วันเหงา ๆ
เหงาอย่างแรง
รถก็ไม่มี จะไปไหนก็ไม่ได้
โทรหาใครก็ไม่มีใครว่างสักคน
ถ้าไม่ได้กลับบ้านก็อยู่ต่างจังหวัดกัน
แบบว่า ไม่มีใครอยู่เชียงใหม่เลย T^T~~
โทรหาคนนั้นคนนี้ ไล่ไปทีละเบอร์ตามรายชื่อในโทรศัพท์
ทั้งเพื่อนเก่า เพื่อนใหม่ เพื่อนที่คณะ พวกที่คิดว่า ว่างชัวร์ ๆ ก็ยังไม่มีใครว่างกัน
จนสุดท้ายก็เลิกโทร(หมดไปหลายแสน)
คุณ N บอกว่า "กะรันยังไม่ได้โทรหาเราเลย"
ก็รู้อยู่แล้วน่ะสิว่า อยู่กรุงเทพน่ะ
ก็ไม่ได้โทรหาใครที่อยู่กทม.สักคนน่ะล่ะ
นะ..ขนาดเฟิร์สอยู่ลำปาง ยังไม่กลับเลย
แล้วกทม.จะกลับมาเหรอ
ตอนแรกว่าจะไปลำปาง
กะนั่งรถไป เพราะขี้เกียจขับรถ+ไม่มีเงินจ่ายค่าน้ำมัน
กะไปค้างคืนด้วย
ทำไปทำมา...ไม่มีที่นอน...ไม่มีรถใช้อีกตะหาก
เรื่องของเรื่องคือ คน ๆ นั้นไม่ว่าง >_<~~
(กะไปค้าง+ยืมรถด้วยนะเนี่ย ^^")
จะไปพักกับเฟิร์สก็เกรงใจเอล
จะไปเช้า-เย็นกลับก็เหนื่อย แล้วก็รู้สึกไม่คุ้มด้วย
สุดท้ายก็ไปไม่ได้
จะว่าไป แค่ประเทศเชียงใหม่ ยังออกไปไหนไม่ได้เลย
ไม่อยากไปคนเดียว แบบว่า เวิ่นเว้อเกิน
เฮ้อ..นั่งเวิ่นเว้ออยู่หน้าคอมก็ได้
ปวดหัวด้วยอ่ะ
มีแต่เรื่องให้เครียดอีกแล้ว
เมื่อวานอารมณ์ดี ๆ ได้ไม่เกิน 2 ชั่วโมง กลับมาเครียดเหมือนเดิม
เฮ้อ...เบื่อ..เซ็ง..
ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว รู้แล้วก็ไม่สบายใจทุกที
ขอบคุณเพื่อน ๆ นะที่เป็นห่วง
ขอบคุณเอมที่รู้ว่า กะรันเหงา รู้ว่า กะรันไม่สบายใจ ก็เลยโทรมาหา มาฟังเราบ่น
ไว้กลับมาเมื่อไหร่ ไปทานข้าวกัน เดี๋ยวจะทำตัวให้ว่างรอเลย ^^
ว่าแต่มีใครว่างบ้างเนี่ย ไปเที่ยวกันเถอะ >_<~~
ยิ้ม ยิ้ม