Time ห้วงเวลาในวังวน หลังจากเว็บไซต์ Filmclub เว็บไซต์ที่ให้คนเก็บบทวิจารณ์ภาพยนตร์ของตนได้ปิดตัวลงไป ก็อดเสียดายไม่ได้เพราะแม้จะเป็นช่วงที่ผมเริ่มเขียนบทวิจารณ์ลงเว็บไซต์ ก็เริ่มจากที่นี่เป็นหลัก ไม่นึกว่าข้อมูลต่างๆ มันจะมลายหายไปสิ้น จนวันหนึ่งก็มีคนบอกว่าลองเข้าไปที่เว็บไซต์ Archive ซึ่งเป็นเว็บรวบรวมเว็บไซต์ต่างๆ ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันดู ผลก็ช่วยได้จริงๆ ครับ เว็บไซต์แห่งนี้เมพขริงๆ มันรวบรวมแม้กระทั่งเว็บไซต์เล็กๆ แห่งนี้เอาไว้ เมื่อคลิกเข้าไป ที่นี่ เรียกได้ว่ารอดตาย และนำเอาบทวิจารณ์เก่าๆ มาหากินได้อีกหลายครั้ง(ฮา) จากนี้ก็จะทยอยนำบทวิจารณ์เก่าๆ ที่คิดว่าสูญหายไปแล้วมาลงแก้ขัด(อีกแล้วครับท่าน) ----------------------------------------- บันทึกภาพกระบวนการผ่าตัดศัลยกรรมความงามที่เต็มไปด้วยเลือด และการใส่สิ่งแปลกปลอมเข้าไปในร่างกายเป็นสิ่งแรกที่ปรากฏ และกลายเป็นประเด็นสำคัญที่อยู่ใน Time งานกำกับเรื่องที่ 13 ของ คิม คีดุค ผู้กำกับเกาหลีใต้หัวขบถที่เวทีนานาชาติให้การยอมรับ แต่คนในประเทศส่วนใหญ่เกลียดหนังของเขา โดยเฉพาะกลุ่มสิทธิสตรีที่มองชายคนนี้เป็นพวกซาดิสม์ที่ชอบให้ภาพผู้หญิงถูกกระทำบนแผ่นฟิล์ม หลังการแปลงโฉมหน้า หญิงสาวคนหนึ่งปิดหน้าปิดตาอย่างมิดชิดเดินออกจากคลินิกพร้อมถือรูปในอดีตของตนอย่างรีบเร่ง บังเอิญที่ เซฮี(ปาร์ค จียอน) เดินไปชนจนทำกรอบรูปของเธอแตกกระจาย ก่อนเซฮีจะกุลีกุจอขออาสาไปหากรอบรูปใหม่ให้อย่างเร่งด่วน เพียงชั่วครูหลังจากหันหลังไปทำธุระที่ว่า หญิงสาวผู้นั้นก็เดินจากไปอย่างไม่ไยดี...เชื่อแน่ว่าแม้ไม่มีใครนำมันไปจากตัว หญิงสาวก็คงจะกำจัดมันด้วยมือของตนเองอยู่ดี เพราะเธอไม่คิดจะจดจำโฉมหน้าในอดีตอีกต่อไป เซฮี นัดพบกับ จีวู(ฮา จองวู) แฟนหนุ่มที่คบหากันมา 2 ปีที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง เธอสังเกตว่าพฤติกรรมของเขาเปลี่ยนไป เมื่อชายหนุ่มเริ่มหันไปมองหญิงสาวคนอื่นที่หน้าตาสะสวยกว่า ความสัมพันธ์เป็นไปอย่างน่าเหนื่อยหน่ายไม่เว้นแม้แต่ยามร่วมหลับนอน จนเซฮีถึงกับบอกให้จีวูลองนึกถึงหน้าหญิงสาวคนอื่นขณะประกอบกิจจนเสร็จสม หากแต่ตัวเธอเองกลับเจ็บปวดมากขึ้น กับความรู้สึกหวาดระแวง ฉุนเฉียว และรับสภาพใบหน้าอันน่าเบื่อของเธอไม่ได้ ในที่สุด เซฮี ตัดสินใจหายไปจากชีวิต จีวู โดยไม่บอกกล่าว เธอเลือกไปทำศัลยกรรมเปลี่ยนโฉมหน้า แม้ศัลยแพทย์(คิม ซองมิน) จะเตือนว่าเราจะไม่สามารถกลับมาใช้ใบหน้าเดิมได้อีกก็ตาม และกลับมาอีกครั้งเป็น แซฮี(ซอง ยอนอาห์) หญิงสาวที่ชายหนุ่มไม่รู้จักแต่กลับให้ความสนิทสนมอย่างรวดเร็ว จนถึงขั้นร่วมหลับนอนกัน...หากจนแล้วจนรอดความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ตกอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกในบั้นปลาย Time เป็นหนังเรื่องแรกของ คิม คีดุค ที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับสังคมของคนชายขอบ (อาทิ โสเภณี ใน Birdcage Inn, แมงดา ใน Bad Guy, อาชญากร ใน The Isle, คนเร่ร่อน ใน 3-Iron) หากแต่เน้นไปที่ชีวิตของชนชั้นกลาง พฤติกรรมของตัวละครไม่ได้ข้องแวะกับอาชญากรรม พวกเขาพูดมากขึ้น อาจมีความแปลกแยก รุนแรง และเกรี้ยวกราดแต่ก็น้อยลงอย่างเห็นได้ชัด เป็นสาเหตุให้หนังขาดพลังทั้งงานภาพ และการดำเนินเรื่องแบบทำน้อยได้มากอันเป็นเอกลักษณ์จนเชื่อได้ว่าคนที่ติดตามงานของผู้กำกับเกาหลีรายนี้อาจผิดหวังได้ง่ายๆ และพาลให้เกิดความรู้สึกว่าเขากำลังก้าวเดินบนวิถีทางที่เขาไม่ถนัด ด้วยการประนีประนอมกับตลาดมากขึ้น มีหลายฉากหลุดโทนเป็นแฟนตาซี ซึ่งหากไปปรากฏในผลงานเรื่องก่อนๆ ของเขา จะมีความเหมาะสมกลมกลืน แต่เมื่อมันปรากฏอยู่ในฉากหลังเป็นเมืองที่ผู้คนใช้ชีวิตอย่างปรกติ จึงกลายเป็นภาพที่ดูประดักประเดิกอย่างช่วยไม่ได้...อย่างไรก็ตามเอกลักษณ์หลายอย่างของเขายังคงมีอยู่เช่นเคย ทั้งฉากที่ตัวละครนำเอาผ้าปิดหน้าตาคล้ายเรื่อง Spring, Summer, Fall, Winter, and Spring ซึ่งสื่อถึงความมืดบอดของตัวละคร, ฉากจากเรื่อง 3-Iron ของคิม คีดุค ซึ่งอยู่ในโน้ตบุ๊คของจีวู ซึ่งเป็นภาพที่ตัวเอกในเรื่องปรารถนาจะหาทางออกให้ชีวิต รวมไปถึงงานศิลปะที่ถูกแสดงในอุทยานประติมากรรม, งานถ่ายภาพ และกำกับศิลป์ที่สวยงาม ที่สำคัญนี่อาจเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญของผู้กำกับคนนี้ไปสู่ก้าวใหม่ที่น่าสนใจ ในการนำเสนอชีวิตของคนกลุ่มใหญ่ของสังคมปัจจุบัน ถ้าพอจะมีผลงานเรื่องไหนพอจะมีประเด็นใกล้เคียงกันมากที่สุด คงไม่พ้น Real Fiction(2000) หนังซึ่ง คีดุค พยายามเล่าเกือบเป็นหนังทดลอง เกี่ยวกับจิตรกรท่าทางอ่อนแอในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง(เสมือนตัวแทนของเขาเอง ที่เคยมีอาชีพนี้มาก่อน) ถูกสะกดจิตจนเปิดเผยความปรารถนาเบื้องลึกในจิตใจ ก่อนจะเดินออกไปก่นด่า และฆ่าคนในสังคมมากมาย รวมถึงเผยด้านที่เน่าเฟะของเขาเหล่านั้น ก่อนจะจบเรื่องราวให้ชวนฉงนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นความจริง หรือเรื่องแต่งกันแน่ ? – Time จึงเป็นการวิพากษ์ชนชั้นกลางอีกครั้งที่ลดความเกรี้ยวกราด แต่บาดลึกกว่าเดิม จุดจบของตัวละคร-คนนอก ในผลงานหลายเรื่องของผู้กำกับคนนี้ มักยินยอมพร้อมใจพบกับการสูญเสียบางสิ่ง ไปจนถึงความตาย เพื่อแลกได้มาซึ่งเป้าหมายในชีวิต ซึ่งเป็นไปได้ทั้งการบรรลุสัจธรรม, ความรัก, ไปจนเพียงความสุขทางกายที่ปรารถนา หากเราทนสงสัยเรื่องราวของเขาหรือเธอจนจบได้ พฤติกรรมของคนเหล่านี้กลับมีเสน่ห์อย่างประหลาด มันสัมผัสได้ถึงเลือดเนื้อ ความเจ็บปวด และเห็นได้ชัดว่าอย่างน้อยที่สุดพวกเขาก็เข้าใจตนเองระดับหนึ่ง และเลือกแสวงหาสิ่งที่เขาหรือเธอได้เลือกแล้ว มากกว่าจะโอนเอียงไปตามสังคมชี้นำ ตรงกันข้ามกับตัวละครใน Time จีวู ที่สูญเสียคนรัก เขาเองไม่ปฏิเสธใครอื่น พยายามแสวงหาความสุขใหม่ๆ ทั้งที่ก็ไม่รู้ว่าตนเองต้องการเซฮี หรือเพียงไม่อยากทนเหงาเปล่าเปลี่ยวตัวคนเดียวเท่านั้น...หลังการหายตัวไปของแฟนสาว โฮมิน หญิงสาวคนหนึ่งที่ จีวู รู้จักจากการนัดพบแบบเสี่ยงโชค เป็นตัวละครที่ถูกขยายความได้อย่างเหมาะสม หน้าตาเธอไม่สะสวย แต่จากการพูดคุย และซ้อมยิงปืนร่วมกัน ทำให้ชายหนุ่มพบว่าเธอมีความสามารถและมั่นใจตนเอง เมื่อการนัดสิ้นสุด โฮมินตั้งเงื่อนไขให้หันหลังจากกันไปแล้ว หากทั้งสองคนหันหน้ามาเจอกัน ทั้งคู่จะต้องคบกันจริงจังมากขึ้น...น่าเศร้าที่แม้จีวูจะหันมา แต่เธอเองกลับเดินจากไปอย่างเศร้าสร้อย เหมือนเป็นคำเฉลยของชีวิตว่าบางทีทางเลือกบางอย่างไม่ได้เกิดจากการกระทำจากผู้อื่น หากแต่เราต่างหากเป็นผู้เลือกทางเดินชีวิตนั้นเอง ไม่ต่างกับทางเลือกของ แซฮี เธอเลือกเปลี่ยนโฉมใบหน้าใหม่เพราะ จีวู หรือเพราะเธอเองกันแน่ ? ครึ่งหลังของเรื่อง เมื่อเซฮี ปรากฏตัวเป็นคนใหม่ ก็ต้องพบกับความเจ็บปวดเมื่อเขาสารภาพว่าไม่อาจลืมตัวเธอคนเดิมได้ และน่าเศร้ายิ่งกว่าเพราะแซฮี ไม่อาจกลับเป็นเซฮี ได้อีกแล้ว...หลังการหายตัวไปของ จีวู เธอก็พบกับความสับสนว่าใครกันแน่คืออดีตชายคนรัก อีกฉากที่เสียดสีชนชั้นกลางได้ไม่แพ้กันคือการนัดกินเหล้ากับเพื่อนของจีวู คนหนึ่งในกลุ่มชี้หน้าด่าผู้หญิงหากินที่พวกเขากอดอยู่ว่าทำศัลยกรรมมาทั้งนั้น ขณะที่ในเวลาต่อมาหญิงสาวคนหนึ่งกลับถามจีวูว่าเคยอ่านเรื่องสั้นของ กาเบรียล การ์เซีย มาร์เควซ หรือเปล่า ? และเพื่อนของตนกลับไม่มีใครรู้จักสักคน (ฉากนี้เหมือนเป็นการอ้างอิง และแสดงถึงแรงบันดาลใจของ คีดุค เพราะเนื้อหากึ่งจริงกึ่งแฟนตาซีของเขานั้นใกล้เคียงกับวรรณกรรมแนว Magical-Realism(สัจจนิยมมหัศจรรย์) ซึ่งนักเขียนรางวัลโนเบลคนนี้เป็นหนึ่งในหัวขบวนสำคัญ) จีวู และเซฮี ต่างสลับบทบาทกันเป็นผู้เฝ้ามองกันและกัน เปลี่ยนสถานภาพจากคนชิดใกล้กลายเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน พบพานเรื่องราวและผ่านประสบการณ์อันคล้ายคลึง ราวกับจมอยู่ในวังวนของเข็มนาฬิกาที่หมุนวนกลับคืนซ้ำ แม้จะเปลี่ยนแปลงโฉมหน้า หรือตัวตนไปกี่ครั้ง มนุษย์ทุกคนก็ไม่อาจหลีกลี้หนีพ้น ตัว คิม คีดุค เองเคยกล่าวว่า “มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตทีคงทนต่อกาลเวลา และความรัก เพื่อแสวงหาความแปลกใหม่ให้ชีวิตซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่จบไม่สิ้น” คงไม่แปลกนักถ้าคำกล่าวนี้ และตัวหนังเรื่องนี้ เขาจะพาดพิงถึงชนชั้นกลาง กลุ่มคนส่วนใหญ่ในสังคมปัจจุบันที่มีชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย ผ่านเทคโนโลยีอันทันสมัย โดยไม่เคยมองเห็นซึ่งจุดหมายในชีวิต แน่นอนว่าหมายรวมถึงการเปลี่ยนใบหน้าผ่านคลินิกทำศัลยกรรม ที่แม้จะผ่านความเจ็บปวดทรมานทั้งกายและใจ ตัวตนภายในจะกลวงจนว่างเปล่า แต่คนเหล่านี้ก็ยินยอมจะเปลี่ยนแปลงตนเองเป็นคนใหม่ เพื่อให้เปลือกนอกดำรงตนอยู่ในสังคมอย่างยั่งยืน ภาพสุดท้ายของหนังเรื่องนี้จึงปิดด้วยผู้คนจำนวนมากที่เดินเบียดเสียด หญิงสาวหลายคนเดินอย่างเริงร่าผ่าเผย มั่นอกมั่นใจ ก่อนจะตัดไปที่รูปปั้นมือสองมือ ตัวแทนความสัมพันธ์ของจีวู และเซฮี ที่กำลังค่อยๆ จมอยู่ใต้กระแสน้ำที่ล้นขึ้นตามห้วงเวลา คล้ายกระแสชีวิตที่มีขึ้นมีลงเป็นอนิจจัง แต่พวกเขาไม่เคยมองเห็น   Create Date : 24 พฤศจิกายน 2551 8 comments Last Update : 24 พฤศจิกายน 2551 11:55:29 น. Counter : 1049 Pageviews. Share Tweet

สวัสดีครับ ผม chris ที่อยู่ใน popcorn เองนะครับ อิอิ   โดย: McMurphy 25 พฤศจิกายน 2551 17:47:55 น.

^ ^ ^ ทราบแล้วครับ ไม่อย่างนั้นจะเข้าไปตอบรึ   โดย: yuttipung IP: 58.9.224.115 25 พฤศจิกายน 2551 19:44:34 น.

ผมมีหนังของคิมคีด็อคอยู่ในบ้านเรื่องเดียวคือ Isle ที่ซื้อมาเป็นปีแล้วแต่ยังไม่ได้ดูซะที จนถึงปัจจุบันหลังจากที่ได้อ่านงานวิจารณ์หนังของเค้าจากสื่อต่างๆก็ยังไม่ทำให้ความอยากดูเพิ่มขึ้นมาเลย คาดว่าน่าจะเป็นหนังอีกเรื่องที่จะเก็บไว้ดูยามแก่ ตอนที่ความต้องการทางเพศมันหมดไปแล้ว (เพราะคาดว่าหนังของคิมจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น 5555)   โดย: แฟนผมฯ IP: 124.157.138.53 5 ธันวาคม 2551 12:09:13 น.

^ ^ ^ ผมว่าหนังของคุณคิมคีด็อค มีไว้ดูให้เซ็กส์เสื่อมครับ 555   โดย: yuttipung IP: 125.24.150.159 6 ธันวาคม 2551 10:55:56 น.

ถ้าจิตใจไม่อยู่ในภาวะปกติ ดูหนังของตาคิมนี่ คงจิตตกแน่ๆ เลย ปล.ดีใจด้วยนะคะที่ข้อมูลยังอยู่ อย่างงี้ก็อ้างไม่ได้แล้วดิว่าไม่มีไรจะเขียน 555   โดย: กี๋พกแป้ง 10 ธันวาคม 2551 11:54:02 น.

^ ^ ^ ไอ้เรื่องจะเขียนมีเยอะแยะครับ แต่ไม่มีเวลา ส่วนการขุดของเก่ามาขายเขาไม่เรียกว่าเขียนครับ -_-!   โดย: yuttipung IP: 58.9.188.42 11 ธันวาคม 2551 10:35:13 น.

ดูนานแล้วครับ จำได้ว่าชอบครับ ชอบประเด็นของการเปลี่ยนแปลงภายนอก แต่สะเทือนไปถึงเนื้อใน เป็นคนหนึ่งที่ติดตามสามเวบพันธมิตรกับ Popcornmag นะครับ เป็นเวบที่ดีและมีประโยชน์มาก (อย่างน้อยก็สำหรับผมครับ) ^^   โดย: Seam - C IP: 58.9.235.62 31 พฤษภาคม 2552 0:57:44 น.

^ ^ ขอบคุณครับที่ติดตาม ตอนนี้ Popcornmag หงอยไปเยอะเลย ตามแรงของคนทำที่มีภาระในชีวิต ถ้ามีเวลาจะไปช่วยลงข่าวให้ต่อเนื่องกว่านี้ครับ   โดย: yuttipung 2 มิถุนายน 2552 10:02:10 น.