรุษ รูปร่างเตี้ยเล็ก ใบหน้าอ่อนเยาว์ ทว่าแฝงด้วยความฮึกหาญ แม้ท่าทางจะทุลักทุเลแต่ก็เปี่ยมด้วยความองอาจอย่างที่วีระบุรุษสมควรจะมี
ในมือมันมีกระบี่เล่มหนึ่ง ยังมิได้เปลือยฝัก แต่มองภายนอกก็รู้ว่าเป็นกระบี่ที่ยอดเยี่ยมเล่มหนึ่ง ตัวฝักมีลวดลายประณีต ท่าทางที่มันถือกระบี่นั้นบอกให้รู้ว่าเป็นมือกระบี่ที่ชำนาญยิ่ง มิแน่ว่ามันอาจบรรลุสภาวะในใจก็มีกระบี่แล้ว กระบี่ในมือมันหลอมรวมเข้าประหนึ่งเป็นอวัยวะอีกส่วนของมัน
คนและกระบี่เป็นหนึ่ง มิใช่สุดยอดหรือวิชากระบี่แล้วหรือ!!!!
มือกระบี่พลันถลึงตา ตวาดว่า
"อย่าหวังว่าเราจะสยบให้เจ้า นางมารร้าย"
ฝ่ายไล่ล่าชะงักเท้าบ้าง ตวาดสวนกลับทันที
"อย่างไรเสียเจ้าก็ต้องตามเรากลับไปโดยดี มิเช่นนั้นโทษทัณฑ์ของเจ้าจะต้องสาหัสยิ่ง"
เสียงของมันแหลมเล็ก ที่แท้เป็นสตรี สตรีที่เยาว์วัยและงดงามอย่างยิ่ง ร่างแน่งน้อยอ้อนแอ้น ใบหน้ารีรูปไข่ องคาพยพบนใบหน้าได้สัดส่วน คิ้วเรียวโค้งดุจขุนเขา ตากลมโตกระจ่าง จมูกโด่งเป็นสัน ปากบางแดงระเรื่อ แม้ยามบูดบึ้งมีโทสะก็ยังเห็นว่าเป็นโฉมสะคราญล่มเมืองผู้หนึ่ง
สตรีงามนี้หรือ คือผู้ไล่ล่า คือนางมารร้าย?
โอ สตรี สตรี มิทราบเรื่องราวภัยพิบัติในยุทธจักรเท่าใดที่เกิดจากการกระทำของพวกนาง ใบหน้านั้นดุจเทพธิดา แต่หัวใจดำอำมหิตนัก
(ยังมีต่อ)
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [