รถแดง

รถแดง หรือ สี่ล้อแดง เป็นคำพูดที่ชาวเชียงใหม่ใช้เรียกรถสองแถวที่บริการรับ-ส่งในเขตตัวเมือง (อาจเป็นสีอื่นแล้วแต่ท้องที่+จุดหมาย) พูดง่าย ๆ ก็รถโดยสารน่ะล่ะ

ในสมัยประถมนั้น เนื่องจากร.ร.เราอยู่ใกล้บ้านมาก การไปโรงเรียนก็จะเป็นการเดินเกือบ 100% สมัยนั้นยังขึ้นรถแดงไม่เป็น แม้ว่าจะถูกกว่าสมัยนี้มากก็ตาม

เมื่อขึ้นมัธยมต้น ร.ร.ก็ยังคงอยู่ใกล้บ้านในระยะที่เดินไปได้อยู่ และด้วยความที่เรียนอยู่ที่เดียวกับพี่(จริง ๆ ตอนประถมก็อยู่ร.ร.เดียวกับพี่) เมื่อพี่เดินไปร.ร. เราก็ต้องเดินไปร.ร.ด้วย อย่างน้อยก็มีเพื่อนล่ะน่า

แต่ด้วยความที่เราค่อนข้างรักความสบาย เมื่อพี่บอกว่า ถ้าไม่เดิน จะโบกรถไปก็ได้ เราก็เลยสนับสนุนความคิดหลัง โดยการชวนพี่โบกรถไปร.ร.แทน ในตอนนั้นเองที่รถแดงเริ่มเข้ามามีบทบาทในชีวิต

ทุก ๆ วัน ก่อนออกจากบ้านจะต้องเตรียมเงินสำหรับจ่ายค่ารถแดงไว้เสมอ เพื่อที่ว่าจะได้ไม่เสียเวลาตอนจะจ่ายเงิน
ส่วนในตอนเย็น จะมีรถแดงมาจอดรอที่หน้าร.ร. เพื่อรอรับนักเรียน ส่วนใหญ่เด็กนักเรียนจะไปกาดหลวงกัน ซึ่งก็มักจะเป็นเส้นทางที่จะผ่านบ้านเรา หรือที่เรียนพิเศษ

และในบางครั้งที่ไม่มีเงิน ก็ยังอาศัยการเดินเป็นครั้งคราว ซึ่งส่วนมากจะเป็นตอนเย็น(เพราะใช้เงินหมดไปแล้ว)

ช่วงม.ปลาย มีรถปอ.10 ผ่านหน้าร.ร. ทำให้บางที ถ้าไม่ขี้เกียจจนเกินไปหรือถ้าจะไปซื้อการ์ตูน ก็จะขึ้นปอ.10 แทน
เพราะราคาเท่ากัน แถมมีแอร์ เพียงแต่ว่าไม่ได้จอดหน้าบ้านต้องเดินอีกหน่อยถึงจะถึงบ้าน
แต่ก็ไม่ได้พึ่งปอ.10 มากจนเกินไป เพราะขี้เกียจรอ ไม่ก็ขี้เกียจเดินกลับบ้าน

มหา'ลัย ในช่วงปี 1 เทอม 1 นั้น อยู่หอประมาณ 20% นอกจากนั้นก็อยู่บ้าน การเดินทางก็ยังไม่พ้นรถแดงเป็นหลัก พ่อแม่เป็นรอง

แม้ว่าพ่อแม่จะไม่เห็นด้วยกับการขึ้นรถแดงเท่าไหร่ เพราะถูกมองว่า ไม่ปลอดภัย แต่ลูกชายของพ่อแม่คนนี้ก็ยังอยู่รอดปลอดภัยดีครับ คาดว่าคงมีหน้าตาเป็นอาวุธเหนือสิ่งอื่นใด

จริง ๆ แล้วก็ไม่ได้อยากพึ่งรถแดงเท่าไหร่ เพราะในบางกรณีมันไม่สะดวก เคยขอรถกับพ่อแม่ก็ไม่ได้ (ทีพี่ล่ะได้ตั้งแต่อยู่ม.ปลาย)

ซึ่งเรื่องรถนั้น พ่อแม่อ้างว่า "ไปรับ-ส่งได้" แต่เรากลับมองว่า มันไม่สะดวก เพราะเวลาเราไปม. แม่ก็ไปทำงานแล้ว(คนละทางด้วย) เวลากลับก็ไม่แน่นอน หรือบางทีก็ดึกไป กลับเองดูเหมือนจะสะดวกกว่า ด้วยความที่เราไม่ชอบการ"รอ" และไม่ชอบให้ใคร"รอ" การที่ต้องโทรบอกให้ที่บ้านมารับ หรือให้มารอ จึงมักจะเป็นทางเลือกอันดับท้าย ๆ

แต่ไม่นาน เพื่อนสนิทก็เอารถมาใช้ ในตอนนั้นล่ะที่เรียกได้ว่าราชรถมาเกย ^o^ มีคนไปส่งที่บ้าน(ตอนมายังมารถแดงเหมือนเดิม) เวลาไปไหนก็ไม่ค่อยลำบากเหมือนเมื่อก่อน พ่อแม่ก็ไม่ต้องคอยกังวลเท่าไหร่

ตอนอยู่ปี 2 เพื่อนก็ซิ่วไปอยู่กทม. เลยมีอันต้องกลับไปสู่วังวนแบบเดิม อาศัยรถแดงเหมือนเดิม แล้วก็โดนว่าเหมือนเดิม เราก็ยังยืนการเรื่องอยากได้รถไปใช้เหมือนเดิม พี่ก็จะสอนให้ แต่พ่อกับแม่ไม่ยอม สุดท้ายเราก็ยังคงขับรถไม่เป็น

จนในที่สุด พี่ก็ไปทำงานที่กทม. รถที่พี่เคยใช้ก็เหลือว่างอยู่ ที่บ้านก็เริ่มจะอยากให้ขับรถเป็น เพราะเวลาฉุกเฉินอาจจำเป็นต้องใช้รถ แต่ก็ยังไม่ยอมให้ขับอยู่ดี(คือเป็นสิ่งที่คิดไว้ แต่ไม่ยอมให้ทำจริง)

สุดท้าย กว่าเราจะได้ขับรถเป็น ก็ช่วงเทอม 2 (แถมยังไปชนท้ายเค้าอีก) แถมยังโดนบังคับให้ไปสอบใบขับขี่(ทั้ง ๆ ที่ยังขับไม่คล่อง) ซึ่งจนบัดนี้ก็ไม่มีใครในบ้านยอมนั่งรถที่เราขับ แม้ว่าในบางครั้งจะเหลือเราที่ขับรถเป็นอยู่คนเดียวก็ตาม(ประมาณว่าคนอื่นไปธุระกันหมด)

ก็ได้แต่คิดว่า...ช่างหัวแกะ...อย่างน้อยมีคนจ่ายค่าน้ำมันให้ก็พอใจล่ะ(จริง ๆ ก็ออกเองน่ะ แต่มันก็ไม่ใช่เงินเราโดยตรง)
พอมาคิดดูแล้ว รู้สึกไม่ดีเลย ที่ตอนเราขับรถเป็นราคาน้ำมันพุ่งไปที่ลิตรละ 25 แล้ว รู้สึกขาดทุนยังไงไม่รู้

นั่นก็เป็นเรื่องสมัยหนุ่ม ๆ ของเรา...แต่ไม่ใช่เรื่องที่อยากจะเล่า

ที่อยากจะเล่าคือว่า...

วันก่อน ตอนเดินไปทำงานตอนเช้า เราผ่านหน้าวัดแห่งหนึ่ง มีรถแดง 2 - 3 คันจอดอยู่ ไม่มีคนขับ(จอดพักนั่นเอง) เราก็ไม่ได้สนใจ เดินต่อไปตามปกติ

แต่บังเอิญว่า มีเสียงทักเรียกเรา..ก็เลยหันไปมองว่าใครเรียก

ปรากฏว่าเป็นลุงคนหนึ่ง...ตอนนั้นรู้สึกว่าหน้าคุ้น ๆ แต่นึกไม่ออก
เค้าก็ชวนคุย ประมาณว่า เรียนที่ไหน? จบยัง? กำลังจะไปไหน? บ้านอยู่แถวนี้เหรอ? บลาบลาบลา...อะไรแบบนั้น..

ตอนแรกยังนึกไม่ออกว่า...ลุงเค้าเป็นใคร..ก็แค่คุ้น ๆ
ทำไมคุยกับเราราวสนิทกันสัก 10 ปีแบบนี้

สักพักเริ่มจำได้ว่า...อ๋อ...ลุงแกเป็นคนขับรถแดง แล้วเมื่อก่อนเนี่ย ก็จะไปจอดรับนักเรียนที่หน้าร.ร.เราบ่อย ๆ และเราก็อาศัยรถลุงเค้าบ่อย ๆ นี่เอง(ในสมัยนั้น เห็นหน้าปุ๊บ ขึ้นรถได้เลย)

ประโยคสุดท้าย ลุงเค้าถามว่า "จำลุงได้ก่?"
เลยตอบไปอย่างภาคภูมิใจว่า "ค่ะ"
ก่อนที่จะแยกตัวออกมาแล้วเดินต่อไป

แอบประทับใจนิด ๆ เพราะหลังจากจบม.ปลายก็ไม่ได้ใช้บริการลุงเค้าอีกเลย(จริง ๆ ช่วงขึ้นม.ปลายก็ไม่ได้กลับบ้านเวลาเดิมแล้ว แทบจะไม่ได้ใช้บริการลุงเค้าเหมือนกัน)
ไม่คิดว่าลุงเค้าจะจำเราได้นั่นเอง เรายังจำหน้าลูกค้าในร้านไม่ค่อยได้เลย ^^""

ขอบคุณครับที่ลุงเคยให้บริการรับ-ส่งผมในสมัยหนุ่ม ๆ และขอบคุณครับที่ลุงจำผมได้ ^/\^

Create Date : 13 มีนาคม 2549 Last Update : 13 มีนาคม 2549 0:37:52 น. Counter : 400 Pageviews.		5 comments
Share Tweet