มกราคม 2558

 
 
 
 
1
2
4
7
8
9
10
11
12
13
15
16
18
19
20
21
22
23
24
26
27
28
29
30
31
 
สุดปลายขุนเขา ระวิวรินทร์ เขียน
เพิ่งรู้จักนามปากกานี้เพราะคนขายหนังสือแนะนำมา โอก็เลยเปิดอ่านความคิดเห็นในเว็บแจ่มใสแล้วเสียงตอบรับค่อนข้างดี เลยรับมาด้วย เล่มใหม่ของคนเขียนที่เพิ่งออก "เพียงสายลมหวน" ก็มีตัวละครเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ค่ะ เพราะพระเอกทั้งสองเรื่องนี้เป็นเพื่อนสนิทกัน

 
 

 

สุดปลายขุนเขา

ระวิวรินทร์ เขียน

สนพ.แจ่มใส แนวความรู้สึกดี... ที่เรียกว่ารัก

 

 

 

พบกันครั้งแรก อวัศยาประทับใจ "พี่หมอใจดี" ตั้งแต่แรกพบ จะด้วยหน้าตาหล่อค่อนไปทางสวย หรือแม้จะทำหน้าตาเฉยเมยแต่กลับมีน้ำใจนำกระเป๋าที่เธอลืมไว้มาคืนก็ตาม เธอก็ไม่ลังเลที่จะพาตัวเองไปทำความรู้จัก เรื่องราวเหมือนจะเป็นไปได้ด้วยดี พี่หมอภูผามีท่าทีเปิดใจรับเธอมากขึ้น แต่แล้วทุกอย่างกลับไม่เหมือนเดิม อวัศยาไม่เข้าใจ...เพราะอะไรพี่หมอถึงมีท่าทีเปลี่ยนไป

 

 

 

 

เปิดเรื่องมาด้วยความน่ารักอมยิ้มเมื่อนางเอกของเราทำท่าจะจีบพระเอกก่อน คอยตามตื๊อ ออดอ้อนวนเวียนอยู่ใกล้ๆ พระเอกของเราแม้จะทำท่ารำคาญแต่ด้วยความน่ารักเอาใจใส่ของนางเอกก็อดสนใจไม่ได้ แต่แล้วดราม่าก็บังเกิดค่ะ เมื่อญาติฝ่ายหญิงดูไม่ปลื้มกับชายหนุ่มนัก เพราะหมอภูผาถึงจะเป็นนักเรียนแพทย์อันดับหนึ่งของคณะ แต่ด้วยฐานะจนๆ และเป็นเด็กกำพร้า เขาจึงดูต้อยต่ำซะเหลือเกินเมื่อเทียบกับฝ่ายหญิง (ขอปาดน้ำตาหนึ่งที) ดอกฟ้าหรือจะโน้มกิ่งมาหาหมาวัดได้ พระเอกเลยได้แต่จรลีหลีกเร้นหนีหายหน้าไป

 

สี่ปีผ่านไปไวเหมือนโกหก นางเอกที่อยูในภาวะช้ำจิตใจก็เข้าร่วมกลุ่มค่ายอาสาพัฒนาชนบทบนขุนเขาห่างไกลหวังไปพักจิตใจอันบอบช้ำ แต่ชะตากรรมก็เล่นตลกซ้ำอีก คนที่หายไปกลับมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ สุดปลายขุนเขาแห่งนี้!

 

 

 

มาถึงความรู้สึกอันบอบช้ำของโอบ้าง (อ้าว อวัศยาบอบช้ำแล้ว โอขอบอบช้ำบ้างสิ เผื่อได้เป็นนางเอกกับเขาบ้าง ฮ่าๆ)

 

 

โอชอบตอนต้นเรื่องนะคะ ฉากนางเอกพยายามตื๊อพระเอก ก็น่ารำคาญปนน่ารักดี ฮ่าๆ (คือถ้าไม่รักก็จะว่าน่ารำคาญแหละ แต่รักแล้วก็นะSmiley) เห็นความใกล้ชิด ความผูกพัน ความพันเกี่ยวข้องของทั้งคู่ เรื่องนี้จะเน้นด้านอารมณ์ ตัวละครจะมีไม่มากนัก ส่วนใหญ่ก็จะเป็นพระนางนี่แหละค่ะ ถึงจะดำเนินเรื่องช้าไปบ้าง แต่อย่างที่บอกคือเน้นอารมณ์ก็เลยไม่รู้สึกว่ายืดเท่าไรนัก เนื้อเรื่องเลยจะค่อยๆ ดำเนินไป ค่อยๆ เล่าเรื่องราว จากความสดใส ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นความอึมครึม ความหมองหม่น

ดอกไม้ผลิบาน เหี่ยวเฉา ร่วงโรยไปดอกไม้ดอกใหม่ผลิบานขึ้นแทนที่

นอกจากชอบตอนต้นเรื่องแล้ว ก็ชอบชื่ออีกอย่างค่ะ ชื่อคน ชื่อหมู่บ้าน ชื่อเรื่อง แม้กระทั่งชื่อนักเขียนเอง เพราะ ไม่ซ้ำใคร และไม่ค่อยเห็นที่ไหนเลย

ส่วนที่ไม่ชอบก็น่าจะเป็นการกระทำและนิสัยตัวละครบางตัว ที่โอรู้สึกว่าตื้น แล้วก็ยังใส่น้ำหนักเหตุผลที่ทำต่างๆ มาไม่น่าเชื่อถือ ยังทำให้โอเชื่อไม่ได้ว่าเพราะเหตุนี้จึงตัดสินใจแบบนี้เมื่อถึงจุดหักเห ก็เหมือนทุกคนพร้อมใจกันเปลี่ยนแปลง ทั้งๆ ที่ไม่มีวี่แววมาก่อน เหมือนฝนตกฟ้าผ่าทั้งๆ ที่แดดออก ถ้าค่อยๆ เกริ่นว่าทำไมตัวนี้ถึงทำแบบนี้ ไม่ต้องถึงขนาดอธิบายหรอกค่ะ แต่ให้มีจุดสังเกตไว้สักหน่อยหรือคนนี้มีความรู้สึกแบบนี้ แล้วค่อยๆ เปลี่ยนไป ให้เห็นการเปลี่ยนแปลง ก็น่าจะทำให้เข้าถึงตัวละครมากขึ้น

อีกอย่าง ยังขาดความกลมกล่อมอยู่ โอชอบที่พระเอกมีอุดมการณ์นะคะ เพียงแต่ยังใส่มาไม่เนียน ยังรู้สึกว่ามันโดดเด้งออกมาจากเนื้อเรื่องปกติ อาจจะแก้ด้วยการไม่เขียนออกมาเป็นตัวหนังสือชัดเจน แต่ใช้สัญลักษณ์และการกระทำของตัวละครแทนก็ได้ เท่านี้ก็เข้าใจได้เหมือนกัน

 

ช่วงท้ายๆอ่านแล้วอารมณ์ประมาณดูซีรีย์เกาหลีเลย เพลงรักในสายลมหนาว รักนี้ชั่วนิจนิรันดร์อะไรประมาณนี้ ฮ่าๆSmiley

 

 

เอาล่ะปกติโอไม่ค่อยอยากเขียนเปิดเผยเนื้อหาสำคัญเท่าไร เพราะกลัวคนมาอ่านเจอแล้วเสียอรรถรสแต่อันนี้คงต้องเขียนกันไว้ก่อน เผื่อคนที่มาอ่านเจอที่โอเขียนแล้วไปหาอ่านบ้าง จะกลับมาบีบคอโอข้อหาทำไมไม่ยอมบอกก่อน

ถ้า Happy Ending คือการที่ทั้งพระนางมีชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขล่ะก็ เรื่องนี้ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ แต่สำหรับโอโอว่าเรื่องนี้ก็แฮปปี้ในตัวมันเองอยู่นา ไม่ได้เศร้าขนาดนั้น โอไม่ร้องไห้เลย รู้สึกว่าทั้งนางเอกและพระเอกเขามีความสุขกันทั้งคู่

 

 

ต่อจากนี้จะเป็นส่วนที่โอรู้สึกว่าแปลกๆ อ่านไปแล้วทำให้ไม่เข้าถึงเนื้อเรื่องเท่าที่ควร ขอใส่สีขาวซ่อนไว้เพราะเป็นการเปิดเผยเนื้อเรื่องส่วนสำคัญ ถ้าใครยังไม่อ่านเรื่องนี้อาจทำให้เสียอรรถรสในการอ่านได้

- ก้องภพ นักเรียนแพทย์คู่ปรับพระเอกแปลกมากค่ะ ทำไมต้องเหยียดเด็กกำพร้าขนาดนั้น แล้วโอรู้สึกว่าเป็นถึงนักเรียนแพทย์ถึงนิสัยไม่ดีจริงก็น่าจะไม่ร้ายออกมาแบบโต้งๆ ชัดเจน ให้คนเขารู้สึกว่าน่ารังเกียจ ไม่น่าคบ ถ้าโอเข้าใจไม่ผิด แพทย์นี่ระหว่างเรียนเขาต้องมีการทดสอบจิตวิทยาเป็นระยะๆ ว่าเหมาะไหมกับการที่จบออกไปต้องช่วยเหลือคน เพราะการแพทย์เป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อน ตาก้องภพนี่โอว่าไม่น่าผ่านนะคะ อันนี้คือผ่านแล้วยังได้ทุนกลับมาเป็นอาจารย์หมอได้อีก

- อวัศยาจ๋า มะเร็งรักษาหายได้นา แต่อันนี้พอเข้าใจได้ว่าระยะสุดท้ายแล้ว ถึงงั้นการดูแลรักษาตัวของผู้ป่วยระยะนี้คือถ้าไม่อยู่โรงพยาบาลก็ต้องอยู่ในห้องปลอดเชื้อ อยู่ใกล้มือแพทย์ กินยาอย่างเดียวไม่ได้ และหยูกยาที่กินก็มีพวกยากดภูมิคุ้มกันด้วย กินแล้วจะออกไปตะลอนๆ ที่ไหนโดยเฉพาะที่ที่มีคนเยอะๆ ไม่ได้  (และก็ไม่ควรมีแรงไปด้วย) เพราะจะติดเชื้อง่ายจ้า นี่หนูขึ้นเขาลงฮอล์ขึ้นเหนือล่องใต้เลย

- ภูผาเอ๊ย นายอำลานานมากกก เหมือนจะหมดแรงแต่ไม่หมดสักที เวลาดูหรืออ่านเจอฉากแบบนี้โอมักเกิดความรู้สึกว่า ถ้าเอาตัวส่งโรงพยาบาล ป่านนี้รอดแล้วจ้า ไม่ต้องพูดเยิ่นเย้อก็กินใจได้นา

- บรรดาญาตินางเอก คุณแม่อวัศยา คุณแม่ดูไม่รักไม่สนความรู้สึกลูกเล้ย, คุณพ่ออวัศยา คุณพ่อขา คุณพ่ออยู่ตั้งแต่ต้นเรื่องยันท้ายเรื่องเพิ่งจะมีบททำไมไม่ช่วยลูกตั้งแต่ต้นเรื่องค้า ,คุณพี่อาร์ โอไม่ปลื้มคุณพี่อย่างรุนแรง เหมือนจะทุ่มเท แต่ก็เห็นแก่ตัวอย่างไรไม่ทราบ บทตัวละครเหล่านี้แหละที่โอว่าไม่อิน อยู่ๆ เปลี่ยนไปมา ช่วงเปลี่ยนถ่ายอารมณ์ยังไม่เหมาะสม

 

 

 

จบแล้วค่า





อีบุ๊ก


 

Thumbnail Seller Link
สุดปลายขุนเขา
ระวิวรินทร์
www.mebmarket.com
***นิยายเล่มนี้มีการพลัดพรากจากลา นักอ่านที่อ่อนไหวกับประเด็นนี้สามารถผ่านไปอ่านเล่มต่อในชุดได้เลยค่ะ*** เพราะว่ารักเหลือเกิน... ภูผาจำต้องเดินจากม...



Create Date : 05 มกราคม 2558
Last Update : 31 มีนาคม 2564 14:48:29 น.
Counter : 3593 Pageviews.

3 comments
  
ปกติเราไม่ค่อยอ่านงานของ แจ่มใสตระกูลนี้เท่าไรเลยค่ะ
เพราะอ่านไม่รอด เหตุผล มันเบาหวิวเกินไปหน่อย

แต่ หลายเล่มก็ดีนะคะ ใช้รีวิวเพื่อน ๆ ใน blog นี่ละค่ะเป็นตัวช่วย
โดย: Serverlus วันที่: 6 มกราคม 2558 เวลา:23:56:31 น.
  
เรื่องนี้เท่าที่เราสัมผัสได้คือ..อารมณ์..ค่ะ อาศัยบรรยากาศพลิ้วไหว สายลม ดอยหมอกเป็นตัวช่วยในการสร้างอารณ์ส่วนหนึ่ง (จึงให้อารมณ์คล้ายกำลังดูซีรีย์เกาหลีจริงๆค่ะ) และการเล่าเรื่องแบบยกฉากอารมณ์มาต่อๆกันแบบทื่อๆ โดยไม่ค่อยมีบริบทที่เป็นการเกริ่นหรือการบรรยายเชื่อมระหว่างฉาก นี่คือสิ่งที่เราคิดว่ายังขาด ทำให้การดำเนินเรื่องดูไม่ค่อยลื่นไหลและสะดุดในความรู้สึกเราอะค่ะ ถ้าปรับตรงนี้หน่อยจะโอเคเลย เพราะเท่าที่ทำให้เราอยากติดตามไปได้จนจบคือตัวพระ-นางแท้ๆเลยค่ะ ส่วนตรรกะในเรื่องเราไม่ได้คิดเยอะเท่าจขบ. แต่พอมาอ่านรีวิวก็มีได้พยักหน้าตามด้วยเหมือนกันค่ะ
โดย: kunaom วันที่: 7 มกราคม 2558 เวลา:9:43:49 น.
  
ใช่ค่ะ เรื่องนี้อารมณ์จะเอื่อยๆ เหมือนสายลมหนาวบนดอยพัดผ่าน ค่อยๆ เล่า กำลังคิดอยู่ว่าจะหาเพียงสายลมหวนมาอ่านดีมั้ย เพราะหมอวิทย์เป็นเพื่อนที่ดี๊ดี และเรื่องย่อก็น่าสนใจด้วย ลังเลจังค่ะ
โดย: ออโอ วันที่: 7 มกราคม 2558 เวลา:19:38:10 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ออโอ
Location :
  

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 49 คน [?]



โอเป็นคนชอบอ่านหนังสือมาก อ่านได้ทุกแนว เสาะแสวงหาเรื่องสนุกๆ แนวใหม่ๆ ตลอด หลายเรื่องไม่มั่นใจก็ค้นหารีวิว ถ้าชอบถ้าใช่ก็ลอง ลองแล้วชอบแล้วประทับใจก็อยากบอกต่อ บางครั้ง อ่านครั้งแรกรู้สึกอย่างนี้ อยากเก็บไว้เพื่อเป็นเรื่องราว บันทึกไว้กันลืม กลับมาย้อนอ่านก็จะได้รู้ว่า ครั้งหนึ่งที่เราเคยอ่าน เรารู้สึกอย่างนี้ เวลาผ่านไป เมื่อกลับมาอ่านอีกครั้ง ก็อาจจะได้มุมมองใหม่ๆ มากยิ่งขึ้น "ขอให้ทุกคนสนุกกับการอ่าน" รู้สึกดีที่โลกนี้มีหนังสือ-โอ
New Comments