เดิน (พายเรือก็ได้เอ้า) เข้าสู่ห้วงน้ำแห่งความเหงา
สร้อยเศร้าอ่อนล้าไร้แรงฝืน
ปล่อยเปล่าเปลี่ยวเชี่ยวกรากกระชากกลืน
ทิ้งใจดิ่งสู่ความปวดร้าวอันยาวนาน
จากมามาลิ่วล้ำ ลำบาง
บางยี่เรือลาพราง พี่พร้อง
เรือแผงช่วยพานาง เมียงม่าน มานา
บางบ่รับคำคล้อง คร่าวน้ำตาคลอฯ
(นิราศนรินทร์ - นายนรินทร์ธิเบศร์)
ยามสนธยา
ตอนเช้าที่ดาลมีติดตลาดขายผลไม้แบบwhole sale
ชาวบ้านจะพายเรือกันมาในเรือจะมีผักต่าง ๆที่ปลูกเอาไว้
แล้วก็จะเริ่มเจรจาความซื้อขายต่อรองกัน
ถ้าราคาถูกใจก็ขายกันไป ถ้าไม่ถูกใจมีโยนเงินคืนด้วย
เงื้อง่าไม้พายใส่กันพองาม
ทั้งตลาดมีแต่ผู้ชายทั้งนั้นเพราะผู้หญิงต้องอยู่บ้าน
เห็นผู้หญิงมาคนเดียว นั่งหัวเรือ สามีพายท้ายเรือ
คุณลุงบรรทุกฟักทองมาเต็มลำไม่มีใครซื้อเลย
ตั้งแต่ฟ้ามืดจนฟ้าสาง จนฟ้าสว่างคาตา พวกเราก็เชียร์คุณลุงกันใหญ่
ในที่สุดคุณลุงก็ขายได้ คนซื้อเหมายกลำเลย โล่งใจแทนคุณลุง
คนนี้เขาไปซื้อนานแผ่นเล็ก ๆเมื่อเช้าตรู่
คาดว่าน่าจะซื้อไปให้คนในครอบครัว
เขาคงไม่เข้าใจว่าจะถ่ายทำไมกันฟระ
ผู้หญิงก็มีออกมาพายเรือกันยามเย็น
วันที่: 11 สิงหาคม 2551 เวลา:23:56:25 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [