พ่อครับ ผมขอโทษ...

พ่อซื้อมือถือให้ผมใหม่ปลายเดือนสิงหา ช่วงที่ผมขับรถเป็นใหม่ ๆ

พ่อเลือกเครื่องที่ค่อนข้างแพงหน่อย แบบที่ถ่ายรูปได้ และทำอะไรหลาย ๆ อย่างได้
ตอนนั้นพ่อบอกกับผมว่า เป็นเครื่องสุดท้ายแล้วที่พ่อจะซื้อให้ อีกหลายปีข้างหน้า ถ้าอยากเปลี่ยนเครื่องใหม่ ก็ทำงานเก็บเงินซื้อเอง

ตอนนั้นผมค่อนข้างถูกหลาย ๆ คนที่บ้านไซโค เพราะทำให้พ่อต้องเสียเงินค่อนข้างมากโดยไม่จำเป็น เพราะในความเป็นจริงแล้ว ผมก็ไม่ได้ใช้มือถือทำอะไรเลย นอกจากรับสาย-โทรออก
แต่พ่อก็ไม่ได้ว่าอะไร อีกอย่างผมก็ถูกเลี้ยงมาแบบสปอยมาก ๆ

จริง ๆ เรื่องมือถือ ผมไม่เคยขอพ่อนะ แต่ก็เคยบ่น ๆ ให้ฟังว่าเครื่องที่ใช้อยู่มันมีปัญหา ไอ่อยากได้ใหม่ก็ใช่อยู่ แต่ตอนนั้นก็ตั้งใจว่าจะทนใช้ของเก่าไปก่อน
แล้ววันหนึ่งพ่อก็โทรหาผม บอกว่า จะซื้อเครื่องใหม่ให้ จะเอาไหม
แล้วพ่อก็ซื้อส่งมาให้จริง ๆ

ผมดีใจนะ ดีใจมาก

แต่ตอนนี้ ผมก็เสียใจมากเช่นกัน ที่ไม่อาจจะรักษามันไว้ได้
ต้องเสียมันไป ด้วยความโง่ของผมเอง

พ่อครับ ผมขอโทษ...

อย่างที่แม่พยายามจะบอกว่า อย่าซื้อให้ผม เพราะผมรักษาของไม่ดี

เครื่องแรกที่แม่ให้..ผมก็ทำหาย...ถูกล้วงกระเป๋า
2 เครื่องต่อมา...พี่ยกให้ผม...ผมก็ทำมันเสีย
แม้แต่ซิมก็ทำหายอยู่หลายครั้ง ต้องเปลี่ยนเบอร์ใหม่ไม่รู้ตั้งกี่รอบ

เครื่องนี้ ทั้ง ๆ ที่ผมตั้งใจจะรักษาให้ดีที่สุด แต่ผมก็ยังทำให้ทุกคนผิดหวัง

ตอนนี้ที่บ้านก็มีเรื่องให้กลุ้มใจมากพอแล้ว จนแม่ก็ยังไม่อยากที่จะว่าอะไรผม

ผมทำตัวไม่ดีเลย นำแต่ปัญหามาให้

ทั้ง ๆ ที่ตั้งแต่เล็กจนโต พ่อกับแม่ฝากความหวังไว้ที่ผมมากกว่าพี่ ๆ
แต่ดูเหมือนว่า พี่ ๆ จะทำให้พ่อแม่ภาคภูมิใจได้มากกว่าผม พี่ ๆ จะเป็นที่พึ่งพาได้มากกว่าผม

ผมรู้ว่า พ่อและแม่รักผมมากแค่ไหน แต่ผมก็ยังทำให้พ่อและแม่ผิดหวังได้เรื่อย ๆ

ตอนโทรหาพ่อ ผมพยายามกลั้นน้ำตาอย่างที่สุด พยายามที่จะไม่ให้พ่อรู้ว่าผมร้องไห้อยู่
แต่เสียงผมก็อู้อี้จนพ่อฟังผมพูดแทบไม่รู้เรื่อง
และพ่อก็ไม่ได้ว่าอะไรผมเลย

เหมือนกับครั้งแรกที่มันเคยเกิดขึ้น
ช่วงปลายพฤศจิกายน เมื่อ 2-3 ปีก่อน
ผมไปเที่ยวงาน RVS Fun Fair
คนในงานมากมาย แต่ผมก็ยังโง่เอามือถือใส่ไว้ในกระเป๋า
ช่วงที่อยู่ท่ามกลางฝูงชน ผมก็รู้สึกว่ากระเป๋าถูกดึง และผมก็ดึงมันกลับ ตอนนั้นล่ะที่ผมรู้ว่า มือถือผมหายไปแล้ว
แต่ผมก็ยังปลอบใจตัวเอง ยังเดินหามือถือ พยายามให้เพื่อนโทรเข้าเครื่อง แน่นอนว่า เครื่องปิดไปแล้ว
ในที่สุด ตอนนั้นผมก็ร้องไห้ออกมา ด้วยความเจ็บใจที่ไม่สามารถทำอะไรได้
ก่อนที่จะตัดสินใจกลับบ้านทันที ทั้ง ๆ ที่เพิ่งเข้ามาในงานได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง

ผมกลับบ้านทั้งที่ร้องไห้แบบนั้น รถแดงที่มาส่งผมตอนนั้นคงแปลกใจ
ผมเดินเข้าบ้าน สิ่งแรกที่ผมทำก็คือโทรหาพ่อกับแม่
ตอนนั้นแม่อยู่บนรถไฟ กำลังจะเดินทางกลับมาเชียงใหม่
แม่คงอยากจะว่าอะไรผมบ้าง แต่เพราะเสียงรถไฟที่ค่อนข้างดัง และเพราะผมร้องไห้อยู่ แม่ก็เลยบอกแค่ว่า ไว้แม่ถึงเชียงใหม่ค่อยคุยกัน
ส่วนพ่อ ตอนผมโทรไป พ่อก็บอกแค่ว่า ไม่เป็นไร หายแล้วก็หายไป พ่อก็ไม่ได้ว่าอะไรผมสักคำเช่นกัน

เมื่อกี๊ ตอนผมวางโทรศัพท์ลง น้ำตามันก็ไหลออกมาอีก
ทิชชู่กองเต็มหน้าคอมเลย

ผมรู้สึกแย่นะ

ผมยอมรับว่า ไม่ได้พูดออกไปตรง ๆ ว่าทำหายได้อย่างไร
ผมกลัวที่จะถูกว่า ถูกตำหนิ ผมก็เลยบอกไปว่า หาไม่เจอ ไม่รู้หายไปไหน

แต่จริง ๆ แล้วผมรู้...ผมพอจะนึกออกว่ามันหายไปได้ไง
ด้วยความโง่ของผม เมื่อคืน ตอนไปโทรศัพท์หาแม่ที่ตู้สาธารณะ
ผมหยิบมันออกมา วางไว้บนตู้ ทั้ง ๆ ที่ปกติ ผมจะวางมันไว้ในรถ เพราะเบอร์แม่น่ะ ผมจำได้อยู่แล้ว
แล้วตอนวาง ผมยังนึกอยู่เลย "วางไว้แบบนี้ เดี๋ยวก็ลืมหรอก"
แล้วผมก็ลืมมันจริง ๆ เพราะนั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นมัน

หลังจากนั้น ผมก็กลับเข้าบ้าน ตอนอยู่ในบ้านผมก็หาไม่เจอ คิดเอาเองว่า ลืมไว้ในรถ ไม่ได้คิดเลยสักนิดว่ามันหายไป

จนวันนี้ วรินมาหาที่บ้าน ผมก็บอกไปแค่ว่า "เดี๋ยวขอไปดูในรถหน่อย ลืมมือถือไว้"
วรินก็บอกกลับมาว่า "มิน่า..โทรหาแล้วปิดเครื่อง"
เป็นประโยคที่ทำให้ผมแปลกใจ
มือถือผม ไม่เคยปิดเครื่อง(ยกเว้นบางวันที่หนีหนี้) แบตผมชาร์ตไว้เต็มตลอด ถึงไม่เต็มก็เป็นไปไม่ได้ที่เครื่องจะปิดอยู่
และแน่นอนว่า ผมหาในรถไม่พบ ผมก็ยังโง่..ขอเดิน(วิ่ง)ไปดูที่ตู้ที่ผมโทรหาแม่อีกหน ทั้ง ๆ ที่ก็รู้ว่ามันไม่อยู่แล้ว
ผมไม่รู้จะทำยังไงดี ก็เลยกลับเข้าบ้านไปหาอีกรอบ ทั้ง ๆ ที่ผมมั่นใจว่า เมื่อเช้าหาดีแล้ว

ตั้งใจว่า จะไปเที่ยวงาน Book Fair วันนี้ แต่ผมกลับรู้สึกว่า ถึงเที่ยวไปก็คงไม่สนุก
หลังจากที่ไปส่งวรินทำงาน แล้วรบกวนวรินไปส่งคืนการ์ตูนที่หลังมอ ผมก็กลับบ้านมานั่งฟูมฟายอยู่คนเดียว

รู้สึกแสบจมูกไปหมดเลย ทิชชู่ก็ใกล้จะหมดมวนแล้ว

ก็ขอโทษวรินด้วยล่ะกัน ที่กะรันไม่ได้ตั้งใจช่วยทำงาน ได้แต่เร่งวรินให้ทำนั่นทำนี่ และเหมือนจะอารมณ์ไม่ดีใส่ด้วย

Create Date : 26 พฤศจิกายน 2548 Last Update : 26 พฤศจิกายน 2548 17:39:29 น. Counter : 401 Pageviews.		9 comments
Share Tweet