บางที บางเรืองที่ยังคาใจอยู่ อยากทราบเหตุผลมากมาย ทำไม เพราะอะไรแต่พอเลยช่วงเวลาอยากรู้นั้นมาได้กลับคิดว่าการไม่รับรู้ ไม่ทราบเหตุผล น่าจะเป็นสิ่งที่ดีกว่าถึงแม้ว่าลึก ๆ แล้วก็ยังต้องการคำตอบก็ตามใครพูดใครแนะนำอะไรผมก็รับฟังเสมอแล้วใช้สมอง และใจที่เปิดกว้างในการตัดสินใจแต่ละคนย่อมมีเหตุผลในสิ่งที่ทำอาจเป็นเหตุผลที่คนอีกคนอาจไม่เข้าใจ หรือไม่ยอมที่จะเข้าใจหรือด้วยเพราะเหตุผลที่ซ่อนเรื่องราวบางอย่างไว้การปล่อยสิ่งเหล่านี้ไปให้เวลาเป็นคำตอบ หรือให้เวลาเป็นยาที่ช่วยให้ลืมเรืองพวกนี้ไปและบางทีมันก็เป็นเพียงบางอารมณ์ที่อยากจะรู้ อยากจะสนใจแต่เมื่อชีวิตปกติสุขกลับมาเยือน กลับไม่มีสมองส่วนไหนเหลือพอให้จดจำมันคืนวานนี้นอนไม่หลับครับ คิดอะไรเรื่อยเปื่อยหลังจากสมองโหลดงานมาตั้งแต่เดือนที่แล้วแอบเครียดเรือง Thesis นิดหน่อย แต่ก็ยังดีทีสอบสามบทผ่านมาได้ฉลุย คนแรกของรุ่นเล้ยอาทิตย์ก่อนแวะไปบอกอ.เกี่ยวว่าขอพักสักเดือนเคลียร์งานเรื่องสอบของเด็ก ๆ และ เรืองเตรียมรับการประเมินโครงการที่ประสานกับกระทรวงพลังงานให้เสร็จก่อนจึงกลับมาลุย อ.เกียวก็ใจดี พยักหน้ารับทราบด้วยสีหน้าที่เมตตา...ทำให้เราเบาใจเรื่องที่กังวลไปได้มากแต่ภาระงานที่รับมาช่วงนี้ล้นไม้ล้นมือ ในแต่ละวันทำงาน ๆๆๆ เงยหน้าขึ้นมาก็หมดไปวันแระ.....นี่แระน้าเค้าว่า มนุษย์เงินเดือนเฮ้ออ ปล่อยให้ความคิดไหลไปเรื่อยเปื่อยนึกได้ก็รีบข่มตาบังคับตัวเองให้หลับแต่ท่าทางตัวผมมันไม่ชอบการถูกขืนใจเอะยังไง บังคับสินะ เออ บังคับ .. (เผลอใช้คำผิด อิอิ) แต่ยังไงก็ต้องข่มตาหลับให้ได้เพราะเวลาที่ต้องตื่นคือตีห้าสิบนาที ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องทน ...ลำบากแหกตาตื่น แล้วต้องลำบากกับการเดินทางแบบนี้ทั้งที่ชีวิตมันมีทางเลือกที่ดีกว่า บางทีหากจบโทแล้วชีวิตทั้งหมดอาจได้เวลาเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ก็ได้ ...ไม่นานเกินรอเอหรืออาจเพราะอิทธิพลของไฝเม็ดสีดำที่ฝ่าเท้าขางซ้ายของผมหนอ....เคยมีคนบอกว่าการเรียนสูง (ป.โทสมัยนี้ไม่แน่ใจว่าเรียกสูงป่าว)ไม่ใช่ตัววัดความสำเร็จของชีวิตแต่อย่างไรซะด้วยหน้าทีการงานและวัยทียังพอจะลุยได้ก็เลยตัดสินใจเรียนซะให้จบสิ้นตอนนี้หาไม่แล้วอีกสิบปีข้างหน้า ....ป.ตรี ก็คงมีศักดิ์และสิทธิ์เท่า ๆ กับปวส.สมัยนี้ ดี ดี นี่เอง แต่ทั้งนี้ก็แล้วแต่บริบทของแต่ละคนนะครับ ไม่ได้หมายรวมทั้งหมดทุกสาขาอาชีพพูดถึงเรื่องก็อดคิดไม่ได้ เรืองเรียนของเราค่าเทอม ค่ารักษาสภาพ ค่าทีสีส รวมรวม เลยแสนไปมากแระนี่ถ้าไม่ใช่เพราะบารมี อ.ลัดดา คุณแม่ที่แสนจะประเสริฐของผมก็คงไม่มีทางจะได้มาสัมผัสกับคำว่า ทีสีส ป.โทอย่างตอนนี้หรอกแต่นี่ก็ปีสามแล้ว อันที่จริงมันน่าจะมีอะไรทีคืบหน้าไวกว่านี้หรือไม่ก็จบจบไปซะที....เฮ้อ เบื่อแต่คิดบวกเน้อ ...ก้าวมาถึงขั้นนี้ก็ดีแล้ว เหลือแค่สร้างเครื่องมือออกเก็บตัวอย่าง วิเคราะห์ สรุป และเขียนเล่ม ก็เท่านั้นเองงงตั้งเป้าไว้ว่า ปลายต.ค.นี้ต้องเรียบร้อบทุกอย่างเพื่อ เป็นของขวัญ วันเกษียณอายุราชการของแม่และพ่อ ของผม .......ถึงแม้ว่าแม่กับพ่อจะไม่ดีใจเท่าเรืองที่ลูกชายคนโตจะออกเย้าออกเรือนช่วงนั้นก็ตามพักนี้ถ้าตัดเรื่องเครียด ๆ ออกไปก็รู้สึกสบายเนื้อสบายตัวใช่เล่นด้วยอากาศที่ไม่ร้อนเกินไปประกอบกับการได้ไปวิ่ง ๆ ๆ ๆ ออกกำลังกายช่วงเย็นทำให้ได้เหงื่อมากมายรู้สึกร่างกายเฟิร์มขึ้น แม้ว่าพุงกะทิที่ตั้งใจลดจะยังไม่มีนัยสำคัญทางสถิติให้เห็นเล้ยยยยก็ตามแต่อย่างน้อยก็เชื่อว่าออกกำลังกายได้เหงื่อจะทำให้สุขภาพดีขึ้นเอ่อว่าแต่ยิ่งออกกำลังกายกลับพบว่ายิ่งหิว และทานอาหารอร่อยขึ้น มากขึ้นดังนั้นทางออกที่ดีสำหรับเรื่องนี้จึงควรเน้นการเลือกทานอาหารเพื่อสุขภาพในมื้อเย็นเช่น พวกเมนูสารพัดผัก และอาหารที่ปลอดความมัน ปลอดการทอดทุกชนิดรวมทั้งอาหารที่อ่อนหวานด้วยล่ะแค่นี้ก็น่าจะช่วยแก้ปัญหาเรื่องนี้ไปได้บ้าง มันยังไม่ถึงภาวะวิกฤตนี่นะเห็นม่ะ ชีวิตคนเรามันก็ย่อมจะมีทางออกของมันอยู่เองแระ .... คุณว่าม่ะครับ ?