ผี ผี ผี ผี และ ผี 2 เรื่องต่อไปนี้ขอยื้มมาจากอาจารย์เทพศิริ สุขโสภาค่ะ ท่านเขียนเล่าไว้ในหนังสือรับน้องมช. ปี 2527 (เป็นคนไปขอให้ท่านเขียนอะไรก็ได้ในหนังสือเล่มนี้เอง) เมื่อตอนเปิดสอนใหม่ ๆนั้น มช. มีเพียงสองสามคณะเท่านั้นแล้วนักศึกษาก็น้อยมาก มีหอพักเพียงแค่หนึ่งอาคารเท่านั้น อยู่ข้างอ่างแก้ว (เป็นอ่างเก็บน้ำขนาดใหญ่ มีทิวทัศน์สวยงามของมช.) จากนั้นก็เป็นป่ารกทึบไปจนติดกับดอยสุเทพ แล้วก็เป็นที่เล่าลือกันว่าหออ่างแก้วนี้ผีดุยิ่งนัก แต่ขอละเรื่องผีประจำของที่นั่นไว้ก่อน เพราะที่จะเล่านี่เป็นผีแบบไปกลับ มีนักศึกษาหญิงคนหนึ่ง(ซึ่งภายหลังรู้จักกันกับอาจารย์และเป็นคนเล่าเรื่องนี้) เป็นชาวกรุงเทพและก็สอบได้ที่มช. ก็เลยขึ้นมาเรียน สมัยนั้นนักศึกษาน้อยเขาก็ให้อยู่ห้องละคน เธอก็เรียนหนังสือผ่านไปหนึ่งเทอมโดยที่ยังไม่เรื่องประหลาด แต่พอขึ้นเทอมที่สองเธอก็เริ่มฝันซ้ำ ๆกันบ่อย ๆ ฝันมีผู้หญิงคนหนึ่งมาขอให้ช่วย ให้ตามหาผู้ชายคนหนึ่งให้เธอหน่อย ในฝันก็บอกรูปพรรณสัณฐานเสร็จสรรพ แต่พอตื่นขึ้นก็นักศึกษาหญิงก็ลืมความฝันไปเสีย ถึงจะจำได้ก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก เวลาก็ผ่านไปเกือบสิ้นเทอมอยู่แล้ว วันหนึ่งนักศึกษาหญิงคนนั้นเปิดประตูห้องเข้าไปก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ที่เตียง นักศึกษาหญิงคนนั้นก็ถามว่าเป็นใครเข้ามาทำไมในห้องนี้ ผู้หญิงคนนั้นก็เงยหน้า นักศึกษาหญิงก็เกือบจะชักเพราะความกลัวเพราะว่าหน้าเหมือนกับผู้หญิงในฝันมากเลย เธอคนนั้นบอกว่าทำไมถึงใจดำ ขอให้ช่วยหาให้หน่อยก็ไม่เคยทำเลย เธอเลยต้องมาหาทั้ง ๆอย่างนี้แหละ (อย่างนี้คืออย่างใสๆ วูบไปวูบมา) นักศึกษาหญิงก็ลงไปพับเพียบเพราะว่าหมดแรงแล้วถามว่าจะให้ตามใคร ทำไมต้องตาม เธอ คนนั้นก็เล่าว่าเธอเป็นแฟนกับนักศึกษาชายที่ให้ตาม แต่เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับเธอจนทำให้เธอเสียชีวิตที่หน้าหมอชิต เธอไม่รู้จะบอกเขาอย่างไร พอดีเห็นนักศึกษาหญิงคนนี้กำลังขึ้นรถทัวร์มาเชียงใหม่คิดว่า สื่อสารด้วยได้ก็เลยตามมาด้วย แล้วก็บอกรูปพรรณสัณฐานสำทับอีกทีหนึ่ง คราวนี้บอกชื่อด้วย รุ่งเช้า นักศึกษาหญิงแจ็คพ็อตแตกคนนั้นก็ไปตามหานักศึกษาชายจ้าละหวั่น แล้วก็เจอจริง ๆ แล้วก็บอกเรื่องราวไป เขาก็โทรกลับไปเช็คที่บ้านแฟนก็เป็นจริงดังนั้น ตั้งแต่นั้นมาเธอก็ไม่ฝันอะไร ไม่เห็นอะไรอีกเลย น่ากลัวป่ะล่ะ
มีอีกเป็นกะตั้กเลยน้าจะบอกให้ คืนพรุ่งนี้จะมาเล่าอีก โดย: ดาหาชาดา IP: 203.144.160.243 วันที่: 11 มกราคม 2549 เวลา:2:32:51 น.
ขนาดอ่านตอนกลางวันยังขนลุกขนาดนี้ ถ้าอ่านตอนดึก ๆ จะขนาดไหน
พอดีไม่ได้เรียนมช เรียนแค่วค.แต่อยู่บ้านเลยไม่ได้ยินเรื่องเล่าแบบนี้เท่าไหร่ โดย: เสียงซึง วันที่: 11 มกราคม 2549 เวลา:2:44:16 น.
เฮ้อ นี่แหละน้า กลัวๆๆ แต่ก็อยากรู้เนอะ ว่าแต่ อยากรู้ไหม ทำไม คนเราถึง กลัว
โดย: หวีดหวิว IP: 61.91.95.142 วันที่: 11 มกราคม 2549 เวลา:12:56:38 น.
พี่ขา
ดีนะนี่ไม่มาอ่านตอนกลางคืน เจอหัวข้อเรื่องนี้ ตอนกลางวัน ก็ผ่านแล้วอ่ะ บอกกับตัวเองว่าเป็นคนไม่กลัวผีนะ แต่ไม่ชอบอ่านเรื่องผีๆ ดูหนังผี อ่ะ โดย: ml IP: 203.114.118.86 วันที่: 11 มกราคม 2549 เวลา:13:27:52 น.
มาลงชื่อ ขอเรื่องต่อไปค่า
โดย: เกือกซ่าสีชมพู IP: 66.74.195.102 วันที่: 11 มกราคม 2549 เวลา:16:44:26 น.
น้องหวิวอยากรู้ดิว่าทำไมคนเราถึงกลัว
มาเฉลยหน่อยจิ ทุกท่านขอรับ เรื่องใหม่แปะแล้ว เชิญตามไปได้ โดย: ดาหาชาดา (ดาหาชาดา ) วันที่: 12 มกราคม 2549 เวลา:0:33:46 น.
น่ากลัวจังค่ะ
โดย: จิบิ IP: 58.9.24.193 วันที่: 20 มกราคม 2549 เวลา:14:09:08 น.
น่ากลัวจิงๆ ไม่กล้าไปพักโรงแรมคนเดียวแล้ว หรือไม่ก็ต้องสืบประวัติห้องนั้นให้ถ่องแท้ ไม่งั้นไม่มีวันพักแน่นอน
โดย: นุ้ย IP: 61.91.122.114 วันที่: 19 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:14:50:55 น.
โดย: กิ๊ฟ IP: 125.25.14.34 วันที่: 24 ธันวาคม 2549 เวลา:16:50:49 น.
ไม่เคยเจอรัยน่ากลัวงัยยังงี้
โดย: กิ๊ฟ IP: 125.25.14.34 วันที่: 24 ธันวาคม 2549 เวลา:16:52:37 น.
โดย: ดะเดเดเดเ IP: 203.146.63.187 วันที่: 4 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:13:48:49 น.
ดีค่ะ
โดย: อ้อ IP: 203.113.17.157 วันที่: 4 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:13:27:48 น.
เรื่องไรกันนี่ เขียนได้ดีแต่ขาดองค์ประกอบคือภาพสุดท้ายมันกํงั้นๆแหละ
โดย: ปรับปรุง IP: 124.120.157.116 วันที่: 17 กรกฎาคม 2551 เวลา:19:06:52 น.
อย่าอ่านนะขอร้อง
ความลับมาบอก เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้น เคยมีเด็กถูกฆ่าตายที่ห้องนำของภารโรง แต่ไม่สามารถหาต้นเหตุของคดีได้ จึงได้ปล่อยร่างไร้วิญญานของเด็กน้อยทิ้งไว้ ณ ที่เดิม ไม่มีการทำพิธีอะไรทั้งสิ้น วิญยาณของเด็กจึงล่องลอยวนเวียนอยู่ในรร. เป็นเวลาหลาย10ปี จนวันหนึ่งได้มีกลุ่มน.ร. หญิงเข้าไปในห้องนำนั้นเพื่อหวังจะแกล้งภารโรง จึงได้พบวิญยาณของเด็กน้อยกำลังไต่ไปตามเพดาน พร้อมแสยะยิ้มให้ พวกเทอกลัวมากรีบวิ่งออกจากห้องน้ำ แต่เพื่อนคนหนึ่งพลันไปเหยียบแอ่งน้ำที่พื้นเข้า จึงได้ล้มและไปสะดุดขาของเพื่อนอีกคนหนึ่งเข้า เพื่อนคนนั้นได้จับแขนของอีกคนไว้จึงล้มกันมาเป็นทอดๆและหัวฟาดพื้นตายหมด วิญยาณของพวกเขาจึงวนเวียน ณ ที่แห่งนั้นตลอดไป จงส่งต่อไปอีก20 กระทู้ ภายใน 7ชม. ต่อแรกเราก็ไม่เชื่อหรอกแต่เพื่อนเราประสบอุบัติเหตุไปแล้ว 5คนตั้งแต่เราอ่าน โดย: Panu IP: 125.25.245.219 วันที่: 17 กันยายน 2552 เวลา:23:46:10 น.
|
บทความทั้งหมด
|
เรื่องนี้ฟังมาจากนักข่าวรุ่นพี่ผู้ทำงานกับสำนักข่าวฝาหรั่งเล็ก ๆแห่งหนึ่งที่มีแค่เจ้านายหนึ่งคนและลูกน้องคนไทยหนึ่งคน (ในสมัยนั้นนะ) และก็ให้เผอิญพี่คนดังกล่าวก็พัฒนาตัวเองขึ้นเป็นแฟนของเจ้านายอีกต่างหาก
ช่วงนั้นมีเลือกตั้งเขมรเป็นครั้งแรก มีการสัมมนาอบรมชาวต่างชาติและคนไทยที่จะถูกส่งเข้าสังเกตการณ์การเลือกตั้งและก็ให้ไปพักที่โรงแรมดังข่าว กระจอกข่าวอินทรีย์ข่าวตะกรุมข่าวก็ไประงมกันอยู่ที่นั่น (ตัวเราเองก็ไป ตอนนั้นยังเป็นนักข่าวเด็ก ๆ อยู่เลย)
พี่ท่านนี้ก็มากับเจ้านาย ด้วยความที่เป็นสำนักข่าวฝาหรั่งก็ต้องจองห้องในวิงที่ดีที่สุดเป็นทาวเวอร์หันหน้าเข้าทะเลมีห้องกว้างขวางราวกับเป็นห้องสวีททีเดียว แต่ปรากฏว่าพี่กับนายถูกปลุกขึ้นมาสองสามครั้งจากแว่วเสียงโทรศัพท์กริ๊ง ๆ อันเป็นเครื่องที่อยู่ในห้องน้ำ พอเดินไปยกหูแล้วก็ไม่ได้ยินเสียงอะไร ตอนเช้าก็เลยแจ้งช่างมาซ่อมคิดว่าโทรศัพท์คงเสีย
ช่างขึ้นมาด้วยสีหน้าท่าทางประหลาดแต่ก็มาดูให้แล้วก็แจ้งว่าโทรศัพท์ไม่ได้เสีย คืนต่อมาโทรศัพท์ก็ยังมีเสียงอีกสองสามครั้ง คราวนี้ก็เลยมีการต่อว่าทางโรงแรมว่าทำไมจึงเป็นเช่นนี้ ทางโรงแรมขอโทษขอโพยแล้วเสนอเปลี่ยนห้องให้ทันที
คุณพี่สังเกตเห็นความผิดปกติของพนักงานตามสายตาอันแหลมคมของกระจอกข่าวก็เลยไปตีสนิทแล้วถามว่าห้องนั้นมีอันใดผิดปกติ ฤ สอบถามอยู่นานสองนานกับหลายคน แม่บ้านคนหนึ่งจึงค่อย ๆ แย้มว่าเมื่อปีกว่า ๆมีฝาหรั่งสูงอายุผู้ชายมาพักห้องนั้น แล้วเกิดอาการโรคหัวใจกำเริบขณะอาบน้ำล้มในห้องน้ำหินอ่อนอันโอฬาร แต่ยังไม่หมดสติเสียทีเดียว เขาคืบคลานเข้าไปหยิบโทรศัพท์เพื่อขอความช่วยเหลือแต่ไม่ทันการณ์ ตอนที่หน่วยช่วยเหลือขึ้นไปชายผู้นี้สิ้นใจโดยกำหูโทรศัพท์อยู่ในมือแน่น นับตั้งแต่นั้นมาคนที่เข้าพักห้องนั้นก็จะได้ยินเสียงโทรศัพท์ในห้องน้ำดังขึ้นเสมอ แถมบางคนที่โชคดีกว่าคนอืนก็จะได้ยินเสียงแผ่ว ๆ ที่ปลายสายด้วยว่า Help me .h .e l p .