บางเรื่อง
ภาพนี้ผมก็ฝีมือผมเอง ขอตั้งชื่อว่า "ฟ้าสางที่นครพนม" แต่ก็อยากเชิญชวนเพื่อน ลองช่วยกันตั้งชื่อภาพดูครับ ว่าชื่อไหนเหมาะกับอารมณ์ภาพนี้ที่สุดลองดูนะคร้าบบ
บางที บางเรืองที่ยังคาใจอยู่ อยากทราบเหตุผลมากมาย ทำไม เพราะอะไร แต่พอเลยช่วงเวลาอยากรู้นั้นมาได้ กลับคิดว่าการไม่รับรู้ ไม่ทราบเหตุผล น่าจะเป็นสิ่งที่ดีกว่า ถึงแม้ว่าลึก ๆ แล้วก็ยังต้องการคำตอบก็ตาม ใครพูดใครแนะนำอะไรผมก็รับฟังเสมอ แล้วใช้สมอง และใจที่เปิดกว้างในการตัดสินใจ แต่ละคนย่อมมีเหตุผลในสิ่งที่ทำ อาจเป็นเหตุผลที่คนอีกคนอาจไม่เข้าใจ หรือไม่ยอมที่จะเข้าใจ หรือด้วยเพราะเหตุผลที่ซ่อนเรื่องราวบางอย่างไว้ การปล่อยสิ่งเหล่านี้ไป ให้เวลาเป็นคำตอบ หรือให้เวลาเป็นยาที่ช่วยให้ลืมเรืองพวกนี้ไป และบางทีมันก็เป็นเพียงบางอารมณ์ที่อยากจะรู้ อยากจะสนใจ แต่เมื่อชีวิตปกติสุขกลับมาเยือน กลับไม่มีสมองส่วนไหนเหลือพอให้จดจำมัน
คืนวานนี้นอนไม่หลับครับ คิดอะไรเรื่อยเปื่อย หลังจากสมองโหลดงานมาตั้งแต่เดือนที่แล้ว แอบเครียดเรือง Thesis นิดหน่อย แต่ก็ยังดีทีสอบสามบทผ่านมาได้ฉลุย คนแรกของรุ่นเล้ย อาทิตย์ก่อนแวะไปบอกอ.เกี่ยวว่าขอพักสักเดือน เคลียร์งานเรื่องสอบของเด็ก ๆ และ เรืองเตรียม รับการประเมินโครงการที่ประสานกับกระทรวงพลังงานให้เสร็จก่อน จึงกลับมาลุย อ.เกียวก็ใจดี พยักหน้ารับทราบด้วยสีหน้าที่เมตตา... ทำให้เราเบาใจเรื่องที่กังวลไปได้มาก แต่ภาระงานที่รับมาช่วงนี้ล้นไม้ล้นมือ ในแต่ละวันทำงาน ๆๆๆ เงยหน้าขึ้นมาก็หมดไปวันแระ.....นี่แระน้าเค้าว่า มนุษย์เงินเดือน
เฮ้ออ ปล่อยให้ความคิดไหลไปเรื่อยเปื่อย นึกได้ก็รีบข่มตาบังคับตัวเองให้หลับ แต่ท่าทางตัวผมมันไม่ชอบการถูกขืนใจเอะยังไง บังคับสินะ เออ บังคับ .. (เผลอใช้คำผิด อิอิ) แต่ยังไงก็ต้องข่มตาหลับให้ได้ เพราะเวลาที่ต้องตื่นคือตีห้าสิบนาที ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไม ต้องทน ...ลำบากแหกตาตื่น แล้วต้องลำบากกับการเดินทางแบบนี้ ทั้งที่ชีวิตมันมีทางเลือกที่ดีกว่า บางทีหากจบโทแล้ว ชีวิตทั้งหมดอาจได้เวลาเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ก็ได้ ...ไม่นานเกินรอ เอหรืออาจเพราะอิทธิพลของไฝเม็ดสีดำที่ฝ่าเท้าขางซ้ายของผมหนอ....
เคยมีคนบอกว่าการเรียนสูง (ป.โทสมัยนี้ไม่แน่ใจว่าเรียกสูงป่าว) ไม่ใช่ตัววัดความสำเร็จของชีวิต แต่อย่างไรซะด้วยหน้าทีการงานและวัยทียังพอจะลุยได้ ก็เลยตัดสินใจเรียนซะให้จบสิ้นตอนนี้ หาไม่แล้วอีกสิบปีข้างหน้า ....ป.ตรี ก็คงมีศักดิ์และสิทธิ์เท่า ๆ กับปวส. สมัยนี้ ดี ดี นี่เอง แต่ทั้งนี้ก็แล้วแต่บริบทของแต่ละคนนะครับ ไม่ได้ หมายรวมทั้งหมดทุกสาขาอาชีพ พูดถึงเรื่องก็อดคิดไม่ได้ เรืองเรียนของเรา ค่าเทอม ค่ารักษาสภาพ ค่าทีสีส รวมรวม เลยแสนไปมากแระ นี่ถ้าไม่ใช่เพราะบารมี อ.ลัดดา คุณแม่ที่แสนจะประเสริฐของผม ก็คงไม่มีทางจะได้มาสัมผัสกับคำว่า ทีสีส ป.โทอย่างตอนนี้หรอก แต่นี่ก็ปีสามแล้ว อันที่จริงมันน่าจะมีอะไรทีคืบหน้าไวกว่านี้ หรือไม่ก็จบจบไปซะที....เฮ้อ เบื่อ แต่คิดบวกเน้อ ...ก้าวมาถึงขั้นนี้ก็ดีแล้ว เหลือแค่สร้างเครื่องมือ ออกเก็บตัวอย่าง วิเคราะห์ สรุป และเขียนเล่ม ก็เท่านั้นเองงง ตั้งเป้าไว้ว่า ปลายต.ค.นี้ต้องเรียบร้อบทุกอย่าง เพื่อ เป็นของขวัญ วันเกษียณอายุราชการของแม่และพ่อ ของผม .......ถึงแม้ว่าแม่กับพ่อจะไม่ดีใจเท่า เรืองที่ลูกชายคนโตจะออกเย้าออกเรือนช่วงนั้นก็ตาม
พักนี้ถ้าตัดเรื่องเครียด ๆ ออกไปก็รู้สึกสบายเนื้อสบายตัวใช่เล่น ด้วยอากาศที่ไม่ร้อนเกินไป ประกอบกับการได้ไปวิ่ง ๆ ๆ ๆ ออกกำลังกายช่วงเย็น ทำให้ได้เหงื่อมากมาย รู้สึกร่างกายเฟิร์มขึ้น แม้ว่าพุงกะทิที่ตั้งใจลด จะยังไม่มีนัยสำคัญทางสถิติให้เห็นเล้ยยยยก็ตาม แต่อย่างน้อยก็เชื่อว่าออกกำลังกายได้เหงื่อจะทำให้สุขภาพดีขึ้น เอ่อว่าแต่ยิ่งออกกำลังกายกลับพบว่ายิ่งหิว และทานอาหารอร่อยขึ้น มากขึ้น ดังนั้นทางออกที่ดีสำหรับเรื่องนี้ จึงควรเน้นการเลือกทานอาหารเพื่อสุขภาพในมื้อเย็น เช่น พวกเมนูสารพัดผัก และอาหารที่ปลอดความมัน ปลอดการทอดทุกชนิด รวมทั้งอาหารที่อ่อนหวานด้วยล่ะ แค่นี้ก็น่าจะช่วยแก้ปัญหาเรื่องนี้ไปได้บ้าง มันยังไม่ถึงภาวะวิกฤตนี่นะ เห็นม่ะ ชีวิตคนเรามันก็ย่อมจะมีทางออกของมันอยู่เองแระ .... คุณว่าม่ะครับ ?
ไปด้วยกันไหม - แอม เสาวลักณ์ ลีละ บุตร :- Amp Saowalak Leelaboot
ปล. ขอบคุณเจ้าของผลงาน "ป้าแอม" ซึ่งเป็นขวัญใจของผ๊มคร้าบบ
Create Date : 05 มีนาคม 2552 |
|
13 comments |
Last Update : 5 มีนาคม 2552 20:37:41 น. |
Counter : 651 Pageviews. |
|
|
|