เมื่อเริ่มที่ต้ดสินใจเขียนบันทึกนี้ ผมเพียงตั้งใจว่า...อยากบันทึกอะไรสักอย่าง
ที่ได้เห็น ได้พบเจอ
เพราะเป็นคนที่ไม่ชอบท่องเที่ยวนัก
โอกาสในการไปยังสถานที่ต่างๆ จึงน้อยลงไปด้วย
ส่วนมากแล้ว...หนังสือเป็นเพื่อนที่พาผมไปผจญภัยซะมากกว่า
จนเมื่อไม่นานมานี้
ด้วยภาระหน้าที่จึงได้มีโอกาสเดินทางไปยัง "จังหวัดประจวบคีรีขันธ์"
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของการมาที่นี่ แต่คงเป็นครั้งแรกที่ได้มองอย่างเต็มตา
สัมผัสอย่างเต็มหัวใจ
"เมืองสามอ่าว" เป็นชื่อเล่นที่ใครๆ เรียกขานกัน
เพราะมีอ่าวที่สวยงามสามอ่าว ได้แก่
อ่าวมะนาว อ่าวน้อย และอ่าวประจวบฯ
ท้องทะเลกว้างเบื้องหน้าตัดกับท้องฟ้าสีคราม
เมื่อได้มองก็ผ่อนคลาย
ผมได้มาที่นี่ในตอนเย็นของวันที่ ๑๙ สิงหาคม ๒๕๖๐
เป็นเวลาเดียวกับที่มีตลาดนัดถนนคนเดินพอดี
ร้านรวงต่างๆ วางขายกันยาวสุดลูกหูลูกตา
ขนานไปตลอดแนวยาวของชายหาด
ทั้งของกินและของใช้
ใกล้ๆกัน "สะพานสราญวิถี" สีสดใส
ทอดตัวยาวลงสู่ทะเลขณะที่แสงสีทองกำลังย้อมท้องฟ้า
ผมมองท้องทะเล ท้องฟ้า ผู้คน
เห็นวิถีชีวิตอันเรียบง่ายที่เมืองเล็กๆ แห่งนี้
อ่าวเหมือนกำลังโอบกอดใครบางคน
ทั้งปลอบโยน ทั้งหล่อเลี้ยงชาวประจวบฯ
รวมถึงคนต่างถิ่นเช่นผมด้วย
ในหลายครั้งคนเราก็รู้สึกเหมือนว่าเวลาช่างเดินเร็วนัก
แต่ก็คงปฏิเสธไม่ได้ว่าเวลาทำหน้าที่อย่างเที่ยงตรงเสมอ
ความสุขมักอยู่กับเราไม่นาน
ความทุกข์ก็เช่นเดียวกัน
ผมบอกลาอ่าวประจวบฯ อย่างเงียบๆ
หากมีโอกาสผมคงได้มาอีกครั้ง
สักวัน...
ริ้วลมไล้น้ำละเมียดละเอียดอ่อน
ฝากคำอ้อนรักทะเลเสน่หา
"เมืองสามอ่าว" เจ้าเอ๋ยเราเคยมา
มามองฟ้า มาเล่นน้ำ มาฉ่ำใจ
มะพร้าวลู่ใบกวักเหมือนทักว่า
เมื่อได้มาแล้วอย่าหนีไปที่ไหน
แม้อ้อมอกเจ็บจากซากรักใคร
อยู่พักให้หายดีที่นี่เลย
.......................
๑๙ สิงหาคม ๒๕๖๐
วันที่: 24 สิงหาคม 2560 เวลา:9:49:54 น.
สวัสดีจ้าเราแวะมาชมนะจ้าาา 
ดีจ้า มาทักทายนะจ้ะ 
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [