ทั่นฮวาในดวงใจ  (ชุด คุณชายสกุลเนี่ย #1)  

อวี๋ฉิง เขียน  พวงหยก แปล 

สำนักพิมพ์แจ่มใส  แนวมากกว่ารัก 

209 บาท  252 หน้า 

 

หลังปก 

 

เพราะความเรียงอันยอดเยี่ยมทำให้ ‘นาง’ มาเป็นทั่นฮวา และจำต้องปกปิดความจริงที่ว่าตนเองคือสตรีเอาไว้ ทว่า...เขากลับรู้ได้ด้วยเพียงการสบตากับนางคราแรก 

ถานอู่ฟูผู้ขี้เกียจใช้สมองเป็นที่สุด ได้ใช้สมองของนางเพียงน้อยนิดเพื่อสอบเข้าเป็นขุนนาง แต่ก็จำเป็นต้องหาที่พึ่งพิงที่น่าจะฝากชีวิตไว้ได้ ซึ่งตัวเลือกแรกของนางก็คือ ‘เขา’ คุณชายสกุลเนี่ย 

เมื่ออยู่กับเขาที่ขึ้นชื่อว่า ‘ยึดชาติบ้านเมืองเป็นที่ตั้ง’ และเถรตรงเป็นที่สุดแล้ว นางก็ไม่มีสิ่งใดที่ต้องกลัว เว้นแต่เพียง ‘ตัวเขา’ เองนั่นละ! 

เพราะความจริงแล้วคนผู้นี้กลับมีความลับมืดดำอยู่อีกด้านที่ไม่มีผู้ใดรู้ แต่ในยามที่นางกำลังจะตาย กลับใช้อุบายเพียงเล็กน้อยรอดตัวจากมีดสั้นของเขามาได้ และชีวิตของทั้งสองก็ต้องพัวพันกันอย่างมิอาจจะแยกออกจากกันได้อีกไป! 

 

คุยกันหลังอ่าน 

 

เริ่มต้นอ่านด้วยความคาดหวัง ก่อนค่อย ๆ โดนความผิดหวังทับถมเป็นชั้น ๆ จบด้วยความรู้สึกว่า อิ๊บอ๋ายแล้ว ดันซื้อมาทั้งชุด... เริ่มต้นก็ลางไม่ดีซะแล้ว แล้วที่เหลือละ ฮือ 

เป็นผลงานของอวี๋ฉิงที่ไม่มีกลิ่นอายของอวี๋ฉิงอย่างที่เราคุ้นกัน ด้วยความที่เป็นผลงานแรก ๆ ของอวี๋ฉิงด้วยแหละ คิดว่าน่าจะเป็นช่วงที่ยังหาตัวตน ยังมีหลายอย่างที่ยังทำได้ไม่ดี และไม่ลงตัว 

อ่านไม่ยากเลยค่ะ ตรงกันข้าม ง่ายจนเกินไปด้วยซ้ำ จนอยากจะขอร้องว่าช่วยทำให้เรื่องหนักแน่นน่าเชื่อถือกว่านี้หน่อยเถิด อันนี้มันช่างแสนเบาบาง ขาดเหตุผล และเลื่อนลอยจนเกือบจะว่างเปล่าเหลือเกิน 

เริ่มต้นด้วยฉากนางเอกที่ปลอมตัวเป็นชายเข้ามาสอบเป็นบัณฑิตได้เป็นทั่นฮวาพบพระเอกครั้งแรก พระเอกก็จับพิรุธนางเอกได้ทันทีว่านางเป็นผู้หญิง แต่ก็ไม่ยอมปริปาก ปล่อยให้นางเอกเข้าใจผิด ๆ ว่าตัวเองปลอมตัวแสนจะแนบเนียน (ซึ่งก็อาจจะจริง เพราะในเรื่องมีพระเอกเพียงคนเดียวที่ดูออก) ส่วนพระเอกก็ได้แต่ระแวงว่านางเอกจะนำภัยมาสู่ตัวเลยไม่อยากไปยุ่งเกี่ยว แต่นางเอกเธอปักความเชื่อว่าถ้าอยู่กับพระเอกต้องปลอดภัยแน่นอน เลยพยายามหาทางยึดเกาะไว้ คนหนึ่งอยากหนี คนหนึ่งอยากหาที่พึ่ง ไป ๆ มา ๆ นางเอกดันไปเหยียบจุดตายพระเอกเข้าเลยเกือบได้ตายจริง พระเอกที่ดูเมตตาอารีมีอีกโฉมหน้าคือโหดอำมหิตคิดจะกำจัดนางเอกทิ้ง แต่นางเอกก็อาศัยไหวพริบบวกดวงยื่นข้อเสนอว่าตนจะคอยเป็นคนคอยช่วยเหลืออยู่ข้างกายพระเอก สุดท้ายพระเอกก็ยอมปล่อยนางให้อยู่ข้างกาย เรื่องราวราบเรียบสลับวุ่นวายจนเวลาผ่านไปหลายปี เจออุปสรรค พระเอกเริ่มรู้ตัวว่ารักนางเอกฉันชายหญิง นางเอกเล่นตัวนิดหน่อย เจออุปสรรคอีกนิด สุดท้ายรักกัน แฮปปี้เอนดิ้ง 

โอรู้สึกว่าผู้เขียนปักธงใส่ตัวละครมากไป แต่ไม่สามารถใส่เหตุผลมารองรับได้เพียงพอ หรือน่าเชื่อถือพอ พอทำได้ไม่ถึง อะไรที่ปักไว้ มันก็อ่อนยวบไปหมด 

อย่างการที่บอกว่าพระเอกเป็นคนรักชาติบ้านเมือง รักมาก ยึดมั่นมาก ใครที่จะมาเป็นอุปสรรคต่อแผนการฮีไม่ลังเลที่จะกำจัดทิ้งหมด มุ่งมั่นแบบประหลาด ๆ พอเรื่องอธิบายเหตุผล เราก็อ่านแบบ ฮะ แค่เนี้ยเหรอ 

อย่างการที่นางเอกเสี่ยงตายปลอมตัวเป็นผู้ชายมารับราชการ สุดท้ายมาทำตัวชิล ๆ อยู่ไปวัน ๆ บอกว่านางฉลาดแต่เป็นคนขี้เกียจ ขี้เกียจทุกอย่าง ชอบกิน แต่ขี้เกียจตื่น ชอบของดี ๆ แพง ๆ แต่ขี้เกียจหาเงิน สมองดีแต่ขี้เกียจใช้สมอง ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อย กิน ๆ นอน ๆ ให้พระเอกคอยซัพพอร์ต อ่านแล้ว แบบ... นางมาทำอะไรเนี่ย ซึ่งในเรื่องก็เฉลยเหตุผล ซึ่งในสายตาโอ ก็พอฟังได้ แต่น้ำหนักมันน้อยมากเมื่อเทียบกับช่วงเวลาที่เธอทิ้งตัว 

บอกพระเอกฉลาดมาก นางเอกฉลาดมาก แต่วิธีคิด การกระทำ มันไม่ไปด้วยกันเลย  

บอกพระเอกโหด ชนิดที่ว่าพระเอกจะฆ่านางเอกหลายรอบ แต่บทจะดี ก็คือดีแบบปล่อยให้นางทำตามใจ พะเน้าพะนอนางสุด ๆ แบบที่ชวนสงสัยว่านางเอกไปป้ายยาอะไรพระเอกไว้ 

บอกนางเอกเป็นคนเดียวที่อ่านพระเอกออก เข้าใจพระเอก พระเอกเลยรู้สึกว่านางเอกพิเศษ แต่บทมันไม่มีอะไรชวนให้เรารู้สึกพิเศษแบบที่พระเอกรู้สึกเลย 

 

เรื่องไม่มีพัฒนาการของตัวละคร มีแต่อะไรไม่รู้ที่ยัดมาใส่แบบงง ๆ กระโดดไปกระโดดมา วุ้ย การสร้างเรื่องน่ะ ไม่ใช่อะไรง่าย ๆ อย่างแค่พูดอะไรลอย ๆ ชี้นิ้วส่ง ๆ แล้วคนอ่านจะพยักหน้าคล้อยตามหรอกนะ 

โอจดมาเลย ณ บทที่ห้า (เวลาในเรื่องคือผ่านไปสามปี) ทุกอย่างยังเหมือนย่ำอยู่กับบทแรก คือ 1. พระเอกเสียดายที่นางเอกเป็นเป็นผู้หญิง (ไม่งั้นนะ นางต้องรับราชการสร้างชื่อให้สำนัก สร้างคุณูปการอันยิ่งใหญ่ บลา ๆ ) 2. โอ๊ะ ฆ่านางดีกว่า (อยู่ไปก็รังแต่จะทำให้วุ่นวายและเสียเรื่องนะแม่นาง) 3. นางเอกบอกกับตัวเองว่าพระเอกไม่มีทางรู้ว่าตัวเองเป็นผู้หญิง (ก็ฉันช่างเป็นสุดยอดนักปลอมตัว ยังไม่เคยมีใครจับได้เลยนะยะ พระเอกจะจับได้ไง)  

 

มีเปิดตัวละครที่น่าจะเป็นพระเอกในเรื่องถัด ๆ ไปด้วย ก็ตามชื่อชุดแหละ คุณชายสกุลเนี่ย น่าจะเป็นน้อง ๆ พระเอกเรื่องนี้ คือพระเอกเรื่องนี้เป็นพี่คนโต แต่บทเปิดตัวละครก็ทำได้ไม่น่าสนใจ หรือรู้สึกว่ามันจะเป็นเนื้อเดียวกันแต่อย่างใด 

 

สรุปคือโอผิดหวัง น้ำหนักเหตุผลน้อย ตัวละครไม่มีพัฒนาการ ไม่น่าเชื่อถือ ไม่มีเสน่ห์ ไม่น่าจดจำ ในแง่ของความสัมพันธ์ความรักกันก็อ่อน 1 ดาว 

 

แล้วมันมีตั้งหกเล่มไง  

 

 

 

 

 

 

สาวใช้ประพันธ์รัก (ชุด คุณชายสกุลเนี่ย #2)

อวี๋ฉิง เขียน  อวี้ แปล 

สำนักพิมพ์แจ่มใส  แนวมากกว่ารัก 

209 บาท  243 หน้า 

หลังปก 

กลิ่นน้ำหมึกและกลิ่นหอมของกระดาษ... คือกลิ่นที่นางโปรดปรานและหลงใหล  

แม้ภายนอก ‘เสวียนจี’ จะเป็นเพียงสาวใช้คนหนึ่งในคฤหาสน์สกุลเนี่ย แต่ความพิเศษของนาง การที่นางอ่านออกเขียนได้ก็ทำให้นางกลายเป็นที่สนใจของผู้อื่น เหตุใดจึงต้องเป็นเช่นนี้นะ ทั้ง ๆ  ที่นางอยากอาศัยอยู่ในที่แห่งนี้อย่างเรียบง่าย เฝ้าดู ‘เขา’ คุณชายสกุลเนี่ยผู้หนึ่งที่นางชื่นชอบอย่างจริงใจอยู่ในมุมของตนเองแท้ ๆ ทว่าเขาในยามนี้ก็มิค่อยน่าชื่นชมเช่นในกาลก่อนแล้ว นอกจากเขาจะไม่ได้โลดแล่นอยู่ในวงการการเขียนเช่นแต่ก่อน ยังเจ้าอารมณ์และเก็บตัวยิ่ง กระทั่งยามรู้ว่านางหลงใหลตนเองก็ยังใช้ ‘ความบริสุทธิ์’ ของนางมาเป็นเครื่องพิสูจน์!  

แต่จะเป็นอย่างไรก็ช่างเถิด อย่างไรเสียวันหนึ่งนางก็ต้องจากที่นี่ไป  

ต้องจากไป ก่อนที่จะมีผู้ใดล่วงรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของนาง! 

คุยกันหลังอ่าน 

มาต่อกันที่เล่มที่สองของชุดค่ะ จากเล่มแรกที่ผิดหวัง เล่มนี้ดีกว่าที่คิดค่ะ ใจไม่แป้วแล้ว เฮ 

จากเล่มแรกที่แทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคนในสกุลนี้เลย ในเล่มนี้จะเริ่มเปิดตัวพี่น้องสกุลเนี่ย จะเห็นบุคลิกนิสัยใจคอพี่น้องชัดขึ้นละ ในเล่มพี่ใหญ่ พี่แทบไม่พูดถึงน้อง ๆ เนื้อหาก็ไม่เกี่ยวข้องกันเลย เปิดตัวน้องห้าแค่คนเดียว ส่วนคนอื่น ๆ ยังเป็นปริศนา ส่วนเล่มสอง ซึ่งก็คือเล่มนี้ เปิดตัว คุณชายสาม สี่ หก เจ็ด และสิบสอง  

แนะนำคร่าว ๆ  

คุณชายใหญ่ เนี่ยชังหมิง พระเอกเล่มแรก ทำงานในราชสำนัก (ไม่มีบทบาทในเล่มนี้) 

คุณชายสาม เนี่ยเฟิงอวิ๋น พระเอกเล่มนี้ เป็นเถ้าแก่ร้านหนังสือเฟิงอวิ๋น เชี่ยวชาญเรื่องหนังสือ 

คุณชายสี่ เนี่ยมี่หยาง ฉลาดเฉลียวแต่สุขภาพอ่อนแอ รักและตามใจน้องสิบสองมาก 

คุณชายห้า เนี่ยอู่ ฉายาราชาจิ้งจอก (ไม่มีบทบาทในเล่มนี้) 

คุณชายหก เป็นหมอ ออกเร่รอนพเนจรไม่อยู่เป็นหลักแหล่ง  

คุณชายเจ็ด ฉายานักบวช ไม่สนทางโลก ชอบสวดมนต์ 

คุณชายสิบสอง เนี่ยหยวนเฉี่ยว น้องเล็กของบ้าน หน้าตาเหมือนผู้หญิง ร่าเริง ขี้เล่น รักสนุก แต่ไม่มีพิษมีภัย  

ส่วนเนื้อหาในเล่มนี้ เล่าถึงนางเอก ฉินเสวียนจี ที่เพิ่งเข้ามาเป็นสาวใช้ในสกุลเนี่ย นางรักหนังสือมาก ปลื้มเนี่ยเฟิงอวิ๋นมานาน เคยเจอตัวจริงครั้งหนึ่ง แต่เมื่อพบกันอีกครั้ง เนี่ยเฟิงอวิ๋นที่นางเคยชื่นชมก็เปลี่ยนไป เขากลายเป็นคนอารมณ์แปรปรวน ฉุนเฉียวง่าย ซึ่งสาเหตุมาจากการที่เขาได้รับบาดเจ็บที่ขาจนทำให้ต้องนั่งบนรถเข็น เนี่ยเฟิงอวิ๋นปฏิเสธทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับหนังสือ ยกเว้นเรื่องของบัณฑิตเย้ยโลก ที่เป็นคนแต่งหนังสือเรื่องสุดท้ายที่เขาเขียนคำนิยมให้ 

ไม่ว่าพระเอก หรือน้อง ๆ สกุลเนี่ยคนอื่น ๆ  ต่างก็พอสัมผัสได้ว่านางเอกน่าจะมีความลับปิดบังอยู่ เพราะโดยสภาพหรือนิสัยนางไม่เหมือนสาวใช้ทั่วไป แม้จะหน้าตาธรรมดา แต่บุคลิกและกลิ่นอายของนางนั้นแตกต่างจากสาวใช้คนอื่น นางรู้หนังสือ สุขุม ให้ความรู้สึกเรียบง่ายทว่ามั่นคงแก่ผู้ที่ใกล้ชิด คนที่อยู่ใกล้รู้สึกสบายใจ  

เรื่องอ่านง่าย สบาย ๆ ค่ะ เดาทางไม่ยาก โทนเรื่องไม่หนัก มีบรรดาน้อง ๆ พระเอกเข้ามาสร้างสีสัน พระนางรักหนังสือกันทั้งคู่ พระเอกเปิดร้านหนังสือก็จริง แต่บทบาทของเขาคล้าย ๆ เปิดสำนักพิมพ์ แล้วตัวเองเป็นบรรณาธิการอะไรประมาณนั้นเลยค่ะ เป็นคนมีชื่อเสียงในแวดวงหนังสือ แม้ภายหลังจากได้รับบาดเจ็บจะไม่จับงานด้านนี้อีก แต่นางเอกก็ปลื้มพระเอกตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ส่วนนางเอก นางหลงรักหนังสือมาก ปกติจะทำตัวเรียบง่าย ปล่อยให้ตัวเองจืดจางไปกับสภาพแวดล้อม แต่ถ้าเป็นเรื่องหนังสือ นางจะมีลูกฮึดสู้ กล้าต่อปากต่อคำกับพระเอกที่เป็นเจ้านาย 

โอชอบตอนนางเอกต่อปากต่อคำกับพระเอก โอไม่ได้ชอบนางเอกเถียงเก่งนะ แต่โอชอบคนที่กล้าพูด กล้าแสดงเจตนา โดยใช้เหตุผล ซึ่งเวลานางเอกโต้ตอบพระเอก อ่านแล้วรู้สึกว่า เออ มันต้องอย่างนี้สิ! แล้วบทสนทนามันลื่นไหลไปตามเรื่อง ไม่ขัด ประดักประเดิดเหมือนถูกจับยัดใส่แบบเล่มแรก (และนั่นเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้โอไม่ชอบเล่มแรกเอามาก ๆ) เหตุผลสนับสนุนเรื่องนี้ก็ให้มาดีกว่า แม้ช่วงท้ายจะรวบรัด ตัดตอนบ้าง มีหลุมที่ปล่อยให้ว่างบ้าง แต่ภาพรวมถือว่าใช้ได้ทีเดียว ตัวละครประกอบเรื่องนี้ก็น่ารัก พวกน้อง ๆ พระเอก (โอชอบสี่กับสิบสอง) หรือสาวใช้เพื่อนนางเอก ไม่ชวนให้สงสัยว่าจับใส่มาทำไมเหมือนเล่มแรก ถือว่าตัวละครมีเสน่ห์ และอ่านแล้วเข้าใจความรักของพระนาง 

สิ่งที่โอมักรู้สึกเสมอในงานของอวี๋ฉิงคืองานของเขามีความขบถบางอย่างแฝงอยู่ไม่มากก็น้อย มักจะเป็นอะไรที่ไม่ค่อยเห็นในนิยายทั่ว ๆ ไป เป็นทางที่ผู้เขียนหรือผู้อ่านมักไม่ค่อยนิยม (แต่ไม่ได้หมายความว่ามันไม่มีอยู่หรือไม่มีคนชอบนะ) อย่างในเล่มนี้โอมองว่าเป็นช่วงที่ให้นางเอกเลือกทางเลือกเรื่องความสัมพันธ์ หรือปมบ้านของนางเอก หรือในเล่มแรก (ทั่นฮวาในดวงใจ) ที่เป็นเรื่องตัวฉากหลักที่เป็นบ้านเมืองอันโสมม นิสัยพระนาง และปมของตัวละครประกอบ 

น่ารักดีค่ะ เล่มหนึ่งกับสองนี่อ่านแยกได้เลย แทบไม่มีอะไรเกี่ยวกันเลย เล่มนี้โอให้ 3 ดาว 

องครักษ์เคียงคู่ (ชุด คุณชายสกุลเนี่ย #3) 

อวี๋ฉิง เขียน  อวี้ แปล 

สำนักพิมพ์แจ่มใส  แนวมากกว่ารัก 

209 บาท  252 หน้า 

หลังปก 

นาง ‘ฝานสุยอวี้’ เป็นผู้อารักขาของเขา ‘เนี่ยยางยง’ ผู้ซึ่งเป็นถึงราชาแห่งเกาะจิ้งจอกผู้ยิ่งใหญ่  และยังมีตัวตนที่แท้จริงเป็นถึงหนึ่งในคุณชายสกุลเนี่ย! ทว่าวรยุทธ์ของนางยังเรียกได้ว่าอ่อนด้อยนัก มิได้ช่ำชองเช่นการวาดภาพ หมากล้อม ลายอักษร หรือร่างแบบเรือ แต่ราชาโจรสลัดของชาวฮั่นผู้นี้กลับให้นางอยู่เคียงใกล้ ทั้งที่มีผู้อารักขาที่เก่งกาจอีกคนอยู่ข้างกายเขาอยู่แล้ว รวมถึงเขายังมีเภทภัยจากเกาะแฝด จากแผ่นดินใหญ่ และจากชาวต่างชาติรออยู่มาก มิหนำซ้ำชาติกำเนิดของนางก็ยังไม่แน่ชัด เขากลับไว้ใจนางถึงเพียงนี้... 

หรือว่าคำกล่าวที่ว่า เขาเลี้ยงนางไว้เพื่อให้แต่งเป็นภรรยาตนจะเป็นเรื่องจริงกันนะ  

เช่นนั้นการที่เขาใช้มือเลื่อนไปตามเอวเปลือยเปล่าของนาง... เหล่านี้ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะเหตุนี้หรือนี่! 

คุยกันหลังอ่าน 

มาถึงเล่มที่สามของชุด เรื่องนี้พระเอกคือคุณชายห้าแห่งสกุลเนี่ย เนี่ยอู่ (บุตรชายลำดับที่ห้าแห่งสกุลเนี่ย) ชื่อ เนี่ยยางยง ฉายาเขาคือราชาแห่งเกาะจิ้งจอก นิสัยโฉดชั่วที่สุดในหมู่พี่น้อง (เจ้าตัวยอมรับเองเลย )  

เล่มนี้จะต่อจากทั้งเล่มหนึ่ง (ด้านเนื้อหา) และเล่มสอง (ด้านความสัมพันธ์ของพี่น้องเพิ่มเติม) แต่ถ้าถามว่าอ่านแยกได้มั้ย โอว่าก็อ่านแยกได้นะ  

คือในเล่มหนึ่งเขาจะเปิดประเด็นว่าราชาจิ้งจอกเป็นภัยของราชสำนัก เล่มนี้ก็จะมาเล่นประเด็นนี้ต่ออีกหน่อย และคุณชายสี่กับสิบสองก็โผล่มาแจมในเล่มนี้ด้วย (สองคนนี้เขาตัวติดกัน มีสี่ย่อมต้องมีสิบสอง) มาสร้างความครื้นเครงบวกกับเผยเรื่องที่ชวนสงสัยเพิ่ม ซึ่งคิดว่าคงมีคำตอบในเล่มต่อไป 

 อย่างที่บอกตอนแรกว่า เนี่ยยางยง เป็นราชาแห่งเกาะจิ้งจอก คือเขาสร้างอาณาจักรของเขาบนเกาะที่ห่างไกล ทำเป็นเขตการค้า (เถื่อน) และก็มีคนอาศัยอยู่ด้วย (แต่เรื่องไม่ได้ลงลึกในเรื่องพวกนี้) ศัตรูหลัก ๆ ของเขาคือเกาะแฝด เพราะเปิดการค้าเหมือน ๆ กัน แต่เกาะแฝดจะเถื่อนกว่า ที่ไม่เคยสู้กันตรง ๆ สักทีเพราะแต่ละฝ่ายก็รีรอหาจังหวะที่เหมาะสม  

อุปนิสัยของเนี่ยยางยง ที่เห็นเด่นชัดเลยคือ ไร้หลักเกณฑ์ เพราะตัวของเขาคือกฎ ซึ่งทำให้คนคาดเดาใจคอของเขาได้ยากมาก เป็นคนหัวรั้น รักชอบอะไรเขาก็จะดั้นด้น รั้นทำ  

เหมือนที่รั้นจะตั้งตนเป็นราชาแห่งเกาะจิ้งจอก เหมือนที่ดันทุรังจะปั้นภรรยาที่เหมาะสมกับตัว... 

ค่ะ คุณชายเนี่ยยางยงคนนี้ เก็บเด็กหญิงคนหนึ่ง มาสอนสั่งอบรม ให้ความรู้ในทุกแขนง แม้วางนางไว้ในตำแหน่งองครักษ์ประจำตัว แต่ในใจของเขา นางคือว่าที่ภรรยา 

ถามว่ารักนางตั้งแต่แรกพบเหรอ หรือมีอะไรโรแมนติกจั๊กกะเดี้ยมซัมติงแฮพเพ่น เขาถึงเจาะจงเลือกนางมา เปล่าเลยค่ะ คุณชายเนี่ยยางยงคนนี้ คิดแค่ว่า เลี้ยงดูภรรยาสิดี จะได้รู้จักนิสัยใจคอ ไม่ต้องเสียเวลาปรับตัวเหมือนมาหาภรรยาเอาข้างหน้า เดี๋ยวเกิดเข้ากันไม่ได้ รับตัวเขา (ที่ชั่วช้าแบบนี้) ไม่ได้ จะเสียเวลา!  

แหม... ดิฉันไม่รู้จะพูดยังไงทีเดียวเชียว 

ถามว่านางเอก แม่นางฝานสุยอวี้ รู้เรื่องอะไรมั้ย ตอบว่า ไม่รู้อะไรเลยค่ะ ในสายตานาง พี่ห้าคือโลกทั้งใบ เป็นพระเจ้า เป็นอาจารย์ เป็นเจ้านาย แต่ไม่เคยคิดในแง่ของสามีภรรยาเลย 

ซึ่งอ่านไป โอก็สงสัยไป แบบนี้เขารักกันจริงเหรอ จะรักกันได้เหรอ  

และในเรื่องก็พูดถึงจริง ๆ พระเอกก็ยอมรับว่าไม่ได้รักนางเอกอย่างนั้น นางเอกก็บอกว่าไม่รู้จริง ๆ ว่าควรจะเรียกความรู้สึกที่มีให้พระเอกคืออะไร  

อ่านมาถึงตรงนี้แบบ โอ้ นี่นิยายรักจริงเหรอ 

แต่เขาก็ตอบขยายช่วงหลังว่า มันเป็นเหมือนความผูกพันน่ะค่ะ เห็นกันมาตั้งนาน อยู่ด้วยกันตลอด พระเอกไม่เคยมองคนอื่น นางเอกเองก็เห็นพระเอกสำคัญที่สุด รักแบบคนรักคืออย่างไรไม่รู้ แต่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนสำคัญ รู้อีกทีก็ไม่สามารถมีคนอื่นมาแทนอีกฝ่ายได้ ซึ่งสามารถบอกว่าความรักเรื่องนี้จุดเริ่มต้นคือความผูกพันก็ได้ 

ความรู้สึกที่โอมีต่อเรื่องนี้ก้ำกึ่งระหว่างชอบกับไม่ชอบ กว่าครึ่งเรื่องแรก โอไม่ชอบเลย ความรู้สึกคล้ายเล่มหนึ่ง คือมีอะไรที่ค่อนข้างยัดเยียดและไม่เป็นธรรมชาติอยู่ค่อนข้างมาก อย่างเรื่องที่พยายามบอกว่าพระเอกคือราชา นิสัยชั่วร้าย มันมีแต่คำลอย ๆ ว่อนไปหมด เราไม่สามารถเห็นในแง่รูปธรรมน่ะค่ะ ว่าเขาเทพยังไง เขาตั้งตนเป็นราชาจิ้งจอกแบบไหน ทำไมเขาถึงยิ่งใหญ่ และคนเกรงกลัว หรือนางเอกที่เป็นอัจฉริยะด้านการออกแบบและต่อเรือ ที่ยังไม่สามารถทำให้คนอ่านเห็นภาพและคล้อยตามได้ ฐานของตัวละครและความสัมพันธ์ยังไม่ค่อยดี ปูสภาพแวดล้อมก็ยังดูหลักลอย อารมณ์ตัวละครสวิงไปมา อ่านแบบหลับไป หยุดไป แต่หลังผ่านช่วงครึ่งเรื่องไป โอชอบมากขึ้น ในด้านอารมณ์ความรู้สึกของตัวละคร และการตอบคำถามของโจทย์ที่ตัวผู้เขียนเองตั้งไว้ 

อ่านจบแล้วยังอยากอ่านเล่มต่อไป เพราะอยากรู้เรื่องของสี่และสิบสอง ฮ่า ๆ 

เรื่องนี้ โอให้ 2 ดาวค่ะ 

แม่ครัวเคี่ยวรัก (ชุดคุณชายสกุลเนี่ย #4) 

อวี๋ฉิง เขียน  พวงหยก แปล 

สำนักพิมพ์แจ่มใส  แนวมากกว่ารัก 

209 บาท  245 หน้า 

หลังปก 

เพราะ   ‘โจ๊ก’ ของนางคืออาหารที่เขาต้องกินทุกเช้า วันที่นางจากไปจึงเป็นวันที่เขาสะเทือนใจอย่างถึงที่สุด นี่เป็นเพราะติดใจโจ๊ก หรือติดใจนางกันแน่นะ! 

ทว่า ‘เหมียวอวี๋เอิน’ เดิมไม่ชอบการติดค้างบุญคุณผู้ใด แต่เขากลับช่วยเหลือนางซ้ำแล้วซ้ำอีก จนนางคิดว่าชาตินี้คงชดใช้ให้ไม่หมด ในเมื่อชะตาฟ้าลิขิตให้ทั้งสองมาเจอกันอีกครั้ง แล้วยังให้ต่างมาพัวพันกันไม่จบสิ้นเช่นนี้ นางคงต้องยิ่งยินดีตอบแทนบุญคุณเขาแล้ว ทว่าสิ่งที่เขาต้องการจากนางคือคำว่า ‘สหาย’ ?! 

ความต้องการของเขาเรียบง่ายเช่นนี้ เหตุใดนางจะทำให้เขาไม่ได้เล่า แต่นางสงสัยยิ่งนักว่าสหายที่ใดจำต้องจุมพิตผนึกริมฝีปากกันเช่นนี้ด้วย! 

คุยกันหลังอ่าน 

อ่านจบนานแล้วค่ะ ตั้งใจจะเอามาเขียนรีวิวคั่นตอนโออ่านเรื่องยาว ๆ เรื่องอื่นกันเพจเงียบนาน จนตอนนี้เริ่มจะลืมเนื้อเรื่องละถึงเพิ่งจะมาเขียน 

เป็นเรื่องของเนี่ยเวิ่นเหยา หรือเนี่ยชี คุณชายเจ็ดแห่งสกุลเนี่ย เป็นคนที่เหมือนนักบวช เงียบขรึม ชอบสวดส่งวิญญาณให้ต้นไม้ใบหญ้า...  

เริ่มเรื่องมาบอกว่าเนี่ยเวิ่นเหยาชอบกินโจ๊กที่ร้านของเหมียวอวี๋เอิน (นางเอก) มาก เป็นลูกค้าประจำ แต่ปกติแล้วไม่ได้พูดคุยกันเป็นพิเศษ จนกระทั่งวันหนึ่งนางเอกเกิดเรื่อง พระเอกก็เลยเข้าไปช่วย จนรู้ว่านางเอกเองมีปัญหากับทางบ้าน 

ปมหลักจะอยู่ที่ตัวนางเอก ประวัติของนางคือเป็นเด็กที่อาจารย์สอนทำอาหารเก็บมาเลี้ยง ถูกอาจารย์บังคับให้ฝึกปรือฝีมือ นางเอกมีพรสวรรค์ด้านการทำอาหาร บวกกับชอบทำด้วย ฝีมือทำอาหารเลยยิ่งเลิศล้ำ อาจารย์เลยกลัวว่าเหมียวอวี๋เอินจะเก่งเกินเหมียวตงหยา ซึ่งเป็นลูกสาวของอาจารย์และเป็นศิษย์น้องของนางเอก ก่อนตายอาจารย์สั่งให้นางเอกดูแลเหมียวตงหยา แต่เบื้องหลังคือแอบวางแผนไว้กับศิษย์คนโตว่า ถ้าเห็นท่าว่านางเอกจะเก่งจนกลายเป็นตัวขัดขวางความรุ่งเรืองของเหมียวตงหยา ก็ให้กำจัดนางเอกเสีย ซึ่งศิษย์คนโตก็เชื่อฟังคำสั่งเป็นอย่างดีเพราะหลงรักเหมียวตงหยา 

เหมียวตงหยาเป็นหญิงงาม งามชนิดที่สะกดใจคน ใครเห็นใครก็รักก็หลง อดรู้สึกรักใคร่เอ็นดูนางไม่ได้ แถมนางยังมีนิสัยค่อนข้างใสซื่อ ตรงกันข้ามกับนางเอกโดยสิ้นเชิง 

เหมียวอวี๋เอิน หรือนางเอกนั้น นอกจากหน้าตาธรรมดาไม่โดดเด่น แถมมีแผลเป็นบนหน้าแล้ว นางยังมีบุคลิกที่ทำให้คนรู้สึกอึดอัดเมื่ออยู่ใกล้ เพราะนางมักจะแผ่ความรู้สึกมืดมนและหม่นหมองออกมา 

นางเอกไม่รู้ว่าอาจารย์คิดอย่างไรกับตน นางตั้งใจทำตามที่อาจารย์สั่ง คอยดูแลและสอนเหมียวตงหยาทำอาหาร งานหนักอะไรก็รับมาทำเองทุกอย่าง ความสัมพันธ์ของนางเอกกับเหมียวตงหยานั้นก็รักใคร่กันดี แม้ลึก ๆ จะมีบางทีที่นางเอกรู้สึกอิจฉาเหมียวตงหยา อยากได้รับความรักเช่นเหมียวตงหยาบ้าง  

จนกระทั่งวันหนึ่งศิษย์พี่ใหญ่ลงมือทำร้ายนางเอก ทำให้นางเอกรู้ความจริงเข้า จึงผิดหวังและเสียใจ และช่วงเวลานี้เองที่พระเอกเข้ามามีบทบาทในชีวิตนางเอก ให้ที่พักพิงและดูแลนาง 

เนื้อเรื่องจะกล่าวถึงฝีมือการทำอาหารของนางเอก ความผูกพันของนางกับอาหาร การพยายามชิงตำแหน่งแม่ครัวอันดับหนึ่งแห่งยุคของตัวละคร ซึ่งระหว่างนั้นนางเอกกับพระเอกก็ค่อย ๆ พัฒนาความสัมพันธ์กัน 

พระเอกนั้นสนใจนางเอกตั้งแต่แรก ยิ่งพอนางเอกถูกทำร้าย พระเอกยิ่งแน่ใจว่าความรู้สึกของตนเองกับนางเอกนั้นเป็นความรัก แต่นางเอกเป็นคนที่ไม่มั่นใจในตัวเองเพราะหน้าตาและเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมา พระเอกจึงต้องค่อย ๆ รุกนางเอก ขอเป็นเพื่อนก่อน ก่อนจะเขยิบเป็นคนรัก 

มีตัวละครเหล่าพี่น้องพระเอกเข้ามาสร้างสีสัน (โดยเฉพาะคุณชายสิบสอง) คอยเพิ่มความเชื่อมั่นและให้ความรู้สึกที่มั่นคงแก่นางเอก นางเอกจึงเริ่มมีความมั่นใจในตัวเองมากขึ้น บุคลิกก็เริ่มเปลี่ยน ไม่มืดมนเหมือนแต่ก่อน 

ส่วนพระเอกก็ได้นางเอกมาช่วยคลายปมที่ติดค้างในใจของเขาเช่นกัน 

โดยรวมถือว่าอ่านได้ค่ะ โอชอบที่ให้นางเอกนั้นเป็นคนที่ไม่สวยแถมมืดมน ชอบการค่อย ๆ พัฒนาความสัมพันธ์ของพระนางด้วย แต่การดำเนินเรื่องค่อนข้างเอื่อยไปหน่อย แถมการผูกเรื่องใส่รายละเอียดยังดูไร้ทิศทางสะเปะสะปะแปลก ๆ  2.5 ดาว 

ผู้ดูแลสอนรัก (ชุดคุณชายสกุลเนี่ย #5) 

อวี๋ฉิง เขียน  ลูกหว้า แปล 

สำนักพิมพ์แจ่มใส  แนวมากกว่ารัก 

199 บาท  218 หน้า 

หลังปก 

นางคือ ‘ผู้ดูแล’ ที่เรียกขานตนเองว่า ‘พ่อบ้าน’ ส่วนเขาคือ ‘คุณชายแปดสกุลเนี่ย’ ที่ถูก ‘ทอดทิ้ง’ ทั้งสองจำต้องมาอยู่ด้วยกันตามลำพังจนเกิดสายใยพันผูก ทว่ากลับมิอาจ ‘รัก’ และอยู่ดูแลปกป้องกันตลอดไป เพราะเขาได้รู้ว่าความจริงนางถูกส่งมาเพื่อให้เป็น ‘ภรรยา’ เขา  

เขาจะทนให้นางมีชีวิตเช่นนั้นได้อย่างไร ในเมื่อเขาคือ ‘เนี่ยยวนเสวียน’ ที่แสนอัปลักษณ์และไร้อนาคต  

ทว่านางกลับไม่ยินยอมโดยง่าย หากเขาหนี นางก็จะตามไป หากงดงามแต่ไร้รัก นางยอมอัปลักษณ์เช่นเขายังจะดีกว่า  

นอนกกกอดกันมาตั้งมากมายปานนั้น จะมาทิ้งนางไปง่าย ๆ เพียงนี้ได้อย่างไร นางไม่ยอม! 

คุยกันหลังอ่าน 

เรื่องของคุณชายแปด เนี่ยยวนเสวียน คนนี้ในเล่มก่อน ๆ ไม่มีบทบาทเลยค่ะ เพิ่งเปิดตัวมาท้ายเล่มสี่ ซึ่งก็คือเล่มที่แล้ว  

เพราะในเล่มก่อน ๆ ของชุด เขาไม่มีบทนี่แหละ โอเลยรู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนไม่ได้ตั้งใจวางแผนเขียนแต่แรก เหมือนนึกอยากเขียนเลยเขียนเอาซะมากกว่า หรือถ้าผู้เขียนตั้งใจ เขาก็ไม่ได้พยายามที่จะใส่ความเชื่อมโยงลงไปในเนื้อเรื่องแต่ละเรื่อง โอมองวางการวางแผนเขียนค่อนข้างแย่เลย ความเชื่อมโยงมีก็จริง แต่ค่อนข้างประหลาดและขาดความสมดุลอย่างมาก 

เอาละ มาเล่าถึงเนื้อหาในเล่มนี้กันบ้าง  

เนี่ยยวนเสวียน พระเอก เป็นคุณชายที่มีใบหน้าอัปลักษณ์ ทั้งนี้เพราะเหตุการณ์ไฟไหม้ในสมัยเด็ก ทำให้เขาเป็นคนอารมณ์ร้าย เก็บตัว และขาดความไว้วางใจคนรอบข้าง เนี่ยยวนเสวียนอาศัยอยู่ในเรือนที่แยกจากคฤหาสน์หลักของครอบครัว เนี่ยชังหมิง พี่ชายคนโต เลยหาเด็กมาคอยรับใช้และอยู่เป็นเพื่อนเนี่ยยวนเสวียน คนคนนั้นก็คือนางเอก จวินเลี่ยนยาง นางเกิดวันเดือนปีเดียวกับเนี่ยยวนเสวียน  

ตอนแรกพระเอกไม่ยอมรับนางเอกเลย คอยหาเรื่อง โมโหก็ระบายอารมณ์ใส่นางเอก แต่ต่อ ๆ มาอยู่กันไปก็เริ่มผูกพัน โตมาด้วยกัน ต่างฝ่ายต่างรู้สึกว่าอีกคนเป็นคนสำคัญ พระเอกก็เปลี่ยนนิสัย จากเดิมที่เป็นคนอารมณ์ร้ายก็ใจเย็นขึ้น มีเหตุมีผลมากขึ้น แต่แล้ววันหนึ่งพระเอกดันไปได้ยินพวกพี่ชายคุยกันเรื่องตนกับนางเอก ว่าพี่ ๆ วางแผนให้นางเอกแต่งกับพระเอก พระเอกเลยเกิดความรู้สึกว่านี่มันเป็นเรื่องไม่ยุติธรรมสำหรับนาง ที่ต้องให้นางมาผูกติดกับเขา ทั้ง ๆ ที่นางน่าจะมีอนาคตที่ดีกว่านี้ได้ สามารถหาคนแต่งงานที่ดีกว่าเขาได้ (โอลืมเล่าว่าเรื่องนี้นางเอกหน้าตาดีมาก ๆ สวยแต่เด็กเลย ยิ่งโตยิ่งสวย) พระเอกก็เลย ชิ้ว~ หนีไปเลย  หายวับ  

เวลาผ่านไปนานเป็นสิบปี สองคนไม่ได้เจอหรือรู้ข่าวคราวกันอีกเลย จนกระทั่งพระเอกต้องทำหน้าที่พาสิบสองไปเรียนยังที่ห่างไกล พระเอกกลายเป็นอาจารย์สอนหนังสือในสำนักศึกษา ส่วนนางเอกกลายเป็นหัวหน้าโจรลักพาตัว นางลักพาพระเอกไป 

โดยรวมก็เป็นเรื่องชุลมุนประหลาด ๆ สองคนรักกัน แต่คนหนึ่งคิดว่าตนไม่คู่ควรเลยพยายามหนี อีกคนเลยทำทุกทางเพื่อตามล่า มีปมของพระเอกเข้ามาผสมด้วย เกี่ยวกับเหตุการณ์ไฟไหม้ในตอนนั้น มีความพยายามจะตลกเข้ามาบ้าง จากพวกพี่น้องพระเอกที่เข้ามาสร้างสีสันผสมกับความวุ่นวาย เรื่องนี้จะเปิดตัวพี่น้องอีกสองสามคนที่ยังไม่เคยมีบทมาก่อนในเรื่องก่อน ๆ (และน่าจะมีบทแค่นั้นแหละ) 

2 ดาว 

คุณหนูลวงใจ  (ชุดคุณชายสกุลเนี่ย #6) 

อวี๋ฉิง เขียน  ปุยเมฆ แปล 

สำนักพิมพ์แจ่มใส  แนวมากกว่ารัก 

199 บาท  230 หน้า 

หลังปก 

เพราะความสำอางและอ่อนละมุนเกินบุรุษของเขา ทำให้สตรีอย่างคุณหนูกงหลงใหลและต้องการได้เขามาเป็นสามี ทว่า ‘เนี่ยสือเอ๋อร์’ที่แสนกะล่อนมีหรือจะยินยอมแต่โดยง่าย หากไม่ติดว่าวรยุทธ์ของเขาใช้ได้แค่ต่อยตีทะเลาะวิวาท มิหนำซ้ำคนของคุณหนูกงล้วนเก่งกาจแล้วล่ะก็เขาคงหนีไปนานแล้ว 

ยามนี้จึงทำได้เพียงเขียนจดหมายไปขอให้คนในสกุลเนี่ยช่วย และเขียนจดหมายหา ‘สหาย’ ผู้หนึ่งแก้เหงาไปอย่างนั้น ผู้ใดจะคาดคิดเล่าว่าเขาจะมีโอกาสได้พบ ‘สหาย’ ผู้นั้น ทั้งยังได้อีกฝ่ายมา ‘แปลงโฉม’ สลับตัวหนีตายไปด้วยกันอีกทว่ามันจะย่ำแย่หน่อยก็ตรงที่เขาดันเผลอใจให้อีกฝ่ายอยู่หลายครั้งหลายครานี่สิ 

สวรรค์!ความจริงแล้ว ‘นาง’ เป็นสตรีใช่หรือไม่ ขอให้ความจริงแล้วนางเป็นสตรีที่มาลวงใจเขาทีเถิด เขาจะได้มิต้องเป็นพวกตัดแขนเสื้อตนเองเช่นนี้! 

คุยกันหลังอ่าน 

เล่มสุดท้ายในชุดแล้ว ในที่สุด! 

เรื่องนี้เป็นเรื่องของ เนี่ยสือเอ๋อร์ ซึ่งเป็นคุณชายลำดับที่สิบ (จากสิบสองคน) เนี่ยสือเอ๋อร์มีบทบาทในเล่มที่แล้ว เพราะเป็นเบ๊... เอ๊ย เป็นลูกศิษย์ของนางเอกเรื่องที่แล้ว มีความสามารถในการแปลงโฉม ในเล่มที่แล้วเขาก็ได้ปรับทุกข์ให้เราฟังว่าโดนจับตัวไป หนีก็หนีไม่ได้ อาจารย์โหดร้าย บ่น บ่น และก็บ่น ในเล่มนี้ เนี่ยสือเอ๋อร์ก็โดนจับตัวไปอีกแล้ว... ชะตาช่างอาภัพนัก 

เรื่องของเรื่องก็คือ เนี่ยสือเอ๋อร์โดนคุณหนูคนหนึ่งถูกตาต้องใจ เลยจับเขาไปขังไว้ หวังว่าเขาจะยอมรับนางสักวัน เนี่ยสือเอ๋อร์ยังไงก็ไม่ยอม เขียนจดหมายไปหาพี่ ให้พี่ช่วย พี่ก็ไม่ยอมมาช่วยสักที (พี่น้องบ้านนี้นี่...) แต่ในบรรดาจดหมายที่เขาส่งไป ดันไปถึงถิงจื่อเข้า จึงกลายเป็นเพื่อนทางจดหมายคลายเหงาของเขา เขียนจดหมายส่งไปส่งมาอย่างนั้น 
 

ถิงจื่อ หรือซีเหมินถิง ทำงานเป็นคนส่งของ วันหนึ่งเขาไปส่งจดหมายให้บ้านที่จับตัวเนี่ยสือเอ๋อร์ไป เลยเจอเพื่อนทางจดหมายของตนตัวเป็น ๆ ก็เลยช่วยเนี่ยสือเอ๋อร์ให้หนีมาได้ 

ด้วยวิธีเขียน ทั้งเนี่ยสือเอ๋อร์และถิงจื่อดูมีลับลมคมในทั้งคู่ โอก็จินตนาการ คิดไปสารพัด ความลับอะไรกัน เขาเขียนเหมือนทั้งเนี่ยสือเอ๋อร์และถิงจื่อก็สามารถเป็นนางเอกได้ โอก็แบบ...ใครเป็นนางเอกกันแน่ ซึ่ง...สรุปแล้วโอคิดมากไปเองค่ะ แถมนางเอกเนี่ย สำนักพิมพ์บอกตั้งแต่ปกหลังแล้วด้วย ฉันคิดมากไปหรือนี่ 

เนี่ยสือเอ๋อร์ ดูเป็นคุณชายเจ้าสำอาง (ซึ่งก็ไม่ผิด) พูดมาก (อันนี้ก็ไม่ผิด) ขี้บ่น (ไม่สามารถเถียงได้เลย) ดูไม่มาดแมนสมชายชาตรี (...เอ่อ) แต่จริง ๆ แล้วเขามีความซับซ้อนในตัวสูง ปกปิดตัวตนภายใต้โฉมหน้าที่เขาแปลงเป็นคนนู้นทีคนนี้ที จนบางครั้ง ตัวเขาเองยังหลงลืมตัวตนของตนไป 

เนี่ยสือเอ๋อร์คบหาคนหลากหลาย มีเพื่อนมากมาย แต่ไม่ยึดติดกับใคร แต่กับถิงจื่อ เหมือนเขาเจอคนที่เขาใจตนเองได้ดี เลยเขียนจดหมายโต้ตอบกันไปมา ยิ่งได้เจอตัวจริง ก็ยิ่งรู้สึกว่าถิงจื่อคือคนที่ตนตามหามาตลอด 

ส่วนถิงจื่อ ถิงจื่อเป็นคนสุภาพ มีน้ำใจดี แต่ไม่ยึดติดกับใคร ออกแนวใครว่ามา ฉันว่าไป เนี่ยสือเอ๋อร์เขียนจดหมายมา ก็ตอบไป บังเอิญเจอเนี่ยสือเอ๋อร์ก็เลยช่วยไว้ คือถ้าให้ถิงจื่อไปตามหาเนี่ยสือเอ๋อร์เขาก็ไม่ทำ แต่เพราะเห็นอยู่ตรงหน้า ก็เลยช่วย ไม่เป็นคนที่ไขว่คว้า อยากมีอยากเห็นหรืออยากได้อะไร เป็นคนเรื่อย ๆ แต่ก็เพราะอย่างนี้แหละ เลยค่อนข้างเป็นโจทย์ที่ยากสำหรับเนี่ยสือเอ๋อร์  

โดยภาพรวมเลยเป็นเรื่องของคนสองคนที่ต่างมีตัวตนที่ปกปิดไว้ มีความคล้ายคลึงกันบางอย่าง ความเชื่อมโยงบางอย่างหากัน ต่างคนต่างสามารถมองเห็นบางสิ่งที่อีกคนปกปิดไว้ 

พล็อตน่าสนใจ วิธีเขียนแบบงุบงิบอุบอิบ ดูมีความลับให้เราตามหาก็น่าสนใจ แต่เขียนออกมาไม่ค่อยดี ไม่กลมกล่อม มุกที่ปล่อยมาก็ไม่ฮา เฝือ ๆ เหนื่อย ๆ กับการตามมุกคนเขียน ก็อย่างที่บอก สมกับเป็นงานยุคแรก ๆ ยุคเริ่มต้น ยังทำได้ไม่ดีในหลาย ๆ จุด 

แต่ส่วนที่โออยากบ่นที่สุดก็คือ 

แล้วเรื่องของสี่กับสิบสองล่ะ 

คืองี้ค่ะ คนเขียนเขียนเอาสองคนนี้ชูมาให้เราสงสัยตลอดทั้งชุด แต่ตัดจบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น 

แล้วจะเขียนเพื่อ!? อย่าเขียนแต่แรกเลยดีกว่ามั้ยถ้าเป็นอย่างงี้ 

เหมือนอยากเขียนอะไรก็เขียน พล็อตไม่มี มีแต่อารมณ์อยากเขียน อยากให้งูมีขาก็เติมไป หัวเดียวไม่เก๋ สองหัวสิเท่ อยากให้มีสองหัวก็เติมไป หมดอารมณ์ไม่อยากวาดก็เขี่ยทิ้งปายยย จบชุดแบบ...เอิ่ม 

แต่โอว่าโอพอเดาได้ ...เอ๊ะ ฉันจะคิดมากไปอีกหรือไม่นะ  

คืออย่างนี้ 

โอว่า สี่ชอบสิบสอง แต่ถ้าเขียน มันจะเป็นวาย คนเขียนเลยไม่เขียน (แต่ก็ไม่ควรตัดทิ้งแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้นงี้สิ! ยูเขียนชูประเด็นนี้มาตั้งแต่แรกนะอย่าลืม! ให้เขาไปได้กันที่โพ้นทะเลก็ได้ หรือไม่ได้กันเอาให้ดราม่าโลกถล่มทลายก็เอา เขียนบอกฉันหน่อยเถอะ!) ในเล่มนี้สี่มีบทนะคะ แต่สิบสองหนีไปเรียน ไม่มีบทเลย 

และที่โอคิดอีกอย่างก็คือ สิบสองน่าจะไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของสกุลเนี่ย เดาจากคำใบ้เล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างในเล่มนี้ เนี่ยสือเอ๋อร์ไปเจอคนที่หน้า (โฉดชั่ว) เหมือนพ่อตัวเองเป๊ะ และมีอีกฉากไปถามเวลาเกิดเวลาตกฟากของพี่น้อง เดาว่าน่าจะดูวันเวลาเกิดของสิบสอง แต่คนเขียนไม่เฉลย ไม่บอกอะไรเราทั้งนั้น เราก็ได้แต่เดากันไป เดากันยาว  ๆ  

เล่มนี้ให้ 2 ดาว 

สรุป ชุดนี้ ดิฉันเซ็งสุด ๆ เหมือนโดนหลอกให้อยากรู้ หลอกให้ตาม แล้วเธอก็ทิ้งฉันไปไม่ไยดี 

เป็นชุดที่เขียนไม่ดีด้วย วิธีเขียน พล็อต มุก ความรัดกุมของเรื่อง ความเชื่อมโยงของเรื่อง โอให้ตกในทุกจุดเลย 

ชอบที่สุดในชุด โอชอบเล่มสอง เกลียดที่สุดในชุดคือเล่มหนึ่ง ส่วนเล่มอื่น ๆ ค่อนข้างใกล้เคียง ไม่ต่างกันมาก (คือไม่ชอบแบบไม่ต่างกันมาก...)