เป็นที่รู้กันทั่วยุทธภพว่าปราสาทเขียวสะท้อนคือสำนักของสตรีมาดบุรุษ มีประมุขเป็นสตรี ส่วนบุรุษนั้นอ่อนน้อมว่าง่ายและ ‘ถูกเหยียบอยู่ใต้เท้า’ทว่าเรื่องชื่อเสียงนั้นยังนับว่าห่างชั้นจากห้าตระกูลใหญ่ น้อยคนนักที่อยากเอาตัวเองมาข้องแวะกับสำนักนี้

จนกระทั่งวันนี้... วันที่คุณหนูสามแห่งปราสาทเขียวสะท้อนจะออกเรือน ทุกผู้ต่างเร่งรุดเดินทางมา แต่หาใช่เพราะอยากเป็นแขกผู้มีเกียรติ เป็นเพราะพวกเขาทั้งหลายล้วนอยากมาชม ‘เรื่องสนุก’ ต่างหาก

ก็โลกนี้มีด้วยหรือ งานแต่งงานที่เจ้าสาวจะแต่งให้บุรุษที่ไม่ใช่ชาวยุทธ์ซึ่งโผล่มาจากหัวโค้งเป็นคนแรก!

ช่างประหลาดยิ่ง!น่าเหลือเชื่อยิ่ง! เรื่องพรรค์นี้มีด้วยหรือ พวกเขาไม่เชื่อ!

สิ่งที่พี่ใหญ่สอน พี่ใหญ่ทำ มีหรือน้องสี่คนนี้จะไม่เชื่อฟัง ในเมื่อภรรยาทั้งคนหายากนัก ขอใช้วิธีของพี่ใหญ่ หญิงใดขอเขาแต่งงาน เขาก็จะตกลงทันที

นางเกลียดการที่ต้องเป็นหมากของมารดา ชีวิตของชาวยุทธ์ที่อยากเป็นใหญ่มีอะไรดี สิ่งที่นางต้องการคือการมีชีวิตอันเรียบง่ายอย่างมีความสุขเท่านั้น ต่อรองมารดาจนได้คำว่า ชายได้ที่เลี้ยวหัวมุมโค้งนั้นมาภายในวันพิธี นางต้องแต่งงานด้วย มิฉะนั้นคำกล่าวนั้นเป็นอันยกเลิก

ใครจะคาดคิด ผู้ที่เลี้ยวมุมโค้งมากลับเป็นเพียงคนขายม้าผมเผ้าเครารกรุงรัง กลิ่นสาบเหม็นโชยออกมา แต่เมื่อนางมองตาเขา ถามคำถามกับเขา นางก็รู้สึกว่า นางสามารถฝากชีวิตไว้ในกำมือชายคนนี้ได้

เป็นเล่มของน้องสาม อสูรกริ้วค่ะ ถึงคราวเขาต้องแต่งออกไปสักที น้องสามคนนี้โผล่มาในเล่มของอสูรพรางใจแล้วถ้าใครจำกันได้

เล่มนี้น่ารักดีค่ะ ช่วงแรกๆ ขำมาก เป็นเล่มที่หัวเราะออกมาเต็มๆ ขณะที่เรื่องอื่นๆ ในชุดแค่อมยิ้มบ้างพอให้ทราบว่าผู้เขียนเล่นมุกแต่ไม่หัวเราะแค่นั้น ส่วนช่วงหลังๆ ก็เรื่อยๆ อ่านเพลินๆ

พระเอกเป็นคนตรง ขวานผ่าซาก ในเล่มเปรียบเทียบว่าถ้ามองทะลุลำไส้ได้คงเห็นลำไส้ตรงแหน่วไม่มีโค้งคดเลย ไม่รู้จักมารยาท แต่ข้อดีคือเชื่อฟังคำสั่งสอนของบิดามารดาและพี่ใหญ่มาก ก็จะซื่อๆ ดูเหมือนเด็กตัวโตๆ ค่ะ ปากว่าภรรยาต้องเชื่อฟังสามี แต่จริงๆ แล้วคำนึงถึงภรรยามากกว่าใคร แค่ไม่รู้ตัวแค่นั้น

ส่วนนางเอก ภายนอกดูเรียบร้อย แต่จริงๆ มีความกระตือรือร้นอยากรู้อยากเห็นเหมือนเด็กๆ มีความพยายาม รู้จักเรียนรู้นิสัยคนรอบข้าง

ในเล่มนี้พี่ใหญ่ พี่รอง ก็มาปรากฏตัวให้หายคิดถึง และเปิดตัวละครในเจ็ดอสูรมาอีกคนคือเยี่ยสิง เขาคนนี้เพิ่งโผล่มาในเล่มนี้เป็นเล่มแรก น่าจะเป็นอสูรปีศาจ อย่างที่เคยบอกไปแล้วในเล่มก่อนๆ ว่าหนังสือชุดนี้คนเขียนพยายามยัดตัวละครเข้ามามาก จนลำดับญาติไม่ถูก แต่ละคนแต่งออกไปก็มีญาติฝ่ายข้างที่แต่งเพิ่มเข้ามา แค่รุ่นพ่อแม่ก็งงแล้วเพราะคนเขียนไม่ได้สรุปไว้ชัดเจน 

ส่วนตัวโอว่าสามารถจะมีเล่มต่อไปได้อีก แต่ถ้าเพจสนพ. บอกว่าผู้เขียนไม่ได้เขียนเล่มต่อแล้ว ก็ต้องรอดูกันต่อไปเนอะ

ถามว่าชุดนี้น่าเก็บไหม?

โอจะสรุปข้อดีข้อเสียให้นะคะ

- ตัวละครพระนางมีสีสัน มีบุคลิกลักษณะพิเศษที่ไม่เหมือนใคร

- มีการดำเนินเรื่องที่มากพอสมควร ไม่ได้จำกัดแค่เรื่องรักๆ ระหว่างพระนาง

- พระเอกนางเอกในแต่ละเรื่อง อึด ถึก ทน มาก สู้ชีวิตพอสมควรเลย ไม่ใช่คุณหนูคุณชายในห้องหอที่มีบ่าวรับใช้ จะเห็นชัดถึงความเพียรพยายามของแต่ละคู่

- มีความสัมพันธ์ระหว่างอสูรพี่น้องและครอบครัวของแต่ละครอบครัวเข้ามาให้เห็นความอบอุ่นพอสมควร

- ถ้าชอบการโชว์เทพ โชว์ความสามารถก็จัดมา ได้โชว์แน่ๆ เพราะแต่ละคนเป็นอสูรนะจ๊ะ 

- ลักษณะการดำเนินเรื่องห้วนๆ สั้นๆ ทำให้ยากที่จะเน้นฉากอารมณ์ ความรู้สึกที่จะคล้อยตามก็จะลดลง หลายๆ เล่มพยายามสร้างฉากเพื่อเร้าอามรมณ์แต่ทำได้ไม่ถึง

- ไม่มีเล่าเกริ่นอดีต เกริ่นความสัมพันธ์ เหมือนเหล่าพญายมโผล่ออกมาให้เก๋ๆ พอมาเสร็จก็จากไปแบบสวยๆ คนอ่านก็อ่านแบบงงๆ เกาหัวตาม

- ปริมาณตัวละครที่เยอะเกินไป ทำให้รู้สึกผูกพันน้อยลง

- การดำเนินเรื่องมีหัวมีหาง แต่ระหว่างกลางรู้สึกสะเปะสะปะ ดึงตรงนู้นเข้า ตรงนี้ออก บางฉากบางครั้งใส่มาแทนที่จะเพิ่มความผูกพันกลับทำให้เยิ่นเย้อ

- เรื่องเหมือนจะมีเหตุมีผล แต่พอมองลึกลงไป เหตุผลที่ว่ามันกลับไม่มี เพราะฉะนั้น อ่านแล้วก็จะทะแม่งๆ แหม่งๆ หลายจุด ถ้าอ่านเอาสนุกก็ไม่เป็นไร

- ตัวร้ายแต่ละเรื่องค่อนข้างมาแบบน่ารำคาญ และเป็นแบบแผนมากเกินไป แนวญาติคิดคดซะมาก

ถามตอบ 

Q: ต้องอ่านเรียงหรือเปล่า ไม่อ่านเรียงได้มั้ย หรือแค่อ่านบางเรื่องจะได้หรือเปล่า

A: ได้จ้ะ จะอ่านหัวไปหางหรือหางไปหัวได้ทั้งนั้น หยิบแค่บางเล่มมาอ่านก็ได้ แต่เป็นเรื่องปกติของหนังสือชุดที่ถ้าอ่านครบเราก็จะรู้พื้นเพ ที่มาที่ไปของตัวละครแต่ละตัว และเรื่องนี้เหตุการณ์เกิดเรียงตามลำดับ ถ้าอ่านเรียงก็จะลำดับความได้ง่ายขึ้น

Q: เรื่องไหนสนุกสุด

A: เท่าที่ไปส่องในเว็บแจ่มใส แต่ละคนรู้สึกไม่เหมือนกันนัก เพราะงั้นต้องลองอ่านเอง แต่ถ้าถามโอ โอชอบเรียงจากมากสุดไปน้อยสุด 

อสูรซ่อนพิษ > อสูรเร้นร้าย > อสูรพรางใจ > อสูรยั่วยิ้ม > อสูรเจ้าน้ำตา

อสูรซ่อนพิษ  ชอบความห้วนๆ ของพระเอก ดูเป็นคนปากร้ายใจดีดี แอบน้ำตาซึมก็สิ่งที่นางเอกพยายาม 

อสูรเร้นร้าย  ช่วงแรกเล่มนี้ฮาสุดๆ เลย พระเอกก็บ้าๆ ซื่อๆ ดี

อสูรพรางใจ  นางเอกเงียบ แต่รู้สึกถึงความผูกพันและเข้าใจระหว่างทั้งคู่ ชอบพอควร แต่ลงมาลำดับนี้เพราะตัวร้ายน่ารำคาญ และความแสนซื่อรักความถูกต้องของพระเอก

อสูรยั่วยิ้ม  ช่วงแรกน่ารัก พระเอกคลั่งการทำนา แต่ตัวร้ายเรื่องนี้น่ารำคาญที่สุด อ่านแล้วเหนื่อย

อสูรเจ้าน้ำตา  แรกๆ น่ารักค่ะ แต่พอช่วงท้ายแล้วเหนื่อย เป็นเรื่องที่มีเนื้อมากที่สุด แต่เป็นเนื้อที่ไม่สำคัญ ตัดออกไปเถอะเพราะรู้สึกยืดมาก ถ้าไม่ยืดก็คงจะชอบกว่านี้ค่ะ

โดยรวมอ่านได้เรื่อยๆ ชอบระดับปานกลางค่อนไปทางไม่ค่อยปลื้ม

Q: พระเอกเล่มไหนมีบทเยอะสุด

A: อสูรยั่วยิ้มค่ะ เพราะเป็นพี่ใหญ่ ฮีจะโผล่ไปในทุกๆ เรื่อง มากบ้างน้อยบ้างแล้วแต่โอกาส

Q: พระเอกเล่มไหนหล่อที่สุด

A: อสูรเร้นร้ายค่ะ หล่อจนเป็นความผิด ฮ่าๆ แต่ในเรื่องจะซกมกเพราะฮีไม่ชอบอาบน้ำ แถมไว้เคราด้วยตอนแรก รองลงมาน่าจะอสูรยั่วยิ้ม หล่อวิ้งเกินชาวนา รองลงมาอีกก็อสูรซ่อนพิษ มาดขรึมไม่แสดงอารมณ์ หล่อแบบงก เพราะขี้เหนียวไม่ยอมซื้อข้าวกินจนร่างกายผอม ที่เหลือไม่หล่อแต่มีออร่าก็ อสูรเจ้าน้ำตา รายนี้หล่อแปลก อย่างที่เคยวาดรูปให้ดู กับอสูรพรางใจ คนนี้คนเขียนเขียนชัดว่าไม่หล่อ แต่มีรัศมี หึๆ

Q: นางเอกเล่มไหนสวยสุด

A: อสูรพรางใจค่ะ นางฟ้านางสวรรค์เชียว แต่ชีไม่ยอมพูด ส่วนเรื่องอื่นน่าจะใกล้เคียงกัน แต่ถ้าตามคำบรรยายนางเอกอสูรเร้นร้ายน่าจะสวยน้อยที่สุด

หมดแล้วมั้ง ฮ่าๆ