‘...ขอให้วันนี้เป็นวันเริ่มต้นชีวิตใหม่ สิ่งใดเคยฝัน เคยหลงลืม จะจารในความทรงจำอีกครั้ง...’

หลังได้รับดอกไม้งามพร้อมการ์ดอวยพรนี้ในวันแต่งงาน เพียงพริบตาทุกสิ่งรอบกาย ‘พิณพิรินทร์’ ก็พลันเปลี่ยนแปลงไป... เธอไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร แต่ดูเหมือนรูปร่างหน้าตาเธอเวลานี้คือหญิงสาววัยสามสิบต้นๆ หากความทรงจำและจิตใจกลับย้อนหลังไปในวัยยี่สิบเอ็ดปี!

เธอเป็นนักศึกษาอยู่ไม่ใช่หรือ ทำไมเวลานี้ถึงได้แต่งงานแล้ว แถมเจ้าบ่าวคนนี้เป็นใครเธอยังไม่รู้จักเสียด้วยซ้ำไป!

ทุกอย่างรอบกายล้วนแปลกตา ไม่เว้นแม้กระทั่ง ‘ธรรม์นลัท’ รุ่นพี่ผู้แสนดีที่เคยสนิทเสน่หา แม้รูปลักษณ์ของเขาจะไม่เหมือน ‘พี่ลัท’ คนเดิม แต่อย่างน้อยเวลานี้เขาก็เป็นที่พึ่งเดียวที่เธอมี กระนั้นความห่างเหินระหว่างกันก็ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจสงสัย... สิบปีกับความทรงจำที่ขาดหายนั้นเกิดอะไรขึ้นกับเธอและเขากันแน่

เหตุใดใจสองดวงที่เคยผูกพันจึงต้องร้างราไกลแล้วปาฏิหาริย์เล่นตลกอะไรถึงพาเธอกลับมาชิดใกล้พร้อมกับการหลงลืมอดีตเช่นนี้!

ก่อนจะเข้าพิธีแต่งงาน พิณพิรินทร์ได้รับช่อดอกไม้สีขาวพร้อมข้อความปริศนา หลังจากนั้นความทรงจำของเธอมีเหลือถึงแค่ช่วงเป็นนักศึกษา ย้อนจากปัจจุบันไปถึงสิบปี คนรอบข้างแตกต่างจากความทรงจำที่เธอมี รวมถึงเจ้าบ่าวที่เธอจะต้องเข้าพิธีแต่งงานด้วย

อ่านแล้วอึดอัดค่ะ อืม... ไม่ใช่เขียนไม่ดีนะคะ ด้วยการดำเนินเรื่องที่เล่าสลับระหว่างปัจจุบันและอดีต แม้จะทำส่วนนี้ได้ดีทีเดียว แต่ส่งผลให้โอไม่เข้าถึงความรักของพระนางเลย ทุกครั้งที่มีฉากร่วมกับพระนางโอจะเกิดความรู้สึกว่าเขาไม่ได้รักกันจริงๆ ความทรงจำส่วนที่พิณพิรินทร์ขาดหายไปก็เกิดช่องโหว่ของความไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นในอดีตที่ผ่านมากันแน่ 

การตัดสินใจของนางเอกที่จะไปอยู่กับธรรม์นลัททันทีเพราะเป็นคนที่คุ้นเคยกว่าทำให้โอรู้สึกไม่ยุติธรรมกับเจ้าบ่าวของนางเอกที่เธอกำลังจะแต่งงานด้วย เพราะถ้ามองในมุมของเจ้าบ่าว ตัวนางเอกเองจะกลายเป็นผู้หญิงสองใจที่ตัดสินใจไม่ขาดระหว่างคนรักเก่ากับคนรักปัจจุบัน ถ้าจะให้ยุติธรรม พิณพิรินทร์ควรวางตัวอยู่วงนอก ค่อยๆ ให้โอกาสตัวเองพร้อมกับให้โอกาสธรรม์นลัทกับเจ้าบ่าวเท่าๆ กัน ค่อยๆ ไขปริศนาช่องว่างของความทรงจำที่เกิดขึ้น แต่เรื่องนี้เหมือนพิณพิรินทร์ตัดสินใจเลือกไปแล้วว่าจะอยู่กับธรรม์นลัท แล้วถ้าเกิดความรักที่เกิดขึ้นครั้งหลังเป็นเรื่องจริง จะต้องมีคนเสียใจอีกกี่คน? อันนี้คือส่วนที่โอขัดใจมากๆ จุดใหญ่จุดแรก

การตัดสินใจและการแก้ปัญหาของแต่ละตัวละครยังทำได้ไม่ดี เหมือนแทนที่จะแก้ปัญหา กลับสร้างปมใหม่ขึ้นอีกต่อหนึ่ง

ตัวละครไม่ว่าพระ นาง นางอิจฉา ตัวประกอบ ล้วนมีการกระทำตามขนบนิยายสมัยเก่าซึ่งโออ่านแล้วขัดใจ เช่น พระเอกฝังใจรักเก่าจนมองไม่ออกเล้ยว่าคนรักเก่าเป็นคนอย่างไร นางเอกก็อ่อนแอ ไม่ยอมสู้เพื่ออะไรเลย แก้ปัญหาไม่เป็น นางอิจฉาตรงตามธรรมเนียมตัวร้ายไม่ขอกล่าวถึง ตัวประกอบมีบทบาทที่เดาไม่ยาก เหล่านี้นอกจากทำให้เรื่องไม่แตกต่าง แล้วยังทำให้โอขัดใจกับทุกตัวละคร

ส่วนอันนี้เป็นความชอบของโอเองที่ไม่ค่อยชอบให้พระเอกขี้หึง นางเอกขี้หวง หึงหวงแล้วไม่พูด เพราะขี้หึงแสดงถึงการไม่ไว้ใจ หึงหวงแล้วไม่พูดทำให้เกิดปัญหาต่อมา เรื่องนี้ก็รู้สึกแนวๆ นั้นอยู่บ้าง

ถ้ามองเรื่องการดำเนินเรื่อง เล่าเรื่อง ตัดสลับ เรื่องนี้ทำได้ดีนะคะ ตอนพิเศษท้ายเรื่องก็โอเค แต่ถ้ามองในมุมตัวละคร การตัดสินใจ การกระทำ เรื่องนี้ไม่น่าดึงดูดสำหรับโอค่ะ