' ชีวิตคนไม่ยืนยาวค้ำฟ้า ความทุกข์อาจวิ่งเข้าหาเรา แต่ความสุขนั้นต่างออกไป ไม่มีการพุ่งตรงมาเอง แต่ต้องเอื้อมมือไปไขว่คว้าไว้ และถ้าความสุข...แม้เพียงเล็กน้อยแวะมาเยือน การจะปล่อยทิ้งไป เพราะหวั่นนั่นเกรงนี่เป็นเรื่องไม่ฉลาด
สุขทุกข์เป็นเหมือนสายน้ำที่มีแต่จะไหลไปไม่ย้อนคืน ชีวิตเหมือนคนนั่งอยู่ริมน้ำ ไม่มีภาชนะใดนอกจากสองมือที่จุ่มจ้วงลงในสายธาร สุดแล้วแต่จะตักน้ำช่วงไหนขึ้นมาดื่มกิน สุดแล้วแต่จะปล่อยน้ำช่วงไหนให้เลยผ่านไป
ทุกอย่างขึ้นอยู่กับตัวเราและสองมือเท่านั้น '

ดอกไม้กลางสายลมหนาว : กิ่งฉัตร